Dragon tear ผจญภัยสุดขอบฟ้าฝ่าเซียนเทพ

     ลึกลงไปในป่าดอกไม้แดงที่นี่คือรังของ เหมยลี่ ราชินีแห่งโจรค้ามนุษย์

 

     ทุกวันชายหญิงหน้าตาดีที่ผ่านเข้ามาในเขตป่าไม้แดงล้วนถูกนางจับมาค้าขาย ส่วนใหญ่ขายให้หอนางโลม และผู้ชายเมื่อนางเชยชมแล้วจะถูกส่งขายแรงงานทาส สมาชิกโจรไม้แดงมีถึง ร้อยคน ทุกคนยกย่อง เหมยลี่ดั่งนางพญา

 

 แม้นางจะมีรูปโฉมที่งดงามแต่มักมากในกิเลส และวันนี้ ทุกคนต่างมาชุมนุมที่ลานกว้าง เหมยลี่นั่งบนบัลลังค์ที่ตกแต่งงดงาม

 

                "วันนี้ข้าสำเร็จโทษจอมยุทธชั่วที่แอบอ้างตัวเป็นจอมยุทธ์ดาบใบไผ่คนดังในยุทธภพ ข้ายอมไม่ได้ พวกเจ้าหากพบเจอบุคคลลักษณะนี้ สังหารได้เลย ข้าไม่ต้องการ"

 

                "เฮ" ลูกน้องขานรับคำอย่างพร้อมเพียง

 

                "นายหญิงเจ้าคะ บ้วยแดงขอรายงาน พบกลุ่มนักเดินทางสามคน หน้าตาดีสองคน คนนึงใช้ได้แต่แต่งตัวมอซอ อยู่ทิศเหนือไม่ไกลจากสำนักเราเจ้าค่ะ โปรดชี้แนะด้วย"มือขวาคนสนิทเข้ามารายงานทำให้นางมารแสยะยิ้มอย่างพอใจ....

 

 

 

 

 

            ทิศเหนือของป่าไม้แดง

 

 

 

         "มีจิตสังหาร" ต้ากงอ้วงสะดุ้งเตรียมพร้อมจู่โจม เมื่อหันไปมาก็เห็น เฉินโจวจ้องแบบไม่วางตาจากข้างหลัง

 

 

 

          "นี่ เจ้าหัวไม้กวาด จิตสังหารมาจากเจ้านี่เองเร๊อะห๊ะ"

 

 

 

          "ข้าไม่เชื่อใจเจ้าหรอกเจ้าโจร เจ้าต้องวางแผนร้ายไว้ในใจ"

 

เฉินโจวจ้องต้ากงอ้วงแบบไม่วางตาเช่นเดิม

 

          "ตามใจเจ้า ข้าบอกแล้วว่าข้าบริสุทธิ์ใจ"

 

          "งั้นก็ตามใจข้า ข้าจะคิดยังไงก็เรื่องของข้า"

 

   ต้ากงอ้วงตะลุมบอนเฉินโจวตุบตั่บ  เอ้อหลันถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

 

          "เฮ้อ พวกท่านนี่นะ กัดกันอย่างกับเด็ก" เอ้อหลานถอนหายใจอีกรอบ

 

 

 

    เฉินโจวไหวพริบดี ผลักเอ้อหลันออกไปหวุดหวิด

 

           "ระวัง"  ลูกดอกยาสลบเฉียวฉิวเอ้อหลันไปนิดเดียว

 

 

 

         ไอ้โม่งมือลูกดอกหลบไปหลังต้นไม้ ทั้งสามต่างเตรียมพร้อต่อสู้หันหลังพิงกัน

 

          สักพัก พวกไอ้โม่งก็โผล่ออกมาอีกหลายคน

 

 

 

           "ตั้งค่ากลเจ็ดดาว"

 

    ไอ้โม่งที่เป็นหัวหน้าสั่งพวกที่เหลือ ทุกคนเริ่มจัดกระบวนแผนรบ

 

 

 

            "นี่มันอะไรกัน"เอ้อหลันอุทานออกมาอย่างตกใจ

 

