shadowhunters

ในเวลาต่อมาที่ห้องพยาบาลในนครวิเวก
โจนาธานเดินไปเตียง เขาไม่รู้ว่าทำไมทั้งๆที่ตอนนั้นเขารังเกียจเธอมากแต่ทำไมตอนนี้เขาถึงรู้สึกอยากดูแล อยากอยู่ใกล้ๆ และรู้สึกหลงใหลยิ่งกว่าที่เคยเป็นกับใครมากก่อน โจนาธานเอื้อมมือไปลูบใบหน้าที่นิ่งและหายใจเบาๆ แต่ใครบางคนเปิดประตูเข้ามา
 
"นายคิดจะทำอะไรเจ้าหญิงของฉัน" คนๆนั้นบอก
 
โจนาธานหันมาจ้องเขา "นายคิดว่าฉันจะขย้ำยัยอ่อนหัดนี่เหรอ"
 
"เคทเป็นผู้หญิงของฉันนายอย่ามายุ่งกับเธออีก" ลุคบอก
 
"นายหลงรักยัยนี่" เขาตะคอก "ยัยนี่ไม่สมควรคู่กับนายด้วยซ้ำลุค"
 
ลุคชกหน้าโจนาธานจนทำให้เขาเซถอย เขาลูบหน้าของตัวเอง
 
"ยัยนั่นต้องเป็นของฉันเท่านั้น แกเข้าใจมั้ยโจนาธาน"
 
เขาพูดสีหน้าของลุคเป็นสีหน้าที่หึงหวงอย่างรุนแรง โจนาธานปัดมือเขาออกจากคอเสื้อสีดำมืด เขาเหลือบตามองเคทแป๊บหนึ่งแล้วเดินออกไปจากห้องก่อนพูดขึ้น
 
"ขอให้เจ้าหญิงของนายหายไวๆก็แล้วกัน 'ไอ้โง่'"
 
แล้วประตูก็ปิดทันทีที่เขาออกไป ลุคไม่ได้สนใจอะไรกับคำพูดของโจนาธาน เขากลับมาที่เตียงกุมมือของเคทไว้ เขาจูบข้อมือที่แสนบางของเธอ สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในฝ่ามือ ลุคหลงรักเธอมาตั้งแต่แรกพบ ตั้งแต่ที่มาอยู่นครวิเวกครั้งแรก ตั้งแต่ได้สัมผัสใบหน้า และริมฝีปาก เขาก้มลงคิดจุมพิต แต่ต้องห้ามตัวเองไว้ เพราะเคทรู้สึกตัวแล้ว
 
"ลุค...ฉันเป็นอะไรไป.." เธอถาม
 
"เธอสลบไปตอนซ้อมยิงธนู สลบไปนานมากด้วยนะ"
 
เขาลูบแก้มเธอเบาๆ