Dragon tear ผจญภัยสุดขอบฟ้าฝ่าเซียนเทพ

แผ่นดินจีนในสมัยสงครามสามก๊ก ขุนนางต่างแย่งชิงกันเป็นใหญ่ โจรก่อกำเนิดทุกหัวระแหง ก่อกำเนิดตำนาน ของสุดยอดศาสตรา ห้าชนิด ที่ทุกแคว้นต่างหมายปองซึ่งแต่ละชิ้นนั้นหากใครได้มาครอบครองก็จะเปรียบได้ดั่งมีกองทัพนับแสนไว้ในมือ อาวุธห้าอย่างนี้ถูกตั้งชื่อว่า อาวุธน้ำตามังกร  แต่สิ่งที่เลอค่าไปกว่าอาวุธนั้นมีสิ่งที่เรียกได้ว่า ต้นกำเนิดของมัน วัตถุดิบหลักในการสร้าง บ้างก็ว่าเป็น อัญมณีเทพ บ้างก็ว่าเป็น ทองคำบริสุทธิ์ รึสูตรลับจากเซียน ทั่วยุทะภพต่างค้นหา ข่าวลวงข่าวลือมากมาย ผู้คนล้มตายจากการแย่งชิง เพราะการหวังในลาภยศเงินทอง  ทุกสำนักที่มีข่าวว่าเก็บครอบครองไว้ต่างถูกถล่มเพื่อเสาะหาของวิเศษ ไม่เว้นแม้แต่ สำนักตีกระบี่ที่ดำเนินกิจการที่ด้วยความยุติธรรม....

 

 

 

มงคลเมเจอร์ เสนอ เรื่อง DRAGON TEAR สุดขอบฟ้าน้ำตามังกร กอน กอน น น น .....

 

 

 

ให้เสียงภาษาไทย โดย API3API

 

 

 

 

 

สำนักกระบี่..... 

 

"หวังอู่ เจ้าคนชั่ว มอบน้ำตามังกรมาดีกว่า ไม่งั้นพวกข้าจะเผาสำนักเจ้า" เสียงจากกลุ่มสมัชชาหัวรุนแรงที่ยกพลมากว่าห้าสิบคน เพื่อมารุกรานสำนักกระบี่ 

 

เสียงโห่ร้องน่าเกรงขามดังมาถึงข้างใน แต่หวังอู่เจ้าสำนักเฒ่าหาได้หวั่นเกรงไม่

 

"อาจารย์ แบบนี้เห็นทีจะต้านได้ไม่เกินชั่วยามเป็นแน่ ขอคำสั่งด้วยเถิดขอรับ" เนี่ยฟงศิษย์เอกกล่าวกับอาจารย์ที่นั่งสำรวมด้วยความสุขุม

 

"อาจารย์ ศิษย์พี่รอง กับศิษย์พี่สามพลาดท่าไปแล้ว แม้แต่ศพยังถูกเผาทำลายถ้าเป็นยังงี้ต่อไปคง..."ศิษย์สาวตัวเล็กกล่าวกับอาจารย์ด้วยความตื่นตนก

 

"ราตรีมีลมแรง ทะเลมีคลื่นใหญ่ อาจารย์ว่าในกระแสความบ้าคลั่งของยุคนี้เกินเยียวยาแล้ว เอ้อหลัน รับคำสั่งอาจารย์ จงนำน้ำตามังกรไปที่เขาเทียนซัน  นำมันไปโยนลงปล่องภูเขาซะ ทุกอย่างจะคลี่คลาย"อาจารย์เฒ่าฝากฝังกับศิษย์ตัวเล็ก

 

"แล้ว อาจารย์ กับศิษย์พี่ใหญ่..."เธอกล่าวด้วยความกังวล

 

"ไปเร็วเอ้อหลัน ข้ากับอาจารย์จะต้านไว้จนเจ้าไปไกล พวกข้าจะตามไป เราจะไปเจอกันที่เทียนซัน" ศิษย์พี่ตวาดไล่ 

 

"เข้าใจแล้ว ข้าจะปฎิบัติตามแผนการของพวกเราที่วางไว้ให้ลุล่วง ขอพวกท่านปลอดภัย ข้าลาล่ะ" 

 

เอ้อหลันพุ่งทะยานออกมาจากสำนักหลบหายเข้าไปในป่า เธอวิ่งออกมาด้วยน้ำตานองหน้า เพราะรู้ดีว่าในสถานะการณ์คับขันเช่นคงยากที่จะต้าน เอ้อหลันกัดฟันเชื่อมั่นในคนทั้งสอง วิ่งลัดเข้าสู่เขาไม้จันที่ลึกลับ เธอเชื่อว่าไม่มีใครกล้าตามมาแน่แท้ ราตรีนี้ช่างยาวนานนัก....

