ความทรงจำที่ไม่เปลี่ยนแปลง

 
         ขณะที่ฮันนาห์หลับตาลงโดยไม่คาดฝัน.. เกิดเรื่องวุ่นวายเต็มไปหมด          พ่อและแม่ต่างก็ทำตัวไม่ถูก ทั้งคู่ขึ้นรถพยาบาลไปด้วยกัน                     "รีบพา ฮันนาห์ไปส่งพยาบาลเร็วเข้า!"                    "โถ่..ฮันนาห์ ลูกของแม่"                     ยามเมื่อพบเจอกับเรื่องเลวร้าย.. ไม่ว่าความจริงจะเป็นแบบไหน  เห็นหรือเปล่้า? พ่อคนนี้จดจำ "ชื่อ" ของลูกได้เสมอ                                                   .                                                  .                                                  .                                                  .                                                  .
                                                  .                                                  .                                                  .                                                  .                                                  .                                                  .                                                  .          "ฮันนาห์ ฮันนาห์ ฟื้นสิลูก!" เขาเรียกชื่อตามรถเข็นจนกระทั่งส่งลูกสุดทางพ่อรอด้วยหัวใจที่เจ็บปวด อยู่หน้าห้องฉุกเฉินพร้อมกับแม่ของเธอ          "ลูกเราต้องปลอดภัย! ฉันเชื่อ.." หล่อนคอยปลอบใจสามี ทั้งสองเฝ้าภาวนา ตั้งหน้าตั้งตาหวังที่จะได้เห็นลูกรักของตน                                                   .                                                  .                                                  .
                                                  .                                                  .                    "คุณหมอครับ ลูกสาวผมเป็นยังไงบ้างครับ!" พ่อกล่าวถามอย่างลุ้นระทึก                    "ขณะนี้ลูกของคุณ เป็นโรคหัวใจขาดเลือด ซึ่งไม่สามารถให้เลือดทันแล้ว ซึ่งสภาพของคนไข้มีวิธีช่วยได้เพียงอย่างเดียวนั่นก็คือ.. การบริจาคหัวใจครับ"          "หัวใจ..มีึคนบริจาคไว้ที่นี่หรือเปล่าครับ?"               "ทางโรงพยาบาลได้มอบหัวใจดวงสุดท้ายแก่ผู้ป่วยรายอื่นแล้วครับ" คำพูด ณ ตอนนี้ ทำให้พ่อตัดสินใจไม่ถูก แต่ชายผู้เป็นพ่อ..          เลือกที่จะ.."ทำเพื่อลูก"           "ผมขอบริจาคหัวใจนั้นเอง!"           "คุณตัดสินใจดีแล้วเหรอครับ?"           "....ครับ!"           "ตะ..แต่ คุณคะ"             "ทั้งหมดนี้..เพื่อให้ลูกรู้ ว่ามีอะไรที่พ่อได้ทำเพื่อลูกบ้าง!"           "....."            ครู่หนึ่งหลังจากสนทนาเสร็จ ก่อนเข้าไปในห้องผ่าตัด ท่านปาดน้ำตาแล้วพลางโบกมือลาเป็นครั้งสุดท้ายด้วยความเสียใจ 
                                  "คุณ ดูแลลูกให้ดีด้วยนะ..ลาก่อน ผมเชื่อว่าสักวันหนึ่งเราจะได้เจอกันอีก"                            "ค่ะ! ฉันจะดูแลลูกให้ดีที่สุด อย่าลืมฉันนะ!!!"                                   "ผมจะไม่ลืมคุณกับลูกแน่นอน!!!"                                            "ลาก่อน..ที่รัก!!"                                                                                                                 .                                                   .                                                   .                                                   .                                                   .                                                   .                                                   .                                                   .                                      พ่อเิริ่มเข้าสู่การผ่าตัด เขากำลังจากไปพร้อมใจดวงสุดท้ายเพื่อลูกรัก                                                           ไม่ว่าสิ่งนี้ จะทำให้ลูกมีความสุขหรือไม่ พ่อคนนี้ก็จะยอมทำ                                                                                             "พ่อไปแล้วนะ..ลาก่อนลูกรัก" 

 
ณ ห้องพยาบาล                              ดวงตาของฮันนาห์ค่อยๆเปิด เธอนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พลางเอียงหน้ามองดูแม่กำลังนั่งหลับอยู่                    "แม่..คะ" เธอทักทาย                    "หือ.. อ้าว!..ลูกฟื้นแล้วเหรอ?" หล่อนมองด้วยแววตาดีใจ                  "แล้วพ่อไม่อยู่เหรอคะ?" คำถามนี้ทำให้แม่ชะงัก          "เอ่อคือ..พ่อช่วย..ชีวิตหนูไว้หนะ" แม่ตอบลากเสียงอย่างฝืนใจ          "......." เธอเงียบพร้อมกับร้องไห้แบบไม่มีเสียง                 "พ่อเขาบริจาคหัวใจให้ลูกหนะ รู้ไหม? ฮือๆๆ!" ฮันนาห์มองแม่ที่ร้องไห้ใกล้ๆด้วยความเศร้าโศก ทั้งแม่และตัวเธอต่างเสียใจเท่ากัน           ฮันนาห์ มองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ แสงแดดยามเช้าลอดเข้ามาภายในห้องพยาบาล ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ต้นไม้สีเขียวเอนไหวไปตามสายลมที่ถูกพัด                                                                                                   "ขอบคุณค่ะ..คุณพ่อ"