แอนดรอยด์ที่รักผม

                                  บ้านหลังเก่าแก่ที่ไร้ร่องรอยสิ่งมีชีวิตอาศัยมาหลายสิบปีนี้เป็นบ้านหลังใหม่ของผมซึ่งปู่ที่เป็นนักวิจัยของประเทศได้ยกเป็นมรดกให้ผมแบบเจาะจงซะด้วย
 
 
 
           ปู่ที่เสียไปของผมคงไม่รู้ว่าผมเต็มใจแทบฆ่าตัวตายที่ต้องจากบ้านที่สุดไฮเทคแสนสบาย Wi-Fiฟรี มาอยู่ที่ที่มีแต่อนาลอก แบบพึ่งพาตัวเองแบบสุดขีดแบบนี้ .  แต่ก็ยังไม่แย่เกินไปที่ยังมีแม่บ้าน ชื่อป้าเนียน คอยเก็บกวาดไม่ให้ร้างโทรมจนเกินไป
 
                    "สวัสดีจ้ะ คุณมานิต " ป้าแกค่อนข้างดีใจ ที่อย่างน้อยจะได้มีคนร่วมอาศัยเพิ่มขึ้นอีกคนกันผีหลอก 
 
 .                  "ป่าครับ ผมขอกาแฟแบบเข้มๆ และเปิดห้องแลปของคุณปู่ให้ผมด้วยนะ ผมจะเริ่มงานทันทีเลย" ผมถอดชุดสูทออกแล้วใส่เสื้อกาวน์สีขาวเดินปรี่ไปยังห้องแลปที่ปิดตายอยู่ 
 
 .                  ผมชื่อมานิต เป็นนักวิจัยที่สานต่องานของคุณปู่ซึ่งนั่นก็เป็นงานของรัฐบาล ที่ต้องมาสานต่อให้แล้วเสร็จไม่งั้นผมจะโดนค่าปรับมหาศาล ห้องแลปดูดีสะอาดมากกว่าสภาพของบ้าน ทุกอย่างเมือนได้รับการดูแลทุกๆวัน ผมเดินไปบูทคอมพิวเตอร์ขึ้นและเริ่มเช็คข้อมูล .ด้วยความเพลียผมเลยเผลอหลับไป แต่ต้องสะดุ้งตื่นตอนกลางดึก 
 
 
 
 .               ผมตื่นขึ้นมาโดยมีผ้าห่มคลุมบ่า ซึ่งผมแน่ใจว่าผมปิดห้องแลปดีแล้ว ป้าแกเข้ามาไม่ได้แน่ ปากกาสแตนเลสถูกล้วงออกมาแนบอกไว้แทนอาวุธ ซึ่งผมแน่ใจว่าในนี้ไม่ได้มีแค่ผมแน่นอน "ออกมานะ ใครอยู่ตรงนั้น"คำสั่งที่พูดออกมาแบบส่งเดช เหมือนเป็นการปลอบใจตัวเองไปพลางและถูกใช้อย่างต่อเนื่อง "ป้าเนียม ป้าหรือเปล่า "  
 
 
 
         ท่ามกลางความมืดที่สว่างสลัวด้วยไฟฉุกเฉิน ทำให้ผมได้เห็นบางอย่างออกมาจากความมืด
 
           "ผู้หญิง" ผมอุทาน เนื่องจากสิ่งที่เดินออกมา เป็นวัยรุ่นผู้หญิงประมานสิบหก เธอสวมชุดตามสมัยนิยมสะพายเป้ไส้ข้างหลัง  คืนนั้นบ้านแทบบ้าแตกเพราะผมจับโจรได้แถมน่ารักซะด้วย
 
 
 
               เธอนั่งสลดอยู่ตรงกลางบ้านโดยมีผมยืนกอดอกจับตาดูอยู่
 
              "ป้าเนียมมาเธอก็เตรียมตัวไปคุยกันที่โรงพักได้เลย เธอชื่ออะไร บ้านอยู่ใหน"
 
