ถ้าเราได้ "รักกัน" ?

                ผมกลับมาถึงบ้านก็ ประมาณเวลา ทุ่ม สามสิบนาที น่าจะได้  ตอนนี่เปนฤดูกนาว ซึ่งเปนเรื่องที่ปกติที่ฟ้าจะต้องมืดเร็ว เป็นพิเศษ กว่าทุกวัน ผมเดินเข้าไปในห้องนอนของผมซึ่ง อยู่บนชั้นสอง ของบ้าน " ไนท์ ทำรายงานบ้านเพื่อน หรอ ทำใมกลับค่ำจัง" น้าผมพูด พลางยิ้มให้ผมแบบที่ เคยทำทุกๆ วัน " เอิ่มม คับ คือผม มีปันหา นิดหน่อยน่ะคับน้า"    " มีปันหาอะไรหรอไนท์ บอกน้าได้ใหม " น้าพูดแล้วหยุดหั่นผัก ที่อยู่บนโต๊ะ " ไม่มี อะไรหรอกคับ คือ . . . คือ . . .. ผมหลงทาง อะคับ"  แก้ตัวได้ตายซากมากผม ="= " ขอตัวก่อนน่ะคับ เดี๋ยวผมจะรีบบ ไปทำการบ้าน คับ  ^ ^ "    " อ่า จ๊ะ  จ๊ะ อ่า  (•_• )? " ไม่บอกก็ รู้ว่าน้าผม คงจะงง อยู่มาเปนปีแล้วว ยังหลงทางกลับบ้านอีกก ><   นี่ผมแก้ตัว อะไรว่ะเนี่ยยยย >○<    ผมรีบเดินขึ้นห้องไป เหตุผลที่ผมเองต้องโกหกน้าของผม ก็เพราะว่า ผมไม่อยากไห้น้าผมนักใจ ที่ผมอยู่ที่นี่แบบไหน ในความเปนจริง คับแค่มาอาศัยบ้าน เค้าอยู่ อาศัยข้าวเค้ากิน ก็ มากพอแล้ว คับ   ผมเปิดประตูห้องของผมเข้าไป แล้วผมก็ นั่งลง บนที่นอนของผม ทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอดกระเป๋าออกจากบ่าเลยด้วยซ้ำ เฮ้ออ   เสียงถอนหายใจของผมยาวๆ หนึ่งครั้งให้กับชีวิต สำหรับวันนี้  เพลีย ใช่ย่อยเลยครับ  ผมล้มตัวลงนอน แล้วกลับรู้สึกว่า ความอ่อนแอที่มันเคยชิน มาเยือนผมอีกครั้งแล้วละ " พ่อครับ ถ้า ตอนนี้พ่อยังอยู่ ผมคงจะเข้มแข็ง มากกว่านี้ ผมมัน ไม่เอาใหนจริงๆ เลยครับ  ทำใม ผม ต้องเป็น คนอ่อน แอ แบบนี้ด้วยคับ ทำใมผมต้อง โดนไครๆ เค้ารังเกียจแบบนี้ด้วยคับ ทำใม   "  ผมหยุดพูดแล้ว ถอนหายใจอย่าง ท้อเเท้ " ทำใม ละคับ ผมต้อง เปน เกย์ " ผมหยุดพูด คนเดียว แล้วนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่เลวร้ายในชีวิตทั้งหมด เรื่องราว เหล่านั้นมันผุดขึ้นมา ในความคิดทีละฉาก ทีละตอน  ทุเวลา ผมท้อ แบบนี้ ทุกวันจริงๆ แล้วครับ ไม่รู้ เหมือนกันว่า เพราะอะไร   ตอนนี้ น้ำตา ที่ผมพยายาม ไม่อยากที่จะไห้ไครเห็น มันเริ่ม ไหลลงมาที่ แก้ม ของผม แล้วละคับ ผมพยายามไม่ร้อง