[Fic naruto] short story sakura

            "(*0*) ว๊าว ทะเลสวยจัง" ซากุระวิ่งออกมาดูทะเลยามเที่ยง คลื่นเล็กๆ สะท้อนแสงแดดจ้า สายลมผลัดโชยมาเป็นระยะ ถึงแดดจะร้อนแค่ไหนเพียงได้เห็นภาพนั้นก็เย็นจิตแล้ว

 

            "ซากุระแกเนี่ยชอบทะเลไม่เปลี่ยนเลยนะ" อิโนะมองเพื่อนสาวที่อาการสุดจะดี๊ด๊าเหมือนเด็กเอามากๆ

            "อิโนะไปเล่นน้ำกัน"

            "พึ่งจะมาถึง จะเล่นเลยหรอ"

            "น๊ะแกไปเล่นกับฉันน๊าาา (*-*) " ซากุระอ้อนเพื่อนสาว

            "เอาของไปเก็บก่อนสิแก ทำตัวเป็นเด็กไปได้"

            "อิโนะ นะน๊าาา (°^°) "

            "ซากุระแก อย่าดื่อสิ" อิโนะดุทำเอาซากุระหน้าบึ้มไปเลย

 

            "อิโนะไม่เป็นไร เธออยู่กับซากุระไปเถอะ ของพวกเธอเดี๋ยวพวกพี่จัดการให้" โคนันมองเด็ก 2 คน อยู่นานพูดขึ้น

            "งั้นรบกวนด้วยนะค่ะ"

            "พี่ฝากเราดูแล เด็กดื้อหัวชมพู คนนั้นด้วยนะ" อิทาจิตะโกนบอก

            "ไว้ใจได้เลยค๊าาา"

            "เชอะ (  -3-) " ซากุระสบัดหน้าเชิดใส

            "ไปเร็วฉันอยากเล่นแล้ว"

            "จ๊าๆ แกนิจะ 25 แล้วนะยังทำตัวเป็นเด็ก 15 16 อยู่ได้" อิโนะพูดขนาดโดนลากไป เหนื่อยใจกับเด็กหัวชมพูตรงหน้า เหล่ารุ่นพี่ทั้ง 5 ยืนมองพฤติกรรมของซากุระถึงกับยิ้มออกมา

 

            "แกอย่าพึ่งเล่นเลยนะแดดร้อนเดี๋ยวตัวดำ"

            "เอ่อๆ ก็ได้ แต่ตอนเย็นแกต้องเล่นเป็นเพื่อนฉันนะ"

            "ตกลง ไปเดินเล่นดีกว่า"

 

            2 สาวเดินตามชายหาดมาเรื่อยๆ ชมบรรยากาศของทะเล

 

            "ไง ซากุระ" ซาสึเกะยืนเอาหลังพิงต้นไม้

 

            "ซาสึเกะ"
            "นายมาได้ไง" อิโนะถามแล้วเอาตัวบังซากุระไว้

            "ไม่เกี่ยวกับเธอ ฉันอยากคุยกับซากุระ"

            "ฉันไม่มีอะไรจะคุย ไปเถอะ อิโนะ" ซากุระดึงแขนเสื้ออิโนะเบาๆ

            "อืม" อิโนะจูงมือ ซากุระหันกลับไปทางเดิม

 

หมับ

 

            "อยู่คุยกันหน่อยสิ" ซาสึเกะคว้ามือซากุระไว้

            "ปล่อยเพื่อนฉัน" อิโนะดึงซากุระมา ผลักซาสึเกะจนล้มไป

            "ทำไมชอบขวางทางฉันอยู่เรื่อย"

            "ฉันไม่ยอมให้เพื่อนฉันต้องแปดเปื้อนกันคนอย่างนายหรอก"

            "หึ ขวางให้ได้ตลอดแล้วกัน"

            "แน่นอนอยู่แล้ว"

            "ฉันจะคอยดู" ซาสึเกะพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินจากไป

 

            "กลับมาแล้วค๊าาาาา อ้าวหายไปไหนกันหมด อิโนะเรา..."

