ABnormal
เขียนโดย 
api3api
วันที่ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 21.06 น.
แก้ไขเมื่อ 4 ธันวาคม พ.ศ. 2556 23.00 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
6) I don't wanna that way.
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ครูขากรุณาอย่าว่าร้ายหนู หนูทำผิดแค่ครั้งเอง"
ฉันวิงวอนครูฝ่ายปกครองที่ทำหน้าเหี้ยมที่ฉันยังหวังลึกๆว่าจะเห็นใจฉัน
"ไม่ต้องห่วงครูไม่เผาเธอหรอก"
คำพูดนั้นของครู ฉันเชื่อและโล่งใจไปเปาะนึง ครูคงคงจะกรุณาและคงรู้ว่าแม่ของฉันร้ายเพียงใด
"มาริสาโดดเรียนแค่เพียงครั้งเดียวครับ"
คำพูดของครู คาดว่าครูจะกรุณาฉันมากที่สุดแล้ว แต่
"แต่ช่วงนี้การเรียนเธอตกลงมาก"
ฉันที่นั่งฟังอยู่ด้วยกันกับแม่ แม่ทำหน้านิ่งแต่ฉันตกใจและกลัวสุดๆ กลัวจนเยี่ยวเล็ด
"ฉันจะย้ายเด็กนี่ไปเรียนที่อื่น"
นี่คือคำของแม่ฉัน ไม่เพียงแต่ครูตกใจ ฉันก็ตกใจ และตกใจมากๆ
ฉันหูอื้อและไม่ได้ยินหรือสนใจเรื่องที่ครูและแม่ฉันสนทนากันอีก ตอนนี้นอกจากความกลัวฉันไม่มีอะไรอีก
ฉันทำอะไรไม่ถูก ความรู้สึกที่คิดเก็บไว้ในใจแม้มันจะแทบระเบิดออกมา
ฉันยังนั่งนิ่ง
"เด็กนี่เข้ากับใครไม่ได้หรอกค่ะ"
แม่ฉันบอกกับครูในขณะที่ฉันนั่งนิ่ง
"มันดีแต่สร้างปัญหา ฉันจะส่งมันเข้าโรงเรียนประจำ"
จบ จบสิ้น ฉันไม่กล้าทักท้วง ฉันไม่อยากจากที่นี่
ที่นี่มีเธอคนนั้น
ฉันอยากอยู่ที่นี่
"มาริสาเรียนใช้ได้นะครับแม้จะเช้ากับเพื่อนได้ยากสักนิดก็เถอะ"
เสียงคำครูสนทนากับแม่แต่ฉันอยากหนีหายไปจากที่นี่
"ฉันขอตัวไปห้องน้ำนะคะ"
ฉันฉากหนีมาที่ห้องน้ำ ฉันไม่ได้ปวดอะไร แต่ฉันรับเรื่องที่จะเกิดขึ้นในบทสนทนาระหว่างแม่กับครูไม่ได้
ฉันเดินจากห้องน้ำมาที่ชั้นลอยในใจว้าวุ่น แต่ฉันก็ได้เจอใครบางคน
กานสุดา
เธอมาสมเพชฉันใช่ใหมไม่รู้แต่ที่รู้คือเธอเดินยิ้มเข้ามาหาฉัน
"เธอทำชีวิตฉันพัง"
ฉันตะโกนใส่กานสุดา
"เธอไม่น่าบังคับฉัน ไม่น่าทำให้ฉันโดดเรียน และฉันจะได้เรียนไปอย่างสงบสุข"
กานสุดาเดินมาอย่างสุขุมและเธอสุขุมอย่างแปลกประหลาด
และเธอกอดฉันไว้
เชื่อใหมในวันที่สิ้นหวังสำหรับเราถ้ามีใครมาโอบกอดล่ะก็เราก็พร้อมเปิดใจยินดีทันทีแต่คราวนี้ฉันโดนโอบกอดโดยคนที่ฉันโกรธที่สุด
"ฉันอยากอยู่ที่นี่"
นี่คือคำสุดท้ายที่อยากบอกกับกานสุดา ไม่สิ ทุกคน ฉันอยากบอกคำนี้กับทุกคนโดยเฉพาะแม่ของฉัน
"ไปบอกแม่เธอ เดี๋ยวนี้"
ฉันแทบไม่เชื่อคำที่ได้ยินจากเธอทำให้ฉันตื่นกลัวอย่างมากจนทำอะไรไม่ถูก
กานสุดาคงสังเกตุเห็น
"ถ้าไม่กล้าก็ไปตายซะ"
นี่คือคำสั่งของนางมารร้ายในวันที่ฉันตกที่นั่งลำบากที่สุด....
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
