ความทรงจำที่ไม่เปลี่ยนแปลง

          ฮันนาห์หลับตาลงช้าๆ ท่ามกลางสายลมเย็นเฉียบ พลางนึกถึงภาพแห่งความทรงจำเก่าๆ ที่ผุดขึ้นมาในสมองของเธอ          มีหลายอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตของเธอ.. เหตุการณ์เหล่านั้นเอง  "พ่อ" มักจะเป็นคนที่เกี่ยวข้องเสมอ ใจของหล่อน ยังคงจดจำผู้เป็นพ่อคนเดิม แสนดีได้ตลอด..           ตั้งแต่ตอนยังเป็นเด็ก ฮันนาห์มองพ่ออยู่เกือบทุกวัน..  เธอตั้งคำถามอยู่เสมอว่า ทำไม ชายผู้เป็นพ่อของเธอคนนี้ ดูไม่เหมือนพ่อของคนอื่นเลย..           "สวัสดีค่ะ คุณพ่อ" ฮันนาห์กล่าวทักทายพลางส่งยิ้มสดใส แก่คุณพ่อที่นั่งอยู่บนโซฟา ขณะอ่านหนังสือพิมพ์เป็นประจำเมื่อกลับมาถึงบ้าน          พ่อเลื่อนหนังสือพิมพ์พ้นใบหน้าเล็กน้อย "สวัสดีลูก" คุณพ่อของเธอเอ่ยทัก เขามีฝีหน้าอันเรียบเฉยเหมือนเดิมแทบทุกวัน ฮันนาห์ไม่เข้าใจความรู้สึกของท่านเลย..          ช่วงเวลาตอนวัยมัธยมปลาย เมื่อนั่งบนเก้าอี้ทำการบ้านภายในโรงเรียน เธอรอพ่อมารับกลับบ้าน ขณะเดียวกันเพื่อนๆ ต่างก็กลับบ้านไปกันหมด                    ตอนนั้นเองเพื่อนร่วมห้อง วิ่งไปกอดพ่อโดยยืนรอไม่ไกลมากนัก อย่างอบอุ่น  "พ่อ.. สวัสดีฮะ! วันนี้เราจะไปเที่ยวที่ไหนกัน?"           "วันนี้เราจะไปสวนสนุก ลูกอยากไปใช่ไหม? พ่อรู้ว่าต้องอยากไปแน่ๆเลย!" พ่อเขายิ้มอย่่างใจดี ครั้นเมื่อได้ฟังคำถาม เขาก็ทำตาประกายแล้วเอ่ยประโยค  "อยากไปสิครับ พ่อ..ผมรักพ่อที่สุดเลย!"                      ทั้งคู่ชวนหาเรื่องคุยไปเรื่อยๆ จนกระทั่งนั่งบนรถ แล้วจึงกลับบ้านไปด้วยความสุข              หลังจากนั้น.. เสียงรถยนต์ที่ได้ยินเป็นประจำ เข้ามาจอดเทียบท่า บุคคลซึ่งอยู่ในรถจะเป็นใครไปได้อีก นอกจากพ่อของเธอ         ฮันนาห์เปิดประตูเ้ข้าไปนั่งข้างๆ เบาะคนขับ โดยหวังว่าพ่ออาจจะมีอะไรพิเศษให้บ้าง       
          "สวัสดีค่ะ..พ่อ"           "สวัสดี..ลูกรัก"            "พ่อทานอะไรหรือยังคะ?"           "พ่อทานแล้วลูก ลูกไม่่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ"          "วันนี้..หนูอยากไปเที่ยวจังเลยค่ะ"           "การบ้านมีไหมหล่ะ?"           "วันนี้การบ้านน้อยมากๆค่ะ แค่วิชาเดียวเอง"          "อ๋อ..ถ้างั้นลูกไปเที่ยวกับเพื่อนเถอะนะ พ่อมีงานต้องทำอีกเยอะเลย"                             "แต่หนู..อยากไปเที่ยวกับครอบครัวนะ!" เธอโน้มน้าวจิตใจ          "ถ้างั้นลูกไปกับแม่สองคนแล้วกัน.." พ่อพูดเหมือนเดิมทุกครั้ง                          "นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วคะ ที่พ่อพูดแบบนี้กับหนู?" ขณะนั้นฮันนาห์เริ่มหมดความอดทน เว้นแต่พ่อยังคงใจเย็น "....กลับบ้านเรากันเถอะลูก แม่รอลูกอยู่นะ!"                                                               แต่ทว่า..คงสายไปเสียแล้ว                                                                                                          "ปั้ง!"                      ฮันนาห์ปิดประตูรถอย่างแรง  ตอนนั้นเองเธอพยายามหนีใปไกล เท่าที่จะสามารถทำได้.. หล่อนวิ่งไปตามทางเท้า ซึ่งไกลออกไปเรื่อยๆ ดูเหมือนตอนนี้มองไม่เห็นวี่แววของพ่อแล้ว                    น้ำตาที่เกิดจากความรู้สึกอัดอั้นมานาน ค่อยๆไหลรินอาบแก้ม ฮันนาห์เริ่มทรุดตัวลงกับพื้น ราวกับจะหมดลมหายใจ เธอคิดว่าคงไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะวิ่งอีกต่อไป                                   ผนังตาทั้งสองข้างเคลื่อนปิดดวงตาอย่างช้าๆ จนเธอหมดสติ                                                  "ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะจบลงแล้วรึเปล่านะ.."                                                                                                    "พ่อ...คะ....แม่...คะ.."