[Fic naruto] short story sakura

ณ บ้านหลังใหญ่

 

"ยินดีต้อนรับนะ ซากุระจัง" เสียงเหล่ารุ่นพี่เกือบสิบคนกล่าวต้อนรับรุ่นน้องสุดแสนจะอ่อนหวานเรือนผมชมพูคนนี้ ร่างบางยืนส่งยิ้มหวานให้รุ่นพี่แต่หละคนสีหน้าปนสงสัยเล็กน้อย

"สวัสดีค่ะฉัน ฮารูโนะ ซากุระ ปี 1 ฝากตัวด้วยค่ะ" ซากุระโค้งหัวให้เหล่ารุ่นพี่

"พี่ชื่อ ซาโซรินะครับ" ซาโซริพุ่งเข้ามาหาร่างบางคนนี้จนหน้าแถบติดเอื่อมมือโอบเอวร่างบางเพื่อให้แนบชิดยิ่งขึ้นเพื่อสัมพันธไมตรีอันดี

 

หมับ

 

"ไอ้ซาโซริ!!!! หยุดเลย" ฮิดันคว้าแขนของซาโซริก่อนถึงเอวร่างบางผลักซาโซริให้อยู่ห่างๆ ซากุระที่ยืนนิ่งกอกตาไปมาทำอะไรไม่ถูก

"เดี๋ยวน้องเขาตกใจ ไม่ต้องกลัวนะ พี่ชื่อฮิดันครับ" ฮิดันหันหน้ามาเอ็ดซาโซริพร้อม 'กอด' เพื่อปลอบโยนซากุระเอามือลูบหัวกดหน้าซากุระให้แนบกับแผนอกกว้างของตน ซากุระเอามือดันหน้าอกเพื่อให้ตัวเองหลุดออกจากอ้อมกอด แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไหร่

"เอ็งอ๊ะ!! ตัวดีเลยไอ้ฮิดัน ปล่อยน้องเขา!!" เพนเดินมาแกะมือฮิดันออกเพื่อช่วยซากุระที่ทำหน้าเหมือนหายใจไม่ออกส่งไปให้โคนัน ซากุระสูดหายใจเข้าปอดเซตามแรงผลักของเพนไปหาโคนัน

"โธ่!!! ไอ้เพนอย่าพึ่งมาขัดสิวะกำลังเพลิน" ฮิดันบ่นออกมาลอยๆ ทำหน้าเซ็งๆ

"เอ็งแหละฮิดัน ชอบมาขัดข้าอยู่เรื่อย" ซาโซริหันมาประจันหน้ากับฮิดัน

"ก็เอ็งทำลุ่มล้ามกับน้องเขาทำไมวะ" ฮิดันตอกกลับ

"ข้าทำอะไร พูดให้มันดีๆ นะโว๊ย ก็แค่ทำความรู้จักเท่านั้น" ซาโซริแก้ตัว

"หรอออ!!! แล้วทำไมต้อง 'โอบ' เอวด้วยวะห๊ะ!!!!" ฮิดันเน้นเสียงใส่

"ก็.... เอ็งก็เหมือนกันแหละ หึ!! ข้าแค่โอบแต่เอ็งอ๊ะ 'กอด!!' หนักกว่าข้าอีก" ซาโซริอ่ำอึ่งอยู่ครู่นึงก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง

"พูดแบบ มาเจอกันม๊ะ!!" ฮิดันถลกแขนเสื้อตัวเอง

"อย่างนี้ก็สวยดิ๊" ซาโซริตั้งกากเตรียมพร้อม

"พวกเอ็งทั้งคู่แหละ พอเลยๆ" เพนรีบห้ามเด็กชายทั้งสอง เมื่อเห็นท่าไม่ดี

"อย่ามายุ่ง!!!!!!" ซาโซริกับฮิดันหันมาหาพร้อมกัน เล่นเอาเพนชะงักไปเลย

 

ตัดมาอีกด้านของห้อง

 

จิ๊บๆๆ (เสียงนกร้อง)

 

"เซ็ตสึไม่เข้าไปห้ามหน่อยหรอ" คิซะเมะหันหน้ามามองเซ็ตสึที่พรวนดินต้นไม้ด้านนอกระเบียงห้อง มีเสียงนกร้อง ผีเสื้อบินไปมาเกาะดอกไม้ที่บานสะพรั่ง

"ไม่อ่ะ ไร้สาระ" เซ็ตสึหันมองคิซะเมะที่กำลังให้อาหารปลาในตู้ พร้อมเล่นกับพวกมัน ซากุระยืนมองทั้งสองด้านที่แต่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง

"ไม่เป็นไรนะน้อง พวกนั้นมันก็แบบนี้แหละ" โคนันยืนข้างๆ ซากุระกอดอกมองพวกเพื่อนกำลังจะลงมวยกันอยู่ ซากุระหันมามองพวกที่เถียงกันกระตุกยิ้มเบาๆ เล็กน้อย

"เสียงเอะอะอะไรกัน" เสียงสุดเยือกเย็นดังขึ้นมาหยุดทุกการกระทำ ซากุระสะดุ่งเล็กน้อยหุบยิ้มก่อนจะค่อยๆ หันไปมองผู้พูด

"อุจิฮะ" ซากุระพรำพรัมออกมาเบาๆ กับตัวเอง

"เรียกฉัน มีอะไร" มาดาระมองซากุระค่อยๆ สาวเท้าเข้ามาประจันหน้ากับร่างบางเรือนผมชมพูที่มองเขาอยู่เช่นกัน

