shadowhunters

เคทสงสัยมาตลอดว่าทำไมตนจึงไร้ญาติสนิทมิตรสหาย บิดาและมารดาจึงทิ้งตน
เธอเคยถามภราดาแซ็คคาไรอาห์แต่เขาก็ไร้คำตอบใดๆ มีแต่ความว่างป่าวในจิตใจ ความทุกข์ ความเศร้า ความน้อยใจ และความเกลียดชัง
"ทำไมแม่ถึงทิ้งหนูไปล่ะคะ อาจารย์" เคทถาม
ภราดาวิเวกทั้งสามชินกับคำถามนี้แล้ว ภราดาเอน็อคลูบหัวเคทอย่างรักใคร่
"อีกไม่นานลูกจะรู้เองว่าเหตุใดมารดาของเจ้าจึงต้องทิ้งเจ้าไป"
คำพูดนั้นจบลง มีเสียงเด็กชายประมาณสามคนและหนึ่งเด็กหญิงพูดคุยกับพ่อและแม่ของตน
"ถึงยังไงผมก็ไม่อยู่ที่นี่นะฮะพ่อ" เสียงเด็กชายที่อายุมากกว่าเด็กๆในกลุ่มพูดขึ้น
"พ่อจะฝากเจ้าไว้กับบุตรีของราเซียลและภราดาวิเวก" ผู้เป็นพ่อบอก "ยัยเตี้ยนั่นเหรอที่จะมาดูแลผม" เขาบอก เคทรู้สึกน้อยใจนิดๆเมื่อได้ยินคำว่าเตี้ยม่อต้อ 
 
"ผมของฝากลูกๆไว้สักสองสามสัปดาห์นะครับ" วาเลนไทน์บอก
 
 ภราดาเจเรไมอาห์พยักหน้ารับอย่างง่ายๆ "เคท เจ้าดูแลเด็กพวกนี้ให้พ่อด้วยนะ" เคทรู้สึกตกใจนิดๆเมื่อได้ยินคำนั้น "ทำไมต้องเป็นหนูล่ะคะ อาจารย์" เคทถามอย่างกุกๆกักๆ "ก็เพราะเจ้าเป็นพี่ใหญ่สุดนี่นา ช่วยหน่อยนะ" ถึงยังไงจะปฏิเสธไปก็เท่านั้นเคทเลยรับงานนี้อย่างง่ายๆ "งั้นฉันฝากลูกฉันด้วยนะจ๊ะ เคท" แมรีสกล่าวขอบคุณ "ด้วยความยินดีค่ะ" ในใจของเคทก็คิดว่า 'ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ โฮ' เธอคิด "ฉันจะพาพวกเธอไปที่ห้องพักนะ" เคทบอกให้พวกเขาตามมา
 "ขอบคุณมากนะครับ" พวกเขาบอก "งั้นที่เหลือฝากด้วยนะครับ" ไมเคิลต่อ
 "อืม พวกเจ้าไปซะ ข้าจะดูแลพวกเขาให้" ภราดาเอน็อคพูด
 และพวกเขาก็เดินจากไป