Dragon tear ผจญภัยสุดขอบฟ้าฝ่าเซียนเทพ

   "ก่อนอื่นข้าจะขอเตือนอะไรบางอย่าง"อีผิงพูดกับทุกคนตอนเดินขึ้นบันได
    "เมฆาอัคคีเป็นพี่ชายฝาแฝดของเต้าซื่อ เขาจะดูเหมือนเต้าซื่อมากอย่าสับสนล่ะ"
เอ้อหลันจ้องมองเต้าซื่อกับอี้ผิงที่เดินคู่กัน นางเหลียวมองเซียงหลันที่เดินคู่กับนาง ตอนนี้เอ้อหลันรู้สึกเสียเปรียบ
    "ข้าไม่ได้เป็นเซียน และไม่ได้สวยอย่างเทพี"
นางนึกในใจ จะดีร้ายวันนี้ก็ต้องมาถึง คัมภีร์จะหายไปในวันนี้แต่อาวุธจะหายไป
    ต้ากงอ้วงจะหายไปความรู้สึกในใจเอ้อหลันกำลังตีกัน
"นับจากวันที่ได้พบกับเขาก็ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้ว.....ผ่านเรื่องร้ายดีด้วยกันมาก็หลายหน หากวันนี้มันจะจบ ก็ขอให้เป็นเรื่องดี"
ความในใจของเอ้อหลันอธิบายกับตัวเองเพียงพริบตา มันเป็นเวลาเพียงเสี้ยววินาที เพียงเท่านั้นจริงๆที่เฉินโจวพรุ่งเข้ามาแต่ไม่ดูเหมือนภาพมันช้าลง ยังไม่มีใครคาดถึงด้วยซ้ำ ว่าจะมีกระบี่พุ่งทะลุออกมาจากภูเขาหิน ฉีกทะลวงร่างของเอ้อหลัน นางปลิวไปพร้อมกับน้ำตามังกรตามแรงกระบี่ เลือดสีแดงกระเซ็นเต็มหน้าเฉินโจว กระบี่พาร่างของเอ้อหลันไปปักอยู่กลางผาหิน นางนิ่งสนิทไม่ไหวติง
 
                  "เอ้อหลัน!!"
ทุกคนร้องขึ้นแทบจะพร้อมยกเว้นอี้ผิง นางเกร็งพลังใส่ลูกแก้ว มันส่องสว่างเป็นวงกลมขนาดใหญ่หมุนวนย้อนกลับเอ้อหลันถูกย้อนเวลากลับมาเต้าซื่อถีบกระบี่ที่กำลังพุ่งมากระเด็นไปอย่างแม่นยำ
                   ยังไม่หมดแค่นั้นภูเขาด้านที่พวกเขายืนอยู่ถูกผ่าออกคมดาบพร้อมเปลวไฟตวัดออกมาเหมยลี่ใช้พัดกางเต็มใบบังทุกคนไว้แต่แรงกระแทกผลักทุกคนกระเด็นไปคนละทางภูเขาถล่มลงด้วยแรงมหาศาลเศษก้อนหินปลิวแรงดั่งปืนใหญ่แต่นางยังพัดลมออกมาแม้เสียหลักหอบเศษหินปลิวไปอีกทาง เต้าซื่อไหวตัวทันพุ่งไปทางคมดาบตวัดมาเขาหยิบพลองเหล็กจากศพบริเวณนั้นไปด้วย
                  เสียงปะทะของอาวุธดังต่อเนื่องจากนั้นเกิดระเบิดสนั่นไฟระเบิดเผาผลาญทุกสิ่งในบริเวณเต้าซื่อกระเด็นออกมา เขาตั้งหลักอย่างรวดเร็วแต่บาดเจ็บภายใน
        เลือดไหลมุมปาก
 