"ปะ..เปล่าค่ะไม่มีอะไร" ซากุระสบตาแล้วตอบถึงแม้เธอจะกล้าสบตาแต่ก็ยังกลัวนิดๆ อยู่ดีก่อนจะก้มหน้าหลบตาไป

"หึ!! สบตาด้วยกล้าดีดิ" มาดาระกล่าวชมพร้อมกระตุกยิ้มให้เล็กน้อย ซากุระเหลือบตาขึ้นมามองเห็นรอยยิ้มอันน่ากลัวก็ก้มหน้าเม้มปากแน่น

"เอ่อ.. คนนี้ไงซากุระเจ้าของนิยายที่นายเลือก" โคนันพูดเพื่อกระชากวิญญาณทุกคนที่แข็งทื่อไปเมื่อกี๋ให้กลับเข้าร่าง

"อืม ฉันรู้แล้ว พวกนายไม่มีอะไรทำกันหรือไง" มาดาระตัดบทพูดมองทุกคนที่ยื่นตัวตรงฟังคำบัญชาจากประธานนักเรียน แต่ดูแล้วเหมือนกับทหารรอรับคำบัญชาจากราชาเสียมากกว่า

"แหม... มาดาระนายอย่าขรึมมากนักสิวะ เดี๋ยวน้องก็กลัวหรอก นายก็สนเด็กคนไม่ใช่หรอ ฉันรู้นะ" ซาโซริพูดออกมาเดินไปตบไหล่มาดาระเบาๆ มาดาระเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

"ไร้สาระ" มาดาระกระแทกเสียงใส่ซากุระเล็กน้อย แต่ก็ทำเอาร่างบางที่ยืนก้มหน้าสะดุ้ง

"ไม่ต้องกลัวนะน้องไอ้นี้มันก็แบบนี้แหละ เจ้าชายเยือกเย็น ประจำมหาลัยเรา แต่เอาจริงๆ แล้วมันใจดีมากเลยนะ ไม่ต้องกลัว" ซาโซริพูดออกมาเพราะตอนนี้สาวน้อยร่างบางเอาแต่ก้มหน้าลูกเดียว

"เอาหละน้องซากุระจังตอนนี้เธอก็เป็นหนึ่งในคณะกรรมการของมหาลัยแล้วนะ ส่วนเรื่องตำแหน่ง อื่ม...อ๋อ!เป็นผู้รักษากฏทำงานคู่กับ มาดาระ อุจิฮะ มาดาระ คนนี้ เรื่องงานก็ฟังจากมาดาระแล้วกัน แต่ถ้ายังไม่มีอะไรทำพี่ฝากดูแลห้องด้วยนะ ตอนนี้พวกพี่ๆ มีงานต้องไปประชาสัมพันธ์ข้างนอก ทำความรู้จักกันไปนะ มาดาระนายก็อย่างดุจนเกินไปหละเข้าใจใช่ไหม พวกพี่ไปก่อนนะจ๊ะ บ๊ายยย" โคนันหันไปหามาดาระที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้มองไปทางอื่น ก่อนจะหันมาหาซากุระแล้วโบกมือลาพร้อมลากคอเสื้อของเหล่าเพื่อนๆ ออกไปจากห้องกิจกรรม ทิ้งให้ทั้งอยู่กันตามลำพัง มาดาระมองตามเหล่าเพื่อนๆ ก่อนจะหันมามองร่างบางที่ยืนยิ้มให้โคนันอยู่กลางห้อง

"ต้องการอะไรกันแน่ ทายาทแห่ง ฮารูโนะ" เสียงเย็นเอ่ยดังขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เย็นชาดวงตาสีแดงฉานเปร่งประกายออกมาอย่างน่ากลัว

"คะ..คือว่าฉะ..ฉันต้องการเอาพลังเนตรคืนคะ..ค่ะ" ซากุระพูดเสียงตะกุกตะกักมองชายตรงหน้าอย่างหวาดๆ มาดาระเริ่มสาวเท้าเข้ามาใกล้

"ต้องการ.." มาดาระไล่ต้อนซากุระให้ถอยหลังไปเรื่อยๆ จ้องด้วยสายตาอันแข็งกร้าว

"พลังเนตร.." ซากุระถอยหลังมาเรื่อยๆ จนหลังติดกับผนังห้อง จ้องมองชายตรงหน้าอย่างกลัวๆ กอกตามองซ้ายมองขวาเพื่อหาทางหนี

"คืน.." มาดาระท้าวมือข้างซ้ายกับกำแพง ซากุระมองตามมือก่อนจะเขยิบตัวไปอีกทาง

"อย่างนั้น.." มาดาระท้าวมือข้างขวากับกำแพงกักตัวร่างบางไว้ ก้มหน้ามาใกล้หน้าหวานจนปลายจมูกชนกันเล็กน้อย ซากุระเบิกตากว้างตกใจกับการกระทำของร่างสูงแนบตัวติดกำแพงจนแทบจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกับกำแพงแล้ว

"สินะ" มาดาระกระซิบข้างหูลดมือที่ทาบกำแพงลงมา 'โอบ' เอวร่างบางดึงตัวซากุระมาแนบกับตัวเอง ซากุระยืนตัวแข็งทื่อไปโดยปริยายเกรงตัวสุดๆ 'ไหนใครบอกว่ารุ่นพี่เป็นคนเย็นชา เยือกเย็น ไร้ซึ่งความรู้สึก คิดว่าจะคุยกันง่ายๆ แท้ๆ เป็นรุ่นพี่ที่แย่ที่สุด' ซากุระร้องโอดครวญในใจ

"ว่า..ฉัน..อยู่..ล่ะสิ" มาดาระพูดช้าๆ ที่ละคำวนเวียนข้างๆ ใบหูบางจังหวะก็เอาริมฝีปากมาสัมผัสเบาๆ เล่นเอาซากุระหน้าร้อนขึ้นมาทันที

"ปล่อย!!ฉันนะค่ะ!! รุ่นพี่! ปล่อยสิ!!" ซากุระดึงสติตัวเองกลับมาเอามือทาบที่แผ่นอกกว้างแล้วออกแรงดัน

 

ฮึ๊บ!!