 

............................................

 

 

 

รุ่งเช้าที่เขาไม้จัน...

 

"หัวหน้าเสบียงของเราร่อยหรอแล้วข้าว่าท่านบอกแผนการปล้นมาเถิด หัวหน้า" เจ้าคนตัวใหญ่ยกพวกคนสนิทมาถามหัวหน้าของพวกมันที่กำลังนั่งสงบข้างแม่น้ำเชี่ยวกาจ

 

 

 

"พวกเจ้าเสียงดังรบกวนข้า ขอเวลาข้าคิดสักครู่ได้ใหมเนี่ย" หัวหน้าโจรหนุ่มนั่งกอดอกคิดอย่างจริงจังจนเหล่าลูกน้องเงียบ ลุ้นกันจนตูดโด่ง

 

"ข้าว่านะสมาธิเป็นเลิศแบบนี้ ปล้นตลาดชัวน์เลย"เหล่าลูกน้องเริ่มกระซิบเถียงกัน

 

"ข้าว่านะเราปล้นมาหมดแล้ว คราวนี้ต้องแผนการใหญ่แน่นอนลย" 

 

ทุกคนกลืนน้ำลายดังเอื้อกเมื่อหัวหน้าโจรแสนสำอางค์ดีดนิ้วดัง เปาะ

 

 

 

"ข้าตัดสินใจแล้ว คราวนี้เป้าหมายของพวกเราคือ ปล้นชิงน้ำตามังกร"

 

 

 

ทุกคนเฮลั่นเมื่อได้ฟังแผนการที่ถูกใจ ต่างจับไม้จับดาบขึงขัง บางคนฝึกรำมวย หมัดเมา บางคนก็เมาล้มไปจริงๆ

 

"แต่ก่อนหน้านั้นข้าไปตรวจบ่วงหมูป่าของข้าก่อนนะ"

 

หัวหน้าโจรหนุ่มย่องออกมาท่ามกลางลูกน้องที่ต่างโห่ร้องผิดหวัง

 

 

 

ท่ามกลางป่าลึก หัวหน้าโจรหนุ่ม ได้มาถึงบ่วงดักหมูป่า และกำลังพิจารณาอย่างเสียอารมณ์

 

 

 

"นี่เจ้าไปทำอะไรบนบ่วงล่าสัตว์ข้า" แทนที่จะได้หมูตัวใหญ่แต่กับได้คน เอ้อหลันโดนกับดักหมูป่าตัวลอยกลับหัวสูงจากพื้นแกว่งไปมา ทำให้หัวหน้าโจรอารมณ์เสีย

 

"เจ้าบ้าปล่อยข้าลง ข้ามีธุระสำคัญต้องไป"จอมยุทย์สาวตัวเล็กกระฟัดกระเฟียดแต่เจ้าโจรหาได้สนใจ

 

"ข้าเป็นโจรนะ เรื่องอะไรข้าจะเชื่อฟังเจ้าด้วย เอายังงี้ของที่อยู่ข้างหลังเจ้าเอามาให้ข้า แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า"

 

โจรหนุ่มใช้กำลังบังคับแก้ปมเอาของที่อยู่กลางหลังของเอ้อหลันออกมาไม่สนว่าเธอจะห้ามปรามยังไง

 

พอได้อิสระหล่อนก็รักษาระยะห่างและเอามือล้วงอาวุธลับที่อยู่กลางหลังมาไว้ในมือ

 

"อะไรอยู่ในกล่องไม้นี่รึขอข้าดูหน่อยแล้วกัน"

 

"อย่านะ ถ้าเจ้าเปิดมัน เจ้าจะเจอหายนะ"เสียงตวาดของจอมยุทธสาวทำให้เจ้าโจรชงักแต่มันก็ดึงดันพยายามเปิด

 

"อย่านะ" เอ้อหลันพุ่งเข้าไปพร้อมวาวุธในมือ พริบตานั้นแสงสว่างจ้าออกมาจากกล่อง ทำให่ทั้งสองตกใจ เจ้าโจรรีบปิดกล่องไม้ทันใด ทั้งสองหอบหายใจถึ่ด้วยความตกใจ

 

"เกิดอะไรขึ้นน่ะ" หัวหน้าโจรถามด้วยความตกใจหน้าซีดเผือก 

 

"ไม่รู้แต่น่ากลัว"เอ้อหลันก็ตกใจมากเช่นกัน 

 