                "ฉันชื่อ เอมอร ฉันอยู่ที่นี่ นี่แหละคือบ้านฉัน"
 
                 พอป้าเนียมมาถึงเธอก็ร้องว้ายเสียงดัง
 
               "ว้าย คุณนั่นลูกสาวอิฉันเองค่า อร เกิดอะไรขึ้น"
 
                ก็อรเห็นคุณเขานอนอยู่ไม่ห่มผ้าก็เลยใจดีห่มให้ แต่เขาก็สะดุ้งตื่นฉันเลยตกใจแค่นั้นเองแม่"
 
         สรุปคืนนั้นเป็นเรื่องเข้าใจผิดไป .แต่ก็ดีที่อย่างน้อยบ้านผีสิงหลังนี้ก็มีคนเพิ่มขึ้นให้ดูอบอุ่นขึ้นไปอีกคน 
 
และเด็กคนนั้นก็ช่วยทำงานบ้านและในแลป ซึ่งก็ดีเหมือนกัน อย่างน้อยเธอก็น่ารักดี ดูชื่นตาดี
            .................................................................................
                                       วันนี้เป็นวันเกิดของผม เอ ผมไม่เคยลืมหรอกของขวัญสุดท้ายที่ได้รับคงเป็นใบประกาศเกียรตินิยมสาขาหุ่นยนต์เพื่อสันติตั้งแต่อายุสิบแปดปี นั่นมันก็สามปีมาแล้ว
 
และวันเกิดปีนี้ก็ต้องมาฉลองกับโปรเจ็คระดับชาติสานต่อจากปู่ . เราตัดสินใจวิจัย ai ที่ไว้สำหรับช่วยเหลือผู้พิการและสนับสนุนการใช้ชีวิต มันเสร็จไปนานแล้ว และผมต้องกู้ดาต้าและนำผลงานกลับกระทรวง ICT แล้วก็เสร็จงานของผม เหตุผลที่ผมต้องมารับผิดชอบงานนี้คนเดียวเนื่องจากรหัสสุดท้าย มันเขียนไว้ในพินัยกรรมว่า ให้ผมเป็นคนเปิดห้องที่เก็บ ผลงาน ไว้วันนี้วันเกิดของผมและต้องใช้ลายนิ้วมือผมเท่านั้น(เอาไปตอนใหนน่ะ)             แม้จะยุ่งยากนิดหน่อยแต่หลังจากวันนนี้ผมก็จะบอกลาห้องแลปบ้านนอกนี้ซะที .
 
                      " คุณนิตเคยเห็นผลงานของปู่ของคุณใหม"  ป้าเมียนถามก่อนผมจะตัดสินใจเปิดห้อง
 
                      "ไม่เลยครับ แต่ผมอ่านในดาต้าเบสแล้ว" 
 
                      "คุณต้องประหลาดใจแน่ เพราะมันสุดยอดมาก"
 
                        ผมยิ้มให้ป้าเมียนสักพักเสียงแสกนนิ้วผ่านก็ดังขึ้นผ่านก็ดังขึ้นนิ้วและห้องก็เปิดออก เผยให้เห็นห้องวิจัยที่ล้ำสมัยที่สุดจนผมประทับใจ . และข้างในนั้นก็ทำให้ผมประทับใจจนได้
 
                        "เอมอร . "ผมอุทานออกมาจนนึกขึ้นได้ว่านั่นคือผลงานของปู่ที่สร้างหุ่นยนต์เสมือนโดยใช้มนุษย์เป็นต้นแบบมันเหมือนจนผมหน้าหน้าแดงและอยู่ในสภาพเปลือยกายล่อนจ้อน
                         "ป้าหาผ้าให้เธอใส่ทีครับ"
 
                         "เปิดระบบได้ am-02"
 
เธอลืมตาขึ้นและเริ่มมองสำรวจรอบๆ ซึ่งเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบมากๆ เธอเดินมาและถอนสายบัวตรงหน้าผม
 
