หัวใจจากลูกถึงพ่อ

       พ่อของผมนั้นเป็นคนที่ขยันในการทำงานตั้งแต่ผมยังเด็กจึงไม่ค่อยได้มีเวลาคุยกับพ่อมากนัก

ผมนั้นในการที่ไม่ค่อยได้คุยกันก็ได้จึงได้เป็นคนที่เข้ากับคนไม่ได้และได้เอาแต่อ่านหนังสือ

พ่อก็คิดว่าคงเป็นเรื่องแปลกสำหรับเด็กที่มีอายุเท่าผมจึงได้พยายามที่จะพาไปที่นู้นบ้างที่นี่บ้าง

แต่ผมก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรนัก คงเป็นเพราะว่าผมคงชินกับการอยู่คนเดียวแล้วล่ะ

จากนั้นพอผมขึ้นม.ปลายผมก็ยังมีเพื่อนไม่มากและได้ใช้เาส่วนใหญ่อยู่คนเดียวกับการอ่านหนังสือ

จนกระทั่งวันนึงพ่อได้พูดกับผมว่า"พ่อคงมีเวลาว่างอยู่กับลูกมากขึ้นแล้วล่ะ"

ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากผมก็ได้แต่ตอบกับไปว่า"ครับ"

จากนั้นพ่อก็เริ่มเปลี่ยนจากคนที่ออกจากบ้านเช้าในเวลาเดิมทุกวันก็ได้ออกจากบ้านไม่เป็นเวลา

และเริ่มที่จะพูดคุยกับผมมากขึ้นผมก็ได้แต่คิดว่าไม่มีอะไรผ่านสักพักพ่อเริ่มกินเหล้ามากกว่าปกติ

และมีการไปขอยืมเงินจากคนรอบบ้านและเพื่อนของพ่อผมจึงสงสัยและแอบไปที่ทำงานพ่อ

คนในที่ทำงานพ่อได้บอกว่าพ่อนั้นไม่ได้ทำงานแล้วพ่อโดนไล่ออกตั้งแต่ต้นเดือน

ผมนั้นที่รู้เรื่องจึงคิดทำอะไรสักอย่างหลังจากที่เดินคิดอยู่นานก็เริ่มคิดได้ว่าเราพ่อลูกต้องใช้เงิน

และจะยืมคนตลอดไปไม่ได้ผมจึงมีความคิดที่ว่าจะหาเงินและต้องไปคุยกับพ่อ

หลังจากที่ปิดเทอมนั้นผมก็เห็นใบรับสมัครงานผมจึงไปทำงานเป็นพนักงานของร้านอาหาร

พ่อของผมนั้นยังไม่รู้ว่าผมรู้แล้วว่าพ่อตกงาน

และพ่อยังคงดื่มเหล้าทุกวันจากการที่ดื่มน้อยเริ่มดืมมากขึ้น

ผมจึงได้แต่ไปเป็นพนักงานร้านอาหารโดยที่แอบพ่อไปทำจึงไม่มีปัญหาเพราะที่พ่อกลับบ้านช้าทุกวันและผมคงต้องทำอย่างนี้จนกว่าพ่อนั้นจะเปลี่ยนจากตอนนี้ได้