 

 

"ช้าก่อน" เจ้าโจรส่งสัญญาณให้สาวน้อยระวังตัวและ สักพักเสียงอื้ออึงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ

 

"หลบไป" เจ้าโจรเอาฝ่ามือปัดจอมยุทธสาวกระเด็นไปทางอื่นแรงเขามหาศาล

 

ลูกเกาทันฑ์แหวกอากาศมาด้วยความเร็วแม้เจ้าโจรจะรับได้แต่มันก็ทะลุมือของเขาแล้ว

 

"เจ้าทำใม"เอ้อหลันถามด้วยความงงงวย

 

"หุบปาก สตรีสำหรับข้ามีค่ากว่าสิ่งใด  แล้วนี่เจ้าพาใครมาด้วยกัน"

 

เงาทะมึนของเหล่าผู้ไม่หวังดีต่างไกล้เข้ามา

 

"นี่พวกเจ้า ทำใมกัน"

 

หัวหน้าโจรตกใจเพราะพวกนี้คือลูกน้องของเขาเองและมิหนำซ้ำยังถูกนำมาโดยจอมยุทธรูปงามที่ถือเกาทันฑ์ไว้ในมือ

 

"ศิษย์พี่ใหญ่ เนียฟง" เอ้อหลันอุทานออกมา

 

"ข้ามาแล้ว เอ้อหลัน อาจารย์สั่งให้ข้ารับช่วงต่อจากเจ้า" จอมยุทธผู้นี้กล่าวด้วยเสียงที่เป็นไมตรีแต่ดวงตาแข็งกร้าว เอ้อหลันไม่เชื่อง่ายๆ

 

"อย่าไปฟังมันธนูดอกนั้นมันพุ่งมาที่เจ้า   และอีกอย่าง พวกเจ้าทำอะไรของเจ้า คิดทรยศหัวหน้าเช่นข้ารึไง" หัวหน้าโจรตวาดเหล่าอดีตลูกน้องที่ต่างถืออาวุธครบมือทุกคน

 

"ก็ เจ้า สนใจล่านกล่าหมูแล้วไม่ใช่รึไง พวกข้าก็หาผู้นำใหม่ที่่ใจถึงมากกว่าเจ้าไง ต้ากงอ้วง"

 

"และอีกอย่างคุณชายท่านนี้ก็เสนอเงินทองมากมาย และสตีนางนั้นให้กับพวกข้าทันทีที่เอาของสิ่งนั้นในมือเจ้ามาให้ได้ยังไงเล่า"

 

เหล่าโจรทมิฬหัวเราะด้วยความสะใจ หัวหน้าโจรยืนกัดฟันกรอด

 

"สารเลวนัก คิดย่ำยีข้า"เอ้อหลันกัดฟันกรอด แม้จะเจ็บใจแต่ดูเหมือนหัวหน้าโจร ต้ากงอ้วงจะเจ็บใจมากกว่า

 

 

 

  "ข้าเลี้ยงดูพวกเจ้าไม่ให้อดอยาก กลับตอบแทนข้าด้วยการเลี้ยงไม่เชื่อง"เขาขบกรามลั่น

 

"หนวกหู เจ้ารู้ฐานะตัวเองบ้าง เจ้าบ้าเอ้ย" พวกโจรแสดงอาการไม่พอใจเมื่อโดนจี้เข้าใจดำ

 

 

 

"พวกเจ้าก็ฆ่ามัน แล้วแต่งตั้งหัวหน้าใหม่ซะสิ" เจ้าสารเลวเนี่ยฟงพูดเรื่องร้ายกาจด้วยอาการสนุกสนาน

 

พวกโจรได้ยินดังนั้นต่างลูกฮือพุ่งเข้าใส่ต้างอ้วง กับ เอ้อหลันอย่างบ้าคลั่ง

 

 

 

"ฆ่ามัน ใครฆ่ามันได้ จะได้เป็นหัวหน้า" เสียงคำรามของพวกโจรยิ่งปลุกใจให้พวกเขากลายเป็นปิศาจ ต้ากงอ้วงลากแขนเอ้อหลันวิ่งหนีฝูงโจรเข้ามาในป่าลึกในขณะที่พวกมันตามมาไมาลดละ

 

 

 

"เชื่อใจข้า เขาลูกนี้คือบ้านของข้า" เอ้อหลันและต้ากงอ้วงหนีพวกนั้นเป็นเวลานานจนเขาหยุดพัก เอ้อหลันคิดว่าเขาคงถึงขึดจำกัดแล้ว

 