.....

...

..

.

'ไม่ขยับสักนิดคนหรือ....กันเนี๊ย' ซากุระร้องโอดครวญในใจ

"หึ!! ลูบหน้าอกฉัน คิดจะลวนลามกันหรือไง" มาดาระกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นไปอีก

"ไม่ใช่นะค่ะ!!! ฉันบอกแล้วไงว่า..."

"จะมาเอาพลังเนตรนี้คืน มันจะง่ายไปหน่อยมั้ง" มาดาระเบิกเนตรวงแหวนมองเข้ามานัยตาของซากุระ ซากุระมองเข้าไปในตาก็เห็นเป็นภาพอดีตของร่างสูงที่ทนทรมานกับความเจ็บปวดของพลังแห่งดวงตานี้ ทั้งๆ ที่เขาไม่ต้องการแค่เพียงปล่อยตัวเองเข้าสู่ห้วงอารมณ์แห่งความโกรธจนพลังแห่งดวงตานี้ทำร้ายคนอื่น แม้แต่กับน้องชายของเขาเอง

 

เมื่อประมาณ 5 ปีที่แล้ว

 

'เฮ๊ย!!! พวกเรารุมมัน' เสียงทุ้มดังขึ้นมาก่อนจะมีเสียงฝีเท้านับสิบวิ่งกรูกับไปตาม

'อย่าหมาหมู่สิวะ ไอ้พวกสวะ!!!' เสียงเหี้ยมเอ่ยออกมาอย่างท้าทาย

'ฮ่าฮ่าฮ่า พวกกูหมาทุกตัวโว๊ยยย!! อัดมัน!!' เสียงของหัวหน้าฝั่งตรงข้ามเอ่ยออกมาอย่างขำ สีหน้ารับคำท้า

'ทำเป็นเก่งนักหรอ!! นี่!! คิดว่าอยู่ตระกูล อุจิฮะ แล้วพวกกูจะกลัวมึงหรือไง ห๊ะ!!!' เสียงของพวกที่รุมกระทืบชายร่างสูงผมดำอย่างเมามัน ชายผมดำเองก็ไม่ยอมให้โดนกระทืบอยู่ฝ่ายเดียว ต่อย เตะ กลับไปเหมือนกัน แต่ดูเหมือนฝ่ายนั้นจะมีคนเยอะเกินไป ตอนนี้ชายผมดำลงไปนอนกับพื้นแล้ว

'อิสึนะ!!!' เสียงทุ้มเรียกชื่อร่างสูงที่โดนรุมก่อนจะวิ่งเข้าไปช่วย

'หึ!! มีพวกมาช่วยหรอ มาคนเดียวจะทำอะไรพวกกู 10 กว่าคนได้วะ ไอ้อ่อน!!' ชายที่เหยียบหน้าอกร่างสูงที่นอนอยู่หันมองมาทางมาดาระ

'หึ!! พวกมึงยังไม่เห็นพลังที่แท้จริงของ อุจิฮะ อย่าพูดดีกว่า ไสหัว!!!ไปซะถ้ายังไม่อยากเจอนรก!'

'นรกหรอ เดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะได้เจอก่อน เอ๊ย!! สงเคราะห์มันหน่อยดิ' ร่างสูงนั่งบนอกของอิสึนะ สั่งลูกน้องอย่างสบายอารมณ์ ลูกน้องของมันตรงเข้ามาหามาดาระพร้อมอาวุธในมือ

'พะ..พี่ชาย' เสียงของร่างสูงที่นอนร้องเรียกออกมาอย่างแผ่วเบา ร่างสูงอีกคนหันมองด้วยใบหน้าที่สะใจเอามือตบหน้าอิสึนะเบาๆ

'เป็นไงหล่ะมึง ดูพี่มึงโดนกระทืบให้ดีๆ นะโดยเฉพาะฉากที่ปลายมีดเสียบเข้าที่ท้องนะ ฮ่าฮ่าฮ่า' (ชื่อ)มองด้วยสายตาที่เคียดแค้นก่อนจะหันมองไปที่มาดาระ จังหวะเดียวกับที่ลูกน้องของมันเอามีดขึ้นมาและง้างมือเตรียมพร้อมที่จะแทง!!!

