"โบว์แดง"..ของพ่อ

 

             

                "จากสายข่าวรายงานว่า ปัจจุบันประเทศไทยได้มีการส่งออกเด็กเป็นจำนวนมาก

 

เเก๊งค์ลักพาตัวเด็กกำลังออกอาละวาดไปทั่วบ้านทั่วเมือง เเต่ก็ไม่มีใครสามารถจับมาดำเนินคดีได้

 

เรื่องนี้ขอเตือนถึงผู้ปกครอง ถ้าหากปล่อยเด็กให้อยู่เพียงลำพัง ระวัง! จะเป็นเหยื่อของเเก๊งค์ลัก

 

เด็ก...โดยไม่ทันตั้งตัว" 

 

 

               เสียงผู้ประกาศข่าวภาคค่ำกำลังเสนอข่าวอย่างต่อเนื่อง ข่าวที่กล่าวถึงเเก๊งค์ลักเด็กนั้น

 

มันอาจจะเคยมีมานานเเล้ว เเต่พอคนไม่สนใจ มันก็ออกอาละวาดอีก เเท้ที่จริงเเล้วมันไม่ได้หยุด

 

เลยต่างหาก ใครเล่าจะรู้ดีไปกว่า..สมาชิกในเเก๊งค์

 

               

               "พ่อคะ พวกนั้นมันจะมาจับตัวน้องพลอยไปไหมคะ"เด็กน้อยตาโต ถามบิดาด้วยความ

 

หวาดกลัว เสียงใสเริ่มสั่นคลอนในขณะที่ได้ยินข่าว

 

               "ไม่หรอกค่ะน้องพลอย น้องพลอยอยู่กับคุณพ่อตลอดเวลานี่คะ จะโดนจับตัวได้ยังไง"

 

คุณพ่อตัวโตตอบพร้อมกับอุ้มเจ้าเด็กขี้สงสัยตัวน้อยเข้ามาอยู่ในอ้อมเเขน

 

               "เเต่น้องพลอยกลัว กลัว กลัวมาก" ตัวเล็กเเสดงท่าทางให้คุณพ่อเห็นว่าเธอกลัว

 

อย่างไร เเต่ยิ่งพยายามทำดูเหมือนว่าผู้เป็นบิดาจะหลุดขำเอาเสียมากกว่า

 

               "ไม่ต้องกลัวนะครับน้องพลอย คุณพ่อรับรองว่า น้องพลอยจะไม่เป็นอะไรเเน่ๆ"

 

               คุณพ่อตัวโตปลอบลูกน้อยพร้อมกล่อมให้เธอเข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างดี

 

 

          เช้าวันต่อมา 1 ธันวาคม

 

               "คนเก่ง ตื่นได้เเล้วนะครับ วันนี้เรามีนัดกับเพื่อนที่โรงเรียนใช่มั้ยเอ่ย" ชายหนุ่มเอ่ย

 

ข้างๆหูของคนตัวเล็กที่หลับสบายอยู่บนเตียง

 

               "คุณพ่อ !!" เด็กน้อยสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างกับสปริง 

 

               "ว่าไงครับคนเก่ง" เมื่อเห็นเช่นนี้เเล้วคุณพ่อกะว่าจะเเกล้งต่ออีกสักหน่อย เพราะ

 

ลูกสาวตนเองเนี่ย เป็นพวกเอาเเต่ใจตั้งเเต่ยังไม่ทันเป็นสาว

 

               "น้องพลอยจะอาบน้ำ น้องพลอยจะอาบน้ำ พาน้องพลอยไปอาบน้ำนะๆ"

 

               สิ้นเสียงใสของเด็กน้อย ผู้เป็นพ่อเผยยิ้มอย่างอ่อนโยนเเละอุ้มเจ้าหญิงตัวน้อยไป

 

ห้องน้ำทันที เมื่อเสร็จเเล้ว ทัั้งสองก็มานั่งรอรถโรงเรียนกันที่โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้าน ไม่นานนักเด็ก

 

น้อยก็เอ่ยอะไรบางอย่างกับคุณพ่อของเธอ

 

               "คุณพ่อคะ โบว์แดงของน้องพลอยล่ะคะ โบว์เเดงๆ"

 

               "อ้อ น้องพลอยของพ่อนี่เก่งที่สุดเลย พ่ออุตส่าห์ทำเเกล้งลืมเเล้วนะเนี่ย"

 

               ชายตัวโตผูกโบว์แดงให้ลูกสาวอย่างเเผ่วเบา เด็กน้อยยิ้มร่าเมื่อรู้ว่าคุณพ่อผูกโบว์

 

แดงให้น่ารักดั่งทุกวัน

 