แล้วนึกถึงคำที่แม่ เคยสอนใว้ว่า " เปนลูกผู้ชาย เค้าไม่เสียน้ำตา ไห้ไคร เห็นหรอกลูก ไม่เว้นแม้แต่ ตัวเราเอง จำไว้ " ผมพยายาม หยุดมัน คับ แต่ต้องกลับรู้สึกแย่ลงมากเลยเพราะว่า มันก็ทำไห้ผม เลิกนึกถึง แม่ของผมไม่ได้ เลย สักครั้งที่นึกถึงคำนี้  แอ๊ดดด !! เสียงประตู ห้องของผมเปิด ได้ใง? ผมรีบหันไปมอง ภาพที่เห็นมันทำไห้ผม อึ้ง มากเลยคับ เพราะคนที่กำลังจะเดินเข้ามาหาผมมันไม่ใช่ น้า หรือ คนในบ้าน แต่กลับเป็น ไอ่ก็อต ซ่ะงั้นอ่า O_o   " เฮ้อออ ร้องอีกละ คราวนี้ ร้องเรื่องอะไร คุณไนท์ ร้องเพราะ ตุ๊กตาหาย หรือ ว่ากลับมาดูการ์ตูน ตอนเย็น ไม่ท้น ละเนี่ย ? " ก็อตพูดพร้อมๆกับ มองขึ้นไปบนเพดาน แล้วตบสายตาลงมามองที่ผม " นาย !  เข้ามาได้ใง " O O ผมพูดพลางเช็ดน้ำตาแบบลวกๆ อย่าเร็ว อ๊ากกกก   น่าอายชะมัด ที่ต้องมาร้องไห้  ให้มันเหน T T   "อ่าว คู้ณณ  ผม  เดินมา ดิ ก็ บ้านอยู่ข้างๆ แค่เนี่ย เอง "
 " มีอะไร ไอ่ก็อต " ผมพูด    "  แล้วทำใม ละว่ะ มาเที่ยว ไม่ได้ไง๊? "   = =  มันพูดแล้วก็กวน เท้าผมเอาซ่ะมากๆ เลยย ><    " เอาดี ๆ มีอะไร ก็ว่ามา อย่า มา กวน !!  "  " อะนี่ "  มันพูดพร้อมๆ กับยื่นสมุด วิชาฟิสิกส์ ของผม มาข้างหน้า  "   เห่ย !   ไปอยู่กะนาย ได้ไง  - - "  ผมถามด้วยความสงสัย มาก   "  เด็กน้อย เว่ย เออ มันร้องให้ เว่ย แมร่ง มันบ่นว่าโดนแย่ง ไอติม  แล้วไปร้องให้ อยู่ในห้องน้ำ โรงเรียนว่ะ 555555 คุ้นใหม คุณไนท์ "  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันกำลัง ล้อโผมมมม >\\\\\<    " มาก !!! "    ผมตอบ แล้วทำหน้า เซงใส่มัน - -'     " 5555555 " มันหัวเราะ ผม ในตอนนั้น ผมมอง ที่หน้าของมัน ที่มีแต่รอยยิ้ม ของ ผู้ชายที่ กวนประสาท ผมได้ตลอดเวลา ไม่เว้นวัน พระ แต่ ทำใม กัน ทำใม คน คน นี้ กลับทำไห้ผม หายเคลียด ได้ทุกที ที่ได้คุย  ทำใม ถึง ทำไห้ผม ยิ้ม ตามได้ ในตอนนี้ และตอนนี้ ผมแหัวเราะ ตาม มัน ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็รู้ ผมมองหน้ามัน ทั้งๆ ที่ ยังหัวเราะ อยู่เลย  สักพัก เราก็หยุด หัวเราะ กัน บรรยากาศ เงียบลง มีแต่เพียงเสียงลม ที่ออกมาจากเเอร์ เสียง