            "หายไปไหนแล้ว อิโนะเธออยู่ไหน" พอซากุระหันมาก็ไม่เจอเพื่อนสาวแล้ว

            "เสียงอะไร" มีเสียงเพลงหรือเสียงอะไรบ้างอย่างดังขึ้นมา

            "อิโนะ ทุกคนค่ะอยู่ในห้อง..." ทันทีที่เปิดเข้ามา ในห้องนั้น เป็นห้องโถงขนาดใหญ่ของบ้าน มีรูปของเธอห้อยเต็มไปหมด ใจกลางของห้องมีจอโมเทียเตอร์ขนาดใหญ่อยู่ ฉายภาพวันเกิดของเธอตอนครบ 18 โคนันเป็นคนจัดให้ ซากุระยืนมองภาพนั้นด้วยใบหน้าที่ยิ้มมีความสุขมาก

 

            "จำได้หรือเปล่า วันนี้เป็นวันแรกที่พี่กับเธอเจอกัน" ร่างสูงของอิทาจิเดินออกมาจากหลังจอ

            "..(^_^)..(_ _)..(^_^).." ซากุระพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

            "ตั้งแต่นั้นมาพี่ก็ตกหลุมรักเธอมาโดยตลอด แต่พี่เห็นเธอชอบไปไหนมาไหนกับซาสึเกะพี่เลยไม่เคยเปิดเผยความรู้สึกออกมา จนโอกาสนั้นมาถึง พี่ดีใจนะที่เธอบอกว่ารักพี่ก่อนซาสึเกะนะ ซากุระ" อิทาจิสาวเท้าเดินมาหยุดตรงหน้าซากุระ

            "แต่งงานกับพี่นะ" อิทาจิคุกเข่าลง คว้ามือของซากุระมาจับไว้แน่น ก่อนจะบอกสิ่งที่ต้องการ

 

            ซากุระ สีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะดูหมองลง ดึงมืออกมาจากการจับกลุมนั้น อิทาจิมองสีหน้าของคนตัวเล็กที่ดูหน้าเศร้าลง มีน้ำตาคลออยู่ที่ดวงตาทั้งสอง

 

            "ถ้าแค่จะรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้"

            "ซากุระพี่รักเธอน่ะ ไม่ไช่แค่รับผิดชอบสิ่งที่พี่ทำ แต่พี่อยากดูแลเธอ อยากอยู่เคียงข้าง มีความทุกข์ ความสุขไปด้วยกัน อยากกลุมมือไว้ตลอดเวลา อย่าปฏิเสธพี่เลยนะ พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ" อิทาจิก้มหน้าพูดสิ่งที่อยู่ในใจไม่กล้าสบตาร่างบางกลัวสายตาที่ปฏิเสธ เขารับสายตาเย็นชาจากเธอไม่ได้

 

หมับ

 

            "ฉันรอคำนี้มาตลอด 7 ปีเลยนะ ตั้งแต่ที่เจอกันวันนั้นจนมาวันนี้ ปฏิเสธก็บ้าแล้ว" ซากุระเข้าไปกอดอิทาจิ เธอรักเขารักมาก รักมาตลอด ที่คบกับซาสึเกะเพื่อได้ใกล้ชิดกับเขามากขึ้นเท่านั้น

            "ซากุระ" อิทาจิเงยหน้าขึ้นมา ซากุระทาบริมฝีปากลงมาทันทีที่อิทาจิเรียกเธอ ทั้งคู่มอบจูบที่อ่อนโยนให้แก่กันก่อนซากุระจะเป็นคนถอนปากออกมา

            "ฉันรักพี่นะ ตกลงค่ะ"

 

ป๊อ แป๊ะ ป๊อ แป๊ (ใช่เสียงตบมือปะฟ๊ะ)

 

            เสียงตบมือดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของคนตบ เพื่อนสาวที่หายไปและเหล่ารุ่นพี่ที่มาพร้อมกัน

 

            "ลงเอยกันด้วยดีจนได้ ดีใจกับแกด้วยนะซากุระ" อิโนะยินดีกับเพื่อนสาวของตน

            "ฉันอัดวีดีโอไว้ด้วยวันงานจะเปิดให้คนอื่นดูคงจะซึ้งกันน่าดู" ซาโซริพูดขณะเก็บกล้องวีดีโอที่พึ่งถ่าย