'อย่า!!!!!' อิสึนะกรีดร้องออกมาจ้องมองที่ชายถือมีดร่างสูงคนนั้นก็ทรุดลงไปกองกับพื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจากทวารทั้ง 5 จนไหลกองเต็มพื้น ก่อนจะหันมองชายที่นั่งทับตนอยู่มองด้วยสายตาที่แข็งกร้าวนัยตาสีดำค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงฉานราวกับ 'เลือด'

'อิสึนะ!!!!!!อย่าใช้มันนะ! ถ้าน้องใช้มันหละก็น้องต้อง....' มาดาระตะโกนออกมาอย่างดังพยายามสบัดตัวออกจากการจับกลุ้ม

'แกนะอยากเจอนรกมากนักใช่ไหม หึ!! ฉันจะให้แกได้เจอเอง จงวนเวียนอยู่ในนรกนั้นไปตลอดเถอะ' อิสึนะมองร่างสูงอย่างคนเหนือกว่าด้วยสายตาสุดแคน

'กะ..กะ.แกมะ.มันปะ.ปีศาจ!!! ปีศาจ ช่วยด้วย!!! อย่าเข้ามานะ!!' ร่างสูงทอยกรุออกจาก(ชื่อ)อย่างเร็ว ร่างสูงค่อยลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปหาแล้วมองจ้องที่ดวงตา

'อย่าาาาา!!! อ๊าาาาา!!!' หลังจากที่อิสึนะจ้องตาร่างสูงก็ร้องออกมาอย่าทรมานก่อนจะหยุดนิ่งไปตาค้างตัวแข็งทื่อน้ำหูน้ำตาไหลออกมาแล้วค่อยๆ ล้มลงกับพื้น คนที่จับมาดาระได้เห็นอย่างนั้นเอามือสับต้นคอมาดาระให้ทรุกลงกับพื้นก่อนจะวิ่งเข้ามาหาลูกพี่ของตนพร้อมถือมีดเดินตรงเข้ามาเตรียมแทง อิสึนะหันมองที่มีดแล้วสบัดหน้ามีดนั้นก็หลุดออกจากมือของอีกคนอย่างง่ายดาย ร่างสูงเดินตรงไปหระจันหน้าบีบคอยกตัวชายอีกคนขึ้นมาด้วยมือข้างเดียวพอเห็นว่าชายคนนั้นแน่นิ่งไปก็เหวี่ยงให้ไปไกลๆ ส่วนคนอื่นๆ ที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบหนี้ไปอย่างเร็ว อิสึนะเดินมาหาผู้เป็นพี่ดวงตากลับมาเป็นปกติแต่นัยตาของเขาตอนนี้อ่อนล้ามากอย่างเห็นได้ชัดและเริ่มมีเลือดออกจากดวงตาคู่นั้น ไหลออกมาเป็นทางหยดลงพื้นราวกับหยดเหงื่อ

'พะ.พี่ชายไม่เป็นไรใช่ไหมครับ ปลอดภัยดีสินะ โล่งอกไปที' อิสึนะพยุงร่างของมาดาระขึ้นมา มาดาระค่อยๆ ลืมตามองผู้เป็นน้องก็ต้องตกใจเพราะตอนนี้เลือดใบหน้าและดวงตาเต็มไปด้วยเลือด

'อิสึนะ!! ทำไมถึง.. น้องก็รู้ว่าร่างกายน้องทนกับพลังนั้นไม่ได้ถ้าน้องใช้เกินขีดจำกัดน้องก็ต้อง...' มาดาระมองหน้าน้องชายอันซีดเผือกด้วยดวงตาที่สั่นไหว

'ตาย ผมไม่เป็นไรหรอกครับผมยอมตายเพื่อให้พี่อยู่ต่อไป ผมดีใจที่มีพลังนี้ อย่างน้อยผมก็ใช้มันปกป้องพี่ได้ พลังเนตรต้องสาปของตระกูลเรา สำหรับผมแล้วมันคือพลังมหศจรรย์ที่สวรรค์ประทานให้มา ผมคิดแบบนั้น' อิสึนะพูดอย่างยิ้มๆ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้าเต็มทีก่อนทรุดตัวลงกับพื้นมาดาระตรงเข้าไปรับร่างของน้องชายเขารับรู้ทันที่ว่า....

'น้องยอมรับพลังนั้นได้แต่พี่ไม่มีวันไอ้พลังบ้าๆ แบบนี้ พวกมัน ต้องเจอกับความสูญเสียแบบเดียวกับที่พวกเราเจอมาตลอด 100 ปี คอยดูไว้นะ อิสึนะ' มาดระกอดร่างอันไร้วิญญาณดวงตาเปลี่ยนจากสีดำเป็นแดงฉาน

'ฮารูโนะ จะต้องพินาศ!!!!'

 

"ฮื๊ดดด...ฮ๊ะ" หลังจากมาดาระฉายภาพอดีตให้ดูซากุระถึงกับค้างไปชั่วขณะ ก่อนสติจะกลับมาหายใจอย่างแรง ร่างบางแทบจะลงไปกองที่พื้นยังดีที่ร่างสูงกอดไว้อยู่

"หึ เห็นแล้วใช่ไหมว่าฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง ในเมื่อพลังนี้มันเลือกฉัน คนที่ปฏิเสธมันมาโดยตลอด แทนที่จะเลือกน้องฉัน คนที่ยอมรับมัน และฉันจะใช้มันทำลายตระกูลของเธอให้พังพินาศ เช่นเดียวกับที่ ตระกูล อุจิฮะ" มาดาระพูดออกมาอย่างแข็งกร้าว จับปลายคางร่างบางให้เงยหน้ามองเขา

"มะ.มันก็สาสมกับสิ่งที่พวกคุณทำกับตระกูลของเราแล้วนิ" ซากุระตอบตามตรง

"หึ!! เธอจะบอกว่า ที่น้องฉันต้องมาตายมันสาสมแล้วงั้นหรอ ห๊ะ!!" มาดาระตะคอกใส่ซากุระเสียงดังจนร่างบางที่ยืนอยู่ถึงกับสะดุ่งพร้อมบีบปลายคางอย่างแรงจนผิวขาวเนียนเริ่มปรากฏรอยแดงให้เห็น

