ถ้าเราได้ "รักกัน" ?

   " สงสัย คงต้องไห้พ่อ สร้างทางไห้หมามันเดินไห้ เปนที่เปนทางสักทีซิ น่ะ "   ส่วนไอ่คนที่มันกำลังพูดจา กระทบผมอยู่ มันก็คือ ไอ่ก็อตคับ ลูกเจ้าของแบงค์ ชื่อดังแห่งนึง แน่นอนคับว่ารวยมาก  และก็ปาก สุนัข ที่สุด  ไม่รู้ เป็นเวรกรรมอะไรที่การเดินไป โรงเรียน เพียงแค่ ร้อยเมตรถึงต้องมีเพื่แนร่วมทางแบบ เน้ ><" 

 

ผมหันหลังกลับไป แล้วพูดว่า    

 

ผม: " นี่ นาย ว่าเราเป็น หมาหรอ " 

 

สายตาที่ดู หยิ่งพหยอง มองมาที่ผม พร้อมๆกับการยิ้มสะแยะที่มุมปากของมัน ยั่วอารมผมแบบนี้ทุกวัน

 

มัน : " แล้วนายเดินกี่ขา ละคับ คุณไนท์ " 

 

ผม :  " สอง -_- "    

 

มัน : ก้อ เป็น หมาอยู่ดีละคับ 5555       

 

ผม : แต่ ปากนายนี่ ก็ เหมือนหมา ดีเนาะ 555  ( ผมพูดใส่มันแบบส่ะใจ จอท ^^ )

 

มัน : ปากดี  = =

 

มันพูดพร้อมๆ กับ เอารายงานเล่มหน้าในมือ มาตบที่ หัวของผม 

 

ผม : โอ้ยย !   มันเจบน่ะเว่ย 

 

มัน : อื้ม ใช่ เป็นเรื่องธรรมดาที่วัตถุ ทุกชิ้นบนโลก จะตกลงสู่ที่ต่ำ นั่นก็คือ หัวแก ไอ่ไนท์ 

 

มันน่าโมโห แต่สำหรับผมมันเป็นเรื่องธรรมดาที่ ต้องโดนมันแกล้งมา เป็นเวลา หนึ่งปีเต็ม ตั้ง แต่ที่ผมย้ายมา อยู่ กับ น้า ที่นี่เหตุ ก็เพราะว่า พ่อกับแม่ ของผม เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ ทางถนน ไร้ที่พึ่งแล้ว ละคับ

 

    ผมเลือกที่จะเดินหนี มันออกมาเพื่อไป รร  โดยมีมันเป็นผู้เดินตามหลัง ผมรู้สึกไม่ดีเล๊ยย  ที่มันมาเดินข้างหลังผม  แต่อีกเดี๋ยวก้อ ถึงละ ทนเอา 

 

  ถึงสักทีระยะทางแค่ 100 เมตรมันก็ทำเอาผมเหนื่อยเหมือนกันน่ะเนี่ย พอภึงโรงเรียนผมก็เดินตรงไปที่ห้องของผมทันทีคับ ที่นั่งของผม มันยู่ท้ายห้องเลยคับ มันเปนโต๊ะนั่งคู่คับคือมันมีโต๊ะสองตัว แต่กลับมีแค่ผมคนเดียวที่นั่ง ทำใมน่ะหรอคับ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำใมถึงไม่มีไครนั่ง หรือ คบกะผมเลยคับ ตั้งแต่ที่มีเพื่อนจับได้ว่าผมเปนเกย์ ต่อจากนั้นมาก็ไม่เหนมีไครมายืนข้างผม เปนเพื่อนผม เลยสักคนคับแล้วอีกอย่างที่นี่เปนโรงเรียนชายล้วนคับ ผม ก็เปนตัวประหลาดซิคับ  เรียนรู้การอยู่คนเดียวมาเปนปีแล้วคับแต่ก็ ทำไม่ได้สักทีผมเดินไปนั่งที่ของผมที่มันภูกเว้นว่างไว้ ด้านหลังสุดของห้อง พร้อมๆกับคิดเสมอคับ ว่าทำใม ผมผิดอะไร ผมทำอะไร ที่มันแย่มากเลย หรอ ผมฝุบนั่งลงที่โต๊ะของผม แบบ เบื่อๆ  โป้ก!! >๐<  "โอ้ยยย "  ก้อนกะดาษที่ข้างในมันมีอะไรยุ่ก็ไม่รุ้ขว้างมาที่หัวผม หันไป ก็เปนไครไปไม่ได้เลยนอกจากไอ่ฟิว เพื่อนร่วมห้องเรียน ที่ชอบแกล้งผมทุกๆทีและ ดูมันเองก็คงจะไม่ค่อยชอบผมสักเท่าไหร่  มันมองมาที่ผม แล้วพูดว่า " ใง ไอ่ตุ๊ด! มีปันหาอะไรใหม ว่ะ "  

 

" ไม่ คับ ไม่มี "     มันเปนเรื่องธรรมดาคับที่ผมต้องโดนแกล้งแบบนี้เปนประจำทุกวัน มันรู้สึกท้อ อย่างบอกไม่ถูกเลยเวลาที่ต้องมองเหนตัวเองอ่อนแอแบบนี้ (_ _)   เวลา ในการเรียนวันนี้ ผ่านไปรวดเร็ว จนถึงตอนเย็น ผมนั่ง อยู่ที่ห้องเรียน ในเวลานั้น ผมยังไม่อยากกลับบ้าน ก็เลยนั่งคิดอะไร เรื่อยๆ  ผมชำเลืองเหนปะตู ห้อง กำลังปิดเอง และเสียงล็อกกลอน จากด้านนอก  O O?รู้ทันที ว่า  โดนแกล้งอีกแล้ว >< " เห้ย !!  เปิดน่ะเว่ยย ครว่ะ เปิด ๆๆ  ไม่เล่นแล้วน่ะเว่ย"  ผมเคาะปะตูแล้วพูด แบบนี้ อยู่หลายนาที จน เลื่อนตัวเองค่อยๆนั่งลงพิง ปะตู