[Fic naruto] short story sakura

 
 
'ข้ารักท่าน ท่านฮารูโนะ'
'เราก็รักท่านเช่นเดียวกัน ท่านอุจิฮะ'
'ท่านยอมเป็นของเรา...ได้หรือเปล่า'
'แต่เราเป็นภูตแห่งแสง ส่วนท่านเป็น...'
'ภูตแห่งความมืด ข้าไม่สนเรื่องนั้น ข้ารู้แต่ว่าตอนนี้เพลานี้ข้ารักท่าน และท่านเองก็รักข้าเช่นกัน ยอมเป็นของเราเถอะท่าน' มือหนาลูบไล้ตามเรือนร่างที่ร้อนผ่าวของหญิงสาว
'ระ..เราว่ายะ..' หญิงสาวไม่ทันได้เอยคำใดๆ ริมฝีปากเรียวก็ประกบลงบนปากอวบอิ่มของหญิงสาวพร้อมโอบเอวพาร่างบางไปที่เตียงอย่างไม่รีรอ
 
เวลาต่อมา
 
'เราเป็นของท่านแล้วเราสัญญาว่าจะจงรักภักดีกับท่าน' ร่างบางนอนเคียงข้างร่างสูงซุกหน้ากับแผ่นอกกว้างใบหน้าเติมเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ร่างสูงแสยะยิ้มมองร่างบางด้วยสายตาที่แปลกไป ก่อนจะลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าเหล่มองด้วยสายตาที่แข็งกร้าวแล้วสบัดหน้าเดินออกไป ร่างบางบนเตียงมองด้วยใจที่ไหววูบรีบจัดการกับตัวเองก่อนจะเดินตามออกมา
'ทะ.ท่านปะ.เป็นอะไรไปทำไมถึง...' ร่างบางมองชายคนรักที่ยืนรออยู่ด้านล่างของปราสาทโดนมีบริวานรายล้อมอยู่ ข้างกายร่างสูงมีหญิงสาวผมน้ำเงินเข้มนั่งครอเคลียร์
'มาแล้วหรือท่านหญิง หึๆ' หญิงสาวที่นั่งข้างชายคนรักกล่าวทัก
'นะ..นี่มันอะไรกัน ท่านอุวิฮะ ระ..เราไม่เข้าใจ' ร่างบางเดินมาประจันหน้ากับชายคนรัก
'ก็ไม่มีอะไรนิท่านฮารูโนะ พวกนี้ก็เป็นบริวานของเรา เหมือนกับท่าน' ร่างสูงมองอย่างเยาะเย้า
'มะ..หมายความเยี่ยงไร' ร่างบางไหววูบอย่างแรงรับรู้ถึงความบางเบาของอากาศ
'เป็นถึงเทพแห่งแสงแต่ช่างโง่เขลาเสียจริง' หญิงสาวที่นั่งกอดลูบไล้อกหน้าของร่างสูงพูดขึ้นมา ทำเอาร่างบางที่ยืนอยู่ถึงกับเข่าทรุด
'ถ้าอย่างนั้นก็...' ร่างบางก้มหน้าลงกับพื้นเบิกตากว้างนัยตาสันไหวอย่างแรง
'หึๆ ฮ่าๆๆๆ' เสียงหัวเราะเยอะดังขึ้นทั่วปราสาท
'เพื่อพลังเท่านั้นเองหรือท่าน ที่ท่านต้องการเพียงแค่พลังของเรางั้นหรือท่าน' ฮารูโนะถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
'ก็ใช่สิท่านหญิง คิดว่าท่านอุจิฮะจะจริงจังกับท่านหรือไง น่าขันยิ่งนัก พวกแห่งแสงสำหรับพวกเราท่านน่ารังเกลียดน่าขยักแขยงยิ่งนัก' หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าสะใจเล็กน้อย สายตาแห่งการดูถูกส่งจากดวงตานับร้อยคู่มาให้เธออย่างไม่ลดละ
'หึ ได้ถ้าหากท่านต้องการพลังของเรามากนักหละก็เราเองของมองพลังให้กับท่าน' ฮารูโนะเงยหน้าขึ้นมามองดวงตาสีเขียวมรกตเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานนัยตาปรากฏรูปดวงอาทิตย์อย่างน่ากลัวท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำทมิฬเบื้องบนปรากฏสายฟ้าฟาดไปมาอย่างน่ากลัว ร่างบางลอยขึ้นมาในอากาศมองหน้าชายคนรักอย่างเครียดแค้น
'เราขอมอบพลังแห่งดวงตานี้ให้กับท่าน ทุกครั้งที่ท่านใช้พลังขอข้าจงได้รับความเจ็บปวดแบบเดียวกับที่ข้าได้รับ ความทรมานนี้จงสืบทอดถึงลูกหลานของท่านตราบนานเท่านาน' สิ้นคำพูดก็มีสายฟ้าฟาดลงมาที่ร่างเนื้อของร่างบาง ครั้งสุดท้ายของการจุติเป็นร่างเนื้อของเธอสายตามองจับจ้องที่ชายคนรักถึงแม้เธอจะพูดออกไปเช่นนั้นแต่ดวงตาของเธอยังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายน้ำตาใสๆ ไหลรินออกมา
'อย่าาาาาา!!!..อ๊ะ!!' ร่างสูงพุ้งเข้าหาร่างบางอย่างเร็วใบหน้าของเขาเข้าใกล้หน้าหวาน
'เรารักท่าน ท่านอุจิฮะ ลาก่อน' จบคำพูดร่างเนื้อก็สลายไปต่อหน้าต่อตา ร่างสูงมองด้วยดวงตาที่สั่นไหว
'ท่าน...อ๊าาาาาาาาาาา!!!' ร่างสูงทรุดตัวลงกับพื้นเอามือคุมที่ตาตัวเองดิ้นทุรนทุรายไปมาที่พื้น
'ท่าน!!!' เหล่าบริวานตรงเข้ามาหาท่านเจ้าเมือง ร่างสูงร้องโอดครวนด้วยความเจ็บปวดก่อนจะหยุดนิ่งหายใจอย่างหื่นหอบก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา
'ท่าน!!อุจิฮะ' หญิงสาวมองหน้าร่างสูงเห็นดวงตาสีแดงฉายแววอย่างน่ากลัวดูทรงอำนาจยิ่งนัก
'เป็นอะไรหรือเปล่าท่าน ดะ.ดวงตาท่านช่างงดงามยิ่งนัก' หญิงสาวเอามือลูบไล้ตามใบหน้าคมเข้ม
'ข้าไม่เป็นไร แค่รู้สึกถึง 'พลัง' นี่หรือพลังแห่งแสงช่างน่าทึ่งยิงนัก' ดวงตาสีแดงฉานราวกับสีเลือดถูกฉายออกมาอย่างน่ากลัว
 