 

 

            "นี่คงเป็นโจรป่าไม้แดงที่ล่ำลือกัน เราคงเข้าเขตของพวกมัน"

 

                     เฉินโจวอธิบายอย่างใจเย็น 

 

             "นี่เจ้ารู้ดีแต่แรก ทำใมไม่บอกพวกข้าบ้าง" ต้ากงอ้วงโวยวายเสียงดัง เฉินโจวส่ายหน้าเบื่อหน่าย

 

              "นี่มันยุคอะไรเจ้าทึ่ม ไม่ว่าที่ใหนล้วนอันตรายไม่แพ้กันหรอก ทางนี้เป็นทางลัดไกล้สุดแล้ว ตีฝ่าออกไปเลย"

 

              พวกโจรพุ่งเข้ามา แต่ไม่อาจสู้กับ  เพลงดาบใบไผ่ของเฉินโจว

 

 

 

นางมารเหมยลี่ กัดฟันกรอดบนเนินที่พวกเขาสู้กัน ยกมือสั่งให้พวกโจรถอย

 

 

 

               "พอแล้ว พวกเจ้าสู้ไม่ได้หรอก" นางใช้วิชาตัวเบาปลิวตัวลงมากลางกลุ่มของเอ้อหลันอย่ารวดเร็ว พัดเหล็กในมือปัดกวาดได้เบาเหมือนกระดาษต้ากงอ้วงใช้แขนตั้งรับแต่มันกลับหนักดั่งหินผา ต้ากงอ้วงกระเด็นไปกระแทกต้นไม้ใหญ่ดังพลั่ก ลมพายุโหมแรงจนเอ้อหลันแทบทรงตัวไม่อยู่

 

 

 

                   "หนักมาก พัดนั่นร้ายกาจ"ต้ากงอ้วงกัดฟันทนความเจ็บปวดขบคิดในใจ

 

 

 

                  นางมารพุ่งมาหาเฉินโจว พัดเหล็กขนาดใหญ่หวดไปมาดั่งขนนก แต่เฉินโจวรู้สึกเหมือนโดนเข็มนับพันทิ่มแทง แต่เขายังสวนลูกเตะใส่เหมยลี่ จนนางหมุนตัวกลับไปตั้งหลัก

 

 

 

                  ขบวนของเฉินโจวเสียขบวนอย่างง่ายดาย ทุกคนเหนื่อยหอบ

 

 

 

                "ข้าขอบปรบมือให้พวกเจ้าทั้งสามที่สามารถรับมือพัดของข้าได้ถึงสามกระบวน" นางปรบมือเปาะแปะยิ้มหวาน

 

 

 

                "ข้าเฉินโจว ต้องการผ่านทางไปยังเทียนซัน พวกเรามาอย่างเป็นมิตร ได้โปรดเปิดทางให้ข้าด้วย" เฉินโจวประกาศชื่ออย่างเปิดเผยจนต้ากงอ้วงคาดไม่ถึงว่าคนอย่างเขาจะทำ

 

 

 

                "เฉินโจว จอมยุทธดาบใบไผ่นั้นรึ " นางยืนครุ่นคิดและยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร

 

 

 

                "สารเลว กล้าอ้างชื่อจอมยุทธในดวงใจข้า อีกอย่างไม่ว่าใครผ่านมาล้วนถูกจับขายแรงงาน อย่าหวังเลย"

 

              นางเสียงดังอย่างเกี๊ยวกาจ ส่วนเฉินโจวอารมณ์ขึ้นเนื่องจากถูกกล่าวหาว่าเป็นตัวปลอมเขาจึงเอาจริง

 

 

 

               พายุดาบใบไผ่คร่าชีวิตโจรที่เข้ามาไกล้อย่างไม่ปราณี  ต้าก้วงผสานมือรับการโจมตีอย่างเข้มแข็งโจรหรือจะสู้ได้ 

 

 

 

               คนสนิทเมื่อเห็นท่าไม่ดีจึงทำท่าระส่ำ

 

             "นายหญิง พวกมันเก่งกาจเหลือเกิน"

 

 

 

              "อย่ากังวลไปบ๊วยแดง ตราบใดที่ข้ายังถือพัดอยู่เจ้าจะกลัวอะไร"

 

นางคลี่พัดออกมาเต็มใบทำให้คลื่นลมปั่นป่วน ชวนพิศวง

 

 

 

              "อ๊ะ พัดนั่น พัดเหล็กสะท้านโลกันต์ อาวุธน้ำตามังกร" เอ้อหลันร้องออกมาอย่างตกใจ

 

 

 

      อธิบาย...

