shadowhunters

ในเช้าวันต่อมาเคทชินกับการตื่นเช้าตั้งแต่เด็กแล้วเธอเดินออกมานอกนครวิเวก

"ไงยัยอัปลักษณ์ ไม่มีเพื่อนเลยรึไง" โจนาธานยืนกอดอกพูดกับเคทอย่างดูถูก

เคทฝืนนิ่งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินก้าวต่อไปเรื่อยๆ "เฮ้ ฉันพูดกับเธออยู่น่ะไม่ได้ยินเหรอ" เขากระชากแขนแรงจนข้อมือเธอแดง

"ปล่อยฉันนะ"

"ไม่จนกว่าเธอจะเรียกฉันว่าเจ้านาย"

"ฉันเป็นธิดาแห่งราเชียลไม่มีวันก้มหัวให้ใครเด็ดขาด"

"งั้นฉันจะไม่ปล่อยแน่"

เขาบีบมือเคทแรงขึ้นจนเธอแทบจะร้องไห้ ดูเหมือนเขาจะสะใจมากที่เห็นเธอเจ็บ

"ปล่อยเธอซะโจนาธาน"

เด็กผู้ชายผมสีเงินบอกโจนาธานแต่เขาไม่ปล่อย

"ชอบแส่เรื่องของคนอื่นจริงนะ ลุค"

"ยังไงเธอก็เป็นคนดูแลพวกเรานะ"

"ฉันไม่ต้องการยัยนี่มาดูแลฉันหรอกนะ ยัยนี่อ่อนแอจะตายน่าขำมากนะ"

"เธอเป็นยังไงบ้าง"

"ฉันอยากพบท่านแม่" เธอพูดพลางเช็ดน้ำตาที่ใหลออกมานิดๆ

"แล้วแม่เธอไปไหนล่ะ" ลุคถาม

"ท่านแม่ไม่เคยมาหาฉันเลย พี่ก็ไม่มี ฉันอยู่กับอาจารย์มาตั้งแต่จำความได้"

ลุคเช็ดน้ำตาที่ใหลออกมาจากตาเคท "ฉันชื่อลุค เฮร็อนเดลนะ" เขาพูดพลางยื่นมือให้ 

"ฉันแคทเทอรีน เกรย์" เธอจับมือเขา "ถ้าหมอนั่นมาแกล้งเธออีกฉันจะปกป้องเธอเอง" คำพูดของเขาทำให้เคทยิ้ม "สัญญานะ" ทั้งสองเกี่ยวก้อยสัญญากัน "อืม ฉันสัญญา"