พวกโจรตามมาถึงในเวลาอันสั้น รวมถึงเนี่ยฟงจอมยุทธสารเลว

 

 

 

"ได้เวลาตายของเจ้าแล้ว ต้ากงอ้วง"พวกโจรพุ่งเข้ามา เร็วกว่าเสียงต้ากงอ้วงกระชากเชือกเส้นใหญ่เหมือนเตรียมไว้แล้ว

 

ท่ามกลางความอลหม่านของฝูงโจร ค่ายกล ไม้หลาวแหลม ขึงด้วยเชื่องเหมือนธนูต่างถูกยิงออกมาทั้งแปดทิศ ต่อเนื่องและยาวนาน โจรไม่มีใครรอดเลยสักคน ยกเว้นเนี่ยฟงที่วรยุทธสูงที่สามารถปัดป้องหลาวไม้แหลมออกมาได้

 

เอ้อหลันทึ่งในหัวคิดของต้ากงอ้วง แต่เขากลับยืนมองผลงานด้วยน้ำตานองหน้า

 

"ยกโทษให้ข้าด้วย ความจริงของพวกนี้ข้าสร้างขึ้นเพื่อปกป้องพวกเจ้าต่างหาก" เขาจ้องมองเนี่ยฟงอย่างโกรธแค้น

 

เนี่ยฟงชักกระบี่่ เหยียบผ่านร่างพวกโจรพุ่งเข้ามาหาทั้งสอง

 

"พวกโจรไร้สมองไม่มีประโยชน์ต้องข้าเอง" เขาคำรามเสียงดัง

 

เอ้อหลันตกใจและไม่คิดว่าต้ากงอ้วงจะเอาชนะเนี่ยฟงได้เลยและพยายามเข้าไปช่วย

 

"หยุดเลยยัยเปี๊ยก นี่เป็นความแค้นของข้า" เสียงของเขาทำให้เธอหยุดอยู่กับที่

 

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ส่งของนั่นมาให้ข้า" เนี่ยฟงรำเพลงดาบจนต้ากงอ้วงเข้าไกล้ไม่ได้ได้แต่ปัดป้อง

 

"อยากได้ก็เอาไปเลย" 

 

ต้ากงอ้วงซัดสิ่งที่แย่งมาจากเอ้อหลันแหวกอากาศกระแทกหน้าเนี่ยฟงเต็มๆจนเขากลิ้งสามตลบ 

 

"ไอ้บ้า ส่งน้ำตามังกรให้มันทำใม"เอ้อหลันวิ่งเข้ามาตบกระโหลกต้ากงอ้วงโดยเขาไม่อาจต้าน และเขาเริ่มคิด

 

"น้ำตา...ห๊าาาา นั่นน้ำตามังกรเรอะ" "มันต้องเป็นของข้า" ของเลอค่าเปลี่ยนจิตใจคนได้ เขาทะยานไปพร้อมกับเอ้อหลันเพื่อแย่งมันกลับมา

 

 

 

เนี่ยฟงตั้งตัวได้ เมื่อได้ของที่ต้องการเขาก็ใช้เพลงเตะจนเอ้อหลันกับต้ากงอ้วงเสียท่า  

 

โดยไม่ทันสำรวจตัวเอง เนี่ยฟง หัวเราะเหมือนคนบ้ากระโดดหนีหายเข้าป่าไป

 

"ว่ะ ฮะ ฮะ ฮะ น้ำตามังกรข้าได้มันมาไว้ในกำมือแล้ว ทีนี้ครอบครัวข้าจะไม่ต้องอดหยากอีก" เมื่อเขาหนีมาจนคิดว่าไกลมาแล้วเขาก็เริ่มสำรวจตัวเอง บริเวณหน้าที่โดนกระแทกนั้น ร้ายแรงกว่าที่เขาคาด กระดูกใบหน้านั้นแตก และเลือดใหลไม่หยุด

 

"เจ้าโจรนั่นไม่ธรรมดา" สิ้นความคิดตาก็เริ่มพล่าและความเร็วก็ตกลง เขา เดินโซเซ แต่ก็โดนดักหน้าจาก พวกเอ้อหลัน

 

 

 

"ศิษย์พี่ใหญ่ คืนมาให้ข้า ของสิ่งนั้นไม่ใช่ของที่ท่านคิดหรอกนะ มันจะนำหายนะมาสู่ท่าน"เอ้อหลันตั้งท่าส่วนต้ากงอ้วงยืนกอดอกอยู่ห่างๆ

 

 

 