 

          พัดเหล็กสะท้านโลกันต์ อาวุธลำดับสี่ในคัมภีร์ดาบน้ำตามังกร เมื่อสมัยสงครามเมืองฉิว วีรบุรุษเมืองฉิวใช้มันปกป้องหมู่บ้านจากทหารวุ่ยก๊กนับพัน

 

 ว่ากันว่า พัดจะเลือกเจ้าของด้วยตัวเอง

 

 

 

               "ข้าเคยอ่านเจอในพงศวดารของอาจารย์ " เอ้อหลันเล่าเรื่องด้วยความหวาดกลัว

 

 

 

                เฉินโจวได้ยินดังนั้น ก็รู้ได้ว่าอนุภาพนั้นไม่ธรรมดา เขาถอดชุดคลุมออกเพื่อความคล่องตัว

 

                "ทำใมกัน อาวุธในตำนานไม่น่าจะถูกค้นพบได้ง่ายดายเช่นนี้"

 

เฉินโจวตั้งท่าเพลงดาบ เหมยลี่จ้องดาบหกเล่มในมือเฉินโจวอย่างไม่วางตา

 

 

 

                  "ของปลอมล่ะไม่ว่า"ต้ากงอ้วงชี้ตะโกนอย่างไม่เกรงกลัว

 

 

 

 เหมยลี่โกรธที่ต้ากงอ้วงพูดจาลบหลู่นางจึงรำพัดทำให้เกิดแรงลมมหาศาล

 

                   "จริงรึปลอม จงพิสูจน์ด้วยชีวิตเจ้า  ระบำดอกบ้วย เข็มพันเล่ม"

 

คลื่นลมพัดแรง พุ่งไปหาต้ากงอ้วง เอ้อหลันกระโจนกอดต้ากงอ้วงหลุดอย่างหวุดหวิด ป่าข้างหลังถูกแรงลมหักโค่นเป็นทิวยาว

 

 

 

                   แขนของต้ากงอ้วงเลือดทะลักออกทางบาดแผลที่เหมือนมีดโกนบาด 

 

               "ปิศาจ"ต้ากงอ้วงร้องเหมือนคนเสียสติ

 

               "ต้ากงอ้วง ตั้งสติ ตั้งสติสิ"เอ้อหลันเรียกสติเขาแต่เหมือนไร้ผล

 

 

 

                เฉินโจวพุ่งเข้าหาเหมยลี่อย่างรวดเร็ว นางมารสู้ระยะประชิดไม่สู้ นางรีบหลบออกมาแล้วแหว่งพัดอย่างแรง

 

 

 

                "ระบำดอกบ้วย เคียวยมทูต"

 

แรงลมมหาศาลเปลี่ยนเป็นคมเคียวนับร้อย  เฉินโจวรำเพลงดาบต้านทานแต่ทว่า คมดาบไม่อาจสำผัสมัน เฉินโจวโดนเคียวสายลมไปหลายแผลเลือทะลักเช่นกัน

 

 

 

                 "เจ้านี่เก่งพอตัว และหล่อเหลาเอาการ ร้องขอชีวิตข้าสิแล้วข้าจะให้เจ้ามาปรนบัติข้า" นางกล่าวอย่างผู้มีชัย แต่เฉินโจวหาได้สนใจไม่

 

 

 

                 "ปัญญาอ่อนหรือเปล่า ข้ายังไม่แพ้"

 

 

 

