ABnormal

วันนี้มีหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากมายหนึ่งเดือนแล้วหลังจากวันนั้น แม่ไม่ดุด่าฉันเหมือนเคยแล้วแต่แม่มักไม่อยู่บ้านแต่ฉันรู้สึกว่าบ้านเงียบไปมาก ฉันวางผลสอบภาคเรียนที่1 ไว้ตรงกลางห้องและทำงานบ้านเหมือนอย่างเคย แม้แม่จะเงียบเวลาเจอฉันแต่ฉันเชื่อว่าแม่คงจะดูผลสอบของฉัน 
 
ปิดภาคเรียนฉันไปสมัครทำงานพิเศษที่ร้านแม็คโดนัลไม่ค่อยสนใจเรื่องเงินหรอก 
 
ฉันก็แค่ไม่อยากอยู่บนคนเดียว
 
คิดถึงโรงเรียนมากเลย
 
 
 
ที่นี่ฉันได้พบปะผู้คนมากมายหลายแบบ แต่ฉันก็รู้สึกว่าสนุกดีเหมือนกัน
 
ฉันยิ้มบ่อยขึ้น และเจ้าของร้านให้ฉันคอยเรียกแขกเข้าร้าน
 
 
 
ที่นี่ฉันไม่ได้เจอเพื่อนเลย
 
ไม่มีใครรู้ล่ะมั้งว่าฉันมาทำที่นี่
 
 
 
เวลาอยู่คนเดียวฉันมีเวลาทำความเข้าใจตัวเองมากขึ้น
 
 
 
ที่ผ่านมาฉันลองนึกดูดีๆฉันไม่ค่อยได้คุยได้พูดกับใครเลย
 
ไม่แปลกเลยที่ใครเขาจะมองว่าฉันเข้ากับคนอื่นไม่เก่ง
 
เปิดภาคเรียนฉันจะลองเปลี่ยนเป็นคนใหม่ดู
 
 
 
"พ่อแกเป็นช่างโยธาของบริษัทรับเหมาก่อสร้าง"
 
แม่พูดคุยกับฉันครั้งแรกในช่วงเวลาปิดเทอม
 
"แม่บอกหนูทำใมเหรอ"
 
 
 
"เปล่าแค่อยากจะบอกว่าแกไม่ได้เกิดจากกระบอกไม้ไผ่"
 
 
 
แม่พูดแค่นั้นจริงๆ
 
แต่ฉันไม่ได้รู้เลยว่าช่วงที่แม่ไม่อยู่บ้านแม่ไปสอบถามเรื่องพ่อของฉันตามที่ต่างๆที่คิดว่าจะเจอเขา นั่นฉันรู้ภายหลัง
 
 
 
ฉันยิ้มให้แม่ อาจจะเป็นยิ้มแรกด้วย เพราะทุกทีฉันจะหลบหน้า
 
 
 
"ฉันมีแม่คนเดียวไม่ต้องการคนที่ไม่อยู่ยามเราลำบากหรอก"
 
ฉันพูดกับแม่ เราสองคนเริ่มปรับความเข้าใจกันใหม่
 
อีกสามวันจะเปิดเทอมแม่พาฉันไปซื้อเสื้อนักเรียนและรองเท้า แต่ฉันเลือกใช้เงินที่หามาได้แต่แม่ก็ขอเป็นคนซื้อให้ดีกว่า
 
วันนั้นฉันกลับบ้านด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
 
 
 
ฉันเฝ้ารอคอยวันเปิดเรียนอย่างใจจดจ่อ
 
 
 
ที่นั่นมีสิ่งที่ฉันต้องการ
...........................
"เอ้าพวกเราอำลาพนักงานคนสวยของเราหน่อย"
 
เสียงเฮฮาอย่างครื้นเครงเกิดขึ้นที่ร้านที่ฉันทำงานอยู่เนื่องจากหลังจากวันนี้ฉันต้องลาออกไปเรียนต่อ
 
"เฮ้ โชคทำใมทำหน้าอย่างนั้นเล่าเดี๋ยวสาวก็ไม่สบายใจหรอก"
 
พวกรุ่นพี่กล่าวถึงชายหนุ่มหน้าตาดี ที่นั่งซึมอยู่กับเก้าอี้ เขาเดินเข้ามาและร่วมเราในเวลาต่อมา
 
หลังจากงานเลี้ยงอำลา เขาจะขอไปส่งฉันที่บ้าน
 
"ไม่เป็นไรฉันกลับเองได้ นี่นั่งสองแถวต่อเดียวก็ถึงไม่ต้องห่วงหรอก"
 
ฉันยิ้มและทำท่าทางประกอบ แต่เขากลับถอนหายใจ
 
 
 
"ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้เธอก็ยังปฎิเสธฉันงั้นเหรอ"
 
 
 
เขาถามด้วยความเจ็บปวด
 
 
 
"ขอโทษนะแต่ฉันไม่ดีพอที่เธอจะลดตัวลงมาคบด้วยหรอก"
 
ฉันพูดด้วยความรู้สึกผิดแต่เขากลับทำท่ารู้สึกผิดยิ่งกว่า
 
 
 
"ขอโทษนะแต่มันยังทำใจไม่ค่อยได้ บอกที่เถอะทำใม"
 
 
 
เขาถามด้วยความคาดหวัง แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไง
 
 
 
"ตั้งแต่เมื่อก่อนฉันเคยรู้สึกแบบเธอ"
 
 
 
เขาทำท่างงๆ
 
 
 
"ฉันเฝ้าคิดถึงคนหนึ่งคนเฝ้าหวังให้เขามาสนใจฉัน"
 
 
 
เขาถอนหายใจแล้วทำท่าจะพูดแต่ฉันไวกว่า
 
 
 
"ฉันรู้ว่ามันจะรู้สึกดีแค่ใหนถ้าวันนึงเขาคนนั้นจะหันมาทำดีกับเราซักวัน"
 
 
 
โชคถอนหายใจอีกครั้งและยิ้มให้ฉัน
 
 
 
"ถ้าเธอบอกฉันตั้งแต่แรกเราคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ เขาคนนั้นคงเป็นคนดีมากๆ"
 
ฉันส่ายหน้า ทำให้เขางง
 
"เปล่าหรอก เขาร้ายกาจ"
 
 รถสองแถวมาจอดพอดีฉันจึงรีบวิ่งขึ้นรถไป แม้จะพูดไม่จบแต่คิดว่าเขาคงเข้าใจแล้ว หรือไม่ก็คิดว่าผู้หญิงชอบคนเลวไปเสีย
 
ฉันไม่ได้หันกลับไปมองเขาอีก พรุ่งนี้ฉันจะมุ่งไปข้างหน้า ฉันอยากจะโชว์รอยยิ้มที่ฉันไม่เสแสร้ง และเล่าเรื่องโชค และเรืองราวในวันปิดเทอม
 
 
 
ฉันอยากพบเขาจริงๆ
 
 
 
พรุ่งนี้แล้ว พรุ่งนี้แล้ว ฉันพูดในใจอย่างตื่นเต้น จนนอนแทบไม่หลับ
..............................................