ABnormal

วันนี้มีหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากมายหนึ่งเดือนแล้วหลังจากวันนั้น แม่ไม่ดุด่าฉันเหมือนเคยแล้วแต่แม่มักไม่อยู่บ้านแต่ฉันรู้สึกว่าบ้านเงียบไปมาก ฉันวางผลสอบภาคเรียนที่1 ไว้ตรงกลางห้องและทำงานบ้านเหมือนอย่างเคย แม้แม่จะเงียบเวลาเจอฉันแต่ฉันเชื่อว่าแม่คงจะดูผลสอบของฉัน 

 

ปิดภาคเรียนฉันไปสมัครทำงานพิเศษที่ร้านแม็คโดนัลไม่ค่อยสนใจเรื่องเงินหรอก 

 

ฉันก็แค่ไม่อยากอยู่บนคนเดียว

 

คิดถึงโรงเรียนมากเลย

 

 

 

ที่นี่ฉันได้พบปะผู้คนมากมายหลายแบบ แต่ฉันก็รู้สึกว่าสนุกดีเหมือนกัน

 

ฉันยิ้มบ่อยขึ้น และเจ้าของร้านให้ฉันคอยเรียกแขกเข้าร้าน

 

 

 

ที่นี่ฉันไม่ได้เจอเพื่อนเลย

 

ไม่มีใครรู้ล่ะมั้งว่าฉันมาทำที่นี่

 

 

 

เวลาอยู่คนเดียวฉันมีเวลาทำความเข้าใจตัวเองมากขึ้น

 

 

 

ที่ผ่านมาฉันลองนึกดูดีๆฉันไม่ค่อยได้คุยได้พูดกับใครเลย

 

ไม่แปลกเลยที่ใครเขาจะมองว่าฉันเข้ากับคนอื่นไม่เก่ง

 

เปิดภาคเรียนฉันจะลองเปลี่ยนเป็นคนใหม่ดู

 

 

 

"พ่อแกเป็นช่างโยธาของบริษัทรับเหมาก่อสร้าง"

 

แม่พูดคุยกับฉันครั้งแรกในช่วงเวลาปิดเทอม

 

"แม่บอกหนูทำใมเหรอ"

 

 

 

"เปล่าแค่อยากจะบอกว่าแกไม่ได้เกิดจากกระบอกไม้ไผ่"

 

 

 

แม่พูดแค่นั้นจริงๆ

 

แต่ฉันไม่ได้รู้เลยว่าช่วงที่แม่ไม่อยู่บ้านแม่ไปสอบถามเรื่องพ่อของฉันตามที่ต่างๆที่คิดว่าจะเจอเขา นั่นฉันรู้ภายหลัง

 

 

 

ฉันยิ้มให้แม่ อาจจะเป็นยิ้มแรกด้วย เพราะทุกทีฉันจะหลบหน้า

 

 

 

"ฉันมีแม่คนเดียวไม่ต้องการคนที่ไม่อยู่ยามเราลำบากหรอก"

 

ฉันพูดกับแม่ เราสองคนเริ่มปรับความเข้าใจกันใหม่

 

อีกสามวันจะเปิดเทอมแม่พาฉันไปซื้อเสื้อนักเรียนและรองเท้า แต่ฉันเลือกใช้เงินที่หามาได้แต่แม่ก็ขอเป็นคนซื้อให้ดีกว่า

 

วันนั้นฉันกลับบ้านด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

 

 

 

ฉันเฝ้ารอคอยวันเปิดเรียนอย่างใจจดจ่อ

 

 

 

ที่นั่นมีสิ่งที่ฉันต้องการ

...........................

"เอ้าพวกเราอำลาพนักงานคนสวยของเราหน่อย"

 

เสียงเฮฮาอย่างครื้นเครงเกิดขึ้นที่ร้านที่ฉันทำงานอยู่เนื่องจากหลังจากวันนี้ฉันต้องลาออกไปเรียนต่อ

 

"เฮ้ โชคทำใมทำหน้าอย่างนั้นเล่าเดี๋ยวสาวก็ไม่สบายใจหรอก"

 

พวกรุ่นพี่กล่าวถึงชายหนุ่มหน้าตาดี ที่นั่งซึมอยู่กับเก้าอี้ เขาเดินเข้ามาและร่วมเราในเวลาต่อมา

 

หลังจากงานเลี้ยงอำลา เขาจะขอไปส่งฉันที่บ้าน

 

"ไม่เป็นไรฉันกลับเองได้ นี่นั่งสองแถวต่อเดียวก็ถึงไม่ต้องห่วงหรอก"

 

ฉันยิ้มและทำท่าทางประกอบ แต่เขากลับถอนหายใจ

 

 

 

"ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้เธอก็ยังปฎิเสธฉันงั้นเหรอ"

 

 

 

เขาถามด้วยความเจ็บปวด

 

 

 

"ขอโทษนะแต่ฉันไม่ดีพอที่เธอจะลดตัวลงมาคบด้วยหรอก"

 

ฉันพูดด้วยความรู้สึกผิดแต่เขากลับทำท่ารู้สึกผิดยิ่งกว่า

 

 

 

"ขอโทษนะแต่มันยังทำใจไม่ค่อยได้ บอกที่เถอะทำใม"

 

 

 

เขาถามด้วยความคาดหวัง แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไง

 

 

 

"ตั้งแต่เมื่อก่อนฉันเคยรู้สึกแบบเธอ"

 

 

 

เขาทำท่างงๆ

 

 

 

"ฉันเฝ้าคิดถึงคนหนึ่งคนเฝ้าหวังให้เขามาสนใจฉัน"

 

 

 

เขาถอนหายใจแล้วทำท่าจะพูดแต่ฉันไวกว่า

 

 

 

"ฉันรู้ว่ามันจะรู้สึกดีแค่ใหนถ้าวันนึงเขาคนนั้นจะหันมาทำดีกับเราซักวัน"

 

 

 

โชคถอนหายใจอีกครั้งและยิ้มให้ฉัน

 

 

 

"ถ้าเธอบอกฉันตั้งแต่แรกเราคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ เขาคนนั้นคงเป็นคนดีมากๆ"

 

ฉันส่ายหน้า ทำให้เขางง

 

"เปล่าหรอก เขาร้ายกาจ"

 

 รถสองแถวมาจอดพอดีฉันจึงรีบวิ่งขึ้นรถไป แม้จะพูดไม่จบแต่คิดว่าเขาคงเข้าใจแล้ว หรือไม่ก็คิดว่าผู้หญิงชอบคนเลวไปเสีย

 

ฉันไม่ได้หันกลับไปมองเขาอีก พรุ่งนี้ฉันจะมุ่งไปข้างหน้า ฉันอยากจะโชว์รอยยิ้มที่ฉันไม่เสแสร้ง และเล่าเรื่องโชค และเรืองราวในวันปิดเทอม

 

 

 

ฉันอยากพบเขาจริงๆ

 

 

 

พรุ่งนี้แล้ว พรุ่งนี้แล้ว ฉันพูดในใจอย่างตื่นเต้น จนนอนแทบไม่หลับ

..............................................