หัวใจ...เต้นผิดจังหวะ

     วันนี้เป็นวันสอบขึ้นชั้นม.ปลาย ทำให้มีนักเรียนแต่ละโรงเรียนมาสอบกันมากมายหลายสถาบัน บ้างก็ตื่นเต้น บ้างก็ดูซีเรียส แต่สำหรับฉันนั้นมันเป็นเรื่องธรรมดามาก ทุกอย่างเป็นไปตามดวง...แต่สิ่งหนึ่งในวันนี้ทั้งนักเรียนเก่าของโรงเรียนนี้และและนักเรียนใหม่ที่มาจากสถาบันอื่นดูตื่นเต้นเป็นพิเศษก็คือ การได้เจอกับนักเรียนชายที่ดูเหมือนดั่งกับพระเอกในเทพนิยาย เพราะทุกอย่างทั้งหน้าตา และรูปร่างของเขาไม้ได้ต่างไปจากพระเอกในิยายเลยแม้แต่น้อยเขาคนนั้นถือว่าเป็นผู้ชายในฝันของแต่ละคนแน่ ๆ และหนึ่งในนั้นก็รวมฉันด้วย...
             ฉันทั้งจ้องทั้งมองเขาอยู่นานจนเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างถึงกับต้องสะกิดเลยก็ยิงคำถามที่ไม่ค่อยอยากจะตอบศักเท่าไรมา
             " นี่! มองอะไรอยู่น่ะ" แล้วจะให้ตอบว่ามองผูชายอยู่น่ะหรอนั่นคงไม่ใช่คำตอบที่ดีที่สุดเป็นแน่
             "เอ่อ... เปล่า รีบไปเหอะเดี๋ยวจะไม่ทันเข้าห้องสอบ" ฉันเปลี่ยนเรื่องอย่างเร็วไวเพราะฉันไม่ต้องการที่จะตอบให้เพื่อนของฉันมันล้อฉันน่ะสิ
             วันนี้เริ่มจะเหมือนกับทุก ๆ วันที่เป็นอยู่ เพราะนี่คือวันเปิดเทอมวันแรกของฉันทุกอย่างดูเป็นปกติดี และมีสิ่งที่ไม่น่าเชื่อนั่นก็คือ ฉันสอบได้อยู่ห้องหนึ่ง นี่ถือเป็นเรื่องอัศจรรย์เป็นอย่างมากสำหรับฉัน แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดเพราะเมื่อตอนที่ฉันอยู่ม.ต้น ฉันเองก็อยู่ห้องหนึ่ง แต่สำหรับสิ่งที่ฉันกำลังจะบอกต่อไปซึ่งถือเป็นเรื่องที่อัศจรรย์ที่สุดของที่สุดในชีวิตของฉันนั่นก็คือ...เขาคนนั้นได้อยู่ห้องเดียวกันกับฉันด้วย...แต่เอ๊ะ! ทำไมฉันถึงดีใจมากขนาดนี้ล่ะ ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักแม้แต่รู้จักกันก็ยังไม่รู้จักกันเลย...ภายนอกฉันอาจจะดูไม่เหมือนมีอะไรเกิดขึ้น แต่ใครจะรู้กับฉันบ้างว่าตอนนี้ข้างในท้องไส้ของฉันปั่นป่วนไปหมดแล้ว หัวใจของฉันก็เต้น...ผิดจังหวะด้วยมันเต้นแรงกว่าที่เคยเต้น มันเต้นแรงกว่าการเต้นของหัวใจของมนุษย์เสียอีก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันทำไมแค่เห็เพียงแผ่นหลังหนา ๆ ของเขาข้างในของฉันถึงได้ทำงานหนักขนาดนี้...ทำไมกันนะ?
             ทุก ๆ วันชีวิตของฉันดำเนินไปอย่างซ้ำซากไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น ไม่มีสิ่งแปลกใหม่ ตั้งแต่ตื่นนอนยันดึกนอนหใม่อีกครั้ง เป็นแบบนี้มากว่าสิบกว่าแล้วชีวิตของฉันยังไม่มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไป มันยังคงนิ่งไม่เคลื่อนที่ไปไหน แต่ทำไมเวลาันช่างเดินหนีกันไปเร็วมากขนาดนี้...
             สำหรับวันนี้เชื่อได้ว่ามันมีอะไรที่แปลกใหม่สำหรับฉันเพราะตลอดเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมานี้มันยังไม่เคยเกิดขึ้นเลยแต่มันเกิดแล้วในตอนนี้ เวลานี้ ฉันไม่รู้ฉันคิดเข้าข้างตัวเองไปหรือเปล่าแต่ฉันว่าไม่นะเพราะมันรู้สึกแปลก ๆ จริง ๆ แปลกยังไงน่ะหรอ...ฉันรู้สึกว่ามีคนคอยมองฉันอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าฉันจะทำอะไร แต่พอลองหันกลับไปก็เจอแต่ความว่างเปล่า แต่สิ่งที่ฉันเห็นกับเป็นเขาคนนั้นสิ่งเดียวที่ฉันเห็นในตอนนี้มันยังไงกันมันจะใช่อย่างที่ฉันคิดไว้ไหมนร้า...