ถนน !

           ท่ามกลางทุ่งหญ้าสีเขียว ที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตามีบ้านชาวนาหลังหนึ่ง นั่น บ้าน ที่มีแต่ความสุขมีแต่คำว่า ครอบครัวที่อบอุ่น มีกลิ่นไอแห่งความรัก ที่มีไห้กัน แจ็คชายหนุ่มอายุ 17 ปีที่กำลังยืน แหงนหน้ามองดวงจันในค่ำคืนนี้ นั่นคือผมเองคับ ผมมักมีความฝันเสมอผมเองเปนคนช่างฝัน ในจินตนาการขิงผมนั้นมีแต่ความคืดที่จะมีความสุข อยู่ท่ามกลางเหล่าคนใช้ในคฤหาส หลังใหญ่แน่นอนคับว่ามันอาจดูมากเกินไปสำหรับ เด็กผู้ชายบ้านนอก สุดๆ อย่างผม แต่อย่างน้อยคนเราก็มีความฝัน ท่ามกลางความหวังที่เปนแค่เพียงภาพที่เลือนลางหรือออาจไม่มียู่จริง   ผมอยู่กับแม่ พ่อ  คับ เราใกันสามคน  อยู่กันแบบ พอกิน พอใช้ ดราไม่จน และเราก็ ไใรวย เราไม่อด แต่เรา ก็ ไม่อิ่ม คับ  ก้าวแรกของผมมันเริ่มขึ้นตรงที่ รถยนต์ คันหนึ่งที่วิ่งมาด้วยความเร็ว ชนเข้าที่ร่างของพ่อกับ แม่ผม จน ทั้วสองสิ้นลมไป เกตุกานนั้นมันเกิดเรวมาก เรวซ่ะจนผมเองก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นเดียวกัน  
 
        หลังจากที่พ่อแม่ ผมตายไป ผมก็ตัดสินใจทำตามฝันของตัวเอง ฝันที่จะ มีความสุข มีความสบาย มีความอบอุ่น ผม ตัดสินใจเข้าไปยังเมืองใหญ่ เดินทางตามฝัน ที่มี ฝันที่คิดว่า มีอยู่จริงในตอนนั้นผมเองไม่เคยคิดว่า ตัวเองจะเปนยังไง ผมคิดแค่ว่า ไม่ว่าจะอยาก ลำบากเเค่ไหน จะทรหด อดทนแค่ไหนแต่อย่างน่อยครั้งนึงในชีวิตก็ได้เดินตามฝันที่เคยคิดฝันไว้  ใช่คับสิ่งที่ผมเล่ามันอาจดู กล้าหาญ น่าภูมิใจ แต่เรื่องราวต่อไปนี้ของผม มันดลับทำให้ผม จดจำไปตลอดชีวิค ของผู้ชาย ชื่อ แจ็ค 
     หนึ่งวันเต็มๆ กับการเดินทางหางานในเมืองใหญ่หนึ่งวันเต็มๆ กับความอ้างว้าง มี่ไม่มีผู้คนหลงเหลืออยู่เลย ในเมืองนี้ มีแต่ความ ว่างเปล่า บ้านเรือนที่เต็มไปด้วย กะดาษที่ปลิวว้อนเต็มไปหม ม่ามกลาง ม้องฟ้าที่ใดครึม เมฆสีดำอมน้ำเงิน ทำให้บรรยากาศ ดูน่ากลัว บวกกับ ความเงียบ ที่ ไม่มีแม้แต่เสียงใดๆ  ผมหยุดยืนกลาง สี่อยกกลางเมืองที่ มีแต่ตึกสูงตระง่าน เส้นทาง ที่ผมเห็นมันทอดยาว เต็มไปหมด ประกอบกับทางแยก ที่นับไม่ถ้วน ผมหยุดยืนนิ่ง เพราะไม่รู้ว่าจะไปที่ใด ต่อดี ฟ้าไกล้มืด แล้ว ผมตัดสินใจ เปิด ประตูเข้าไปในโรงเตี้ยม ที่ดูราคาไม่แแพงสักเท่าไหร่  แอ๊ดดด!!  พอเปิดประตูเข้าไป ผมกลับเจอแต่ความว่างเปล่า ไร้เสียง ไร้คน ไร้การเคลื่อนไหว ภายในบรรยากาศ มืดสลัว อย่างน่าวะพรึงกลัว ราวกับว่า มีสายตาหลายดวง เพ่งมองมาที่เราในความมืด  
" ขอโทดนน่ะครับ มีไครยู่ใหมครับ " ผมส่งเสียงออกไปแต่กลับได้ยินเสียงของตัวเอง สะท้อนกลับมา ผม มองไรรอบๆตัว กลับรู้สึก เหมือนกับว่า กำแพง ห้อง ถอยห่าง ผมออกไปจนเหลือแค่พื้นและตัวผมที่ดู จะโดดเดี่ยวและลำพัง ฟ้าเริ่มมืดลง ผมตระโกน อย่างสุดเสียง ไปยังราวบันใด ทางขึ้นไปชั้นสองของโรงเตี้ยม แห่งนี้ ผมพยายาม เอียงหูฟังว่ามีไคร อยู่ใหม ผมกลับต้องตกใจ เมื่อเสียงที่สะท้อนกลับมานั้น ไม่ใช่เสียงของผม แต่เปนเสียง ขิงผู้ หญิงที่ กำลังร้องโหยหวญ อย่างน่าสะเทือนใจ เสียงนั้นเริ่มดังขึ้น ดังขึ้น จน เงียบไป ครู่นึงผมหยุดนิ่ง มองฝ่าความมืด ไปยังบันใด แต่กลับไม่เหนไคร ปัง ปัง ปัง !! เสียงเหมือนกับมีคนกำลัง วิ่งลงบันไดมาอย่าง ไม่คืดชีวิตพร้อมๆ กับ เสียงร้อง ที่เจ็บปวดทรมาน . เสียงนั้นวิ่งตรงเข้ามาที่ผม ผมตกใจมากที่เห็น หน้าของเทอเพราะหน้าของเทอ เค็มไปด้วย รอยเลือดบวกกลับ ผมที่ยุ่งเหยิงไปหมดเทอวิ่งผ่านผมไป ราวกะว่าผมเองใม่มีตัวตน ซ่ะงั้น ผมตกใจจน ตาค้างมองไปที่เทอ มันเปนภาพที่ผมเหนแล้วรู้สึกทรมาน ที่สุด เพราะเทอกำลัง ตะเกียดตะกาย หาทางออก จาก ที่นี่! ในเวลานั้น แทนที่ผมจะช่วยเทอ แต่ผมกลับทำได้ เพียงแค่ยืนมอง เท่านั้น ทันใดนั้น ประตูบานใหญ่ของโรงเตี้ยม ก็เปิดขึ้นพร้อมๆกับผู้หญิงอีกคน ที่กำลัง เดินเข้ามา เทอหยุดและมองมาที่ผม แล้วยิ้มให้อย่างเปนมิตรที่สุด ราวกับว่า เราสองคนเคยรุ้จักกันมาก่อน  เทอเดินตรงมาที่ผม เดินผ่านผู้ ญ อีกคนที่กำลัง ทุรนทุรายหาทางออก แบบไม่สนใจเลยสักนิด " ในที่สุด คุณก็มาหาฉั้น " เทอพูดพร้อมๆกับยิ้ม ให้ผม ท่ามกลางความ สับสน และงัว งง ของผม มากมาย