แอนดรอยด์ที่รักผม

           ภาพเหตุการณขณะที่เอมอรพา am-02 ใช้ชีวิตที่โรงเรียนถูกถ่ายทอดมาที่จอมอนิเตอร์ของผมด้วย ผมไม่ได้บอกเธอเลยเรื่องนี้ และคงจะเม้งแตกแน่ถ้าเธอรู้ ผมเลยคิดจะถอดมันออกหลังจากเธอกลับมาจากโรงเรียน

            "นี่ เอม เธอมีความลับที่ไม่เคยบอกให้ใครรู้ใหม"

เสียงใสๆถูกส่งมาด้วยมันทำให้ผมวางแก้วกาแฟแล้วมานั่งจ้องมอนิเตอร์ ผมเห็นเด็กสาวกำลังคุยกับแอนดรอยด์    

            "เขาอาจจะจำฉันไม่ได้ แต่ฉันรู้เรื่องเขาดี ปู่ด๊อกเตอร์เล่าเรื่องของเขาให้ฉันได้ยินบ่อยๆ"

เด็กสาวยิ้มเขินเธอถอนหายใจเบาๆ

            "ตอนเขาเด็กเขามาที่นี่เคยเล่นด้วยกัน และสัญญาจะเจอกันอีก แล้วตอนนี้เขากลับมาอีกทีไอ้เราก็ดีใจรีบเข้าไปหาก็หลับซะงั้น ห่มผ้าให้ก็หาว่าเราเป็นขโมยอีก เขาจำฉันไม่ได้ มันน่าโมโหนะว่าใหม"

ผมจ้องมอนิเตอร์ไม่วางตาพลางคิดว่าทำใมความทรงจำในวัยเด็กของผมจึงเลือนลางจำอะไรไม่ได้มากนัก    ผมจำเอมอรไม่ได้ เหมือนเธอไม่เคยมีตัวตน

            "ฉันชอบเขา ชอบมานานแล้วด้วยล่ะ เป็นความลับระหว่างเรานะโอเคใหม"

ผมสะดุ้งกับคำพูดของเด็กสาว แต่พยายามทำตัวสงบนั่งฟังต่อไป เอมอรทำตัวน่ารักจนผมวางตาไม่ได้เลย

           ผมตัดสินใจยกเลิกการสังเกตุการณ์

      "ผมได้ตัดสินใจให้ เอมอร ได้พา am-02 ไปโรงเรียนด้วย ตามคำสั่งของปู่ที่เขียนไว้ในบันทึกที่ผมค้นเจอ แต่สิ่งที่แปลกใจว่าทำใม รหัสทุกอย่างในแลปนี้ สามมารถใช้ลายนิ้วมือของผมทำการปลดล็อคได้เลยเหมือนกับว่าปู่นั้นเตียมใจไว้แล้วว่าต้องเกิดเหตูการณ์นี้ขึ้น   สิ่งที่ผมสนใจไม่ได้มีแค่นั้น ทำใมคุณปู่ถึงเลือกใช้เอมอรเป็นแบบในการสร้างแอนดรอยด์ขึ้นมาหรือว่ามันไม่มีเหตุผลใดพิเศษ ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องแลปนี้ผมก็รู้สึกแปลกๆหลายอย่าง รวมถึงการพบเจอกันของผมกับคนในบ้านนี้ด้วย ทุกคนทำเมือนพบเจอกันมาเป็นเวลานาน หรือว่าผมอาจมาที่นี่ตั้งแต่ยังเด็กมากก็เป็นได้"

ผมวางมือจากคีย์บอร์ด และจิบกาแฟขมๆที่สั่งพิเศษกับป้าเนียน ผมเอนตัวลงพักสายตาก่อนจะสะดุ้งขึ้นเมื่อเสียงมือถือผมดังขึ้น

"เอมอรเหรอ ว่าไง"ผมถามปลายสายด้วยความงัวเงีย

"มารับด้วยเลิกเรียนแล้ว ลืมแล้วเหรอ"ปลายสายส่งเสียงแว้ดมาทำให้ผมหายง่วงทันใด ผมหยิบกุญแจรถแล้วสตาร์จรถออกไป

