Dragon tear ผจญภัยสุดขอบฟ้าฝ่าเซียนเทพ

            ราตรีที่หมู่บ้านสายใหม

 

 

 

   "นายท่าน เชิญข้างในก่อนมั้ยเจ้าคะ"เสียงเหล่าแม่นางโคมเขียวโคมแดง เรียกแขก ที่นี่คือสวรรค์ของนักเที่ยว เพราะเป็นทางผ่านของเส้นทางค้าขายของเหล่าพ่อค้า หมู่บ้านสายใหม

 

                      วันนี้ทุกคนต่างรีบพากันไปหลบร้าน เพราะมีเรื่องของเหล่านักเลง กับจอมยุทธคนหนึ่ง

 

 

 

                       "พี่ชาย ขอคุยด้วยหน่อยได้ใหม ได้ยินว่าพี่ชายจะนำน้ำตามังกรไปที่ใหนซักแห่งใช่หรือเปล่า" เสียงกลุมอันธพาลกำลังซักจอมยุทธหนุ่มอยู่

 

 

 

                       "ขอโทษหยุดคุยด้วยไม่ได้ ข้าต้องรีบนำมันไปเทียนซัน" จอมยุทธเผยให้เห็นกล่องไม้ที่ใส่น้ำตามังกร

 

                        "ใช่จริงๆ พวกเราลุย"

..........................................................................

 

 

 

 

เอ้อหลันกับต้ากงอ้วง เดินทางมาถึงหมู่บ้านสายใหมตอนเช้าก็พบกับไทยมุงกลุ่มใหญ่ เอ้อหลันเลยเข้าไปถาม

 

 

 

                      " มีการฆ่ากันแย่งชิงน้ำตามังกรน่ะสิแม่นาง ตายไปหลายศพด้วยนะ สยองจริงๆ  เจ้าก็เป็นนักเดินทางระวังตัวด้วยล่ะ มันไปทางนั้นล่ะ"

 

 

 

                      "หมายความว่าไงยัยเปี๊ยก ที่อยู่กับเจ้ามันของปลอมรึยังไง"

 

 ต้ากงอ้วงสาวตัวเล็กที่ทำท่าครุ่นคิด

 

                      "ไม่รู้สิ บางที่อาจเป็นพวกศิษย์พี่ หรือไม่ก็ของที่ข้าเป็นของปลอมก็ได้"  

 

                       "สรุปคือยังไงก็ต้องตรวจสอบสินะ" ต้ากงอ้วงถอนหายใจ ส่วนเอ้อหลันวิ่งนำหน้าไปอย่างเร็ว

 

                       "ต้ากงอ้วงเร็วเข้า"

 

                       "เฮ้ย เร็วไปแล้ว" ต้ากงอ้วงรีบวิ่งตามไป

 

 

 

 

 

 

 

ณ ซุ้มโจรดอกท้อ สามชิกโจรต่างมาชุมนุมกัน

 

 

 

                   อาเล่ย ประมุขโจรดอกท้อ ต่างยกมือขอบคุณพี่น้องที่มาพร้อมหน้าพร้อมตา ทุกคนท่าทางน่าเกรงขาม โดยเฉพาะ   ชายตัวใหญ่ กำยำ ที่สวมหมวกเขาวัว ยืนกอดอกนิ่ง แววตาดุร้าย

 

 

 

                 "ขอบคุณพี่น้องที่มาชุมนุมกัน ข้าอาเล่ยตั้งแต่ที่ข้าเป็นประมุขพวกเราอยู่สุขสบาย แต่มาวันนี้"  ตึง อาเล่ย ประมุขโจรดอกท้อ แทงดาบลงพื้นหิน ปลุกอารมแค้น

 

 

 

                 "พี่น้องเราถูกรังแกเมื่อไกล้สาง พวกเขาเป็นคนดี เจ้าคนชั่วนั่น ไม่ว่าจะมีซักกี่คน พวกเราต้องล้างแค้นใช่หรือไม่"  เฮ เสียงเหล่าโจร ตอบรับ ทำให้ อาเล่ยพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

 

 

 

                 "ดี พวกเราต้องเอาเลือดพวกมันมาสังเวยให้พี่น้องของเรา ไปกันเลย"

 

     พวกโจรพร้อมอาวุธครบมือต่างพากันทยอยออกจากซุ้ม เพื่อไปแก้แค้น...

