เรื่องสั้นรวมพลคนอกหัก

[เรื่งสั้นแสนสั้น]รวมพลคนอกหัก-ความจำเสื่อม

 

                 ความฝันที่คอยหลอกหลอนฉันหลายครั้งทำให้ฉันพยามดึงตัวเองให้ตื่น

 

 

 

              "ฉันอยู่ที่ใหน"

 

อาการปวดหัวแปร๊บแล่นเข้าสมองฉันแทบจะทันทีที่พยายามคิด

 

              ฉันสำรวจตัวเองก็พบว่าบาดเจ็บหนักและนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล

 

            ขาหักและแย่ไปกว่านั้นเหมือนจะมีการผ่าใส่เหล็กอีกต่างหาก

 

           ฉันรีบค้นของใช้ในตู้ข้างหัวเตียงเพื่อสำรวจของ ฉันเปิดโทรศัพท์แต่มีรหัสล็อค

 

        "รหัสอะไรนะ"

 

        "โอ้ย"ปวดหัวอีกแล้ว    สักพักพยาบาลก็มาหาและเรียกหมอ

 

 

 

         การตรวจอาการทั่วไปผ่านไปสรุปฉันต้องอยู่ที่นี่เพื่อดูอาการสักระยะหนึ่ง

 

 

 

          "ริน แกเป็นไงบ้าง"

 

คนนี้น่าจะเป็นเพื่อนฉัน ฉันไม่พยายามนึกเพราะกลัวเจ็บอีก

 

 

 

          "คนใข้มีอาการปวดศรีษะจากการกระแทก หมอขอให้อย่าพึ่งซักถามเพื่อรอดูอาการสักสามถึงสี่ชั่วโมงนะครับ  ตอนนี้หมอขอตัว"

 

 

 

          หมอเดินออกไป เธอที่มาเยี่ยมก็ร้องให้ออกมา ร้องให้ฉันหรือ

 

            "ฉันไม่นึกว่าแกจะหนักขนาดนี้ งั้นรอแกหายดีกว่านี้ค่อยคุยก็ได้ แกพักผ่อนเถอะ"

 

           คนที่เป็นเพื่อนกลับไปแล้ว ฉันก็ค้นของในตู้อีก ก็เจอกระเป๋าตังค์ที่มีเงินอยู่ในนั้นสองพัน กับบัตรต่างๆเสื้อผ้า และหมวกกันน็อคที่มีรอยขูดขีดอยู่ในนั้น

 

             "ทำใมถึงเก็บหมวกไว้ในนี้คะ"

 

ฉันถามพยาบาลเพราะมันทำให้ตู้ฉันแน่นเอี้ยด

 

            "อ๋อ ตอนเข้ามาคุณใส่มันไว้และเมื่อถอดออกคุณก็กอดมันอย่างแน่นร้องห้ามเอาไปทิ้งน่ะค่ะ"

 

 

 

            ฉันพยักหน้ารับทราบ

 

วันต่อมา เพื่อนก็มาอีก ซื้อของมาเยี่ยม แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากมาย เธอก็ขอตัวกลับไปก่อน

 

          ตอนบ่ายเตียงข้างๆก็อาการทรุด พยาบาลจึงเข็นเข้าห้องฉุกเฉินและเขาก็ไม่กลับมาอีกเลย

 

 

 

           พอห้องโล่งฉันก็รู้สึกกลัว พอตกเย็นกลุ่มคนที่บอกว่าเป็นครอบครัวฉันก็มาเยี่ยม

 

 

 

           "ขอโทษนะลูก แม่รีบบินมาจากเชียงใหม่เลย โถแม่คุณ เพื่อนลูกโทรไปบอกช้าเพราะโทรศัพท์ลูกล็อคเลยหาเบอร์ช้าน่ะจ้ะ"

 

 

 

      ฉันพยักหน้าและนอนพัก วันต่อมาเพื่อนมาบอกว่าลางานให้เรียบร้อย พักได้สามเดือน  

 

ผ่านไปสองอาทิตย์แม่จึงพาฉันกลับเชียงใหม่

 

 

 

 

 

             ฉันทิ้งหมวกอันชำรุดแม้จะชอบลายหมีพูท์ของมันก็เหอะ

 

 

 

         การพักฟื้นเป็นไปด้วยดี ฉันเริ่มจำอะไรได้หลายอย่างแต่ไม่มาก  

 

        การทำกายภาพทำให้ฉันลืมเรื่องรายละเอียดอุบัติเหตุไป  รู้แต่รถมอเตอร์ไซค์ล้ม

 

 

 

           วันต่อมาเพื่อนสมัยเรียนมอต้นก็มาเยี่ยมกันเต็มบ้าน

 

 

 

       แม้จะจำพวกเขาไม่ได้แต่ก็ดีใจ และฉันก็ได้เห็นผู้ชายหน้าตาหล่อคนนึงนั่งหน้ามุ่ยอยู่