               "น้องพลอยรักคุณพ่อนะคะ ปิ๊ง ปิ๊ง"เด็กน้อยว่าพลางกดจมูกลงที่เเก้มของคุณพ่อทั้ง

 

สองข้าง

 

               "พ่อก็รักเจ้าหญิงของพ่อนะครับ"

 

               "ฮ่ะฮ่ะ คุณพ่อ น้องพลอยจักจี้นะคะ ปล่อยน้องพลอยเเล้วเเล้วค่ะ รถโรงเรียนมานู่น

 

เเล้ว" เด็กน้อยพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมเเขนคุณพ่อ เพราะเธอกำลังถูกจู่โจมจุดอ่อน ซึ่งคุณ

 

พ่อรู้ดีที่สุด

 

               "อ้าว รถโรงเรียนมาเเล้วเหรอ ว้า พ่อยังไม่สนุกเลย" 

 

               "คุณพ่อรอน้องพลอยกลับมาตอนเย็นนะคะ"ตัวเล็กบอกเสร็จก็วิ่งขึ้นรถโรงเรียนไป

 

โดยไม่ลืมโบกมือบ๊ายบายคุณพ่อที่ยืนอยู่หน้าบ้าน

 

 

               กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง

 

               โทรศัพท์มือถือของคนตัวสูงดังขึ้นในขณะที่เขากำลังอ่านข่าวในหนังสือพิมพ์อย่าง

 

เคร่งเครียด เขามองหน้าจอโทรศัพท์อยู่ชั่วครูก่อนที่จะตัดสินใจกดรับสาย

 

               "ฮัลโหล"

 

               "..." 

 

               "ว่าไงนะ! เเค่นี้แกยังทำงานพลาด เเค่เด็กบ้านนอกตัวเเค่นั้นยังทำพลาดงั้นเหรอ!"

 

               ร่างสูงเผลอตะโกนขึ้นเสียงดัง เขาตัดสายทันทีหลังจากได้ยินลูกน้องของตนกำลัง

 

เเก้ต่างให้ตัวเอง เด็กตัวเล็กอย่างกับเเมว เเค่นี้ยังเอามาไม่ได้ มันน่าจะจับถ่วงน้ำเสียจริง

 

 

               โรงเรียนอนุบาล

 

               "นี่น้องพลอย เราเบื่ออาหารที่โรงอาหารมากเลยอ่ะ น้องพลอยไปซื้อหนมกับเราหน่อย

 

นะ" เด็กหญิงตัวเล็กสองคนกำลังยืนคุยกระหนุงกระหนิงกันอยู่หน้าประตูโรงเรียน 

 

               "เเต่นั่นมันหนีออกนอกโรงเรียนเลยนะน้องกบ" น้องพลอยเเย้งโดยทันทีที่เพื่อน

 

ตัวน้อยออกปากชวน

 

               "น้องพลอยจะไม่ไปกับเรางั้นเหรอ เราไปคนเดียวก็ได้"เด็กน้อยชื่อกบ เเสดงท่าที

 

งอนเพื่อน เเล้วเเกล้งเดินไปทางช่องเเคบระหว่างประตูโรงเรียน เพื่อที่จะเเอบออกนอกโรงเรียน

 

เเละเธอหวังว่าน้องพลอยจะตามเธอมา

 

               "น้องกบ! รอน้องพลอยก่อน" เป็นไปตามคาด น้องพลอยวิ่งออกจากช่องเเคบ

 

ตามน้องกบไป

 

               เหตุการณ์ไม่คาดคิดกลับเกิดขึ้นกับเด็กน้อยทั้งสองคน เมื่อมีผู้ชายร่างยักษ์มาจับมือ

 

ของทั้งสองไว้ น้องพลอยพยามยามสะบัดมือให้หลุดจากการพันธนาการของชายร่างยักษ์ เเต่มีหรือ

 

ที่แรงน้อยๆของเด็กหญิงสู้ไหว เธอจึงพยายามใหม่ โดยกัดลงที่เเขนของชายร่างยักษ์อย่างเต็มเเรง

 

ทำให้ชายร่างยักษ์ปล่อยมือจากน้องพลอย เมื่อตัวเองปลอดภัยน้องพลอยก็ไม่รอช้ารีบไปช่วยน้อง

 

กบเพื่อนรักให้รอดจากเงื้อมือของชายแปลกหน้า เเต่เมื่อน้องกบหลุดมาได้ มันกลับจับน้องพลอย

 

เอาไว้อีกครั้ง

 

               "น้องกบ วิ่ง ! วิ่งกลับโรงเรียนไปซะ ! ไปสิ น้องพลอยบอกให้ไป" 

 

 

----------------------------------------------------------------------------------