หัวใจจากลูกถึงพ่อ

ผมทอย่างนี้ไปได้สักพักและคิดว่าควรจะคุยกับพ่อจะกระทั้งวันหนึ่งพ่อของผมจับได้
พ่อ"ทำไมลูกถึงได้ไปทำงานที่ร้านอาหารนั้น"
ลูก"ผมต้องทำงานเพื่อเก็บเงิน"
พ่อ"ลูกจำเป็นต้องใช้เงินอะไรนักหนาจะเอาดงินไปทำไม"
ลูก"ผมต้องเก็บเงินเพื่อที่จะเรียนได้"
พ่อ"แล้วทำไมไม่ขอพ่อล่ะ"
ลูก"พ่อ. ผมรู้แล้วว่าพ่อตกงานจนตอนนี้พ่อยังไม่มีงานทำเลยแล้วพ่อจะเอาเงินมาจากไหน"
พ่อของผมนั้นเงียบไปพักนึงที่ผมพูดและพ่อก็เดินออกไปจากห้อง
ตามที่ผมคิดนั้นผมก็รู้ตัวว่าผมพูดแรงไปวันถัดมาผมตั้งใจจะขอโทษพ่อแต่ว่ายังไม่ทันข้ามคืน
คนข้างบ้านได้มาบอกว่าพ่อนั้นถูกรถชนเข้าโรงพยาบาลพอผมไปถึงเห็นพ่อนอนอยู่จึงเข้าไปหาพ่อแต่ว่าพ่อนั้นยังหลับอยู่ดูอาการไม่ร้ายแรงผมจึงได้นอนเฝ้าพ่อและตอนเช้าผมไปเรียนตามปกติ
แต่พอไปที่โรงพยาบาลผมก็ได้พบกับข้าวร้ายคือพ่อนั้นได้มีอาการทางความจำเสื่อม
ผมจึงถามหมอว่ามีวิธีรักษาไหมหมอได้พูดว่า"ไม่มี แต่ถ่าเรานั้นอยู่กับคนไข้และค่อยดูแลอย่างใกล้ชิดอาจจะทำให้อาการดีขึ้นได้"จากนั้นผมจึงได้พยายามที่จะคุยกับพ่อทุกวันและค่อยพาไปที่ๆเคยไปตอนยังเด็กผมทำอย่างนี้เป็นเวลานานพ่อได้มีอาการดีขึ้นละเริ่มที่จะจำได้แต่ยังติดปัญหาท่ีเงิน
และผมนั้นคงจะไม่มีเวลาสำหรับการเรียนเพราะในปีที่ผ่านมาคะแนนผมแย่สุดๆเท่าที่มีมา
ผมจึงคิดที่จะไม่เรียนต่อเพื่อที่จะได้ทำงานและดูแลพ่อไปด้วยจะได้ไปตามที่ต่างๆและได้ไปหาเพื่อนคนนึงของพ่อเค้าได้แนะนำงานที่ได้เงินดีและไม่ต้องเรียนจบผมจึงไปตามที่แนะนำมาและได้ทำงานตามที่เพื่อนคนนั้นแนะนำเป็นงานที่ได้เงินดีแต่เป็นงานที่ใช้เวลาในการทำนานผมจึงลาออกจากโรงเรียนและมาทำงานอย่างเต็มท่ีจนไม่มีปัญหาเรื่องการเงินและสุขภาพของพ่อก็ดีขึ้นอย่างมาก