"เงียบ อยากได้ก็เข้ามา ทั้งสองคนนั่นแหละ"เนี่ยฟงแกว่งดาบไปมา ตอนนี้มันดูอ่อนแรงไร้ความเกรงขามอีกต่อไป

 

 

 

"ข้าน่ะได้ซัดหน้าหล่อๆของเจ้าแค่นั้นข้าก็พอใจแล้ว"ต้ากงอ้วงพูดโยไม่ใยดี สร้างความโกรธให้เนี่ยฟงอย่างมาก

 

 

 

"ถ้าไม่เข้ามา ข้าจะเข้าไปเอง"เขาทะยานเข้ามา เพลงดาบตอนนี้ไม่อาจสู้เพลงหมัดระยะประชิดของเอ้อหลันได้ ในที่สุดเขาก็โดนเอ้อหลันซัดเพลงหมัดเข้าจุดตายหกกระบวนท่า เนี่ยฟงปลิวไปพร้อมกับ กล่องไม้ใส่น้ำตามังกร และมันก็เปิดออก

 

 

 

แสงสว่างสาดส่องไปทั่วเหมือนแสงชำระจิตใจจากสวรรค์

 

เมื่อแสงสว่างดับลง มันก็ตกลงตรงหน้าเนี่ยฟงที่นอนเจ็บแน่นิ่ง  

 

มันก็เป็นแค่ตำราการสร้างอาวุธ เล่มนึง

 

เนี่ยฟงมองเห็นและก็หัวเราะด้วยความอ่อนแรง เหมือนสิ่งที่พยายามมาตลอดนั้นผิดพลาดหมด 

 

"หึ หึ หึ ข้านึกว่าของอัญมณีเลอค่าซะอีก"พูดเสร็จเขาก็สลบหมดสติไป

 

เอ้อหลันนำมันกลับมาเก็บไว้ในกล่องมัดไว้จนแน่นกลางหลัง แล้วเข่าอ่อนลงกับพื้นหญ้าน้ำตาไหล

 

"ฮือ อาจารย์ ข้าจะทำการใหญ่คนเดียวสำเร็จได้ยังไง" 

 

เธอร้องอย่างหมดแรง

 

"ฮือ ฮือ ฮือ น้ำตามังกร"

 

เสียงสะอื้นอีกที่นึงทำให้เอ้อหลันสะดุ้งคิดออกว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว

 

"น้ำตามังกรไม่ใช่ของเลอค่านั้น ข้ารู้มาตั้งนานแล้วล่ะ"

 

"โกหก"เอ้อหลันเสียงดังด้วยอารมณ์ขันเพราะสีหน้าเขาผิดหวังอย่างแรง

 

"มันคือตำราการสร้างอาวุธน้ำตามังกรที่ทำมาจากเปลือกไว้สวรรค์ ถ้าตกอยู่ในมือผู้มีอำนาจสงครามจะฆ่าชีวิตผู้คนมากมาย เจ้าอย่าอยากได้เลยนะ ข้าต้องนำมันไปปิดผนึกที่เขาเทียนซัน"

 

เอ้อหลันทำท่าจะเดินทางต่อ แต่เธอรู้สึกลังเล

 

"ให้ข้าเดินทางไปด้วยนะ"

 

"ห้ะ"เอ้อหลันอุทาน

 

"ตอนนี้ก๊กข้าก็ถูกทำลายแล้ว อีกอย่างพอโดนแสงนั่นข้าก็ไม่ต้องการจะปล้นชิงใครอีกแล้ว ที่สำคัญเจ้าต้องการผู้ติดตามไม่ใช่เหรอ"

 

"ครั้งนึงข้าคิดว่าเป็นอัญมณีเลอค่าแม้ตอนนี้ข้าจะรู้แล้ว แต่ยังมีคนที่ยังไม่รู้อีกมากมาย และพวกนั้นเป็นอันตรายต่อเจ้า" เขากล่าวกับจอมยุทธสาว

 

เอ้อหลันคิด เธอรู้ว่าลำพังตัวคนเดียวมิอาจไปถึงเทียนซัน เอ้อหลันพยักหน้า ทำให้ต้ากงอ้วงดีใจเป็นอย่างมาก

 

"เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ และข้าต้องการคน แต่ห้ามคิดอะไรบ้าๆกับข้าเด็ดขาด"

 

"ใชโย ย้าฮูว ในที่สุด" ต้ากงอ้วงดีใจวิ่งไปยังหน้าผาและป่าวตะโกนเหมือนอยากให้คนทั้งยุทธภพรับรู้

 

 

 

 

 

 

 

"ข้า ต้ากงอ้วง ได้เดินทางสายจอมยุธแล้วววววว"