"นั่นมัน...เพราะ..ว่านะ..น้องคุณไปหาเรื่องเองนิน่า มันไม่เกี่ยวกับพวกฉัน" ซากุระเอามือปัดมือมาดาระออกจากคางของตัวเอง

"ปากดีจริงนะ เธอน่ะ" มาดาระจับปลายคางซากุระอีกครั้งแล้วบีบแรงกว่าเดิมจนร่างบางขยับหน้าไม่ได้

"กะ.ก็มันจริงนินะ..อื้มๆ" ไม่ทันที่ซากุระจะพูดจบมาดาระก็กระแทกริมฝีปากลงบนปากอวบอิ่มดูดกลืนคำพูดของร่างบาง ซากุระเบิกตากว้างเอามือดันหน้าอกชายตรงหน้าออกไปแต่มีหรือจะต้านแรงร่างสูงได้ มาดาระเริ่มลุกล้ำกว่าเดิมเอาปลายลิ้นร้อนตวัดไปมากับปลายลิ้นของอีกฝ่ายอย่างถือโอกาส มืออีกข้างที่โอบเอวกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก

 

พรึบ!! เพี๊ยะ!!

 

"คนฉวยโอกาส!!!" ซากุระรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักอกมาดาระออกไป ก่อนจะตบเข้าที่หน้าอย่างแรงด้วยความโกรธ

"หึ!! ปากดีต่อไปอีกสิ" มาดาระมองหน้าซากุระอย่างเหยียดๆ

"ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหนก็ยังเหมือนเดิมเลย เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น สมควรแล้วที่เป็นตระกูลต้องสาปแบบนี้" ซากุระพูดอย่างไม่เกรง ความกลัวที่มีตอนแรกหายไปเหลือเพียงความโกรธ

 

ปึก!!!

 

"หึ!! กล้าดียังไงมาว่าตระกูลฉัน" มาดาระต่อยกำแพงข้างๆ ตัวซากุระอย่างโมโหมองด้วยดวงตาที่แกรงกร้าว ถ้าคนตรงหน้าเป็นชายหละก่อนปานนี้คงนอนลงไปกองบนพื้นแล้ว

"แล้วคุณล่ะกล้าดียังไงถึงทำกับฉันแบบนี้ ฉันคิดว่ารุ่นพี่จะคุยรู้เรื่องแท้ๆ จะได้จบง่ายๆ ทำไมยังปล่อยให้เรื่องราวในอดีตมาทำลายปัจจุบันที่เป็นอยู่ด้วยหละ" ซากุระพูดสิ่งที่ตนคิดออกมา มาดาระมองหน้าร่างบางด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

"นั่นสิ... เธอบอกว่าจะมาเอาพลังเนตรต้องสาปนี่คืนสินะ ฉันเข้าใจสิ่งที่เธอต้องการแล้ว" มาดาระลดมือที่กำแพงลงมารวบตัวซากุระไว้ดึงให้แนบชิดกับตัวเอง

"รุ่นพี่!!! เข้าใจแล้วก็ปล่อยสิ จะได้คุยกันเรื่องการคืนพลังนะ...อ๊ายยยย!!!!" ไม่ทันที่ซากุระจะเอ่ยต่อมาดาระก็อุ้มร่างบางขึ้นมาพาดบ่าพร้อมเดินออกมานอกห้องทำงานและตรงไปที่ 'ห้องนอน'

"ปล่อยฉันนะ!! รุ่นพี่จะพาฉันไปไหน ปล่อยสิ" ซากุระดินไปมาบนไหล่กว้างต้องนี้มาดาระพาเธอขึ้นมาชั้นสองของบ้านแล้ว บ้านหลังนี้อยู่ในติกกับมหาลัยที่ทั้งคู่เรียนอยู่เป็นที่รวมตัวกันของเหล่ากรรมการนักเรียน

 

แอ๊ดด.. ปั้ง!! แคร็ก

 

มาดาระเปิดประตูก่อนจะเข้าไปด้านในห้องอย่างเร็วตรงไปที่เตียงนี่ขาวสะอาด โยนร่างบางลงบนเตียนที่แสนจะนุ่มเด้งน่าสัมผัสอย่างแรง

 

"โอ๊ย!!! ทำอะไรเนี่ยเจ็บนะ ห๊ะ!! เตียง ห้องนอน!! ระ.รุ่นพี่จะทำอะไรนะ อย่าเข้ามานะ" ซากุระมองชายตรงหน้าที่กระชาดเสื้อของตัวเองออกอย่างแรง อีกมือปลดเข็มขัดอย่างเร็วก่อนจะโถมตัวเข้ามาคร่อมร่างเธอ

"เธอบอกว่าจะเอาพลังเนตรคืนไม่ใช่หรือไง นี่ไงฉันก็กำลังทำอยู่ ว่ามาเลยอยากได้คืนกี่คน ชายเท่าไหร่ หญิงเท่าไหร่ ฉันจะคืนให้เธอจนกว่าเธอจะพอใจเลยนะ.. ซากุระ" มาดาระขึ้นคร่อมร่างบางตรึงแขนเธอไว้ด้วยมือทั้งสองข้างโถมตัวทับเธอจนขยับไม่ได้ สายตาจากเดิมที่มองด้วยความแข็งกร้างต้องนี้มันเต็มไปด้วยความปราถนารถ ร่างบางขมวดคิ้วเล็กน้อย สงสัยในคำพูดที่ฟังแล้วไม่เข้าใจของร่างสูงที่อยู่บนตัว