 

 

 

ทางด้าน ต้ากงอ้วง กับเอ้อหลัน วิ่งกันมาอย่างรีบเร่งก็พบจอมยุทธคนหนึ่งนั่งพักอย่างสงบ เขาสะพายตระกร้าใส่ยารักษา รวบผมยาวมัดไปข้างหลัง  

 

 

 

                 "ศิษย์พี่เฉินโจว"

 

    เอ้อหลันอุทานออกมาด้วยความตกใจปนดีใจ

 

 

 

                   "เอ้อหลัน เองรึ ทำใมมาที่นี่เพียงลำพัง"

 

    เฉินโจวถามโดยไม่สนใจต้ากงอ้วงที่ยืนเหนื่อยอยู่    จากนั้นเอ้อหลันก็เริ่มเล่าเรื่องราว โดยเขาตั้งใจฟังอย่างสงบ

 

 

 

                 "เช่นนี้เองรึ เนี่ยฟงศิษย์ทรยศนั่นเจ้าน่าจะฆ่ามันไปซะ"

 

  เฉินโจวมองต้ากงอ้วงแล้วกลับไปนั่งพักใต้ต้นไผ่

 

 

 

                  "ไปซะเอ้อหลัน เจ้าจงใช้เส้นทางอื่นและจงไปคนเดียว"

 

     ต้ากงอ้วงเดินเข้ามาต่อหน้าเฉินโจวท่าทางเหม็นเบื่อ

 

 

 

                   "ข้าฟังอยู่นานแล้ว นี่เจ้าหัวไม้กวาด นี่คิดจริงๆหรือว่ายัยเปี๊ยกนี่จะเดินทางไปถึงเทียนซันด้วยตัวคนเดียว ยัยนี่มีวรยุทธแค่ระดับหนึ่งเท่านั้น" เขาพูดด้วยเสียงอันดัง                

 

                   [ต้ากงอ้วงหรือว่าเจ้าเป็นห่วงข้า]เอ้อหลันคิดในใจด้วยอาการเขินอาย

 

                 "สู้ไปกับข้าสิ แข็งแกร่งดุจเซียน ต้ากงอ้วงไงล่ะ"เขาหัวเราะเยาะ

 

                   [ที่แท้ก็หลงตัวเอง เชอะ] เอ้อหลันคิดในใจด้วยความเซ็ง

 

 

 

                 "อาจารย์เจ้าไม่เคยสอนรึ ว่าไม่ควรยุ่งเรื่องของพรรคอื่น เจ้าปัญญาอ่อน"

 

         เฉินโจวพูดแบบมะนาวไม่มีน้ำทำให้ต้ากงอ้วงโกรธอย่างมาจนเอ้อหลันเข้ามาห้าม

 

 

 

                 "ข้าได้รับคำสั่งมาสร้างทางลวงเพื่อให้ น้ำตามังกรเดินทางไปเทียนซันได้อย่างราบรื่น  ถ้าเจ้ามาทางนี้ สิ่งที่ข้าทำไปก็จะสูญเปล่า   "

 

      เอ้อหลันทำหน้าเสียใจ ส่วนต้ากงอ้วงนั่งสลดอยู่ และดูเหมือนเฉินโจวจะสังเกตุเห็นบางอย่าง

 

 

 

                 "ถ้าจะไปก็ควรไปเสียแต่ตอนนี้ เพราะแขกที่ข้ารออยู่มาถึงแล้ว"

