Dragon tear ผจญภัยสุดขอบฟ้าฝ่าเซียนเทพ

เจ็กหลง เกร็งพลัง ทำให้ไฟลุกติดไปทั้งแขนสองข้าง  เฉินโจวปัดป้องคมดาบแทบไม่ระคายแขนของเจ็กหลง

 

                พวกโจรดอกท้อที่อยู่ในบริเวณโดนลูกหลงจากดาบใบไผ่สาหัสไปหลายราย 

 

              เจ็กหลงพุ่งเข้ามาสู้ในระยะประชิด เฉินโจวหลุดได้อย่างหวุดหวิดและสวนกลับ ด้วเพลงดาบใบไผ่ เพลงดาบที่หมุนเหมือนพายุเจ็กหลงโดนเล่นงานหลายแผลและถอยฉากออกไป

 

 

 

                     เขาหยิบก้อนหินบริเวณนั้นขั้นมาแล้วหลอมมันเป็นก้อนเพลิง แล้วต่อยมันเข้ามาทำให้มันดูเหมือนกระสุนปืนใหญ่ ดาบไม่อาจปัดป้องได้หมด เฉินโจวโดนลูกไฟเล่นงานหลายชุดจนต้องหลบมาตั้งหลัก

 

 

 

                    เจ็กหลงพุ่งเข้ามาหาเฉินโจวอีกครั้ง ครั้งนี้พายุดาบโดนทำลายด้วยกำลังและความร้อน เฉินโจวปลิวตามแรงหมัด แต่ในพริบตานั้นเขาก็ได้แทงเจ็กหลงสวนไป

 

                

 

                  ทั้งสองจอมยุทธต่างบาดเจ็บหนักแต่เฉินโจวสาหัสกว่า

 

 

 

                  "ฮ่า ฮ่า ฮ่า คมดาบของเจ้ามันทื่อแล้ว ตัดกระดูกข้าไม่ขาดหรอก เฉินโจว" เจ็กหลงหัวเราะร่วน บาดแผลของเขาดูไม่สาหัสนัก

 

               

 

                  "บ้าหรือเปล่าเจ็กหลง เพลงดาบใบไผ่ไม่ได้มีกระบวนท่าเดียว"

 

 

 

               ด้วยคำพูดของเฉินโจว ทำให้เจ็กหลงบ้าคลั่งขึ้นอีก พุ่งเข้ามาระยะประชิดอีก เจ็กหลงรัวเพลงหมัดเฉินโจวได้แต่หลบไปมา เขาสวนกลับโดยการใช้เพลงดาบพายุหมุน เจ็กหลงก็ซัดหมัดแลก กลายเป็นเฉินโจว ปลิวตามแรงหมัด กลิ้งหลายตลบ  เลือดสดๆไหลออกมาจากมุมปาก  

 

 

 

                  "ศิษย์พี่"เอ้อหลันร้องเสียงหลง

 

    

 

                  "อย่าเข้ามายุ่ง" เฉินโจวตวาดเสียงดัง แววตาเขาเปลี่ยนไปดูดุร้าย

 

 

 

                  "ไม่จริงศิษย์พี่เอาจริงแล้ว"เอ้อหลันพูดด้วยน้ำเสียงกังวล

 

 

 

                  "นี่คือการต่อสู้อะไรเนี่ย"ต้ากงอ้วงมองไปพลางซัดพวกโจรไปพลาง

 

 

 

                   เจ็กหลงพุ่งเข้ามาด้วยความดุร้าย

 

                   "จบแล้วเฉินโจว ตอนนี้อาวุธเทพก็ช่วยเจ้าไม่ได้"

 

                  เจ็กหลงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง   ทางด้านเฉินโจวทิ้งดาบไปแล้วควักดาบอีกอัจากในแขนเสื้ออกมา 

 

                 การต่อสู้ระยะประชิดอันน่าหวาดเสียวเริ่มขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เฉินโจวเร็วขึ้นกว่าเดิมมากเขาหลบไปมารอบเป็นวงกลมรอบตัวเจ็กหลง

 

          

 

                 "เพลงดาบใบไผ่  ดาบใยไผ่"

 

          สิ้นเสียงเฉินโจว เจ็กหลงก็ช้าลงและในที่สุดก็เลือดทะลักทัวร่าง เจ็กหลงยืนนิ่งร้องโหยหวน

 

 

 

                  "เจ้า เจ้าทำอะไรข้า"

 

      เฉินโจวเดินไปหยิบดาบขึ้นมาอย่างใจเย็น และเดินโงนเงนมาที่เจ็กหลง

 

                "ดาบใยไผ่ เป็นส้วนลวดคมกริบ ตอนนี้มันพันรอบตัวเจ้ายิ่งเจ้าดิ้น มันยิ่งบาดลึก ยอมรับความตายซะ เจ็กหลง"

 

 

 

               เฉินโจวเงื้อดาบขึ้นสูง และจ้วงลง แต่เขาก็ต้องหยุดชงัก

 

            "ศิษย์พี่หยุดเถิด ข้าขอร้องท่าน"

 

        เอ้อหลันเข้ามาขวางทำให้ต้ากงอ้วงยืนมองด้วยความตะลึง

 