"กี่คน? มะ..หมายความว่าไง?" ซากุระถามออกไปด้วยความซื่อ มาดาระกระตุกยิ้มเล็กน้อย สายตาเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ แต่เต็มไปด้วยความต้องการ เขาค่อยๆ ก้มหน้าลงมากระซิบเบาๆ ที่หูของร่างบาง

"เดี๋ยวก็รู้ว่ามันคืออะไร แต่รับรองว่า ถูกใจเธอแน่น ฮารูโนะ ซากุระ" มาดาระพูดวนข้างๆ ใบหูอย่างแผวเบา ก่อนจะสอดลิ้นร้อนๆ เข้าไปในใบหูขาวสะอาดของร่างบาง

"อื๊มม.." ซากุระเผลอครางเสียงหวานออกมาอย่างลืมตัวกับสัมผัสแปลกใหม่ที่เธอพึ่งเคยได้รับ มาดาระไล่ลิ้นลงมาที่ลำคอขาวดูดเลียซึมซับความหวานจากคาวสาวของร่างบาง  'เป็นรสสัมผัสที่สุดจะเนียนนุ่มลิ้นเสียจริง' มาดาระคิดในใจ ซากุระพยายามดิ้นให้หลุดจากการลุกล้ำแต่ก็ไม่เป็นผลเธอจึงยอมนอนเฉยๆ หลับตารับเพียงสัมผัสร้อนๆ จากร่างสูง เธอไม่อาจขัดเขาได้ มาดาระยังคงดูดเลียชิมความหวานจากเนื้อสาวต่อไป

"ฮึ๊ดๆ ฮึดๆ" เสียงใสร้องออกมาด้วยความสั่นเครือ มาดาระชะงักไปเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นมามองหน้าร่างบางที่นอนร้องไห้น้ำตาไหล่ 'เล่นแรงไปหรือเปล่าเรา' มาดาระคิดในใจ

"ถามอะไรหน่อยได้ไหม" เสียงทุ้มกล่าวออกมา ซากุระหันหน้ามามองหน้ามาดาระผ่านม่านน้ำตา

"ทำไมถึงอยากได้พลังเนตรคืนตอนนี้"

"เพื่อไม่ให้ตระกูลต้องล้มสลาย ฉันต้องเอาพลังเนตรไปคืนให้เทพซึคุโยมิ เพื่อเป็นการคลายคำสาป" ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"คำสาป?" มาดาระถวนคำ

"ใช่ คำสาป การสาปแช่งมันก็เหมือนว่าตัวเองในกระจก คำสาปนั้นมันสะท้อนกลับมายังพวกเราด้วยเช่นกัน และเพื่อไม่ให้ตระกูลต้องล้มสลายฉันจะเอาพลังนี้ไปคืนเทพซึคุโยมิ เช่นเดียวกันคำสาปที่ท่านฮารูโนะได้สาปแช่งพวกคุณมันก็จะหายไปด้วยเช่นกัน มาหยุดคำสาปนี้ดะ.."

"ฮ่าฮ่าฮ่า ยิ่งได้ยินอย่างนั้นฉันยิ่งสะใจ ในที่สุดความฝันของฉันก็เป็นจริง ฮารูโนะ ต้องล้มสลาย!!!" มาดาระมองจ้องที่นัยตาเขียวมรกตสีใสเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนจะค่อยๆ หมองลง

"ทะ.ทำไมละ นี่เป็นวิธีการแก้คำสาปของตระกูลพี่ด้วยแล้วทำไม.." ซากุระถามด้วยความไม่เข้าใจ

"เพราะเราได้รับความเจ็บปวดเหมือนกันนะสิ แต่..." มาดาระกลับขึ้นมานั่งคร่อมทับร่างซากุระไว้เอื้อมมือจับเสื้อเชิดสีขาวตรงกระดุม

"ตระกูลของฉันจะไม่ล้มสลาย อย่างแน่นอนและฉันก็จะไม่ยอมให้ตระกูลของเธอต้องล้มสลายไปด้วย เพราะเราจะ... รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน" มาดาระกระชากเสื้อสีขาวของซากุระออกอย่างแรงจนกระดุมที่ติดกระเด็นหลุดออกมา เผยให้เห็นผิวเนื้อสาวสุดขาวผ่องกระทบแสงไฟสีขาวในห้อง ร่างบางตรงหน้าช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก

"อ๊ายยย!!!" ซากุระกรีดร้องออกมาอย่างลืมตัวเอามือปิดหน้าอกตัวเอง มาดาระกระชากแขนน้อยๆ ของซากุระแล้วตรึงมันไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว มืออีกข้างล่วงเข้าไปในกระโปรงอย่างเร็วคลึงจุดรับสัมผัสของร่างบางทันทีเพื่อหยุดอาการขัดขืนของซากุระปากทำการสำรวจลำคอและเนินอกอย่างกระหายสัมผัสผิวที่สุดแสนจะนุ่มลิ้นช่างชวนให้หลงใหลในตัวร่างบางจริงๆ มาดาระทำรอยแดงตามทางที่ปากผ่านมาจนลำคอและเนินอกขาวอวบเต็มไปด้วยรอยแดงแสดงถึงการถูกตรีตราเป็นเจ้าของตอนนี้ร่างกายของเธอกำลังจะเป็นของชายตรงหน้าที่พึ่งเจอกันไม่ถึงวันด้วยซ้ำ มาดาระเงยหน้ามาจูบปากเธออย่างดูดดื่มเอาปลายลิ้นตวัดไปมาทั่วปาก