            "แปะ แปะ แปะ"
             เสียงปรบมือดังขึ้นทุกคนมองตามไปก็เห็นจอมยุทธหนุ่มนั่งสง่าอยู่บนก้อนหินใหญ่หน้าตาเขาเหมือนเต้าซื่อไม่ผิดเพี้ยน
              "ข้าดีใจ ที่อาวุธทั้งห้าได้มารวมตัวกันอีกรอบ เจ้าดีใจใหมอี้ผิง เต้าซื่อ"
อี้ผิงจ้องเขม็งอย่างเคร่งเครียด เต้าซื่อยืนขบฟันกรอดดูท่าที
             "เจ้ามารร้ายเปิดเผยตัวแล้วรึ"
อี้ผิงตะโกนใส่เขายังสงวนท่าทีอย่างเยือกเย็น
 
              "พวกเจ้าคิดอะไรกันอยู่ คิดจะทำลายคัมภีร์  ทำลายอาวุธของตัวเอง พวกเจ้าบ้าไปแล้วหรือ ข้ายอมไม่ได้เด็ดขาด เต้าซื่อ เจ้าน้องชั่ว ข้าอุตสาห์ไว้ชีวิตพวกเจ้าแต่กลับเลือกทางเขลาแท้"
            เขายืนขึ้นดาบในมือดูอันตรายมันสะท้อนแสงแสบตาวูบวาบ
 
           เอ้อหลันแม้จะถูกอี้ผิงช่วยไว้แต่นางยังตะหนกในประสบการณ์ที่ได้รับ
เฉินโจวเดินมาหาเอ้อหลันที่เสียสติเขาโกรธจัดที่เห็นนางตายไปต่อหน้าหนึ่งครั้งโดยช่วยอะไรไม่ได้ เขาลูบหัวนางที่นอนตาค้างในอ้อมกอดของเซียงหลัน
              "นางไม่สมควรถูกเลือกทำงานอันตราย วัยเท่านี้สมควรมีความสุขอย่างเด็กสาว ข้าขอโทษเพราะข้าไม่เอาใหนภาระจึงมาถึงเจ้า"
              เฉินโจวหันมามองเมฆาอัคคีสายตาบ่งบอกว่าต้องการให้มารร้ายชดใช้
 
              "ต่อให้แกเป็นจอมมารจากนรกข้าก็จะตอบแทนอย่างสาสม"
เฉินโจวพุ่งทะยานไปหามารร้ายโดยไม่ฟังเสียงเตือนของใคร
 
               "ห้ามมองดาบสุริยัน"
ไม่ทันที่อี้ผิงจะห้าม มารร้ายตวัดดาบแสงสว่างจ้าก็พุ่งเข้าตาทุกคน เฉินโจวที่อยู่ไกล้หลับตาแต่ช้าไปตาข้างซ้ายเขาบอดไปทันทีส่วนตาขวานั้นพร่ามัว ไม่มีอะไรหยุดเขาได้เฉินโจวหมุนเพลงดาบทั้งที่หลับตาฟันเมฆาอัคคีหลายแผลจนมารร้ายล่าถอย
                "ข้าจะช่วยเอง"
อี้ผิงยกลูกแก้วแต่มารร้ายซัดดาบเข้าใส่ถูกลูกแก้ว แรงดาบสุริยันดันลูกแก้วขึ้นฟ้าสูงแล้วเกิดการระเบิดสนั่น เมฆหายไปหลายร้อยลี้
               "ลาก่อนหลินหลิน"เมฆาอัคคีพูดด้วยอาการสะใจ
มารร้ายแสยะยิ้ม เศษลูกแก้วร่วงลงมาเป็นละอองระยับ อี้ผิงยืนตะลึงกับเตุการณ์กระทันหัน
             "เปรี้ยง"
   เต้าซื่ออาศัยช่องว่างฟาดพลองเหล็กเข้าใส่มารร้าย มันกระเด็นเลือดทะลักออกจากแผลไปหลายตลบ
           "ถึงข้าจะไม่มีไม้ตีมังกรแต่มีพลังของเขาอยู่ในกายข้า "
 
        แต่เท่านั้นไม่อาจหยุดจอมมารได้
...............................................