"โบว์แดง"..ของพ่อ

 
               บ่ายวันนั้น [1 ธันวาคม]
 
               "นายครับ วันนี้เราได้มาสามคนครับ" ชายหนุ่มร่างยักษ์เดินเข้ามารายงานภารกิจที่ได้รับ
 
กับหัวหน้าที่เพิ่งเดินเข้ามา
 
               "อืม..ดีมาก ไปเอามาดูซิ" นายใหญ่หัวหน้าขบวนการพยักหน้าลงอย่างพอใจ ลูกน้อง
 
ร่างยักษ์ที่ยืนรอคำตอบก็โล่งอกเพราะคิดว่านายจะไม่พอใจเสียเเล้ว หลังจากที่เขาโทรไปรายงาน
 
ว่าจับเด็กบ้านนอกมาไม่ได้
 
               ชายหนุ่มร่างยักษ์เดินไปยังประตูลับเพื่อนำเหยื่อมาให้นายใหญ่ตรวจสอบ ท่ามกลาง
 
โกดังใหญ่ที่ดูเหมือนจะธรรมดา เเต่จริงๆเเล้วมันไม่ธรรมดา ภายในช่างเเตกต่างกับภายนอกอย่าง
 
สิ้นเชิง 
 
               เขาเข้าไปไม่นานนักก็ออกมาพร้อมกับเด็กหญิงตัวน้อยๆสามคน ที่ถูกบังคับให้เดินตาม
 
กันมาอย่างน่าสงสาร เด็กทั้งสามถูกผ้าขี้ริ้วสกปรกปิดตาทั้งสองเอาไว้ เเละที่ผมก็ถูกมัดไว้ด้วย
 
...โบว์แดง
 
               "เด็กผู้หญิงทั้งสามเลยครับนาย ท่าทางจะได้ราคาดี" เสียงโหดเหี้ยมเอ่ยบอกเจ้านาย
 
ด้วยท่าทางยิ้มเเย้ม ผิดกับตอนที่พูดกับเด็กน้อยตัวเล็ก
 
               "พาไปเก็บไว้ให้ดีล่ะ!" นายใหญ่เอ่ยเสียงเข้มอย่างพอใจ ทั้งๆที่ยังไม่ได้ดูเด็กทั้งสาม
 
อย่างละเอียด เเละกับกำชับว่าอย่าให้ใครมาเอาสามคนนี้ไปได้ 
 
               ในขณะที่ทั้งสองคุยกัน เด็กหญิงผู้เคราะห์ร้ายทั้งสามก็ร้องไห้ไม่หยุด บ้างก็บอกว่า
 
คิดถึงพ่อ คิดถึงเเม่ บ้างก็ร้องไห้อยากกลับบ้าน เเต่ก็ไม่มีใครสนใจ เเละไม่มีใครที่คิดจะมาช่วยพวก
 
เธอ
 
               ณ ห้องลับ
 
               "เดินเร็วสิ ไอ้พวกเด็กเหลือขอ!" ชายอีกคนหนึ่งในเเก๊งค์ลักเด็กตะโกนลั่น เมื่อเห็น
 
เด็กที่จับมาได้เอาเเต่ร้องไห้
 
               "คุณลุง..ฮือ ปล่อยพวกเราไปนะคะ ปล่อยน้องพลอยได้กลับไปหาคุณพ่อนะคะ ฮือ"
 
เด็กน้อยคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาอย่าหวาดกลัว เเต่ก็ทำให้เพื่อนอีกสองคนที่ถูกจับมาพร้อมกับเธอร่วม
 
ร้องไห้ขอชีวิตด้วย
 
               "ปล่อยน้องมาย กับน้องมิ้นไปด้วยนะคะ เราสองคนคิดถึงคุณเเม่ค่ะ ฮือ" เสียงสะอึก
 
สะอื้นของเด็กทั้งสามทำให้คนตัวโตเกิดอาการรำคาญ จึงกระชากเด็กทั้งสามมามัดเชือกปิดปาก
 
ของพวกเธอ ทั้งสามคนยิ่งหวาดกลัวกันใหญ่เมื่อโดนกระทำอย่างรุนเเรงเช่นนี้
 
               "กูอุตส่าห์จับมึงมาได้เเล้ว คิดว่าจะปล่อยไปง่ายๆหรือไง ห๊ะ!!! หุบปากไปซะ!"
 
