ABnormal

เช้าวันใหม่เหล่าเด็กนักเรียนมาโรงเรียนกันอย่างสดใส หลายคนสนุกกับการนินทาคนอื่นกับเพื่อน แต่ทุกคนต้องหยุดมองการมาของฉัน มันแปลกตาไป
 
 
 
ใช่ ฉันคือมาริสาไม่ใช่กานสุดา ฉันจะสลัดทิ้งมันไปให้หมดทั้งเรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้นในหลายวันก่อน จากผมยาวปะบ่าลดมาเหลือแค่ซอยลไลท์ปกติ่งหูนิดหน่อยแค่นั้นก็มากพอที่จะทำให้ฉันเสียดายกับผมของฉันจนร้องให้ทั้งคืน
 
หลังเลิกแถวฉันเข้ามาในห้องพร้อมด้วยคำแซววิ้ดวิ้ว แต่ฉันเหมือนคนหน้าตายไปแล้วไร้อาการตอบสนอง 
 
"พี่สาพี่น่ารักมากหนูอย่างเป็นอย่างพี่"
 
คนที่สองแล้วที่เดินเข้ามาพูดอย่างนี้ ทำให้เขินในใจเหมือนกันแต่ด้วยอาการสะเทือนใจของฉันไม่อาจส่งยิ้มหวานอย่างเคยได้อีก
 
 
 
"น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะ ไอ้ยาวๆมันไม่เหมาะกับเธอเลย"
 
 
 
ไอ้เอกอีกแล้ว แต่ช่างเถอะ ครั้งนึงฉันเคยคิดจะใช้มันเป็นเครื่องมือถือว่าหายกันไปล่ะกัน
 
 
 
"อีกเดี๋ยวแม่ฉันก็มาพบครูเรื่องโดดเรียนแล้วจะพูดยังไงก็เชิญเถอะ"
 
 
 
ฉันเดินหนีปล่อยให้ไอ้เอกนั่งเด๋ออีกรอบแต่คราวนี้ไม่มีอารมณ์จะคิดอะไรอีกแล้ว จำได้ว่าวันนี้ฉันเข้าห้องน้ำบ่อยมาก เพื่อดูความเปลี่ยนแปลงหลังจากตัดผมไป
 
ฉันกำกระดาษทิชชู่แน่น ไม่ได้โกรธแค้นใครแต่ฉันเกลียดอีคนที่อยู่ในกระจกนี่
 
 
 
มาริสา
 
ยัยตัวน่าสมเพช ฉันกลับมาเป็นตัวเองที่ฉันเกลียด
 
มองยังไงก็มาริสา 
 
ไม่มีผมยาวให้ปัดปกหน้าแล้ว ฉันคือมาริสา แล้วอีกเดี๋ยวแม่ฉันก็จะมา
 
 
 
นรกที่แท้จริงกำลังจะเกิด
 
 
 
เท่าที่จำความได้ นะ ฉันเกิดมาโดยที่ไม่รุ้ว่าพ่อคือใคร และแม่ก็เทียวบ่นว่าฉันไม่น่าเกิดมาเลย ประถมต้นแม้ฉันจะสอบได้ดีสักแค่ใหน แสดงงานโรงเรียนได้รางวัลเท่าไรก็ไม่เคยมีแม่มาชื่นชม
 
 
 
แม่บอกว่าเพราะฉันเป็นลูกที่เกิดมาโดยไม่ตั้งใจ อีมาริสาเอ็งไม่น่าเกิดมาเลย
 
 
 
ฉันอยากเป็นอย่างกานสุดา มีคนชื่นชม สวยเรียนเก่งผมยาว ฉันเห้นกานสุดาแสดงเวทีเป็นตัวอะไรก็ได้ที่ได้รับบทมาฉันหลงไหล
 
ฉันเลยตัดสินใจ
 
ถ้าเอาแบบอย่างเธอคนนี้แม้ไม่มีใครเยินยอเท่าแต่ฉันอยากเปลี่ยนตัวเอง
 
ฉันแอบร้องให้อีกรอบก่อนจะเดินไปห้องปกครองอย่างกลัวสุดขีดเหมือนนักโทษประหาร
 
 
 
รถมาจอดที่หน้าอาคารฉันรีบวิ่งไปรับแต่ก็โดนผลักออกจากผู้หญิงที่เรียกฉันว่าลูก
 
"วันนี้ฉันเอาแกตายแน่"