 

 

 

        "ทำใมเธอทำหน้าแบบนั้น ฉันไม่สบายใจนะ"

 

 

 

เขาโยนตัวเองขึ้นและเดินเข้ามาหา

 

                "ฉันกำลังคิดว่าจะทำยังงัยถึงจะทำให้จำฉันได้" เขาพูดกับฉันแต่คนอื่นกลับแซว

 

 มารู้ภายหลังว่าเขาคือแฟนของฉันเองก่อนเข้ามาเรียนที่กรุงเทพ

 

          เขามาเยี่ยมฉันทุกวัน ความทรงจำของเขาก็ผุดมาเรื่อยๆ มันทำให้ฉันมีความสุข

 

            

 

              "ฮาบ่อยากน้ำเน่าน่ะ แต่ฮาอยากฮู้ว่าคิงจำฮาได้แต้ก้ะ"

 

           เขาเลือกเวลาถามได้อย่างโรแมนติก ฉันจึงหลงสเน่ห์เขาอีกครั้ง   ฉันเหมือนได้แฟนคนแรกเลย

 

             จนแผลหาย ฉันก็คิดถึงงานของฉัน ถึงเวลาที่ฉันต้องห่างเขาอีกแล้ว

 

 

 

               ฉันเห็นน้องสาวฉันเอาโทรศัพท์ของฉันออกมากดเกมเล่น

 

                 "รู้รหัสพี่ได้ไง"

 

                 "ก็พี่รินเคยบอกว่า ปีเกิดพี่ชาตินี่"

 

 

 

        ฉันตกใจ ฉันรีบเอาทรศัพท์มากดเปิดดู แกลลอลี่

 

 

 

                       วันกลับกรุงเทพฉันบอกเลิกแฟนสมัยเด็กของฉัน

 

             

 

              แทบทันทีที่เหยียบกรุงเทพฉันโทรศัพท์หาเพื่อนทันที

 

 

 

            "ยายน้ำ สตาร์บั๊คข้างหอรอฉันที่นั่น"

 

ฉันวางสายเลี่ยงการปฎิเสธ ฉันเหมาแทกซี่จากสนามบินตรงมายังที่นัดหมาย

 

 

 

            ฉันมาถึงน้ำรออยู่แล้ว ฉันน้ำตาไหลแล้วเข้ากอดเพื่อน

 

             "น้ำ พี่ชาติเป็นไงบ้าง"ฉันเขย่าตัวจนเพื่อนหัวสั่น"

 

 

 

             "ก็จะบอกตอนอยู่โรงพยาบาลแล้วแต่แกก็กลับบ้านก่อน"

 

           น้ำทิ้งช่วงหยุดแต่ฉันยิ่งกดดัน

 

 

 

              "พี่เขาไปดีแล้วริน  พยาบาลเข็นเขามาจากเตียงข้างๆเธอ  เธอจำไม่ได้เหรอ"

 

            เหมือนฟ้าผ่า  ทั้งเจ็บทั้งชา และน้ำตาไหลออกมามากมาย จนเด็กสตาร์บั๊คมอง

 

 

 

            ฉันโกรธตัวเองที่นึกได้เอาป่านนี้

 

 

 

 

 

 

 

.........................................................................

 

 

 

 

 

 

 

          "วันนี้รินสวยมากเลยนะเนี่ย คนสวยเอาของขวัญไป"

 

       ฝ่ายชายเอาหมวกกันน็อคมาสวมหัวให้

 

 

 

            "อี๋ ของใช้อยู่ประจำ ของขวัญโลกใหนเนี่ย มักง่าย"  ฝ่ายหญิงตัดพร้อทำเอาฝ่ายชายหัวเราะหึๆ

 

 

 

               "เค้าเอาไปเพ้นท์ลายมาลองดูสิ"

 

 

 

                  "หมีพูท์ น่ารักอ่ะ"

 

 

 

 ฝ่ายหญิงร้องอย่างดีใจและรีบเอามาสวมหัวเช่นเดิม  เธอโอบกอดฝ่ายชาย

 

 

 

                    "เค้าชอบมากเลย และเค้ารักตัวมาก"

 

 

 

ฝ่ายชายหันมามองไม่พูดอะไร  แต่เขาก้มมาหอมแก้วขาว

 

 

 

              "ดีมาก  วันนี้ชาติจะพาไปหาพ่อกับแม่นะ"

 

 

 

คำพูดของฝ่ายชายทำเอาฝ่ายหญิงหน้าแดงแจ๋

 

 

 

             เธอพยักหน้าเบาๆ ชาติพาบิดรถออกไปทางขวาอย่างแรง โดยไม่รู้ว่า  มีรถบัสวิ่งแซงมาด้วยความเร็ว

 

 

 

                 +++++++++++++++++++++++++++