"อ๊ายยย!! หยุดนะ!! คุณจะทำแบบนี้กับคนที่พึ่งเจอกันไม่ได้นะ" ซากุระขืนตัวสุดชีวิตเพื่อจะให้ผ่านจากเนื้อมือปีศาจตรงหน้า มาดาระเห็นว่าร่างบางยังขัดเขาอยู่มือข้างที่ล้วงลงไปคลึงจุดไว้ต่อการสัมผัสเปลี่ยนเอานิ้วสอดเข้าไปในตัวเธอ ซากุระถึงกับอ่อนระทวย

"อื๊ม.." เสียงครางหวานๆ เล็ดรอดออกมาจากร่างบางนั่นยิ่งทำให้มาดาระได้ใจเพิ่มนิ้วจากหนึ่งเป็นเป็นสองขยับเข้าออกช้าๆ เพราะความแน่นของร่องหวานทำให้ขยับไม่ได้มากนัก มาดาระค่อยๆ ซอยนิ้วช้าๆ ลึกเข้าไปจนสุดโคนนิ้วก่อนจะตวัดปลายนิ้วไปมาในตัวซากุระอย่างชำนาญ มือที่จับแขนร่างบางไว้เลื่อนลงมาปลดตะขอชั้นในออกอย่างช้า เพราะรู้ว่าตอนนี้ร่างบางขัดขืนเขาไม่ได้แล้ว มาดาระค่อยๆ ไล่ลิ้นลงมาที่เนินอกอวบอิ่มอย่างช่ำชอน

"พะ.พอถะ.อ่า..เถอะนะ... อ้า..ฉันไม่เอาละ..อืม..แล้วกะ..อื๊อ..ก็ได้แต่ปะ..อ๊าา..ปล่อยฉันไปเถอะนะ อื่ม..ขอร้องอย่าทำแบบนี้" ซากุระขอร้องออกไปสายตาอยู่ที่มาดาระเขาเองก็มองเธอเช่นเดียวกัน ก่อนจะตวัดปลายลิ้นร้อนๆ สากๆ กับยอดอกเบาๆ ไปมาจนมันเริ่มชูชันขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เล่นเอาซากุระพูดไม่เป็นศัพท์จนแทบจับใจความไม่ได้ จบคำที่ซากุระครางออกมามาดาระถึงกับกระตุกยิ้มออกมาเบาๆ หยุดเล่นกับยอดอกที่ชูชันสู้ลิ้น ผลักปากมาหอมแก้มเนียนอย่างลุ่มหลง

"มาถึงขั้นนี้แล้วจะให้ฉันหยุดหรอ... คงยาก อย่าพูดอะไรที่ฉันทำไม่ได้สิ ที่รัก" มาดาระกระซิบบอกด้วยเสียงแหบแห้งแต่ทรงเสน่ห์พรางเอาลิ้นสอดเข้าไปในใบหูร่างบางเพื่อจุดไฟอารมณ์ที่มีให้โหมมากขึ้นไปอีก มาดาระผลักปากออกมาจูบปิดปากกับซากุระอีกครั้งอีกมือเริ่มขยับซอยเร็วขึ้นเมื่อความแน่นเริ่มคลายบวกกับน้ำหล่อลื่นที่ไหลออกมามากมาดาระไล่จูบลงมาเนินอกดูดเลียยอดอกอย่างสนุกปากก่อนจะเงยหน้ามองหน้าซากุระที่บิดเบี้ยวอย่างเซ็กซี่ด้วยความเสียวซ่านที่ได้รับ มาดาระเร่งจังหวะมือเร็วกว่าเดิมจนได้ยินเป็นเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นมา

"อ๊า.. อ๊ะ.. พะ..อี๊อ.พอเถอะนะ" ซากุระหลับตาพูดออกมาอย่างกระเส่า มาดาระยิ่งเพิ่มความเร็วและแรงขึ้นไปอีกเพื่อเร่งให้ร่างบางแตะปลายสุดขอบฟ้า

"หยุดน๊าาา....อ๊าาาาาา...อ๊ะ..อ๊ะ" มาดาระเพิ่มนิ้วจากสองเป็นสามแล้วขยับอย่างเร็วแรงซากุระลืมตัวยกสะโพรกขึ้นมารับจังหวะมือก่อนจะกระตุกเกร็งทั้งร่างในหัวขาวโพรงตัวเบาดั่งลอยเคว้งในห่วงอากาศหายใจหอบถี่ มาดาระก้มลงไปจูบปากร่างบางอีกครั้งโดยครั้งนี้ซากุระให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี มาดาระยังคงซอยนิ้วเข้าออกอย่างช้าๆ จนซากุระหายเกร็งแต่ยังคงกระตุกอยู่อย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงถอนนิ้วออกมาจากร่องเนื้อดูดเลียน้ำหวานของร่างบางอย่างกระหายปลดกางเกงตัวเองออกย่างชั่งใจมองร่างบางด้วยสายตาร้อนๆ

"ไม่ต้องหวงนะฉันจะไม่ยอมให้ตระกูลของเราต้องพบจุดจบหรอก มาร่วมกันสร้างตระกูลด้วยกันดีกว่านะ ซากุระ" มาดาระพูดอย่างช่างใจเบียดตัวเองเข้าไปแนบชิดกับร่างบางจับตัวตนถูไปมากับร่องเนื้อ

