รอ ก่อ พอ จ้อ

รอ
“ติ๊ง ๆติง ติ๊งๆ”
      เสียงกระดิ่งลมกังวานเอื่อย ๆ มาตามสายลมเบา ๆ ผ่านหมู่ต้นส้มเขียวหวานที่ยาวเรียงเป็นแถวเป็นระเบียบดูสวยงาม พระอาทิตย์ส่องสว่างไปทั่วอย่างร้อนแรง หมู่เมฆขาวก้อนน้อยลอยเอื่อย ๆ อยู่บนท้องฟ้าที่เปิดกว้าง บ่งบอกว่าวันนี้อากาศปลอดโปรงถึงร้อนอบอ้าว เลยก็ได้ แสงส่องผ่านใบไม้ของต้นส้มเขียวหวานเข้ามากระทบกับเปลือกตาของเจ้าของสวนส้มแห่งนี้ หรือก็คือผมที่กำลังเก็บเกี่ยวผลผลิตเพื่อเลี่ยงปากท้องของครอบครัวและเป็นเงินทุนต้อนรับสมาชิกคนใหม่ในไม่ช้า
 
     “น้าสัก!น้าสัก เร็ว ๆ เมียน้าปวดท้องหนักสงสัยใกล้คลอดแล้ว” เสียงเจ้าเอกหลานของคนงานที่ดูแลสวนร้องตะโกนบอกอย่างรีบรน พร้อมกับวิ่งมาจากทางบ้านใหญ่อย่างเร่งรีบ เมื่อผมได้ยินดังนั้นก็เกิดความเป็นห่วงภรรยาและสมาชิกใหม่ขึ้นมา อย่างอารมณ์สับสน นี้ลูกเราจะเกิดแล้วหรือนี้
 
     “ฮะ จริงเหรอ แกไปพยุงน้านิดไปข้าจะไปเอารถออก” ผมบอกเจ้าเอกให้วิ่งกลับไปพยุงภรรยาแล้วจึงรีบวิ่งไปสตาร์ทรถ กระบะประจำสวนแล้วถอยออกจากโรงรถอย่างรีบร้อน พร้อมกับความเป็นห่วงและอารมณ์สับสนใจหัวใจ
 
     “โอ๊ย ปวดท้อง คุณเยียบให้มิดเลย ฉันไม่ไหวแล้ว โอ๊ย” เสียงร้องบ่งบอกถึงอาการปวดอย่างรุนแรงของภรรยาเมื่อขึ้นมานั่งบนรถได้นั้นทำให้ผมรีบเร่ง ออกตัวรถด้วยความเร็วโดยที่ต้องระวังไม่ให้กระทบกระเทือนไปด้วย แต่ก็เร่งความเร็วไม่ได้มากนักเพราะทางเข้าสวนนั้นมันช่างขรุขระ เสียงร้องยังคงดังจากปากของเธอ ไม่ขาด เมื่อถึงถนนใหญ่สายหลักผมก็รีบเร่งความเร็วเพื่อให้ถึงโรงพยาบาลให้ไว้ที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ไม่ลืมที่จะคอยชำเรืองมองอาการเธอผู้เป็นที่รักไปด้วย
....
...
..
.
 
     เสียงร้องเจ็บปวดของภรรยาผมดังขึ้น ตลอดตั่งแต่หน้าโรงพยาบาลตอนมาถึง จนถึงตอนนี้ที่ผม ไม่สิเรา(เหล่าคุณพยาบาล)กำลังพาเธอที่นอนอยู่บนเตียงวิ่งไปสู่จุดมุ่งหมาย นั้นก็คือห้องคลอด ห้องที่เธอจะให้กำเนิด สมาชิกใหม่ของครอบครัวเรา
 
     “ไม่เป็นไรนะนิด สู้ ๆ ” ผมบอกเธอขณะที่วิ่งมาจนถึงหน้าห้อง คลอดพอดีก่อนจะปล่อยมือออกจากเตียงแล้วชะลอจนหยุดวิ่งยืนอยู่กับที่มองเธอที่ถูกเข็นเข้าห้องคลอดไปพร้อมกับเสียงร้องและหัวใจของเราสองคนผมและเธอที่จะได้ลืมตาดูโลกในไม่ช้า
 
     ผมทรุดตัวลงนั่งตรงเก้าอี้หน้าห้องคลอดเพื่อรอดูหน้าลูก ความรู้สึกและความคิดหลากหลายรวมตัวกันเข้ามาโดยที่หยุดไม่ได้ เหมือนโลกหยุดหมุนให้ผมคิดถึงอีกไม่นานข้างหน้า ที่กำลังจะมีลูกของงผม ลืมตาขึ้นมาดูโลกแล้วสินะ เอ๊ะ นี้ผมกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วสินะ ไม่สิผมเป็นมาตั่งแต่เก้าเดือนที่แล้วตั่งหาก แต่มันแค่จะมาเป็นพ่อที่สมบูรณ์เต็มตัวเอาอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ต่างหาก
 
