Dragon tear ผจญภัยสุดขอบฟ้าฝ่าเซียนเทพ

 "หยุดเดี๋ยวนี้"เสียงตะโกนร้องมาจากชายหนุ่มชุดดำสามคนถือดาบวิ่งไล่ เด็กหญิงนางหนึ่งที่หอบกระบี่วิ่งหนีอย่างสุดชีวิต

 

 

 

          คืนนี้เป็นคืนเดือนเพ็ญทั่วป่าเลยสว่างดุจกลางวัน คณะเดินทางสู่เทียนซัน ตั้งกระโจมพักผ่อน แต่ดูเหมือนพวกเขาจะเจอปัญหาหนัก

 

 

 

             "เฮ้ยเจ้าหัวไม้กวาด ถึงเวรเจ้าไปตักน้ำดื่มแล้วไปสิ" ต้ากงอ้วงร้องเรียกเฉินโจวที่นอนสบายบนเปลไกว

 

 

 

             "บ้าหรือเปล่า ข้าก็ไปเมื่อคราวที่แล้วแล้วไง" เฉินโจวนอนเฉยต้ากงอ้วงเลยเหลือบไปมองเอ้อหลันที่นั่งผิงกองไฟอยู่

 

 

 

             "อะไรเหรอ" เอ้อหลันมองตาแป๋ว ต้ากงอ้วงจึงเดินออกมาอย่างช่วยไม่ได้

 

            "รึเจ้ากลัวผี"

 

 

 

          เอ้อหลันถามทำให้ต้ากงอ้วงสะดุ้งหัวเราะแหะๆ

 

         "คือ ข้าชอบเจอผีทุกวันเพ็ญน่ะ จริงนะ ข้าไม่ได้โม้"

 

 

 

          "ปัญญาอ่อน"

 

     เฉินโจวพูดเสร็จก็นอนเฉย ต้ากงอ้วงโมโหเลยหนีออกมาอย่างเร็ว

 

 

 

 ที่แม่น้ำ ต้ากงอ้วงเอาซองหนังแกะรองน้ำอย่างหวาดหวั่น

 

 

 

         "ชิ สิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้ ใครจะไม่กลัวเล่า"

 

 

 

 เขาบ่นพึมพัมกับตัวเอง และตอนนั้นเขาก็ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ

 

 

 

 

 

        "ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย" เด็กสาวร้องให้คนช่วยเพราะนางจนมุม ไม่อาจหนีไปต่อได้

 

 

 

         "ไม่มีทางหนีแล้ว เสร็จข้าล่ะ" ชายในชุดดำพูดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง

 

 

 

 

 

        "อึก อ้าก" เสียงร้องของพวกมันทำให้ ชายชุดดำงะงักแล้วหันไปมอง

 

 

 

 

 

         "ในโลกนี้ข้าเกลียดคนรังแกสตรีมากที่สุด" 

 

ต้ากงอ้วงเดินมาหาสาวน้อยคนนั้น ทำให้ชายชุดดำถอยกรูด

 

 

 

          "เจ้าก็เหมือนกัน กระบี่ในมือเจ้าทำใมไม่ชักมันออกมาสู้เพื่อตัวเจ้าเองบ้าง"ต้ากงอ้วงตวาดใส่ทำให้สาวน้อยหลับตาปี๋

 

 

 

         "ข้า ข้าไม่เป็นวรยุทธ"นางพูดเสียงอ่อย 

 

 ชายชุดดำเห็นช่องว่าง จึงลอบกัดอย่างรวดเร็ว

 

 

 

        "งั้นส่งมาให้ข้า"

 

 ต้ากงอ้วงชักกระบี่ที่นางจับไว้โดยมั่นท่ามกลางความตกใจปนตะลึงของสาวน้อย

 

       ชายชุดดำโดนต้ากงอ้วงสำเร็จโทษ เขามัดพวกมันทั้งสามเข้าด้วยกัน

 

แล้วหันมามองสาวน้อยที่นั่งจับฝักดาบหน้าแดง

 

 

 

 

 

 

 

         ที่กระโจมพักของคณะเดินทางก็ได้พบปัญหาอีกหน

 

 

 

        "แล้วเจ้าก็พามาที่นี่ เจ้ารู้ฐานะของพวกเราหรือเปล่าเจ้าทึ่ม"

 

ต้ากงอ้วงโดนเฉินโจวเอ็ดนั่งจ๋อยอยู่ข้างกองไฟ

 

 

 