 คำพูดของเฉินโจวทำให้นางอารมณ์เสีย นางกัดฟันกรอด รำพัดใส่เฉินโจวไม่ยั้ง

 

                 "ถึงเจ้าจะเป็นจอมยุทธดาบใบไผ่จริง ถึงเสียดาย เจ้าก็ไม่ควรอยุ่"

 

  ลมปิศาจดุจมีด พื้นธรณี แตกแยกเป็นรอยมีดฟันขนาดใหญ่ เฉินโจวไม่อาจหลบพ้น เขาตกอยู่ในวงล้อมของลม มัจจุราช   เอ้อหลันปลิวตามแรงลมไปกระแทกโขดหินบาดเจ็บภายใน และมีคมมีดสายลมตามมาอีกนิบสิบ

 

 

 

 เมื่อคลื่นลมสงบลงเอ้อหลันสำรวจตัวปรากฎว่าไร้บาดแผล เพราะต้ากงอ้วงเอาตัวเข้าบังไว้ ต้ากงอ้วงแดงไปด้วยเลือด

 

 

 

               "ต้ากงอ้วง เจ้า..."

 

               "ข้าบอกเจ้าแล้วนี่ ว่าหญิงงามมีค่ากว่าชีวิตข้า" 

 

         พูดจบต้ากงอ้วงก็ล้มลงเพราะเสียเลือด เอ้อหลันร้องเรียกไม่ได้สติ

 

 

 

                เฉินโจวยืนจังก้าเสื้อผ้าขาดกระจุย เลือดสีแดงชโลมกายแดงฉาน

 

             "มันจบแล้ว นางมารร้าย ข้าชนะ"

 

 

 

             "ชนะอะไร เจ้าดูสารรูปของเจ้า..."พูดไม่ขาดคำ เลืดก็หยดออกมาจากข้อมือของนาง ดาบของเฉินโจว ปักตรงข้อมือของนาง

 

 ทำให้นางไม่อาจถือพัดได้

 

               "ต่อให้พัดนั่นร้ายกาจเพียงใหน แต่ท่ารำพัดของเจ้ารูปแบบมันซ้ำซ้อนกันเกินไป

ข้ามองออกหมดแล้ว"

                จอมยุทธหนุ่มพูดด้วยอาการเหนื่อยหอบ

 

              "ท่านคือจอมยุทธดาบใบไผ่จริงๆด้วย"

 

 

 

 เฉินโจวล้มลงอย่างอ่อนแรง รวมถึงเหมยลี่ที่อ่อนแรงลงเธอไม่อาจถือพัดได้อีก มันจึงหล่นลงพื้นดังตึง

 

 

 

 

 

               [เหมยลี่ เจ้าทิ้งข้า....]

 

เสียงประหลาดดังออกมาท่ามกลางความงงงวยของทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น และบรรยากาศเริ่มแปรปวน ท้องฟ้าแปรบปราบ

 

 

 

               [ฮือ ฮือ ฮือ]

 

 

 

เสียงประหลาดมาอีกอีกครั้ง ที่แท้มันออกมาจากพัดเหล็ก 

 

 มันเรืองแสงแล้วบิ้นขึ้นไปลอยกลางอากาศ  ลมแรงหมุนตัวรอบพัด เกิดเป็นพายุขนาดใหญ่ เหมยลี่วิ่งออกมาอย่างตกใจ

 

           ลมพายุหมุนขยายตัวใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็วมันดูดเอาลูกน้องเหมยลี่เข้าไปแล้วฉีกพวกเขาออกมาจนเลือดย้อมพายุสีแดง

 

 

 

        "นายหญิงช่วยข้าด้วย" บ้วยแดงคนสนิทก็ถูกดูดเข้าไปและมีสภาพไม่ต่างกัน ถูกฉีกขาดตายอนาถ

 

 

 

 

 

     มันขยายใหญ่ขึ้นอีกจน หอบเอาเฉินโจวที่ไร้เรี่ยวแรง กับเหมยลี่เข้าไปในพายุ ท่ามกลางความตกใจของ ต้ากงอ้วงและเอ้อหลัน