เข็มวินาที ของนาฟิกาที่กำลัง เดิน วนซ้ำๆ อยู่ ที่เดิม    มันเริ่มเดินมาข้างๆ ผม แล้ว กระโดดทิ้งตัวลงมานอน บนที่นอน ของผม  ทั้งๆ ที่ รองเท้า ก็ยังใม่ได้ ถอด เนี่ย นะ = _ =     ตอนนี้ ตัวของมัน อยู่ข้างๆ ผมแลัว  มันนอน แล้วยกสมุด ของผมขึ้นมา เปิดดู ที่ระดับสายตา ในขณะที่ผม ก็นั่งอยู่บนเตียง เช่นกัน " ไนท์ นาย เป็นอะไร หรือปล่าว  ทำใมฉั้นเจอนายทีไร นายก็ร้องให้ แบบนี้ ทุกที เพราะอะไรว่ะ "  ก็อตถามผมทั้งๆ ที่ยังเปิดสมุดดูโน่น ดูนี่ ไปทั่ว " ไม่รู้ ดิว่าทำใม เปนแบบนี้  . . . . . . . . . . "  ผมเงียบ ไปพักหนึ่ง แล้วก็ถอดหายใจ ยาวๆหนึ่งครั้ง เฮ้อออ ( _ _ )  " มีอะไร เล่าให้ กันฟังบ้าง ก็ได้ เก็บไว้คนเดียว  มันจะบ้าตายนะเว่ย "      ผม คิด อยู่พักนึงแล้วหันหน้า ไปทางมัน ตอนนั้น ผมตัดสิน ใจเตมที่ ที่สุดแล้วว่า จะเล่า เรื่องราว ให้ มันฟัง ผมตัดสินใจหันไปหามัน (=  =)( =  =) !!  " นายรู้ใหม ว่า เราเปน เกย์ รู้บ้างใหมว่า เราแตกต่าง แค่ใหน ที่เป็นแบบนี้ "    " โห่ เลิกดาม่า ได้ละ  ไครๆ เค้า ก็รู้ว่า แกเปนเกย์ เว่ย "      ●_● !!!    "  เอะ!  นายรู้ได้ใง "   " แหมม พ่อคู้นนน  สำอางสะขนาดเน้  อ่อนแอซ่ะขนาดโน้น ขี้แง แบบนี้    . . . .  ชาวโลกเค้ารู้ กันหมด ละ  เลิก เหอะ เลิก! "    " เลิก อะไร ว่ะก็อต ? "   " เลิกดาม่า ได้ แล้วว โว้ยยยย  น้ำเน่าๆๆ  >๐< "   อ้ากกกก นี่ มันว่าผมว่า ดาม่า เรอะ " เน้ ไอ่ ก็อต นั่นปากเรอะที่ใช้พูด ไครดาม่า มิทราบ ไอ่ เวนนนนนนน " ผม ทนไม่ไหวแล้วววว กับท่าทางที่กวน บาทาแบบนี้ ตายยยยยย!!!   " ปากดีนักน่ะไอ่ก็อต  " ผมหยิบหมอนขึ้นมา  แล้วกดลงไปที่หน้าของมัน ฮ่า ๆ   ซ่ะใจ นิดๆ   แต่ . .  .  มันหัวเราะ เฉยเลย  - -'  นี่มัน ฮามาก ใช่ใหม       งั้นเจอ คูนสอง หมอน ข้างอีกใบ ฮ่าๆ   แต่มัน ก็ยังฮา เหมือนเดิม ผมเห็น มันขำ แล้วดิ้นไป ดิ้นมา ก็อดกลั้น ยิ้ม ไว้ ไม่ได้ คับ ผม ยิ้ม แล้วหัวเราะออกมาหน่อยๆ เพราะตลกมัน " 555555 " 