"ยะ..อย่านะ ยะ..อ๊าาาาา...อื๊มมม.." ซากุระเม้มปากเน้นด้วยความเจ็บที่แล่นผ่านเข้ามาในร่างกาย หลังจากมาดาระกระแทกตัวตนเข้าไปในตัวเธออย่างแรงจนมิดในครั้งเดียว

"อ่า... นะ..แน่นมาก" มาดาระเอ่ยชมร่องเนื้อของร่างบางเขารู้สึกดีมากเมื่อตัวตนของเขาเคลื่อนตัวผ่านเยื่อบาง มาดาระเริ่มขยับเอวช้าๆ เนิบๆ เพื่อให้ร่างบางปรับตัวรับกับสิ่งแปลกปลอมที่แทรกเข้าไปในตัว ซากุระเม้มปากกลั้นความเจ็บไว้มือกำผ้าปูที่นอนแน่นหลับตาเธอไม่ต้องการรับรู้เรื่องราวต่อจากนี้ ร่างสูงมองหน้าร่างบางที่แสดงให้รู้ว่าเธอไม่ได้สุขสมไปกับเขาเลย

"ลืมตา อ๊ะ..." มาดาระอัดตัวตนใส่ซากุระแรงจนร่างบางถึงกับครางเสียงหวานออกมาอย่างลืมตัว

"ฉันสั่งให้ลืมตาขึ้นมา อ๊ะ.. อ๊ะ.." มาดาระอัดกระแทกตัวตนอย่างแรงเพื่อให้เธอลืมตาขึ้นมามองเขา ซากุระทนความเจ็บไม่ได้จำต้องลืมตาขึ้นมามองร่างสูง มาดาระยังคงขยับเอวช้าๆ เพื่อให้ร่างบางคลายความเจ็บเขาฟืนเป็นอย่างมากร่องเนื้อของร่างบางช่างตอดรัดแนบแน่นเสียจริง

"หายเจ็บหรือยัง ที่รัก" มาดาระจ้องตาร่างบางถามด้วยเสียงแหบแห้งเล่นเอาซากุระหน้าร้อนผ่าว ความเจ็บตอนนี้คลายลงไปมากแล้วเหลือแต่ความรู้สึกแปลกใหม่ที่แทรกเข้ามา เธอกำลังฟืนความต้องการของตัวเองอยู่แต่สมองกับร่างกายดันขัดแยงกันสะโพรกของเธอตอนนี้เด้งสวนกลับไปอย่างลืมตัว มาดาระรู้ว่าซากุระกำลังฟืนความต้องการของตนเองก็ยิ่งได้ใจ

"เธอไม่ต้องการแบบนี้สินะ งั้นฉันจะหยุด" มาดาระขยับเอวออกมาช้าๆ มองร่างบางที่ทำหน้าบิดเบี้ยวมือกำจิกที่นอนแน่น

"แต่...มันยาก ฉันทำไม่ได้ อ๊าา" มาดาระอัดกระแทกตัวตนใส่ซากุระแรงๆ อีกครั้ง

"อ๊าาาา บะ..เบา จะ.เจ็บ" ซากุระถึงกับร้องครางเสียงหลงออกมามือจับไหล่มาดาระเพื่อไม่ให้ร่างสูงขยับตัวแรง มาดาระยิ้มกับอาการของร่างบาง เขาเริ่มซอยเอวเข้าออกช้าๆ เร่งจังหวะเร็วขึ้นเมื่อฟืนความต้องการของตัวเองไม่ได้

"อ่า...อ๊ะ..ระ..แรงอีก..อือ อ๊ะๆ..." ซากุระเองก็ห้ามตัวเองไม่ได้เธอขยับเอวสวนรับจังหวะกระแทกเองของมาดาระ ทั้งคู่ตอบรับซึ่งกันและกันราวกับว่าเป็นคนรักมานาน มาดาระชั้นตัวขึ้นมาจับเอวซากุระขยับเอวเร็วและแรงขึ้นไปอี

"มาจบเกมกัน ที่รัก" มาดาระอัดกระแทกเอวใส่ซากุระไม่ยั้งราวกับจะฉีกร่างเธอให้แยกออกจากกัน เสียงเตียงสั่นไหวไปตามแรงโยกที่หนักหน่วงก็ทุกอย่างจะจบลงด้วย

"อ๊าาาาาา!!!...." มาดาระกระแทกเอวสุดแรงที่มีในครั้งสุดท้ายปลดปล่อยอารมณ์ที่สะสมมาสู่ร่างกายของซากุระอย่างทั่วท้นเขาโน้มตัวลงมากอดรัดร่างบางไว้แน่นเอาหน้าซุกซอกคอหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า ซากุระขมิบตอดรัดตัวตนของมาดาระอย่างเชื้อชวนรับการปลดปล่อยของร่างสูง ตัวเกร็งกระตุกอย่างแรงจิกเล็บบนหลังร่างสูงจนเลือดซึมออกมา ก่อนจะค่อยๆ คลายลง มาดาระเงยหน้ามาจูบอย่างดูดดื่มกับซากุระก่อนจะถอนตัวตนออกมาแล้วล้มตัวนอนลงข้างๆ ร่างบางโดยไม่ลืมที่ดึงเธอมาโอบกอดไว้แล้วทั้งคู่ก็เข้าสู่ห่วงเวลาแห่งการนิทรา