            "งานนี้ฉันจัดเต็ม งานแกทั้งที่ เต็มที่ไปเลย จนกว่าแกจะแต่ง เอ๊ย ซาโซริจนกว่าไอ้อิทาจิจะแต่งเสร็จข้าไม่รับงานนะโว้ย" ฮิดันโปรดิวเซอร์คนเก่งบอกเพื่อนรัก

            "จะบ้าหรอแก ไม่รับงานอื่นได้อดตายแน่ กว่ามันจะแต่งก็ปลายปีนู่นอีกตั้ง 3 เดือน"

            "เอ่อๆ ก็ได้วะ แล้วอิโนะจังไม่อยากแต่งกะเขาบ้างหรอ พี่ยังว่างนะ" ฮิดันหันไปทางอิโนะ

            "เอ่อ ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันยอมขึ้นคานดีกว่าอยู่กับพี่นะ"

            "ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขนาดน้องมันยังรู้เลยว่าอยู่กับแกมีแต่อดตาย ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ในบ้านพูดหยอกล้อกันไปมาโดยไม่รู้ว่ามีสายตาของคนคนหนึ่งกำลังมองภาพเหล่านั้นอยู่

 

ค่ำวันนั้น

 

            ตอนนี้พวกอิทาจิมานั่งรอบกองไฟห่างจากตัวบ้านราวๆ 200 เมตร ใกล้ๆ กับชายหาด ใบหน้าทุกคนล้วนแต่ปะปนไปด้วยความสุข

           

            "เครื่องดื่มหมดแล้ว ไอ้ซาโซริไปเอามาเพิ่มดิ" ฮิดันบอกเพื่อนที่ร้องเพลงอยู่

            "คนกำล๊างม๊าน อย่าเพิ่งมากวนดิวะ"

            "นายเมาแล้วนะ ซาโซริ" โคนันที่นั่งใกล้พูด

            "ไม่เป็นไรค่ะ พี่ฮิดันเดี๋ยวฉันเข้าไปเอาให้ ปล่อยพี่ซาโซริไปเถอะค่ะ" ซากุระพูดก่อนจะลุกเดินเข้าบ้านไป

            "ให้ฉันไปช่วยไหมซากุระ"

            "ไม่เป็นไรอิโนะเธออยู่สนุกกับพวกพี่เขาเหอ"

            "ก็ได้ มาเร็วๆ นะโว้ย" ซากุระพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน

 

            "เอาไอ้นี้ไปเพิ่มดีไหมน๊า แต่พวกพี่เค้าเริ่มเมากันแล้วนิ ไม่เอาดีกว่า" ซากุระกำลังวุ่นวายกับการเตรียมเครื่องดื่ม

 

ตึก ตึก ตึก

 

            "อิโนะฉันบอกแกแล้วว่าฉันมาคนเดียวได้ จะมาช..."

            "มีความสุขกันจริงนะ ขอมีความสุขด้วยคนสิ"

            "ซาสึเกะ" ซากุระตกใจปล่อยของในมือลงมาแล้วทำท่าจะออกไปข้างนอก

            "ฉันจะออกไป" ซาสึเกะยืนขวางทางอยู่ เขาค่อยๆ เดินสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆ ช้าๆ จนหลังของซากุระชนกับชั้นเก็บเครื่องดื่ม

            "ออกไปนะ อย่าเข้ามา"

            "ทำไมละ เดี๋ยวเราก็มีความสุขด้วยกันแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ" ซาสึเกะเข้ามาแนบชิดซากุระมากขึ้นเรื่อยๆ ปากของเขากำลังจะทาบบนปากของเธอ

            "อย่าทำฉันเลยนะ ฉันขอร้อง"

            "ทำไมทีกับฉันเล่นตัวนัก แต่กับอิทาจิแค่วันเดียวก็ไปเป็นเมียมัน มันมีอะไรดี ทำไมมีแต่คนชอบ"

            "เพราะเขาไม่เคยฉวยโอกาศเหมือนนายไง" อิโนะที่เดินเข้ามาพูดขึ้น ทันทีที่ซากุระเห็นอิโนะก็ผลักซาสึเกะออกแล้ววิ่งไปอยู่หลังอิโนะ