     ผมเริ่มคิดฟุ้งซ่านหลายหลากมากขึ้นเมื่อ เห็นหมอรีบวิ่งเข้าไปในห้อง อ่า นั้นหมอทำคลอดรึเปล่านะ เค้าให้เราเข้าไปในนั้นด้วยรึเปล่า   ไม่ดีกว่า เรากลัวเลือด อาจจะไปเป็นภาระ เค้าก็ได้รออยู่ตรงนี้แหละ
 
เอ๊ะ ลูกเราจะครบสามสิบสองรุเปล่านะ ไม่สิลูกเราต้องครบอยู่แล้ว ตอนอยู่ในท้องถีบบ่อยขนาดนั้น
 
     อื้ม เป็นผู้ชายนิน่า จะให้ชื่อเล่นอะไรดี ชื่อจริงก็เรียกไว้แล้วนิ นิดจะปลอดภัยมั้ยนะ จะทนเจ็บไหวมั้ย อะ คงไม่หมดสติแล้วต้องผ่าทีหลังนะ ไม่ ๆ นิดต้องอดทนได้ก็นั้นภรรยาเรานิ เราต้องเชื่อในตัวเธอสิ ผม เชื่อว่าคุณทำได้นะที่รัก
 
     จริงสิลืมไปเลย เราต้องเปิดห้องพิเศษด้วยมั้ยนะ นิดจะได้นอนสบาย ๆ เอ๊ะแต่เดี๋ยวก่อนค่อยไปติดต่อทีหลังก็ได้เดี๋ยวเราจะพลาดบางอย่างไป
 
เวลานานเท่าไหลแล้วนะที่เธอเข้าไป ผมยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา อย่างรน ๆ บ่ายสามแล้วเหรอ นี้เราทำงานเพลินรึเปล่า แล้วลูกจะน่ารักมั้ยนะ ต้องน่ารักแน่เลย หวังว่าคงจะสุขภาพแข็งแรง ดีนะ
 
 
     แล้วถ้าลูกโตมาถามว่าเราทำไมไม่เข้าห้องคลอดพร้อมกับแม่หละ เราจะตอบว่าไงดี ตอบว่ากลัวเลือดงั้นเหรอลุกจะหัวเราะเรารึเปล่า T^T
ไม่สิเรามีเหตุผลอยู่แล้ว แต่นั้นเราจะคิดไกลไปรึเปล่า ลูกพึ่งจะเกิดวันนี้เองนะ ไม่สิ คิดไว้ก้อนก็ไม่เสียหายนะ หึหึ ถ้าโตขึ้น พ่อจะพาไปเที่ยว แล้วก็เล่นบอลด้วยกันด้วย  
 
อ๊ากก เป็นหวงจัง เฮ้อหวังว่าเธอคงปลอดภัยพร้อมกับลูกนะ
     ผมคิดวิตกกังวลอย่างมาก เพราะผมทำได้แค่รอเท่านั้น ผมจะเป็นพ่อแล้ว พ่อเชียวนะ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่คนให้กำเนิดแต่ผมก็เป็นคนทำให้เกิด ความรักของคนเป็นพ่อและแม่มันมีเท่ากันอย่างมากมายอยู่แล้ว ผมลุกขึ้นเริ่มเดินวนไปเรื่อย ๆ อย่างช้า ๆ หน้าห้องคลอด ความรู้สึกมากมายรวมกันออกมาเป็นคำว่า รอ อย่างใจจดจ่อ ความสุขและความกังวลเดินก้าววนไปกับผมในตอนนี้อย่างใจเย็น   ความคิดในใจลึก ๆ กำลังดีใจกระโดดและนึกภาพเข้าไปกอดลูกน้อยอยู่แนบอกแล้ว แต่ก็ต้องเตือนตัวเองไว้ อีกไม่นานหลอก ผมยกนาฬิกาขึ้นมาดูอีกครั้งเวลายังเดินผ่านไปข้างหน้าเสมอ ผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้ว ในตอนที่ผมค่อย ๆ ลดนาฬิกาลงนั้น ก็เหมือนการนับ ถอดหลังแปลก ๆ จากนั้นก็ได้ยินเสียงแว่ว ๆ ออกมาจากห้องคลอด
 
“อึแอรร หึกแอรรร หึกแงงง”
 
     ผมหยุดเดินวนไปมาและเอามือกุมที่อกซ้าย หัวใจของผมเต้นถี่ขึ้นอย่างคนเป็นโรคหัวใจ จังหวะเริ่มเร็วขึ้นเมื่อได้ยินเสียงนั้น เสียงแรกของลูกผม ลูกผมเกิดมาแล้ว ความดีใจพร้อมกับความสุขวิ่งแล่นเบียดอารมณ์และความคิดฟุ้งซ่านตกข้างทางในสมองของผมหมดสิ้น ลูกผมเกิดแล้ว ได้ยินมั้ยลูกผมเกิดแล้ว หัวใจของผมลืมตาดูโลกแล้ว นี่คงเป็นความสุขของคนเป็นพ่อสินะ ผมยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลไม่รู้ตัว ความสุขเปี่ยมล้นในอก คุ้มกับการรอ จริง ๆ แต่ก็คงจะต้องรอต่อ รอเพื่อเจอหน้าเค้าคนนั้นคนที่ผมให้ชีวิตใหม่ และคนที่เค้าให้ชีวิตใหม่แก่ผม เช่นกัน
 
ติ๊ด!