                        "สวัสดีจ้ะที่รัก ดอกเตอร์ มานิต "
 
                        ผมถอนหายใจ และ พิจรณาอย่างละเอียดทุกซอกมุม มันเหมือนมนุษย์เป็นอย่างมากถ้าไม่เดินออกมาจากหลอดแก้วผมคงเข้าผิด
 
                        "ว้าย ทะลึ่งมาก ทำแบบนั้นได้ไง"
 
                         พวกเราหันขวับไปทางต้นเสียง เอมอรเดินกึ่งวิ่งเข้ามาขวาง หน้าแอนดรอยด์สาวอย่างอารมณ์ไม่ดี
 
                        "นี่เธอฉันกำลังเช็คผลงานอยู่นะ"ผมว่าเข้าให้จนป้าเมียนต้องมาดึงแขนออก
 
                         "ไม่ได้ค่ะแม่ อย่างนั้น ก็เหมือนเขาเห็นของหนูด้วยสิ ไม่เอา"
 
                       ผมทำท่าเหรอหราพยายามอธิบายว่ามันไม่ใช่อย่างนั้นแต่ดูเธอไม่ฟังเอาซะเลย
 
                       " ไม่เป็นไรค่ะเอมอรต้นแบบของฉัน แต่ถ้า ต้นแบบลำบากใจ ฉันจะไปที่ห้องของด็อกเตอร์ก็ได้ค่ะ"
 
"ไม่ได้"เอมอรโวยวายจนผมต้องยอมให้เธอดูขั้นตอนการตรวจเช็คด้วย ได้ยินว่าเธอเข้ามาช่วยงานปู่ในฐานะต้นแบบ
 
                           "เหมือนฉันจังเลย" เธอนั่งพิจารณาส่วนผมเขียนผลการตรวจไม่ค่อยสนใจ                              "เธอจะไปวันใหนเหรอคะ"
 
                          "อีกสองสัปดาห์จะมีหน่วยงานรัฐมารับตัวเธอ และงานชั้นจะเสร็จและจะไปเสียที"
 
                           "ว้าแย่จริง พอปู่ไม่อยู่นี่เหงาขึ้นเยอะเลย นี่สร้างเอมเพิ่มขึ้นอีกสิ"
 
                           "เอม" ผมรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "ฮ่ะ ก็หุ่นรูปตัวฉันนี่ไง a-m ก็เอมไง" 
 
                           "ไม่ต้องห่วง อีกห้าปีเธอจะเข้ามาอีกช่วยเหลืองานกู้ภัย และงานเสี่ยงภัย ตามท้องถนนคงจะมีเดินกันทั่วไปแหละ "
 
                        เอมอรถอนหายใจแรงสีหน้าเศร้าๆ"แย่จังเธอออกจะน่ารัก ต้องออกไปทำงานที่โดนบังคับและไม่อยากทำแย่จัง"
 
                        พอดีผมเหลือบไปเห็นบรรทัดสุดท้ายแล้วนึกขึ้นมาได้
 
 .                     "ฉันรู้แล้วว่าทำใมปู่ทำให้เหมือนเธอ . พรุ่งนี้เธอจะพาเอมไปโรงเรียนด้วยก็ได้นะง"
 
                       "จริงเหรอ จริงๆนะ ขอบคุณค่ะ" 
 
                     เธอกระโดดกอดผมแล้ววิ่งออกจากห้องแลปไป ทิ้งให้ผมนั่งอึ้งกับสิ่งที่เธอทำ .
 
                     "อุ่นดีแฮะ"
        ผมพลิกอ่านบรรทัดสุดท้ายที่ปู่เขียนด้วยปากกาสีน้ำเงินเข้มและขีดเส้นใต้เน้นเข้าไปอีกเส้น
        "หลานปู่ต้องทดสอบให้เธอใช้ชีวิตประจำวันอย่างมนุษย์ด้วย"
..................................................................................