            "เธออีกแล้วหรอ ขัดฉันได้ตลอดเลย" ซาสึเกะพูดอย่างอารมณ์เสีย ทุกครั้งที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็นต้องเป็นอิโนะทุกครั้งที่เข้ามาขัด

            "หึ ฉันจะขัดจนกว่านายจะเลิกยุ่งกับเพื่อนฉัน ไปกันเหอะ ซากุระ"

            "อย่าให้ถึงทีฉันบ้างแล้วกัน"

            "ฉันไม่ได้เปราะบางแบบซากุระหรอนะ" อิโนะจูงมือซากุระออกไป ปล่อยซาสึเกะที่ยืนจ้องหน้าอย่างแค้นๆ ไว้คนเดียว

 

            "ว่าไงสองสาวไหนละจ๊าเครื่องดื่ม" ซาโซริถามเมื่อเห็นทั้งคู่เดินมาตัวเปล่า

            "นิพี่ใช่ซากุระมันได้ไงมันเปราะบางจะตาย พี่ช่วยเข้าไปแบกมาให้หน่อยสิ เมื่อกี๋นี้ฉันกะจะแบกมาแล้ว แต่ดันไปเจอแมลงสาปเดินได้อยู่ตัวหนึ่งเลยไม่กล้าเข้าไปหยิบนะ" อิโนะบอกกับซาโซริ ดูเหมือนซาโซริเองก็รู้ทัน

            "แมลงสาปหรอคงจะตัวใหญ่มากเลยสินะได้เดี๋ยวจัดการให้ เอ้ย ฮิดันไปกัน" ซาโซริหันไปชวนฮิดันไปด้วย ทั้งคู่เดินสวนเข้าไปในบ้าน

            "ถ้าเจอแมลงสาปที่ว่าช่วยกระทืบมันให้จมดินเลยน่ะค่ะ จะได้ไม่มาใกล้ซากุระมันอีก มันกลัวแมลงสาปขึ้นสมองเลยหละ"

            "ได้เลยน้องสาว ปะ... ฮิดันออกกำลังกายก่อนดื่ม" ทั้งคู่วิ่งเข้าไปในตัวบ้าน

 

10 นาทีต่อมา

 

            "เป็นไงค่ะ เจอแมลงสาปที่ว่าไหม"

            "ไม่นะส่งสัยมันกลัวบินหนีไปแล้ว"

            "งั้นถ้าพวกพี่เจอมัน ก็กระทืบมันให้ด้วยนะค่ะ"

            "คุยเรื่องอะไรกัน จ๊ะน้องพี่" เพนถามอดีตน้องรหัส

            "ไม่มีไรค่ะพี่ชาย แค่เรื่องของแมลงสาป"

 

ณ มุมๆ หนึ่งห่างออกไปราว 10 เมตร

 

            "หึ แมลงสาปงั้นหรอ" เสียงของคนปริศนาสบดออกมา มองไปยังคนที่พูด

 

ขนาดนี้เวลา 23.45 น.

 

            "ฉันว่าพวกเราไปนอนกันดีกว่าดึกมากแล้ว" โคนันพูดขึ้น ขณะมองนาฬิกา บวกกับหันไปเห็นสภาพเพื่อนสองคนและคนรักของตน

            "ฮิดันนายลากไอ้ซาโซริมันไปนอนทีดิ" โคนันพูดพรางมองซาโซริที่นอนทับเพนอยู่ ฮิดันพยักหน้าเดินไปลากเพื่อนเข้าบ้านดูเหมือนคงต้องใช้เวลานานหน่อยเพราะอะไรนะหรอ เดินหน้า 3 ก้าว ถอยหลัง 2 ก้าว มันจะถึงมั๊ยเนี่ย แล้วโคนันก็ลากชายคอเสื้อสามีของตนเข้าบ้านไป

            "พี่อิทาจิค่ะ พี่พาซากุระมันไปนอนเถอะค่ะ มันนั่งหลับอยู่ เดี๋ยวทางนี้ฉันเก็บให้เอง ยังไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่"

            "อืม พี่พาซากุระไปนอนก่อนนะ เราก็อย่านอนดึกละ"

            "ค๊าาา" อิทาจิอุ้มร่างซากุระเข้าไปในบ้านตามสหายคนอื่นไป

 