" เออๆ  ยอม 5555 ยอมๆ ยอม 55 ยอมแล้ว ๆๆ  " ก็อตมันพูด พลางขำไปด้วย " ยอมยัง ??  ห๊ะ!!   ถามว่ายอมรึยัง "      ผมถาม แล้ว ยกหมอนขึ้น " เคๆ ยอมแล้ววๆ "   ก็อต พูด ในที่สวด มันก็ เข็ด !   ผมกะมัน หัวเราะกันอีกครั้ง "55555"    " อยู่ กับนายแล้ว ก็มีความสุขดีเหมือนกันเนาะ " ผมพูดขึ้น  " เออ น่า จะเคลียดไปทำใม ว่ะไนท์ เวลานาย ยิ้มมันก็ น่ารักดี เหมือนกันน่ะ "   " จริงอ่ะ "  " ม่าย อะ ล้อเล่น 55555 " ดูดิคับ มันดีได้ ไม่เกินนาที จริงๆ ไอ่หมอนี้    " ไนท์ "  " อะไร "   " ทำใม ไม่มีคนเดินกับนายเลยว่ะ เหนเดิน คนเดียว เปนไร ป่าว เทลาะกะเพื่อนอะดิ ชัว!! "   " เพื่อน หรอ 555   เดาผิดไปแล้ว  เราไม่มีเพื่อน  กับเค้าหรอก ดู เราดิ เปนแบบนี้ ไคร จะมา คบว่ะ เฮ้อออ " ผมถอนหายใจ แล้วเริ่มรู้สึกแย่ลง " เออน่า ช่างมันเว่ย เออ อย่าคิดมาก ฟังน่ะ คนบางคนยืนอยู่ได้ เพียงลำพัง แต่คนบางคน ก็ อยู่ไม่ได้ เพียงลำพัง หรอกเว่ย นาย เปน นาย ไนท์ นาย คือ นาย เองๅม่ใช่ ไคร นาย คือ คนที่ ยืนอยู่ คนเดียว แล้ว ทำใม ต้องแคร์คนอื่นๆ ด้วย ว่ะ ทำใมต้อง แคร์ ด้วยว่ะ "   "  แต่ไครๆ ก็ไม่อยากอยู่คนเดียวหรอก จริงใหม นายเองก็มีเพื่อน มีเงิน มีทุกอย่าง แต่ฉั้น ไม่มี "    "  เออ เข้าใจ แต่ อย่างน้อย นายก็ มีฉัน เดินไป รร เปนเพื่อน ทุกว้นเว่ย "    " อืม ขอบใจ ถ้ามันไม่เปน เรื่องบังเอิญ คงจะดี ว่าใปม " ผมพูดพร้อมๆกับ เบือนหน้าหนี "  แล้วนายรู้ได้ใง ว่ามันบังเอิญ ! "    "  หมาย ความว่าใง ที่ไม่ใช่ เรื่องบังเอิญ " ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน ด้วยความสงสัย  " ป่าว หรอก ไม่มีไร เออ ดึกละ กลับ ก่อนน่ะเว่ย "    "เออ ไปเหอะ " ผมตอบมันทั้งๆ ที่รู้สึกว่า ไม่อยาก ไห้มันไป ไหน เลย รู้สึ ก  แย่ !    มันลุกเดินออก ไปที่หน้า ประตู แล้ว หันหลัง มาพูดกะผม ว่า " งั้นนน  . . .  ตั้ง  แต่วันนี้ นาย กับ ฉั้น เราคือ เพื่อน สนิทกัน เค น่ะเว่ย ไปละ " ก็อตพูดพร้อมๆ กับเอื้อมมือจับลูกบิด ประตู แล้ว เดินออก ไป ผมรีบ พูดขึ้นมา ทันที " เหอะ ไคร อยากเปนเพื่อน กะ คน อย่างนาย - -' "  ก็อตหยุด แล้วหันหน้ามา ยิ้ม ที่มุมปากไห้ผม ก่อนที่จะเดินออกไป  ประตูปิดลง พร้อมๆ กับ รอยยิ้มของผมที่ตอนนี้ ยิ้ม อย่างมีความสุข แล้วคืนนี้ ก็ เปนคืนที่ ผม นอนหลับ สนิท ที่สุด เลยยย