               สิ้นเสียงจากคนตัวโต ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมาอีก เว้นเสียเเต่เสียงสะอื้นในลำคอ
 
ที่เก็บเอาไว้ไม่มิด 
 
               ไม่นานนักหลังจากเดินมาได้ระยะหนึ่ง ก็มีเเรงที่ผลักมาจากด้านหลัง ผลักให้พวกเธอ
 
ล้มลง 
 
               "โอ๊..ะ" เด็กหญิงคนหนึ่งเผลอร้องออกมาทั้งๆที่ปากยังมีเชือกอยู่ เเต่เสียงก็เงียบลง
 
เพราะกลัวจะโดนทำร้ายซ้ำอีก
 
               "พวกแกอยู่ที่นี่ ฉันจะแกะผ้าที่ปิดตากับเชือกที่ปิดปากให้ อย่าเสียงดังล่ะ" เด็กน้อย
 
พร้อมกันพยักหน้าหงึกๆทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น  "อ่ะ อย่าทำเสียงดังเเล้วอย่าคิดจะหนี บอกไว้ก่อน
 
เลยว่า..ไม่รอด" คนตัวใหญ่เปิดตาเเละปากให้เด็กทั้งสามเสร็จก็ข่มขู่เล็กน้อยเพื่อไม่ให้เหยื่อคิด
 
ตุกติก
 
               ท่ามกลางห้องกว้างมีเเต่ความเงียบ เเละกลิ่นอับเท่านั้นที่ปกคลุมอยู่ เเต่เเล้วเด็ก
 
น้อยทั้งสามก็ทนกับความอึดอัดที่ถาโถมเข้ามาไม่ไหว ขอให้เธอได้พูดคุยผู้ที่ถูกจับมาพร้อมกับ
 
หน่อยก็ยังดี
 
               "นี่ พวกเธอสองคนชื่อน้องมาย กับ น้องมิ้นใช่มั้ย เราน้องพลอยนะ" หนูน้อยตาโต
 
เป็นคนทักทายก่อน เเต่เหมือนจะเป็นการกระซิบเสียมากกว่า
 
               "น้องพลอย เราชื่อน้องมาย เป็นฝาเเฝดกับน้องมิ้น"
 
               "เราชื่อน้องมิ้น เป็นฝาแฝดกับน้องมาย"
 
               น้องพลอยพยักหน้าอย่างงงๆ หลังจากได้ยินคำเเนะนำตัวของเพื่อนทั้งสอง เธอ
 
พยายามยิ้มให้เพื่อนใหม่เเล้ว เเต่ความเสียใจก็ทำให้เธอยิ้มไม่ออก
 
               "น้องพลอย...น้องพลอยขอโทษนะ คุณพ่อเคยบอกไว้ว่าถ้ารู้จักเพื่อนใหม่ ให้ยิ้ม
 
เเต่วันนี้..น้องพลอย ยิ้มไม่ได้จริงๆ ฮึก ฮือ น้องมาย น้องมิ้น น้องพลอยขอโทษ"
 
               "ไม่เป็นไร เราสองคนเข้าใจ เอ๊ะ น้องมาย ทำไมที่ผมน้องมายถึงมีโบว์แดงล่ะ" แฝดพี่
 
ถามเเฝดน้องด้วยความสงสัย ก็เมื่อเช้าตอนไปโรงเรียนคุณเเม่ไม่ได้ผูกโบว์ให้นี่นา
 
               "น้องมายก็ไม่รู้อ่ะพี่มิ้น นั่นไงพี่มิ้นก็ผูกโบว์เเดง" แฝดน้องชี้ไปที่ผมของพี่สาว ปรากฎ
 
ว่ามีโบว์แดงจริงๆ ทันใดนั้นทั้งสองคนก็หันไปที่น้องพลอยทันที
 
               "นั่นไง ! น้องพลอยก็มี" แฝดทั้งสองชี้ไปที่น้องพลอยเเละพูดออกมาพร้อมกัน
 
               "ไม่ใช่นะ คุณพ่อผูกโบว์ให้น้องพลอยตั้งเเต่เช้าเเล้ว"
 
               "อ่าว ขอโทษนะน้องพลอย" คู่เเฝดทำหน้าหงอยเเละขอโทษเสียงอ่อนลง
 
 
               โรงเรียนอนุบาล
 
               "ว่าไงนะครับ ! น้องพลอยหายตัวไป !" หนุ่มร่างสูงโวยวายพร้อมส่งสายตาเกรี้ยว
 
กราดไปให้คุณครูประจำชั้น เมื่อรู้ว่าลูกสาวที่เป็นที่รักของตนหายตัวไป
 
               "คุณพ่อใจเย็นๆนะคะ ทางเรากำลังออกตามหาน้องพลอยอยู่ค่ะ"
 