30 นาทีต่อมา

 

            "อ้า เสร็จแล้วเล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันแฮะ" อิโนะนั่งลงบนเสื่อที่ยังไม่เก็บข้างกองไฟกองใหญ่ที่ยังส่องแสงสว่างอยู่

 

            "ว่าไงยัยแสบ"

            "เฮ้ออออ นายยังอยู่อีกหรอเนี่ย..." อิโนะไม่หันไปมองเพราะรู้ว่าเป็นใคร

            "นายเลิกยุ่งกับซากุระมันได้แล้ว อีกไม่นานมันก็จะเป็นพี่สะใภ้นายแล้วนะ ตัดใจเหอะ" อิโนะพูดอย่างเหนื่อยใจ

            "ฉันเลิกยุ่งกับซากุระก็ได้" ซาสึเกะนั่งลงข้างๆ อิโนะ

            "ดีแล้วที่นายตัดใจจากมันนา..." อิโนะหยุดพูดทันทีที่ซาสึเกะเข้ามาจับเธอนอนราบลงบนเสื่อ แล้วนั่งคร่อมตัวเธอ

            "นี่นายจะทำอะไร ลุกออกไปน่ะ"

            "เธอชอบขวางฉันอยู่เรื่อย ว่าฉันสารพัด หึ ฉันไม่เอาซากุระแล้วก็ได้ แต่ฉันจะเอาเธอแทน"

     จบบทสทนาซาสึเกะก้มลงจูบปิดปากอิโนะทันที่ มือบางดันอกหนาตรงหน้า แต่ไม่เป็นผล จึงเปลี่ยนมาทุบแรงๆ แทน

 

     "หึ ชอบแบบซาดิสหรอ ก็ไม่บอก" ซาสึเกะรวบมือร่างบางไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว อีกมือทำการปลดกระดุมเสื้อลงมาครึ้งตัวเผยให้เห็นหน้าอกขนาดเกินมาตราฐาน ซาสึเกะดึงชุดชั้นในให้เลิกขึ้นก่อนจะลงลิ้นวงเลียรอบยอดอกจนตั้งชัน

 

     "ยะ..อย่า หยะ..หยุด นะ ซาสึเกะ" อิโนะร้องห้ามเสียงสั่น

     "ห้ามเสียงตัวเองไม่ให้สั่นก่อนดีกว่าม๊าง เธอนี่เอ็กซ ใช้ได้เลยนะ มีดีเหมือนกันนิ"

     "ช่วยด้วย พี่เพน พี่โคนัน ใครก็ได้ ช่วยด้วย" เมื่อการขอร้องไม่ได้ผลเธอจึงตะโกนเรียกคนให้ช่วย

     "เรียกไปก็เท่านั้น ฉันใส่ยาลงในเครื่องดื่มหมดแล้ว ตอนที่เธอบอกว่าช่วยกระทืบแมลงสาปเดินได้นะ" อิโนะเบิกตากว้างเมื่อมือของซาสึเกะล่วงล้ำเข้าไปในกระโปงยาวเท่าเข่าผ่านไปยังชั้นในตัวจิ๋ว เขาไม่รอช้าสอดนิ้วเข้าไปทันที

     "หึ ตอบสนองซะด้วย" เมื่อทั้งนิ้วทั้ง 2 ล่วงล้ำเข้าไป ทำการเคลื่อนไหวก็พบกับความเปียกแฉะและลืนจากจุดที่สัมผัสนั้น

     "อืม อ่า" อิโนะเม้มปาดทันทีที่รู้ตัวว่าส่งเสียงแปลกๆ ออกมา

     "เสียงก็น่ารักด้วย" ซาสึเกะชมเสียงที่อิโนะครางออกมา เขาเร่งจังหวะนิ้วเร็วและแรงมากขึ้น

     "ยะ..อย่า หยุดนะ อ้าาา" ร่างบางกระตุกเกรงเล็กน้อยก่อนจะนอนหอบบนพื้น

     "เธอเสร็จแล้ว งั้นตาฉันมั้ง" ซาสึเกะปล่อยมือจากร่างบาง ลูดซิปกางเกงสามส่วนของตนแล้วถอดลงมาเล็กน้อย