         "เอ้าเสร็จแล้ว หันมาดูซิ" เอ้อหลันแต่งตัวรวบผมให้สาวน้อยใหม่ทำให้เห็นว่านางน่ารักไม่เบา

 

 

 

          "น่ารักจัง ข้าอยากได้น้องสาวแล้ว"เอ้อหลันหัวเราะอย่างสนุกสนาน

 

 ทางด้านสาวน้อยมองต้ากงอ้วงแปลกๆ แล้วนั่งสงบตามเดิม

 

 

 

         "ข้าชื่อ เซียนหลาง เป็นคนทรงของศาลเจ้าที่อยู่ในเมืองหัวอู่ ที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่เจ้าค่ะ"

 

 

 

       นางพูดด้วยอาการหวาดหวั่น ทำให้เอ้อหลันเข้ามานั่งไกล้ๆ

 

 

 

        "ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวนะ พวกเราเป็นคนดี ข้าชื่อ เอ้อหลัน คนนั้นเป็นหมอชื่อเฉินโจว ส่วนคนที่ช่วยเจ้าชื่อต้ากงอ้วง ไม่มีอะไรต้องเป็นกังวล"

 

 

 

        "กรุณาช่วยพี่สาวของข้าด้วยเจ้าค่ะ"

 

เซียงหลางก้มหัวร้องให้ขอร้อง

 

 

 

         "อะไร เจ้ามีเรื่องอะไร"เอ้อหลันตกใจกระวนกระวายแล้วหันมามองเฉินโจว

 

 

 

         "ทำไม่ได้หรอกเด็กน้อย พวกเรามีธุระสำคัญมาก พวกเราขออภัย"

 

 

 

    เฉินโจวกล่าวออกมาทำให้เซียงหลันร้องให้และก้มหัวข้อร้องอีกครั้ง

 

 

 

         เอ้อหลันทนไม่ไหวจึงเข้ามากอดเซียงหลันไว้

 

      "อย่างน้อยเรารับฟังเรื่องไว้คงไม่เป็นไรใช่ใหม่ ศิษย์พี่"

 

 เอ้อหลันขอร้องทำให้เฉินโจวโบกมือให้ทำตามสบาย  

 

 

 

   เซียงหลันจึงเล่าเรื่อง

 

 

 

          "บ้านข้าเป็นศาลเจ้าบูชาเทพกระบี่ ทุกๆวันคู่ชายหญิงมากมายจะเดินทางมาที่ศาลเจ้า เพื่อเสี่ยงทายรักเจ้าค่ะ"

 

 

 

         "เสี่ยงทายรักเหรอ ยังไง"

 

 เอ้อหลันสนใจฟังอย่างตื่นเต้น ต้ากงอ้วงไม่สนใจเอนตัวนอน

 

 

 

        "ข้าจะอัญเชิญเทพกระบี่มาที่ข้า แล้วส่งกระบี่วิเศษนี้ส่งให้ฝ่ายหญิงถ้าฝ่ายชายชักกระบี่ออกจากฝักได้ จะแสดงว่าเป็นเนื้อคู่กันเจ้าค่ะ"

 

         "พรู้ด"

 

 ต้ากงอ้วงสำลักน้ำลาย ลุกขึ้นนั่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ เห็นเซียงหลันหันมาสบตาท่าทางแปลกๆ

 

 

 

          "แม่นแค่ใหน" เอ้อหลันถามด้วยความตื่นเต้น

 

 

 

          "เต็มร้อยเลยเจ้าค่ะ"นางมองต้ากงอ้วงแล้วหน้าแดงแป้ด

 

 

 

          "พูดบ้าๆ เรื่องแหกตาทั้งนั้น เห็นใหมข้าจะชักกระบี่เล่มนี้ตอนใหนก็ได้"

 

 ต้ากงอ้วงเดินฝ่ามาแย่งกระบี่แล้วชักมันออกอีกครั้ง เซียงหลันกอดเอ้อหลันร้องให้จ้า

 

 

 

             "จริงๆด้วย ชักยังไงก็ชักไม่ออก"เอ้อหลันพยายามชักยังไงมันก็ไม่หลุดออกมา ทำให้ต้ากงอ้วงหน้าซีดเผือก

 

 

 

             "เฉินโจว นี่เรื่องแหกตาใช่ใหม"

 

             "ข้าไม่รู้ เจ้ารอเด็กคนนี้ได้เลยสักห้าหกปี เจ้าทึ่ม" ต้ากงอ้วงนั่งร้องให้จ้า

 

 

 

             "เท่าที่ฟังก็ไม่น่ามีปัญหา แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ" เอ้อหลันถามความจริงเซียงหลันนั่งเงียบอีกครั้ง