               "เเล้วถ้าหาไม่เจอล่ะครับ คุณครูจะรับผิดชอบยังไง! ลูกผมทั้งคนนะ!" ผู้เป็นพ่อใจเย็น
 
ไม่ไหว ทำเอาครูเเละเด็กอนุบาลเเถวนั้นหันมามองด้วยสายตาหวาดผวา
 
               "ผมจะไปเเจ้งตำรวจ !!" เขาตะโกนลั่น พร้อมเดินออกไปจากโรงเรียนอย่างรีบร้อน
 
เวลานี้เขาคงจะลืมไปเเล้ว ว่าตำรวจ ก็ไม่สามารถตามหาเด็กที่ถูกจับให้เจอได้
 
               ร่างสูงของผู้เป็นพ่อขับรถมาถึงที่บ้านอย่างรวดเร็วหลังจากไปลงบันทึกประจำวันไว้ที่
 
สถานีตำรวจ เมื่อเขาเข้ามาในบ้านก็ฉุกคิดบางอย่างออกมาได้...เด็กที่จับได้วันนี้เป็นเด็กผู้หญิง
 
สามคน เเต่ละคนล้วนตัวเท่ากับ...น้องพลอย!
 
               "เจ้าหญิงของพ่อ...พ่อขอโทษ"หนุ่มร่างสูงได้เเต่ขอโทษลูกน้อยอย่างนั้น ซ้ำเเล้ว
 
ซ้ำเล่า พร้อมกับออกเดินทางจากบ้านอีกครั้ง 
 
               เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับตัวเขาเอง ความรู้สึกของคนเป็นพ่อที่ถูกใครก็ไม่รู้
 
มาเเย่งลูกไป ความรู้สึกของพ่อเมื่อได้รู้ว่าลูกกำลังจะถูกพาไปใช้เเรงงาน ความรู้สึกของพ่อที่ได้รู้
 
ว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต กำลังจะจากไปทั้งๆที่ยังไม่ทันตั้งตัว ไม่ทันได้เตรียมใจ เเละยิ่งเป็นเขา
 
ทำให้เขาล้มเลิกเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นทั้งหมด เขาเป็นหัวหน้าเเก๊งค์ลักเด็ก เเต่ไม่เคยรู้เลยว่า
 
การที่ลูกของตัวเองหายไป มันรู้สึกเจ็บปวดมากขนาดไหน ยิ่งรู้ว่าลูกต้องเจ็บ เขาเองก็ยิ่งเจ็บมาก
 
เป็นสิบเท่า...เขาจะหยุดทุกอย่าเอง!
 
 
               "นายครับ นายกลับมาทำไมครับ"ลูกน้องเฝ้าโกดังวิ่งมาต้อนรับนายใหญ่หน้าตาตื่น
 
               "ไปเอาเด็กสามคนเมื่อเช้ามา !" นายใหญ่ตะโกนสุดเสียงเรียกความสนใจจากลูกน้อง
 
ทุกคนให้มาอยู่ที่จุดเดียว
 
               "เเต่.."
 
               "บอกว่าให้ไปเอามา !!"
 
               "ครับ ไปเดี๋ยวนี้เเหละครับ" ผู้เป็นลูกน้องรีบวิ่งไปพาเด็กสามคนนั้นออกมาอย่างรวดเร็ว
 
เเต่ก็ช้าไปเสียเเล้ว
 
               "หยุด !!!!!!! นี่คือเจ้าหน้าที่ตำรวจ วางอาวุธเเละยกมือขึ้น!"
 
               เจ้าหน้าที่ตำรวจมากกว่าสิบคน เดินมาปิดล้อมประตูโกดังเอาไว้ พร้อมตะโกนลั่นโกดัง
 
จนสมาชิกเเก๊งค์ลักเด็กหันหน้ามองกันเลิ่กลั่ก เเต่ทุกสายตาก็มาหยุดที่นายใหญ่
 
               "ฉันขอโทษ ที่คิดจะยกเลิกขบวนการตอนนี้ เชื่อฉัน..พวกนายมอบตัวเถอะ" นายใหญ่
 
ตอบไปอย่างนั้น สร้างความไม่พอใจให้กับสมาชิกเป็นอย่างมาก จึงมีผู้ที่คิดจะจบชีวิตนายใหญ่
 
ที่มาทำให้ชีวิตของพวกเขาต้องไปอยู่ในตาราง!!
 
