Dragon tear ผจญภัยสุดขอบฟ้าฝ่าเซียนเทพ

ลมปิศาจขยายใหญ่ขึ้นอย่างบ้าคลั่งต้นไม้ใหญ่โค่นตามแรงลม และยังส่งผลให้เกิดหายุหมุนน้อยใหญ่เกิดขึ้นอีกมากมายทั่วป่า ราวกับโลกจะวินาศ

 

             เอ้อหลานกับต้ากงอ้วงหนีจากพายุจนมันหยุดขยายตัว เอ้อหลันกระวนกระวายใจ

 

                "ต้ากงอ้วง ศิษย์พี่จะเป็นยังไงบ้าง ช่วยศิษย์พี่ด้วย"

 

         เอ้อหลันร้องให้อย่างมากมาย ต้ากงอ้วงก็คิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน

 

 

 

             "ถ้าศิษย์พี่ตายข้าจะอยู่ยังไง"

 

 ต้ากงอ้วงรู้สึกแปบปราบกับคำพูดนั้น เขากัดฟันลุกขึ้นมากระชากเถาวัลย์เหนียวยาว มามัดเข้าที่เอว และวิ่งเข้าหาพายุ

 

             "ข้าจะไปช่วยเฉินโจว"

 

 

 

                "บ้าไปแล้วหรือ อย่านะ"เอ้อหลันร้องห้ามแต่ไม่เป็นผล

 

                 "ข้าแข็งแรงไม่ตายหรอก ข้ากระตุกเครือไม้เจ้าก็รีบดังพวกข้าออกมา" ต้ากงอ้วงกระโดดเข้าไปในพายุเขาลอยขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

 

                 

 

              [ฮือ ฮือ ฮือ]

 

 

 

       เสียงประหลาดทำให้เฉินโจวได้สติ เขาลอยหมุนรอบพายุไปมา เขามองเห็นพัดลอยอยู่บนสุด

 

          แล้วความรู้สึกชั่วร้ายที่สั่งสมในพัดก็พุ่งเข้ามาในหัวเขา

 

 

 

             [ตาย ตายซะให้หมด ]

 

เขาเห็นภาพกองพัพนับพันในหัว พวกทหารต่างถูกพัดฆ่าตายไปอย่างมากมาย

 

ความรู้สึกชั่วร้ายพุ่งเข้ามาจนเฉินโจวรู้สึกเหมือนร่างจะฉีกออกจากกัน

 

 

 

      [เฉินโจวเจ้าลูกนอกคอก ฝึกดาบใบไผ่เดี๋ยวนี้]

 

คราวนี้เขาเห็นภาพเขาตอนเด็กถูกบังคับฝึกดาบใบไผ่ เวลาเขาล้มลงก็ถูกลงโทษอย่างหนัก

 

 

 

             "ข้าไม่อยากฆ่า" เขาในวัยเด็กแอบมานั่งร้องให้ใต้ต้นไม้ แล้วก็มีเด็กผู้หญิงน่ารักวิ่งเข้ามาแบ่งหมั่นโถวให้ และชวนเขาไปเล่น

 

 

 

   [เพลงดาบใบไผ่ คือ เพลงดาบประจำตะกูลเจ้าต้องรับช่วงต่อไป]

 

ความรู้สึกร้ายๆกำลังจะฉีกร่างของเฉินโจวให้ขาดกระจุย เขากำลังฝืนมัน

 

 

 

              "ศิษย์พี่เป็นคนดี" ภาพเด็กสาวคนนั้นผุดเข้ามาอีกทำให้เฉินโจวฮึดสู้ขึ้นมา

 

         "เฉินโจวข้ามาแล้ว"เสียงตะโกนอันดังทำให้เขาสะดุ้งรู้สึกตัว

 

 

 

เมื่อต้ากงอ้วงจับตัวเฉินโจวได้ เครือไม้ก็ขาดสะบั้น ต้ากงอ้วงร้องตกใจเสียงหลง 

 

               "เจ้าบ้าเอ้ยแผนเจ้าสิ้นคิดเป็นบ้า เจ้าทึ่ม" เฉินโจวตวาดต้ากงอ้วง ทั้งสองปลิวหมุนไปตามแรงลม 

 

            และแล้วเหมยลี่ก็ลอยหมุนผ่านหน้าเขาไป เฉินโจวสังเกตุเห็นเหมยลี่ไม่ได้รับบาดเจ็บจากลมเลยจึงเริ่มนึกอะไรออก

 

 

 

             ถ้ามันอยู่กับเจ้าของคงหายบ้าคลั่ง นั่นคือความคิดที่เข้ามาในหัว 

 

 

 

                "ต้ากงอ้วง ส่งข้าไปหานางมารน้อย"

 

 

 

                "ห้ะ ยังไง"ต้ากงอ้วงตะโกนฝ่าแรงลม

 

