เรื่องสั้นรวมพลคนอกหัก

[เรื่งสั้นแสนสั้น]รวมพลคนอกหัก-คนนอกสายตา

 

ว่ากันว่าคนที่สมหวังในความรักนั้นส่วนใหญ่จะไม่ได้หวังให้เจอกัน แต่จะพลาดได้มาอยู่ด้วยกันซะส่วนใหญ่ ทำใมผมคิดยังงั้นน่ะเหรอ ก็ผมเจอมันกับตัวน่ะสิ

 

 

 

            "เฮ้ย น้องตัวเล็กที่อยู่ พานิชย์ปีสองเสร็จกุแล้วนะ"

 

            "เฮ้ยได้ไงวะ เจ๋งว่ะ"เสียงพวกเพื่อนหลายคนร้องออกมาอย่างเสียดาย ก็คนที่พูดนั้นมันเป็นคนประเภท นักล่า แต่ต้องยอมมันเพราะหล่อ คารมดีเหลือกินในกลุ่มและวันนี้พวกเราก็จับกลุ่มคุยเรื่องสาวเหมือนเดิม

 

 

 

             "เฮ้ยกูกลับก่อนนะเฮ้ย ไปทำการบ้าน"ผมตัดบทเดินหนีเนื่องจากผมเป็นคนที่ไม่มีเด็กเหมือนพวกมัน ไม่สิ ด้วยหน้าตากับคารมไม่ได้เลยไม่มีใครสนใจต่างหาก หากใครจะแย้งว่ามันไม่เกี่ยวหรอก ผมจะเถียงให้คอขาดเชียวก็มันโดนมากับตัว

 

           "พอเลยไอ้แหย มึงไม่เคยเล่าให้พวกกูฟังเลย มึงหนีทุกที"ไอ่หล่อกระชากแขนผมนั่งลง

 

 

 

          "งั้นถ้ากูทำไม่เสร็จ มึงก็อดลอกกู มึงเอาใหมล่ะ" ผมงัดไม้ตายพวกมันต้องปล่อยอย่างสดุดี

 

 

 

       ผมหนีมาทำการบ้านที่ห้องสมุด เรื่องเรียนคงเป็นอย่างเดียวที่จะทำให้ผมมีตัวตนได้บ้าง

 

 

 

         ผมนั่งไกล้กลุ่มสาวๆพานิชย์ปีสามที่แอบคุยกัน ผมได้ยินชัดเจน

 

 

 

          "เรื่องหน้าตาไม่สำคัญหรอก พีชอบคนที่นิสัยมากกว่า" เพื่อนของเธอร้องฮึ้ยจนพวกเธอจุ้ปากกลัวเสียงดัง

 

         ผมแอบมองหน้าคนพูด น่ารักเหมือนกัน เลยอยากจะรู้จักเธอมาก

 

 

 

                หลายวันผ่านไปงานกิจกรรมผมก็ได้รับหน้าที่สนับสนุนที่แสนน่าเบื่อเพราะผมไม่ค่อยปฎิเสธคนอื่น และพีก็เป็นฝ่ายสนับสนุนเช่นกัน

 

 

 

            "พีจำนายได้นะ เห็นมาทบทวนบทเรียนทุกวันเลยที่ห้องสมุด"

 

             "เราก็เห็นเธอมาทุกวันเหมือนกัน "

 

 เธอยิ้มน่ารัก หันซ้ายขวาแล้วกระซิบข้างหู

 

                  "มาอ่านนิตยสารแฟชั่นน่ะ อย่าบอกใครนะ" ผมยิ้มให้ความน่ารักของเธอ

 

 

 

           จากนั้นพวกเราก็สนิทกันอย่างเร็ว จนได้แลกเบอร์ไว้โทรหากัน

 

 

 

              "นี่พีชอบผู้ชายหล่อๆใหม"

 

 ผมถามผ่านโทรศัพท์ ถ้าไม่ใช่โทรศัพท์คงไม่กล้าถามต่อหน้า

 

 

 

                "ไม่นี่ ไม่หล่อแต่นิสัยดีแค่นี้ก็รักแล้ว"

 

 

 

 ผมยิ้มอย่างมีความหวังอย่างดีใจ และหวังจะขอเธอเป็นแฟนก่อนเรียนจบ ปวช แน่นอน

 

 

 

                  พวกเราสองคนติดต่อดันทางไลน์ ปรึกษาเรื่องเรียนกันทางไลน์ จนเราสนิทกันมากกว่าเดิม

 

 

 

              วันนี้ผมมาโรงเรียนอย่างสดชื่น เห็นพวกเพื่อนจับกลุ่มคุยเคย วันนี้ผมคงมีเรื่องสาวคุยกลับบ้างล่ะ

 

 

 

            "เฮ้ยไอ้พีปีสามเสร็จกุแล้วเว้ย"

 

           "เฮ้ยได้ไงวะ" เสียงเพื่อนโวยวายแต่สำหรับเหมือนโดนยิงแสกหน้า

 

             "มึงรู้ป่าวกว่าจะได้ตื้อตั้งนาน ถ้าบ้านไม่ไกล้กันคงอดว่ะ"ไอ้หล่อพูดอย่างสะใจ

 

 

 

             "มึงล้อกุเล่นป่าววะ"ผมถามมัน มันกลับยิ้มแล้วเปิดสมุดเรียนให้ดู

 

 

 

            "มึงดู พีทำการบ้านให้กุทุกวัน ดีสุดๆเลยล่ะ"  

 

 

 

          ผมอยากตายจริงๆ ก็ไอ้คนนี้ตรงข้ามกันที่เธอคุยกับผมทุกข้อเลย

 

 

 

         ผมหนีมากลับบ้านก่อนโดยไม่ได้บอกใคร

 

 

 

      เสียงข้อความไลน์เด้งเข้ามาเป็นระยะ ผมรู้ว่าเป็นของใคร   ผมเปิดอ่านด้วยอาการเจ็บแปลบ

 

 

 

 

 

            เธอถามว่าหายไปใหน  โดดเรียนทำใมอย่างเป็นห่วง ผมยิ่งไม่เชื่อที่ไอ้หล่อพูด

 

 

 

             ผมจึงพิมพ์ข้อความกลับ

 

 

 

           "พีคบกับเพื่อนเราอยู่เหรอ"

 

 

 

 ไม่มีข้อความตอบกลับมาทั้งที่มันเคยเด้งถี่

 

 

 

        ผ่านไปเป็นชั่วโมงจึงมีข้อความเด้งมา

 

 

 

ผมไม่เคยกลัวการเข้าไลน์มากเท่าวันนี้เลย

 

 

 

             ผมอ่านข้อความไลน์ แล้วร้องให้เท่าที่ผมอยากร้อง เสียใจเท่าที่อยากเสียใจ

 

 

 

           หลายวันต่อมา พีก็ไม่ได้ทำการบ้านให้ไอ้หล่อเพราะเธอบอกว่าไม่มีคนให้ถามการบ้านแล้ว

 

 

 

          ผมเก็บหนังสือเข้ากระเป๋ากลับบ้านเหมือนปกติ        

 

 

 

           และเดินผ่านพีโดยไม่ได้ทักทาย

 

 

 

 

 

 

 

  ผ่านไปไม่นานเพื่อนผมก็เลิกกับพีไปหาหญิงคนใหม่

 

 

 

         ส่วนผมเก็บความเสียใจไว้เป็นการบ้านที่แสนยากต่อไป....