               ปัง !  ปัง !
 
               เสียงปืนนัดเเรก ลูกน้องใช้จบชีวิตนายใหญ่
 
               เสียงปืนนัดต่อมา เจ้าหน้าที่ตำรวจใช้จบชีวิตลูกน้องที่คิดไม่ซื่อ
 
              "มอบตัวซะ ! เราล้อมเอาไว้หมดเเล้ว" เจ้าหน้าที่ตำรวจเอ่ยเสียงเข้มอีกครั้ง คราวนี้ทุก
 
คนยอมวางอาวุธลงเเต่โดยดี เจ้าหน้าที่จึงเข้าไปคุมตัวเอาไว้รายคน เเละนำผู้บาดเจ็บไปส่งโรง
 
พยาบาล
 
               "คุณ..ตำรวจครับ" ร่างสูงที่โดนยิงเฉียดจุดสำคัญเอ่ยขึ้นขณะที่ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล
 
"ลูกผม...ลูกผมอยู่ในนั้น...ช่วยลูกผมด้วย..ช่วยด้วย" เขาเอ่ยต่อด้วยน้ำตาที่ไหลริน อาจจะเกิด
 
เพราะความเจ็บกายด้วยส่วนหนึ่ง เเต่อีกส่วนหนึ่งที่มากกว่าน่าจะเป็นความเจ็บทางใจ หลังเขาพูดจบ
 
ร่างกายก็ทนพิษบาดเเผลไม่ไหว เลยสลบไป เเละถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลทันที
 
 
               
 
 
               5 ธันวาคม
 
 
               "คุณครับ หลับซะนานเลยนะครับ ผมคิดว่าคุณจะไม่ฟื้นขึ้นมาซะเเล้ว"
 
               "น้ำ...ขอน้ำหน่อยครับ"
 
               "อ่ะ นี่ครับน้ำ"
 
               คนป่วยที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับโฟกัสภาพที่มองเห็นให้ชัดขึ้น ก่อน
 
ที่จะรับน้ำไปดื่มดับกระหาย
 
               "คุณตำรวจ ? ลูกผม ลูกผมอยู่ไหนครับ" ยังไม่ทันที่น้ำจะหมดเเก้ว คนบนเตียงก็
 
ร้อนใจจนทนไม่ไหวที่จะถามถึงลูกรักของเขา
 
               "คุณยังไม่หายดี หยุดคิดเรื่องนั้นก่อนเถอะครับ" ผู้เป็นตำรวจเอ่ยติดตลก เเต่คนฟัง
 
ดูเหมือนจะไม่ตลกไปกันเขาด้วย เห็นอย่างนั้นเขาจึงพูดต่อ "ศาลพิพากษาเรียบร้อยเเล้วนะครับ"
 
คนในเครื่องเเบบเอ่ยเปรยๆขึ้นมานิดหน่อย เรียกความสนใจจากคนบนเตียงได้เป็นอย่างดี
 
               "พูดต่อเถอะครับคุณตำรวจ ผมเตรียมใจไว้เเล้ว ความผิดของผมมันหนัก ผมรู้ดี"
 
               "ใช่ครับ ความผิดของคุณร้ายเเรงมาก เเต่ความดีของคุณก็เยอะมากเหมือนกัน"
 
               ร่างสูงบนเตียงฟังเเล้วไม่เข้าใจ เขาขมวดคิ้วจึงอีกฝ่ายต้องอธิบายต่อ
 
               "คุณเป็นนายใหญ่ที่เเปลกมาก เเจ้งความจับตัวเอง คิดว่าไงครับ ? เเละผู้สืบสาย
 
เลือดของคุณก็แปลกมากเช่นกัน เธอปลอบเด็กทุกคน เธอคอยให้กำลังใจทุกคน ทั้งๆที่ตัวเองก็
 
กำลังร้องไห้ ภาพที่ผมเห็น มันบ่งบอกว่า เธอถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี" 
 
               "น้องพลอย...น้องพลอยใช่มั้ยครับ คุณตำรวจ ตอบผมสิครับ" ใจที่ห่อเหี่ยวกลับดูมี
 
ชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นคนในเครื่องเเบบพยักหน้ายิ้มๆ 
 