     "นะ..นายอย่าบอกนะว่าจะ..อ๊ายยย" เร็วเท่าความคิด ตัวตนของเขาล่วงล้ำเข้ามาแล้ว ซาสึเกะจับขาร่างบางให้แยกออกกว้างเพื่อความสะดวกในการแทรกตัว ดันเข้าไปในครั้งเดียวจนมิด

     "หึ เจอของดีด้วย ครั้งแรกของเธอเลยหรอเนี่ย"

     "จะ..เจ็บ เจ็บ หยุดนะ หยุดสิ" อิโนะร้องห้ามร่างสูงให้หยุดการกระทำป่าเถื่อนนี้ ซาสึเกะไม่สนใจคำพูดนั้น ตอนนี้เข้ามีความสุขมาก เฉพาะตอนที่ตัวตนของเขาเคลื่อนผ่านเยื่อบางนั้น

     "เธอเริ่มสนุกแล้วสินะ" ซาสึเกะรับรู้ถึงแรงรัดที่ตัวตน เขาจึงโยกตัวช้าๆ เนิบๆ หวังแกล้งร่างบางใต้อาณัตของตน

     "ขอร้องฉันสิ พูดเพาะๆ กับฉันสิ แล้วฉันจะทำให้เธอมีความสุขแบบสุดๆ เลย" ซาสึเกะก้มลงกระซิบข้างหู

     "ฉะ..ฉันขอโทษ ขอโทษที่ ชะ..ชอบว่านาย ขะ..ขัดนาย ยะ..ยกโทษให้ฉันด้วย" อิโนะพูดทั้งน้ำตาไร้เสียงสะอื้น

ซาสึเกะพอได้ยินสิ่งที่เธอพูดก็ก้มลงจูบที่เปลือกตาเธอ

     "เธอรู้อะไรไหมอิโนะ" ซาสึเกะมองหน้าอิโนะ แต่เอวยังคงโยกอยู่

     "ฉันชักจะติดใจเธอแล้วสิ" สิ้นเสียง ซาสึเกะกระแทกตัวเร็วแรงและถี่มากขึ้น

     "พะ..พอแล้ว หยุดนะ อ๊ายยยย" ร่างบางกระตุกเกรงอย่างแร่งต่างจากร่างสูงที่ยังไม่ถึงจุด

ซาสึเกะจับร่างบางผลิกคว่ำคลุกเข่าขึ้นมาแล้วทำการกระแทบต่อทันที

     "ราตรีนี้ยังอีกยาวน่ะ อิโนะจัง"

 

ขณะนี้เวลา 03.55 น.

 

            ร่างสูงนอนอยู่บนเสื่อ เสี้อที่ใส่อยู่ยังไม่ติดกระดุม กางเกงสามส่วนลูดซิปเรียบร้อย ข้างกายมีร่างบางนั่งติดกระดุมเสื้ออยู่ ชุดชั้นในถูกใส่เรียบร้อย ใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตา แต่ไรเสียงสะอื้น กองไฟใกล้มอดเต็มที ยังคงส่องแสงสว่างอยู่น้อยๆ

 

            "ฉันไม่เลวถึงขนาดไม่รับผิดชอบเธอหรอนะ สบายใจได้" ซาสึเกะนอนหลับตาพูดออกมา จริงอยู่ที่เข้าเป็นพวกฟันแล้วทิ้งแต่เขาไม่เคยบังคับขืนใจใครเลย ก่อนจะมีอะไรกับหญิงเขาจะบอกก่อนทุกครั้งว่า 'ฉันนะเป็นพวกไม่ชอบใช้ของซ้ำ ฉันมันพวกใช้แล้วทิ้ง จะยอมหรือเปล่า' พวกผู้หญิงพวกนั้นก็เต็มใจให้อยู่ดี

            "ฟังดูเหมือนจะดีนิ"

            "ฉันพูดจริง ฉันไม่ชั่วพอที่ไม่รับผิดชอบสิ่งที่ทำหรอก"

            "หึ นายคงรับผิดของมาหลายคนแล้วสิ กี่คนแล้วละที่นายทำเขาท้อง"

            "ฉันไม่เคยทำใครท้อง ฉันป้องกันดีตลอดไม่พลาดอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่กับเธอ"