 

 

                "ยังไงก็ได้ เร็วเข้าข้าเชื่อใจเจ้า"

 

 ต้าก้วงไม่อยากเชื่อหูตัวเองแต่เขาก็ยิ้มออกมา

 

            "ได้ ไปเลยเฉินโจว"

 

  ต้ากงอ้วงใช้แรงมหาศาลของเขายันเฉิวโจวทะยานไปหาเหมยลี่อย่างรวดเร็ว

 

            เขากอดเหมยลี่ไว้ 

 

                "ท่านเฉินโจวท่านมาช่วยข้าแล้ว" เหมยลี่ยิ้มหวานน่ารักขวยเขิน

 

 

 

                "ไปรับเอาพัดของเจ้า"

 

ในสายลมเฉินโจวถีบเหมยลี่ปลิวไปหาพัดเหล็ก และเหมยลี่ก็กอดเอาพัดอย่างแม่นยำ

 

 

 

                "พัดจ๋าพัดข้ามาแล้ว"

 

 

 

           [ขอบคุณที่ไม่ทิ้งข้า]

 

สิ้นเสียงของพัดพายุหมุนก็หายไปอย่างอัศจรรย์ เฉินโจวกับต้ากงอ้วงร่วงลงยังพื้น ต้ากวงอ้วงปลิวไปตกยังหนองน้ำดังซู่ม

 

        ส่วนเฉินโจวเหมยลี่รับขึ้นมาบนพัดเหล็กร่อนลงอย่างนุ่มนวล

 

 

 

       เมื่อพายุหายไป ป่าไม้แดงก็หายไปเกือบครึ่งป่า

 

 

 

 เมื่อทำแผลเสร็จ เหมยลี่ก็ถูกคุมตัว

 

 

 

           "ข้าสำนึกผิดแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะข้า ท่านเฉินโจวอย่าโกรธข้าเลยนะ" เหมยลี่เปลี่ยนท่าทีทันทีที่รอดมาได้

 

 

 

           "ท่านเหมยลี่ ในเมื่อมันเลือกท่านเป็นเจ้าของแล้ว พวกข้าคงชิงมันมาไม่ได้ แต่ต่อไปโปรดระวังด้วยนะ" เอ้อหลันกำชับนางมารน้อยด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

            "เจ้าค่ะอาจารย์หญิงข้าจะเชื่อท่าน" เหมยลี่รับคำอย่างว่าง่าย

 

 

 

            "เมื่อเสร็จเรื่องแล้วข้าจะต้องรีบไปล่ะ เจ้าต่อไปเป็นคนดี สร้างสรรค์สังคมแล้วกัน"เฉินโจวพูดกำชับเมื่อแต่งตัวเสร็จ

 

 

 

            "เจ้าค่ะ ท่านจอมยุทธในดวงใจ" เหมยลี่ยิ้มหวาน

 

นางเหลียวกลับไปมองร่องรอยความวินาศ แล้วก้มหน้าสลด

 

"บ๊วยแดง ทุกคน ข้าขอโทษนะ ขอจงไปสู่สุขติ"

นางพนมมือนึกในใจ

 

 

 

 

 

            "พวกเพื่อนชั่ว พวกเจ้าลืมข้า" ต้ากงอ้วงเดินยักแย่ยักยัน กระเผกฝ่าพุ่มไม้ออกมา    เอ้อหลันร้องอ๊ะอย่างตกใจที่ลืมเขา เหมยลี่แลบลิ้นใส่

 

 

 

              "ยัยตัวดี เป็นเพราะเจ้า "ต้ากงอ้วงยกหมัดแต่เหมยลี่วิ่งไปแอบหลังเฉินโจว

 

 

 

              "คนบ้าตายยากไม่ต้องห่วง"เฉินโจวหัวเราะออกมาเบาๆ ท่ามกลางประทับใจของ เอ้อหลัน 

 

 

 

              เฉินโจวมองดูเอ้อหลันแล้วยิ้มและถอนหายใจ

 

 

 

               "ขอบใจเจ้ามาก"

 

          เอ้อหลันงง ร้องเอ๋ แต่เฉินโจวก็ไม่พูดอะไรต่อ

 

 

 

                "แล้วข้าล่ะ เจ้าขอบคุณหรือยัง" ต้ากงอ้วงโวยวาย

 

 

 

             เอ้อหลันหลันหัวเราะออกมา ทั้งสามเดินทางผ่านป่าไม้แดงสำเร็จ

 

โดยไม่สังเกตุเลยว่า น้ำตามังกรที่อยู่ในกล่องไม้มันเรื่องแสงตลอดเวลที่พวกเขาสู้กัน

 

 [ข้าไม่ต้องการถูกทำลาย]

 

เสียงของมันเบามากจนไม่มีใครได้ยิน ....