ถนน !

10.0

เขียนโดย ผู้ชายหลงทาง

วันที่ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.35 น.

2 ตอน

2 วิจารณ์

5,550 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 08.13 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

2) ภาพ ที่เลือนลาง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ผมเพ่งมองไปที่เธอก่อนที่จะเอ่ย ปากถาม " เอิ่มม คุณ คือ...? " " เบลเซอล่า เรียกฉันว่า เบล ก็พอ " เธอยิ้มอย่างเป็นมิตรต่อผมมาก ผมร้อง อ๋อ ขึ้นมาพลาง เอามือเกาหัว แล้วถามต่อ " เบล ? ไคร หรอคับ แล้ว คุณรู้ จักผมได้ยังใงคับ แล้วทำใม ผู้คนที่นี่ ถึง..... " ผมพูดยังไม่ทันจบ เธอก็โผเข้ามากอดผมแน่น " ไม่ต้อง ถามอะไรแล้ว ละ แจ็ค ฉั้นตามหาคุณ เจอแล้ว แจ็ค คุณได้ยินใหม ฉั้นเจอคุนแล้ว " เบลพูดพร้อมๆ กับร้องให้ ออกมาอย่างน่าสงสาร ราวกับว่าตัวของเธอ ตามหาผมมาเนิ่น นานบรรยากาศ รอบตัวของผม มันเงียบลง ผทสังเกตได้ว่า ผู้ หญิงคนเมื่อ กี้นี้ หายไปแล้ว เหลือไว้แต่เพียง ความเงียบสงบและเสียง ร้องให้ของเธอที่ อยู่ตรงหน้าของผม เธอยังกอดตัวผมไว้แน่น ในขณะเดียวกัน ผมเองก็ตกอยู่ในภวัง แห่งความงง ทั้งปวง ว่า นี่มันคืออะไร แอ๊ดด ปัง! เสียงประตู เปิดขึ้นอีกครั้ง แต่ดูครั้งนี้ มันจะรุนแรงจนผมเองก็สะดุ้ง เฮือก แสงสี ดำจากหน้าประตู เริ่มคืบคลานเข้ามา มันไล่เข้ามา ราวกับคลื่นทะเลที่กำลังพัด ขึ้นสู่ชายหาด แสงสีดำ ที่มองดู เป็นเหมือน กับกลุ่มหมอกสีดำ ที่อมแสงสีขาวไว้ภายใน มันดูน่าลึกลับ และน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก เสียงของผู้ชายวัยกลางคน พูดผ่านกลุ่มแสงหมอกควัน สีดำ นั้น " แล้วฉั้น ก็เจอแก เช่น กัน นังตัวแสบ! ไปกับฉั้น " เสียงพูดนั้นยังไม่จบดี หมอกสีดำ ก็คลืบคลานเข้ามายังเท้า ของเธอ ผมถอยตัวออกจาก เบล ในทันที พร้อมๆ กับดวงตาที่เปิดกว้าง ด้วยความตกตะลึง หมอกสีดำ ขนาดมหึมา ที่รออยู่หน้าประตูพุ่ง เข้ามารุมรัดที่ตัวของเทออย่างแรง จนเธอดิ้น ไม่หลุด และ หายใจ อึดขัด สีหน้าของเทอ แสดงออกถึงความกลัวสุดขีด ราวกับว่าเธอรู้ดี ว่าสิ่งนี้คืออะไร หมอกรัดตัวเธอขึ้นจากพื้น จน เท้าของเทอตอนนี้ ใม่ได้แตะ พื้น อีกแล้ว เธอรีบ หันหน้า มามองที่ผมแล้ว พูด กับผม ด้วย ความอดทน เฮือกสุดท้าย " แจ็ ค ค . , . ฉั้น จะ รออ รอ คุณ ! ที่ เดิม น่ะ แจ็ค ค ค " เมื่อเธอพูดจบ ตัวของเธอก็ถูก ดึงเข้าไปในหมอก สีดำ ที่มองแบ้ว ตอนนี้ทวีความบึกลับและน่ากลัว ตัวเธอถูกดึงไปเร็ว มาก พร้อมๆ กับปะตู ที่ปิด ลงอย่างเสียงดังสนั่น หวั่นไหว " ปัง!!! " ผมรู้สึก ตัวอีกที ก็พบว่า ตัวเอง เผลอหลับ ไปที่ตรอกซอย เเคบๆ แห่งหนึ่ง ผมตาสว่างทันที ที่จำความฝันของตัวเองได้ และประหลาดใจที่สุดว่ามันคืออะไร ? ในขณะที่ผมมองออกไปยังแสงสว่าง ด้านหน้าของตัวตึก ก็พบว่าเมืองนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แลดูช่างต่างกับความฝัน อันเลือนลาง ผมลูบหน้าตัวเองหนึ่งครั้งก่อนที่จะลุกขึ้น เดินเข้าสู่ชุมชนที่แออัดอีกครั้ง มันช่างวุ่นวายเหลือเกิน มีแต่เสียงผู้คน เสียงรถยนต์ เสียงป่าวปะกาศ ฟังดูน่าปวดหัว ผมเดินไปทุกหน ทุกแห่งที่มีงาน แต่กลับไม่มีไคร รับคนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างผมเลยสักคน พระอาทิตย์ไกล้ลับขอบฟ้าแล้ว ผมเดินทางไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมายใดๆ จนผมได้มาหยุดยู่ ที่คฤหาส หลังโตแห่งหนึ่ง ที่ดูน่าลึกลับ ตัวคฤหาส ทาสีมด้วยสีขาว เก่าติดอยู่ บรรยากาศ ด้านหน้า เตมไปด้วยต้นไม้ ที่ถูกปล่อย ไห้รกร้าง จนกิ่งก้านยาวไร้ซึ่งความสวยงาม ประตูเหล็กบานไหญ่ ที่ทำจากเหล็ก ขนาดมหึมา ยิ่งทำไห้รู้สึกได้ว่า มีสิ่งที่ลึกลับ น่ากลัว ซ่อนอยู่ ผมตัดสินใจพักแรมตรงหน้าประตู เหล็กบานใหญ่ นี้ ทันที ที่ผม ล้มตัวลงนอนตรงฝุตบาท ผมก็หลับไป ในไม่ช้า

ตอน 1

สารบัญ