            "โอ๊!! ฉันควรดีใจดีไหมเนี่ยที่ถูกปล้ำ"

            "ถึงฉันยังไม่รักเธอตอนนี้ แต่.." ซาสึเกะหยุดพูด

            "แต่ อะไรของนาย" อิโนะหันมองร่างสูงที่นอนลืมตามองท้องฟ้า

            "แต่ฉันติดใจในรสสวาทเธอแล้วนะสิ" (-////-) อิโนะหน้าขึ้นสีทันทีที่ซาสึเกะพูดจบก่อนจะสบัดหน้ากลับมาที่เดิม

            "หึ อายเป็นด้วยหรอ"

            "นี่นายฉันเป็นผู้หญิงนะ มันก็อายสิ (-/////-) "

            "อย่างเธอยังมีหน้ามาอายอีกหรอ"

            "ทำไม ฉันอายไม่ได้หรือไง"

            "เปล่าก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เธอมีอะไรกับฉันบนชายหาด ที่โลงแจ้ง แถมยังครางซะดังอย่างนั้น จะอายอะไรอีก"

            "(-///-) ฉะ..ฉันเข้าบ้านดีกว่า" ด้วยความเขิน อาย โกรธ ความรู้สึกที่หลากหลาย ทำเอาอิโนะทำอะไรไม่ถูก ลุกขึ้นเดินเข้าบ้านลูกเดียว

 

หมับ

 

            ซาสึเกะคว้าเอวของอิโนะไว้จนอิโนะลงมาอยู่ที่ตัก เขากอดเธอไว้อย่างนั้น

 

            "ตลอดเวลาฉันต้องการเอาชนะพี่ให้ได้ รวมทั้งเรื่องซากุระด้วย ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับยัยนั่นหรอกนะ แต่ฉันอยากให้คนอื่นยอมรับฉันในฐานะอุจิวะ ซาสึเกะ ไม่ใช่ในฐานะน้องชายของ ผู้บังคับการอย่างอุจิวะ อิทาจิ เลยทำตัวเหลวแหลกมาโดยตลอด เธอจะยอมรับและให้โอกาสฉันได้ไหม ถึงฉันจะยังไม่รักเธอตอนนี้ แต่มั่นใจได้เลย ว่าฉันรักใครไม่ได้นอกจากเธอ รอฉันได้ไหม อิโนะ"

            "แล้วฉันจะเชื่อนายได้ไหม"

            "ลองคบกับฉันดูสิแล้วเธอก็จะรู้"

            "ง่ายๆ อย่างนี่เนี่ยนะ"

            "ฉันแค่ขอโอกาส..."

 

            "เอ่อ... ก็ไม่อยากจะขัดจังหวะหรอกนะ น้องชาย แต่ช่วยทำอะไรกัน เสียงเบาหน่อยได้ไหม"

 

อิโนะหันไปตามเสียง

 

            "พี่อิทาจิ พี่ฮิดัน พี่เพน พี่โคนัน ยัยซากุระ" อิโนะเรียกชื่อคนที่มาใหม่ทั้ง 5

            "ยังไม่นอนกันอีกหรอ" ซาสึเกะถามพร้อมหันตัวมามอง โดยอิโนะยังคงอยู่บนตัก

            "เอ่อ.. ก็กำลังจะนอนแล้วแต่ว่า คือ เอ่อ..." (-///////-) ซากุระหยุดพูดขณะที่หน้าแดงเอามากๆ

            "เอ่อ เออ อะไรซากุระพูดมาสิ" อิโนะเร่งคำตอบ

            "โอ๊ย!! ก็เธอเล่นร้องครางดังกันขนาดนั้นใครมันจะไปหลับลงกัน ฟะ" อดีตพี่รหัสพูดหน้าแดงไม่แพ้ซากุระ

            "พี่หวังว่าเราคงจะรับผิดชอบสิ่งที่ทำนะ ซาสึเกะ" อิทาจิพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ตอนนี้อิโนะแทบจะแทรกแผ่นดินหนีเพราะความอาย

            "ฉันรับอยู่แล้ว นานๆ จะเจอแบบนี้"

