เรื่องสั้นรวมพลคนอกหัก

[เรื่งสั้นแสนสั้น]รวมพลคนอกหัก-ซื่อ,บื้อ

 

ความเจ็บปวดที่หัวใจนั้นเหรอ ไม่มีใครถวิลหาหรอก หากมันมีตัวเลือกคงจะเลือกทางออกที่ดีที่สุดที่จะทำให้ตัวเองเจ็บปวดน้อยที่สุด

 

 

 

บางคนอดทนทำเป็นเมินกับความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามา แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นมันเพื่อที่จะเก็บความรู้สึกดีๆที่เคยมีไว้   แต่ทำใมนะผมเลืกทางนี้เพราะคิดว่ามันจะเจ็บปวดน้อยที่สุดแล้ว

 

             แต่วันนี้ผมก็ยังร้องให้คนเดียว......

 

 

 

"แฮปปี้เบิร์เดย์ทูยู      แฮปปี้เบิร์ทเดย์ทูยู"

 

เสียงอวยพรวันเกิดประสานเสียงจากกลุ่มคนหลายคน วันเกิดคนนั้น คนที่ผมชอบ

 

เธอขวยเขินเป่าเทียนจนหมดในคราเดียว เสียงเฮของบรรดาเพื่อนๆที่ดีใจที่จะได้ดื่มกินต่อดังขึ้น

 

 

 

   ของขวัญ?  ผมไม่มี ผมมาเพราะเพื่อนลากจูงมาเพราะถ้าขาดผมไปกลุ่มเพื่อนจะไม่ครบ เธอจะเสียใจ

 

        ผมนั่งดื่มเงียบ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แต่ช่วยไม่ได้จึงจำหน่ายเมาอย่างเร็ว

 

           "เฮ้ย รอชาวบ้านเขามั่งเดะวะ มาชนๆ"

 

เพื่อนผมมาร่วมวงคงเพราะมันก็ว้อนท์เต็มที่

 

           ผมหลับไปตอนใหนไม่รู้ รู้แต่ผมนอนในห้องตัวเอง

 

       ผมตื่นขึ้นมาพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแต่จำอะไรไม่ได้เลย เหล้าครึ่งกลมวางอยู่ในห้อง ผมจึงเอายกให้หายปวดหัวแฮ้งค์เหล้า

 

 

 

           ผมแต่งตัวเข้ามาทำงานแต่วันนี้ทุกคนมองผมแปลกๆจนรู้สึกได้เลย

 

           "เฮ้ยเมื่อคืนกูกลับห้องได้ไงวะ"

 

ผมกระแซะถามเพื่อนไอ้คนที่ชนแก้วเมื่อคืน

 

           "มึงจำไม่ได้เหรอ ช่างเถอะ  กูนี่แหละลากมึงมา"

 

       มันไม่พูดอะไรต่อ จะถามอะไรได้อีกเลยทำงานตามปกติ แต่บรรยากาศมันไม่ปกตินี่สิ

 

           "สัสเก่งเมื่อคืนมึงทำลงได้ไงวะ"

 

เอาอีกล่ะมันยิ่งกระตุ้นความอยากรู้ของผมขึ้นมาอีก

 

           "เก่งมาคุยกันหน่อย บัวมีเรื่องคุยด้วย"

 

เจ้าของวันเกิดเมื่อคืนมาเรียก ผมทำแะไรแย่ๆลงไปหรือเปล่า ตายแน่เลย

 

        ผมเดินตามเธอออกมานอกร้านเธอทำท่าคิดหนักผมยิ่งกังวล

 

 

 

          "เมื่อคืนเก่งทำอะไร เข้ามากอดบัวทำใม ร้องให้อีกโอ้ยบัวอายจะแย่อยู่แล้ว"

 

           "ห๊ะ"

 

           "ไม่ห้ะล่ะ ขอบอกไว้เลยนะว่าบัวไม่ชอบเก่งและไม่คิดอะไรเลยด้วย เพราะงั้นอย่ามาทำแบบนี้อีกนะจำไว้"

 

          ผมพยักหน้าด้วยความกล้าจากฤทธิ์เหล้าเมื่อคืนยังคงมีผลอยู่

 

            "เก่งไม่เคยขัดบัวอยู่แล้ว อีกอย่างเก่งบอกไปแล้วว่าไม่ไป ใครล่ะที่ยื่นคำมาว่าไม่มาจะเลิกคุยด้วย"

 

        เธอทำท่าลำบากใจและส่ายหน้ายิ่งทำให้ผมเสียใจหนัก

 

           "งั้นบัวขอโทษ ต่อไปห้ามรุ่มร่ามกับบัว ห้ามหึงโง่ๆ ห้ามทำอะไรบื้อๆด้วย จำไว้"

 

         เธอเดินจากไปปล่อยให้ผมยืนเอ๋อ เรื่องเลวร้ายนี้มันมากจากเหล้าตัวเดียว ผมเกลียดมัน

 

