shadowhunters

ในเวลาต่อมาที่ห้องพยาบาลในนครวิเวก

โจนาธานเดินไปเตียง เขาไม่รู้ว่าทำไมทั้งๆที่ตอนนั้นเขารังเกียจเธอมากแต่ทำไมตอนนี้เขาถึงรู้สึกอยากดูแล อยากอยู่ใกล้ๆ และรู้สึกหลงใหลยิ่งกว่าที่เคยเป็นกับใครมากก่อน โจนาธานเอื้อมมือไปลูบใบหน้าที่นิ่งและหายใจเบาๆ แต่ใครบางคนเปิดประตูเข้ามา

"นายคิดจะทำอะไรเจ้าหญิงของฉัน" คนๆนั้นบอก

โจนาธานหันมาจ้องเขา "นายคิดว่าฉันจะขย้ำยัยอ่อนหัดนี่เหรอ"

"เคทเป็นผู้หญิงของฉันนายอย่ามายุ่งกับเธออีก" ลุคบอก

"นายหลงรักยัยนี่" เขาตะคอก "ยัยนี่ไม่สมควรคู่กับนายด้วยซ้ำลุค"

ลุคชกหน้าโจนาธานจนทำให้เขาเซถอย เขาลูบหน้าของตัวเอง

"ยัยนั่นต้องเป็นของฉันเท่านั้น แกเข้าใจมั้ยโจนาธาน"

เขาพูดสีหน้าของลุคเป็นสีหน้าที่หึงหวงอย่างรุนแรง โจนาธานปัดมือเขาออกจากคอเสื้อสีดำมืด เขาเหลือบตามองเคทแป๊บหนึ่งแล้วเดินออกไปจากห้องก่อนพูดขึ้น

"ขอให้เจ้าหญิงของนายหายไวๆก็แล้วกัน 'ไอ้โง่'"

แล้วประตูก็ปิดทันทีที่เขาออกไป ลุคไม่ได้สนใจอะไรกับคำพูดของโจนาธาน เขากลับมาที่เตียงกุมมือของเคทไว้ เขาจูบข้อมือที่แสนบางของเธอ สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในฝ่ามือ ลุคหลงรักเธอมาตั้งแต่แรกพบ ตั้งแต่ที่มาอยู่นครวิเวกครั้งแรก ตั้งแต่ได้สัมผัสใบหน้า และริมฝีปาก เขาก้มลงคิดจุมพิต แต่ต้องห้ามตัวเองไว้ เพราะเคทรู้สึกตัวแล้ว

"ลุค...ฉันเป็นอะไรไป.." เธอถาม

"เธอสลบไปตอนซ้อมยิงธนู สลบไปนานมากด้วยนะ"

เขาลูบแก้มเธอเบาๆ