 

 

 

กลุ่มโจรดอกท้อ นำโดย อาเล่ย ประมุขโจรดอกท้อ มาถึงแล้ว ทุกคนมาด้วยอารมณ์โกรธแค้น

 

               

 

                เอ้อหลันกับต้ากงอ้วง ตั้งท่าต่อสู้ข้างกายเฉินโจว โดยไม่มีท่าทีจะหนีแม้แต่น้อย

 

                 "นี่พวกเจ้า  ชิ ตายไปไม่รู้ด้วย"

 

            เฉินโจวถอนหายใจ แต่คราวนี้เขาถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย   แต่แล้วเขาก็สัมผัสได้ถึง จิตสังหารรุนแรงที่ออกมาจากลุ่มโจร

 

 

 

               "พวกเจ้านี่เอง ที่เอ็นดูลูกน้องข้าเสียดิบดี"อาเล่ย ประมุขโจรดอกท้อแสยะยิ้มแบกดาบอันโตดูหน้าตัวออกตัวมาข้างหน้า แต่คนที่เฉินโจวจ้องขเม็งไม่วางตายคือ ชายร่างใหญ่ที่สวมหมวกเขาวัว

 

                " เจ็กหลง หมัดอัคคี"

 

แท้จริงแล้วเขาก็คือ อดีตอันดับสิบสามในยุทธภพ จอมยุทธที่ฝึกหมัดอัคคีจนธาตุไฟแตก กลายเป็นคนวิสปราส จิตใจมุ่งแต่ฆ่าฟัน

 

                เขาอันตราย

 

             "เอ้อหลัน เจ้าทึ่ม รับมือพวกกระจอก ส่วนข้าจะรับมือ เจ็กหลงเอง"

 

 ทั้งสองพยักหน้า เฉินโจวจึงเตรียมพร้อมต่อสู้

 

             "พวกเราตามข้ามาล้างแค้นให้พี่น้อง"

 

   อาเล่ย ประมุขโจรดอกท้อส่งเสียงคำรามวิ่งนำพวกโจรเงื้อดาบอันโต

 

  ต้ากงอ้วงที่ตั้งท่าเตรียมพร้อมอยู่แล้ว ซัดหมัดใส่ โดนหน้าอกอาเล่ย อาเล่ยสิ้นใจคาหมัดทันที

 

เอ้อหลันรับมือพวกโจรด้วยเพลงหมัดระยะประชิดพวกโจร ล้มลงสลบทีละคน

 

 

 

                 พวกโจรเห็นท่าจะสู้จอมยุทธสาวไม่ไหวจึงหันมาเล่นงาน ต้ากงอ้วง แต่ด้วยกำลังมหาศาล ก็ซัดพวกโจรกระดูกหักไปหลายคน

 

 

 

       ทางด้าน เจ็กหลงกับเฉินโจว ตั้งท่าดูท่าที กันอยู่นานไม่มีใครลงมือก่อน

 

                    "เฉินโจว ดาบใบไผ่ ข้าอยากลองฆ่าเจ้า"

 

เจ็กหลงเกร็งพลังหมัดจนมีเปลวไฟลุกที่ฝ่ามือ แต่เฉินโจวหาได้กลัวไม่

 

 

 

                   "อยากตายก็เข้ามา เจ็กหลง"

 

เฉินโจวตั้งท่าเพลงดาบ ทำให้เห็นปลายดาบโผล่พ้นแขนเสื้อยาวออกมาข้างละ สามเล่ม 

 

 แท้จริงแล้วเขาสามารถ จับดาบได้ข้างละสามเล่ม มันดูเหมือนแฉกของใบไผ่

 

 

 

เจ็กหลงพุ่งเข้ามา เฉินโจวรำเพลงดาบดูน่ากลัวเหมือนพายุหมุน...

 

 

 

                  การต่อสู้ที่แท้จริงจะเริ่มจากนี้