 

 

             ตกเย็นผมก็จัดเบียร์ครึ่งลังซดแก้ช้ำที่ห้องคนเดียว 

 

            "แม่ม เบียร์ก็เมาสัส"

 

ผมคิดเรื่อยเปื่อยไป มันเริ่มจาก ผมเช่าห้องข้างกันและผมขอคบเธอก่อนแม้เธอจะไม่พูดอะไรชัดเจนแต่เธอก็ไม่ผลักไล่ แถมยังขอให้ผมทำนั้นทำนี่บ่อยครั้ง     จนผมย้ายห้องมาอีกซอย

 

 

 

         ห่างกันแค่ซอยอะไรมันก็เปลี่ยนไปอย่างมหาศาล

 

         เธอเลือกคบอีกคนที่อยู่ในซอยนั้นและกุ๊กกิ๊กกันมากมาย เธอไม่เคยบอก แต่ผมรู้ดีแต่เลือกไม่แสดงอาการเพราะเธอยังคุยกับผมปกติ

 

 

 

             วันนั้นเธอบอกว่านอนแล้ว แต่ผมออกไปซื้อข้าวก็เห็นเธอซ้อนรถออกมากับผู้ชาย

 

             ใครจะจำคนที่ตัวเองชอบไม่ได้บ้าหรือเปล่าต่อมให้เห็นแค่หลังไวๆก็เหอะ

 

              เบียร์ขวดที่สี่หมดผมเปิดขวดใหม่ด้วยไฟแช็คและเสียบหลอดดูด

 

              วันเกิดเธอเมื่อปีก่อนผมไปลานวัดปาลูกโป่งได้ตุ๊กตาหลายตัว เจอเธอพอดีเลยให้เธอทั้งหมด        

 

              หลายครั้งที่เธอขอให้ผมช่วยทำเรื่องที่ผมไม่ค่อยอยากทำนัก แต่ผมก็เต็มใจทำมัน

 

              คิดไปคิดมานี่ผมรักเธอมากๆเลยนี่ น้ำตาผมไหลออกมามากมาย

 

              ไม่ได้ไม่ได้  ด้วยความเมาทำให้ผมนึกออกว่าคืนนั้นผมทำอะไรไปบ้าง และผมก็ยกเบียร์หมดขวดแล้วไปที่ห้องของเธอ

 

             "บัว เก่งขอโทษ ออกมาคุยกันหน่อย"

 

ผมเคาะประตูเรียกแต่เธอไม่เปิด

 

             "บัว บัว"

 

   ไม่มีเสียงตอบ ด้วยความเมาทำให้ผมคิดว่าเธอกำลังลำบาก

 

          ผมอ้อมไปหลังหอส่องดูตามมุ้งลวด

 

          "บัว เป็นอะไรรึเปล่า เก่งอยู่นี่"

 

 

 

          "กรี้ดช่วยด้วย"

 

เสียงบัวร้องทำให้ผมตกใจวิ่งกลับมาที่ประตูแล้วกนะแทกหลายที

 

         "บัวเปิดเดี๋ยวนี้"

 

 

 

         "บัว บัว"

 

สักพักเสียงหวอของตำรวจก็มาถึง ผมโล่งที่เห็นตำรวจลงมาสามคน ผมรีบวิ่งไปหา

 

 

 

           "ผัวะ" สารพัดหัวเหล็กรุมกระทื้บผมไม่ยั้ง เขาจับผมใส่กุญแจมือถีบขึ้นรถตำรวจ

 

            ผมนอนมุ้งสายบัวคืนนึงท่ามกลางความงงและความมึน

 

            วันต่อมาเพื่อนมาประกันตัวผมออก

 

            "สัสเก่ง ทำห่าอะไรแบบนี้วะ"

 

ที่แท้บัวโทรเรียกตำรวจเองคงเพราะคิดว่าผมจะไปทำร้าย

 

               ผมทั้งเจ็บ ทั้งอาย โดนเหยียดหยาม กลายเป็นโจรบ้ากามไปแล้ว

 

                ผ่านไปสองเดือนที่ผมและบัวมองหน้ากันไม่ติด 

 

            บัวถูกเสียดสีจนเธออับอายและเธอเขียนใบลาออก เพื่อย้ายไปอยู่กับแฟนที่กำลังคบอยู่

 

 เมื่อเธอเดินออกมาผมยืนรออยู่แล้ว  ผมยังไม่บอกคำนั้นกับเธอเลย

 

               ผมยืนตรงและโค้งคำนับอย่างงดงาม

 

          "บัว พี่ขอโทษ"

 

 

 

           บัวหยุดเดินไม่เดินผ่านเหมือนกับทุกครั้ง

 

 

 

             "ช่างเถอะพี่ ฉันขอโทษเหมือนกัน"

 

 

 

           เธอขี่รถเครื่องออกไป ส่วนผมโล่งใจแม้มันจะจำติดใจไปนานก็ตาม

 

          ......................................................