               "เเต่ผมยังปล่อยให้คุณไปไม่ได้หรอกครับ เรื่องทุกอย่างจะยังไม่จบ ถ้าคุณยังไม่บอก
 
ผมว่า...ทำไมต้อง'ผูกโบว์เเดง' ให้เด็กผู้หญิงทุกคนที่ถูกจับตัวมา" 
 
               "อาจจะดูไม่น่าเชื่อนะครับ ที่นายใหญ่ของแก๊งค์ลักเด็กอย่างผมจะทำอย่างนี้ แต่ผมก็
 
อยากผมอยากสร้างความอบอุ่นเล็กๆให้กับพวกเธอ ผมรู้ว่าความรู้สึกที่กำลังมีคนผูกโบว์ให้อย่าง
 
อ่อนโยนมันเป็นอย่างไร ผมรับรู้ความรู้สึกนั้นได้จากน้องพลอย...นางฟ้าของผม ถึงเเม้ผมจะจับตัว
 
เด็กพวกนั้นมา เเต่ก็ไม่อยากให้พวกเขาทรมานเสียทีเดียว" คุณตำรวจได้เเต่รับฟังเรื่องราวของ
 
คุณพ่ออย่างชื่นชม จริงๆเเล้วจิตใจของเขาคนนี้ ก็ไม่ได้เลวร้ายเสียทีเดียวเขาเเค่อาจจะหลงผิดใน
 
อะไรบางอย่าง ซึ่งด้วยเหตุผลทั้งหมดนี้ คุณตำรวจจึงได้อธิบายเเก่ศาล เเละทำให้เขาได้รับโทษ
 
น้อยลงอย่างไม่น่าเชื่อ
 
               "ผมเข้าใจเเล้วครับ ตอนนี้ถึงเวลาที่คุณจะต้องรับโทษเเล้วล่ะครับ" คุณตำรวจยังคง
 
ยิ้มให้กับผู้เป็นพ่อ เเละไม่นานก็มีเจ้าหน้าที่อีกสองคนเข้ามาในห้อง
 
              "เดี๋ยวครับ...คุณตำรวจ น้องพลอยล่ะครับ" 
 
               "เรื่องนั้นน่ะ...ถึงที่เเล้วเดี๋ยวคุณพ่อก็จะรู้เองครับ" 
 
               ตำรวจร่างสูงสองคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ล็อคกุญเเจมือให้กับผู้ทำความผิด เเละพยุง
 
เขาเพื่อพาไปรับโทษในเรือนจำ
 
               ระหว่างทางที่รถขับผ่านสถานที่ต่างๆ อดีตหัวหน้าขบวนการนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ
 
ที่ได้ทำผ่านมา ตั้งเเต่เขาเริ่มก่อตั้งการลักพาตัวเด็กอย่างเล็กๆ จนมาถึง เเก๊งค์ลักเด็กที่ใหญ่ที่สุด
 
เเละหาตัวจับยาก ถ้าน้องพลอยไม่โดนจับไปเอง เขาคงไม่คิดจะเลิก เขาคงจะทำผิดไปเรื่อยๆ
 
สร้างบาปให้กับตัวเองเรื่อยๆ ทำให้มีเด็กต้องถูกทารุณ ถูกทรมานอยู่เรื่อยๆ เเละ...ทำให้พ่อเเม่
 
เด็กเสียใจ ที่ต้องสูญเสียอยู่เรื่อยๆ
 
 
               วันนี้เขาจะเป็นคนที่ถูกจับมาขัง ขังอย่างโดดเดี่ยว...เช่นเดียวกับเด็กๆที่ถูกจับตัวมา
 
 
 
"โทษของคุณคือ จำคุกยี่สิบปี"
 
                              เสียงเด็ดขาดของผู้คุมขังยังดังอยู่ในหูของผู้ถูกรับโทษไม่หยุด ดั่งการเปิด
 
เทปซ้ำๆเขาเตรียมใจไว้เเล้ว ว่าโทษของเขาไม่ใช่น้อยๆ เเต่ระยะเวลานานขนาดนั้น ลูกน้อยของเขา
 
จะอยู่ได้อย่างไรกัน ระยะเวลายี่สิบปี  มันน้อยๆเสียที่ไหนกัน
 
 
"เเต่...ศาลลดให้เหลือเพียงสิบปี"
 