 

 

 

             "พี่สาวของข้าเป็นหญิงงามประจำเมืองรักชอบพออยู่กับจอมยุทธหนุ่มคนนึงชื่อ เทียนเล่ย      แต่เจ้าเมืองหน้าตาอัปลักษณ์ก็ได้มาเจอพี่สาวของข้าแล้วพอใจอย่างมาก 

 

 

 

           เจ้าเมืองจึงได้ขับไล่ เทียนเล่ยออกจากเมืองแล้วให้ข้าทำพิธีเสี่ยงทายรักให้  แต่ผลออกมา เจ้าเมืองชักกระบี่ไม่ได้"

 

 

 

นางเว้นช่วงเล่าเรื่อง แล้วน้ำตาของเซียงหลันก็ซึมออกมาอีก

 

 

 

           "เจ้าเมืองกล่าวหาว่าข้าหลอกลวงประชาชน สั่งรื้อถอนศาล แล้วจับพี่สาวข้าไป ส่วนข้าถูกตามล่าเจ้าค่ะ"

 

 

 

 

 

            "สารเลว อภัยให้ไม่ได้" ต้ากงอ้วงตะโกนออกมาอันดัง เฉินโจวหลิ่วตามองอย่างไม่ไว้ใจ

 

 

 

           "ข้าเชื่อว่าเจ้าได้ยินเพียงแค่ พี่สาวนางสวยมาก" ต้ากงอ้วงยิ้มหัวเราะแหะที่โดนเฉินโจวดักคอ

 

 

 

           "ศิษย์พี่ข้าไม่อยากผ่านไปเฉยๆ ข้าอยากช่วย" เอ้อหลันหันมาขอร้องเฉินโจว เขานั่งถอนหายใจลำบากใจ

 

 

 

          "สำนักเราสอนให้ช่วยเหลือคนตกทุกข์ข้าก็ปล่อยไปไม่ได้เช่นกัน แต่ข้าสงสัยกระบี่เล่มนั้น"

 

        เฉินโจวเดินมาหยิบกระบี่ขึ้นมาดู

 

         "ในยุทธภพกระบี่วิเศษมีไม่มากนัก พลังของมันคล้ายกับ อาวุธน้ำตามังกรอันนึง ชื่อว่ากระบี่ใจ"

 

 

 

         "กระบี่ใจ"เอ้อหลันกับต้ากงอ้วงย้ำคำแทบจะพร้อมกัน

 

 

 

 อธิบาย

 

    ในช่วงสมัยแร้นแค้นหนัก ผูงชนต่างไม่รักใคร่กลมเกลียวกันเลย ทำร้ายกัน ตะหนี่ เห็นแก่ตัว มีหลวงจีนรูปหนึ่งได้ชักกระบีใจขึ้นฟ้า ทำให้เมืองนั้นเป็นเมืองที่น่าอยู่ที่สุด ซึ่งปัจจุบันเมืองนั้นก็ยังเป็นที่กล่าวขานเรื่องความรัก

 

 

 

                "ตามพงศดารของอาจารย์ก็บันทึกไว้แบบนี้" เอ้อหลันอธิบายอย่างตกใจ

 

 

 

              "นั่นมันตำนานของเมืองข้า"เซียงหลันพูดออกมาอย่างตกใจ

 

 

 

               "แต่อาวุธน้ำตามังกรจะนำพาซึ่งความวิบัติไม่ใช่เหรอ ก็เราเจอมากับตัวน่ะ" ต้ากงอ้วงพูดขึ้นทำให้ เอ้อหลัน และเฉินโจวมองตากัน

 

 

 

              เฉินโจวโยนกระบี่ให้เซียงหลัน เอ้อหลันก็รับมันอย่างแม่นยำ

 

          

 

             "ถ้ารับมาจากฝ่ายชาย ถึงดึงออกก็ไม่มีผลหรอกเจ้าค่ะ"

 

 

 

      เซียงหลันกระซิบบอกทำให้เอ้อหลันคืนกระบี่ให้หน้าแดง

 

 

 

 

 

            "ใช่ อาวุธน้าตามังกร เป็นของหายากยิ่ง ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะพบสองอย่างในเวลาอันสั้น  เอาเป็นว่าเรารีบเข้าเมืองดีกว่า"

 

 

 

 

 

  ทั้งสี่จึงแวะพักเมืองนี้ โดยไม่ได้เฉลียวใจว่าน้ำตามังกรเรื่องแสงอ่อนๆอยู่

.................................................................................