เมื่อผมไปถึงผมเห็นเธอนั่งรอรถในอิริยาบทอันแสนเศร้าสร้อย ชุดนักเรียนสีขาวที่ซ่อนใต้ชุดสูทมันทำให้ดูเด่น ผมจอดดูเธอจนพอใจจึงเปิดประตูแล้วเรียกเธอขึ้นรถ

"เป็นอะไรไปล่ะเอมอรทำใมทำหน้าแบบนั้น ฉันมาช้าเหรอ"ผมถ้าด้วยความกังวล

"เอมอรสั่งให้ฉันแสดงผลหน้าตาแบบนี้ค่ะด็อกเตอร์ เหตุผลคุณควรถามเธอ"

จากนั้นเสียงหัวเราะก็ระเบิดมาจากอีกคนนึงที่ผมคิดว่าเป็นแอนดรอยด์

"นี่ ดูไม่ออกเลยเหรอ คุณปู่นี่สุดยอดจริงๆเลย"เอมอรหัวเราะคิกคักชอบใจส่วนผมโมโหปนอายหน้าแดง

"หน้าแดงเลยเอม ดูสิ" 

"ค่ะ เส้นเลือดฝอยที่ใบหน้าเกิดการ....."

"นี่พวกเธอพอได้แล้ว นั่งเงียบๆ"ผมดุทั้งคนทั้งแอนดรอยด์ ส่วนเอมอรเอามือปิดปากกลั้นหัวเราะอึกอักๆตลอดทาง

คำสั่งของปู่มันบอกไว้ชัดเจนว่า "จงปฎิบัติกับเธออย่างมนุษย์คนนึง"

คืนนั้นผมอยู่ในห้องแลปกับ am-02 กำลังเช็คข้อมูลจากเมมโมรี่ของเธอว่าเอมอรพาเธอไปที่ใหนบ้าง

"วันนี้ฉันได้รับคำๆนึงจากเอมอร แต่ฉันประมวลผลแล้วเกิดขัดแย้งขึ้นในระบบของฉัน มันมีตัวเลือกว่า เข้าใจหรือไม่ก็ได้ค่ะ" เธอถามผมนั่นทำให้ผมเข้าใจได้ทันทีว่าคุณปู่สร้างสมองกลที่ซับซ้อนไกล้เคียงมนุษย์สำเร็จแล้ว

"มันคืออะไรล่ะ ถ้าสามารถหาความหมายได้ทำใมเกืดข้อผิดพลาด"ผมถามกลับ

"ความรัก  ฉันเข้าใจความหมายตามพจนานุกรม แต่ทางอาร์ดแวร์มันรู้สึกขัดแย้ง ทำให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้นที่ ระบบสูบฉีดพลังงาน หากฉันเลือกเข้าใจและปล่อยให้มันทำงาน ฉันอาจทำงานเกินอัตราการจ่ายพลังงาน" เธอตอบคำถามอย่างเรียบง่าย

"เอมอรบอกคำนี้กับเธอตอนใหน" ผมถามไปพลางจดบันทึกไปพลาง

"ตอนบ่ายสี่โมงเย็นก่อน ดอกเตอร์มารับ เธอบอกว่า เธอชอบดอกเตอร์และฉันชอบด็อกเตอร์หรือเปล่า"

ผมชงักหน่อยนึงก่อนวางปากกา

"พักผ่อน am-02 ราตรีสวัสดิ์"ผมทำท่าจะเปิดไฟข้างๆเธอแต่เธอพูดเบาบางเหมือนกับกระซิบ

"เธอฝากฉันบอกให้ด็อกเตอร์พักผ่อนให้เพียงพอด้วย" แล้วเธอก็หลับตาลง

ผมรู้สึกเหนื่อยและล้าจึงเดินไปที่เตียงนอนในที่จัดไว้ในห้องแลปและถอนหายใจ

"ยังอุ่นไม่หายเลย กอดของเธอน่ะ" 

คืนนั้นผมก็ได้หลับด้วยรอยยิ้ม โดยไม่รู้เลยว่า เรื่องที่ร้ายแรงกำลังคืบคลานเข้ามาหาพวกเราที่บ้านหลังนี้

.................................................................................