            "แบบนี้ แบบไหน?" โคนันถาม

            "ก็ยัยนี่ทั้ง เอ็กซ เซ็ก อึ๋ม แถมตอนครางร้องซะดังสะใจขนาดนั้นจะปล่อยให้หลุดมือได้ไง" ซาสึเกะพูดหน้านิ่ง แต่ในตาเต็มไปด้วยความหื่น

            "อย่าพูดแบบนั้นนะ ฉันอาย (>//<) " อิโนะเอามือปิดหน้าตัวเอง

 

            "อืม อ้า อ๊า แรงๆ อีกสิ ซาสึเกะ อ๊าา" ทุกคนหันไปทางต้นเสียงแถวๆ พุ้มไม้ที่อยู่ไม่ไกลนัก

            "ม๊ายต้องห่วงนะ พี่ชายมีฉากขอแต่งงานสุดซึ้ง น้องชายมีฉากขืนใจสุดเร้าร้อน แค่นี้ก็เปิดในงานแต่งของพวกนายได้แล้ว รับรองมีแต่คนชอบ แมงป่องแดงตัวนี้ร๊าบบปากัน" ซาโซริพูดขณะเดินออกมาจากพุ้มไม้ในมือถือกล้องถ่ายวีดีโอที่เปิดฉากรักอันเร้าร้อนของคู่อิโนะกับซาสึเกะ

 

(-///////-) ----> หน้าคู่รัก 2 คู่ และคู่เริ่มรักหนึ่งคู่

 

คู่แรก

            "โคนันเราเข้าไปในบ้านกัน"

            "นี่นายจะ อีกแล้วหรอ"

            "เอ่อน่ามาเหอะ" แล้วทั้งสองก็เข้าไปในบ้าน

 

คู่เริ่มรัก คู่ที่สอง

พรึบ

 

            "ว๊าย นายซาสึเกะจะอุ้มฉันขึ้นมาทำไมปล่อยฉันลงนะ"

            "เราก็ไปกันมั่ง"

            "ไปไหนของนาย"

            "ไปสานต่อจากเสียงเมื่อกี๋ไง ฉันว่าฉันเป็นโรคแพ้เสียงครางของเธอแน่นอนเลยอิโนะ"

            "อะไรของนายฉันไม่เข้าใจ"

            "ก็... พอได้ยินแล้วของขึ้นนะ" ซาสึเกะพาร่างบางของอิโนะเดินเข้าไปในบ้านอีกหลังที่อยู่ใกล้ๆ กัน

 

คู่รักที่สาม

 

            "ซากุระ"

            "ค่ะพี่อิทาจิ"

            "เราก็ไปกันมั่งดีกว่า"

            "ไปไหนค่ะ"

            "ไปทำแบบสองคู่นั้นไง (-.,-)"

            "พี่ก็เป็นไปกับเขาด้วยหรอ"

            "น๊าาน้องสาว ไปกัน ของพี่ก็ชักเริ่มขึ้นแล้ว ไม่ยอมแพ้ไอ้น้องชายหรอก" ทั้งคู่เดินกอดกันเข้าไปในบ้าน

 

เหลือแต่ซาโซริกับฮิดัน

 

            "เขามีคู่กันหมดเลยวะ" ฮิดันมองตาม 3 คู่ไป

            "น๊านดิเอาไงดีวะเรา"

            "ช่วยไม่ได้โวย ตะเวนหาแถวนี้แล้วกัน"

            "แกจะหาหญิงหรือหาปลาวะพูดซะ"

            "ไอ้บ้า ฉันหมายถึง คู่ขาของเราที่อยู่ บ้านข้างๆ โน้นโว้ย"

            "เอ๊ย!!แล้วไป"

 

 

            "ปะ เราก็ไปหาความสุขกันบ้างดีกว่าตามประสาคนโสดดีฟ่า" ทั้งคู่เดินกอดคอกระดกไวท์ ไปตามชายหาดเซไปเซมา เดินไปได้ 10 ก้าวก็ล้มตึ้งแล้วก็นอนสลบอยู่บนหาดทรายเพราะความเมาบวกฤทธิ์ของยาที่ซาสึเกะใส่ไปในเครื่องดื่ม
 

>>>>>>>>>>จบ<<<<<<<<<<