 

 

             "ถอยไปเอ้อหลัน คนแบบนี้ปล่อยให้มีชีวิตไม่ได้ มันจะกลับมาหาเจ้าอีก"

 

 

 

             "ไม่ ถ้าศิษย์พี่ฆ่าเขาตอนนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับเจ็กหลง ศิษย์รู้ใหมแววตาตอนนี้เป็นยังไง"  เอ้อหลันร้องให้และส่งเสียงดังทำให้เฉินโจวชงัก

 

 

 

 

 

             "ภารกิจนี้ความจริงเป็นของท่านนานแล้ว ท่านเหมาะสมที่สุดถ้าจะไปส่งถึงเซียนซัน"

 

             เอ้อหลันพูดด้วยน้ำตานองหน้า

 

             "อาจารย์ไม่เลือกข้า แต่เลือกเจ้า ข้ามันเป็นได้แค่ทางลวง ไม่ใช่ของจริง"

 

           เฉินโจวเงื้อดาบสูงขึ้นอีก

 

            "ท่านเวลาควบคุมตัวเองไม่อยู่ท่านจะโหดร้าย ไม่ใช่อาจารย์ไม่เลือกท่าน แต่น้ำตามังกรชอบคนชั่วร้ายต่างหาก ถ้าท่านนำมามันจะร่วมมือกับท่านสร้างเรื่องหายนะ"

 

          เอ้อหลันตะโกนหลับตาปี๋  เฉินโจวหยุดดาบ แล้วลดมันลง เอามือลูบหัวของสาวน้อย

 

            "ยังงี้นี่เอง อาจารย์ไม่ยอมบอกข้าเรื่องนี้ ข้านี่โง่จริงๆ เอ้อหลันพอได้แล้ว เราชนะแล้ว" เฉินโจวโยนดาบทิ้งทำให้เอ้อหลันยิ้มออกมา

 

           "ข้าจำได้นะ ข้ามองท่านมาตลอด ท่านเป็นคนเก่งและจิตใจดีงาม"

 

เอ้อหลันลุกขึ้นเช็ดน้ำตาแล้วเข้าไปประคองเฉินโจวที่เจ็บหนัก

 

 

 

          "โธ่เอ๊ยยัยเปี๊ยกที่แท้ก็..."ต้ากงอ้วงนั่งส่ายหัวบนร่างของพวกโจร

 

 

 

           "เฮ้ยเจ็กหลง อยู่อย่างนั้นนั่นแหละ ถ้าเอาออกอย่างระวังก็เอาออกได้"

 

       เฉินโจว โยนยาสมานแผลให้ห่อหนึ่งต่อหน้าเจ็กหลง ท่ามกลางเสียงคำรามของเจ็กหลง     "อย่ามองอย่างนั้นสิ ยังไงข้าก็เป็นหมอนะ

 

 

 

           และแล้วพวกเราก็เดินทางออกมาพร้อมกันทั้งสามคน

 

 

 

        "เดี๋ยวข้าจะแยกไปทางนี้นะ   เฮ้เจ้าทึ่มถ้าเจ้าสาบานจะปกป้องศิษย์น้องของข้าแล้ว ก็ขอให้เจ้ารักษาคำพูดด้วย" เฉินโจวกระเผกเดินนำหน้า

 

 

 

             "ไม่ต้องให้หมอโรคจิตหัวไม้กวาดมาบอกข้าก็ต้องทำอยู่แล้วโว้ย"

 

 ต้ากงอ้วงตะโกนบอกอย่าทรนง เอ้อหลันมองแผ่นหลังเฉินโจวท่าทางอึดอัดต้ากงอ้วงจึงผลักนางไปข้างหน้าแล้วพยักหน้า

                เอ้อหลันพยักหน้ารับด้วยความตื้นตันใจ

 

 

 

             นางรีบวิ่งไปดึงแขนของเฉินโจว  ทำให้เฉินโจวหยุดเดิน

 

 

 

           "ข้าไม่ต้องการทางลวงแล้ว แต่ข้าต้องการให้ท่านเดินทางไปกับเรา"

 

 

 

         เอ้อหลันพูดด้วยรอยยิ้มน่ารักจนเฉินโจวรู้สึกเขิน เขาทำท่าครุ่นคิด

 

 

 

            "นั่นสิด้วยเหตุการณ์ครั้งนี้ ศัตรูมีแต่จะเก่งขึ้นเรื่อยๆ ยังไงซะเรื่องก็ถูกเปิดเผยแล้ว คงไม่มีประโยชน์ที่จะโกหกต่อไป เอาเป็นว่าก็ดีเหมือนกัน"

 

เอ้อหลันยิ้มอย่างดีใจมาก ส่วนต้ากงอ้วงจิ๊ปากเหมือนไม่สบอารมณ์แต่ยอมรับในความเก่งกาจของเฉินโจว จึงเงียบตลอดการเดินทาง

 

 

 

             ตอนนี้พวกเขายังไม่รู้ความลับของน้ำตามังกร

 

     เรื่องที่โหดร้ายกำลังรอพวกเขาอยู่ข้างหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้