 
               เพียงผู้คุมขังเอ่ยอีกประโยคหนึ่งตามมา สร้างความชื้นใจให้ผู้รับโทษขึ้นมาอีกนิด
 
เเต่เเค่นี้ก็เพียงพอเเล้วสำหรับคนอย่างเขา
 
               "ถึงเวลาที่คุณต้องเข้าไปเเล้วครับ เชิญ" ผู้คุมหน้าโหดเปิดประตูห้องขัง รอจนคน
 
กระทำความผิดเข้าไป เเล้วล็อคประตูทันที
 
 
               ความรู้สึกทุกอย่าง...มันกำลังถูกส่งมายังเขา 
 
               การถูกกักขัง...อย่างโดดเดี่ยว
 
               เเค่นี้มันน้อยไปรึเปล่า...กับการที่เขาทำกับทุกคนเอาไว้
 
 
               วันนี้เขาสำนึกผิดได้เเล้วจริงๆ
 
 
               "นายเพชร มีคนมาเยี่ยม" ผู้คุมคนเดิมเดินมาเรียกชายหนุ่มที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่มุม
 
ห้องขัง เมื่อคนถูกเรียกรับรู้เรียบร้อยเเล้วเขาจึงหมดหน้าที่ เเละเดินออกไป ปล่อยให้คนที่มาเยี่ยม
 
ได้เข้ามาหน้าห้องขัง
 
               "คุณพ่อ...!" เด็กน้อยวิ่งหน้าแป้นมายืนอยู่หน้าห้องขัง เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน ถึงเเม้
 
จะรู้ความจริงเเล้วว่า พ่อเป็นใคร พ่อทำอาชีพอะไร เเต่เธอก็ไม่เคยคิดที่จะเลิกรักพ่อ 
 
               "น้องพลอย คุณพ่อคิดถึงน้องพลอยนะครับ" 
 
               "น้องพลอยรักคุณพ่อนะคะ รักมากๆ รักมากที่สุด รัก รัก รัก รัก" ความรู้สึกของเด็ก
 
น้อยถูกส่งผ่านมาจากเสียงใสเรื่อยๆ จนผู้เป็นพ่อต้องลุกขึ้นเดินไปชิดตารางที่กั้นระหว่างเขากับลูก
 
               "คุณพ่อก็รักน้องพลอยที่สุด...พ่อสัญญานะ ว่าจะไม่ทำอะไรให้น้องพลอยต้องเจ็บ
 
อีก" เขาเอ่ยไปพร้อมน้ำตาคลอเมื่องนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา
 
               "ค่ะ ถึงคุณพ่อจะทำผิดอีก น้อยพลอยก็ไม่โกรธหรอกนะคะ เเต่คุณพ่อจะโดน
 
ทำโทษ" เด็กน้อยว่าอย่างไร้เดียงสา "ต่อไปนี้น้องพลอยจะทำให้คุณพ่อภูมิใจในตัวน้องพลอย
 
จนไม่กล้าทำผิดเลยล่ะค่ะ คุณพ่อก็ห้ามทำผิดจนโดนทำโทษอย่างนี้อีกนะคะ"
 
               "นางฟ้าของพ่อ...พ่อจะ.." ไม่ทันที่ผู้เป็นพ่อจะได้พูดจบ เด็กน้อยก็เอามือปิดปาก
 
เขาผ่านทางตารางไว้พร้อมหยิบบางสิ่งบางอย่างที่เเอบไว้ด้านหลังออกมา มันถูกห่อไว้ด้วยโบว์เเดง
 
เล็กๆ เด็กน้อยส่งมันมาทางช่องตารางซึ่งไม่กว้างนัก
 
               รูปภาพเด็กน้อยที่ถูกขังอยู่ในโกดังทั้งหมด ซึ่งมีลูกสาวของเขายืนอยู่ครงกลาง ทุกคน
 
ต่างถือป้ายที่เเต่ละคนเขียนเอง 'เราให้อภัยคุณค่ะ คุณพ่อน้องพลอย' 
 
               "ต่อไปนี้น้องพลอยจะตั้งใจเรียนให้มาก...เพื่อรอวันที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
 
ระหว่างนี้ คุณลุงตำรวจบอกว่าจะส่งน้องพลอยไปเรียนโรงเรียนประจำเเต่คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงน้อง
 
พลอยนะคะ น้องพลอยจะมาเยี่ยมคุณพ่อบ่อยๆ"
 
 
"สุขสันต์วันพ่อนะคะ คุณพ่อของน้องพลอย"
 
 
--------------------------------