ความทรงจำที่ไม่เปลี่ยนแปลง

          ฮันนาห์หยุดภาพความทรงจำของตนเอง แล้วลืมตาขึ้นอีกครั้งพร้อมปัจจุบัน เธอรู้เสมอ.. ว่า

ไม่สามารถทำให้พ่อของเธอกลับมาอีกครั้งได้แล้ว..


          ท่ามกลางสายลมที่ยังคงยังไม่หยุดพัดมา ความรู้สึกเคว้งคว้าง และโดดเดี่ยว..


          เธอยืนอยู่เบื้องหน้าแท่นสร้างจากหินเหลี่ยมยาว บนป้ายตรงกลางของไม้กางเขน รูป

ใบหน้างดงามของพ่อยังคงไม่ลบเลือน รวมไปถึงชื่อซึ่งยังได้พบเห็นทุกวัน  บรรจุศพของบุคคลที่

เธอจะไม่มีวันลืม..


          เมื่อวันที่ฮันนาห์กลับมาจากบ้านได้หลายสัปดาห์ หล่อนไปค้นห้องของคุณพ่อ แล้วพบเจอ

ไดอารี่ มันถูกเก็บไว้เป็นอย่างดี ในลิ้นชักของโต๊ะ


          ตอนนี้..เธอมีโอกาสที่จะได้อ่านอีกครั้ง ต่อหน้า่คุณพ่อซึ่งอยู่ตรงหน้า เธอเปิดไปยังเรื่องราว

ล่าสุดใน เดือนกรกฏาคม    

       
          
                                    


         วันที่ 14 กรกฎาคม 1982

             วันนี้รู้สึกผมเป็นห่วงลูกมาก เหลืออีกไม่ีกี่วันเท่านั้น ที่พ่อจะได้พาฮันนาห์ไปเที่ยว

             อดทนหน่อยนะลูกรัก.. ตอนนี้พ่อกำลังจะซื้ออะไรใ้ห้ลูกด้วย
         

         
           วันที่  15 กรกฎาคม 1982
             
             ฮันนาห์ดูเหนื่อย จากการทำงาน ผมแวะไปร้านเครื่องประดับ พร้อมซื้อสร้อยกับมาเส้น

     หนึ่ง สร้อยนั้นเป็นรูปหัวใจซ้อนกันสามดวง.. ผมใส่สร้อยลงไปในกล่องของขวัญ มันหมายถึง

     ครอบครัวของเราที่ไม่อาจลืมกันตลอดไป.. ลูกจะดีใจไหมนะ?


          
          วันที่ 17 กรกฎาคม 1982

               โ้อ้! ตอนนี้สายมากแล้วเดี๋ยวต้อง ไปรับลูกกลับมาจากโรงเรียนแล้วละ.. ตอนกลับมา

      บ้าน ผมหวังว่าจะได้มอบสร้อยเส้นนั้นให้กับเธอ ฮันนาห์ต้องมีความสุขแน่ๆเลย..


          วันที่ 18 กรกฎาคม 1982

               ฉันและลูกคิดถึงคุณมาก ตอนนี้..คุณคงมีความสุขอยู่บนสวรรค์แล้ว.. 
             
               ขอบคุณที่อยู่เีคียงข้างฉันมาตลอด..

               ขอบคุณสำหรับการเสียสละ..

               ฉันรักคุณค่ะ

                                      จาก แม่ของลูก



            
          เมื่ออ่านจบ.. ฮันนาห์พลิกไดอารี่กลับลง เปิดกล่องของขวัญออก พลางถือสร้อยเส้นนั้น

ในอดีต ที่เป็นบทเรียนล้ำค่าสำหรับเธอ ฮันนาห์ใส่สร้อยเส้นนั้นที่คอ และวางตะกร้าดอกไม้ซึ่งถูก

จัดอย่างประณีตบนแท่นศิลา ข้างรูปของคุณพ่อ เธอพูดในใจ โดยหวังว่าบิดาคงจะรับฟัง


               

                "พ่อคะ..ขอบคุณสำหรับหัวใจแห่ง 'ความเสียสละ' ดวงนั้นที่มีให้ต่อหนู 
            
            ขอบคุณสำหรับบางสิ่งซึ่ง 'ล้ำค่า' ที่พ่อจัดเตรียมให้ 'มากกว่าที่ลูกได้พบเห็น' 

              ขอบคุณพ่อ ที่คอยแอบ 'พยายาม' มาตลอด เพราะ 'ต้องการให้ลูกมีความสุข'

                        ทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อทำเพื่อลูกนั้น.. ไม่อาจไร้ค่าเลย"

                 
           
          ฮันนาห์ได้ยินเสียงรถคันนี้จนคุ้นหู มันเคลื่อนที่มาหยุดจอดตรงประตูโค้งสีขาว เมื่อเธอ

มองดูไปตรงเบาะนั่งของคนขับรถ หล่อนนึกภาพพ่อของเธอที่กำลังนั่งตำแหน่งนั้นเป็นประจำ 

                 
                                                  "ครืนๆ" 

                                     
                                       "กลับบ้านกันเถอะลูกรัก.."

                 
                                               "ค่ะ....แม่"


                                   "คุณพ่อคะ..ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง" 

                                       
                                                "ลาก่อนค่ะ"

              

                                 


            ฮันนาห์ขึ้นรถพร้อมกล่าวลาในใจ เสียงรถนั้นแผ่วเบาไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสิ้นสุด 

                              ทิ้งเหลือไว้เพียงแต่ความเงียบ และความว่างเปล่า