เหตุการณ์หลังจากนั้น
 
'อ๊ากกก!!' ร่างสูงเอามือคลุมหัวตัวเองดิ้นทุรนทุรายร้อนโอดอวนอย่างทรมาน
'ทะ.ท่านอุจิฮะ เราว่าท่านหยุดใช้พลังเนตรดีกว่า ยิ่งท่านใช้ร่างกายท่านก็ยิ่งรับความเจ็บปวดมากเท่านั้น เราว่ามันต้องเป็นคำสาปของนางแน่ร้ายจริงพวกภูตแห่งแสง' ร่างบางตรงไปประครองร่างสูงที่นั่งเอามือคลุมหัวตัวเองร้องครวญครางอย่างเวทน่า
'ยูโกะ ไปนำตัวพวกมันไปที่ห้องฉัน' ร่างสูงค่อยทรงตัวยืนขึ้นมามองหญิงสาวตรงหน้า
'ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วหรือท่าน ทำไมต้องให้เราไปพาพวกแห่งแสงมาให้ท่านด้วย' ยูโกะพูดอย่างเสียอารมณ์
'มันเป็นวิธีเดียวที่ทำให้ความทรมานที่ข้าได้รับเบาบางลงและทำให้ดวงตาของข้ามองเห็นได้เช่นเดิมไปพาตัวมาได้แล้วยูโกะ อย่าให้ข้ารอนาน เข้าใจใช่ไหม!' ร่างสูงมองด้วยดวงตาสีแดงฉานฉายลายดวงอาทิตย์อย่างน่าสะพึงกลัว
'คะ..ค่ะทะ.ท่านเราเข้าใจแล้ว' ร่างบางรีบออกไปนอกห้องทันทีที่พูดจบ
 
'ปล่อยเราไปเถอะ! ขอร้อง ปล่อยเราไปเถอะ' เสียงใสดังขึ้นมานอกประตู
'เข้าไปซะ!' เสียงทุ้มดังตอบกลับเสียงใสก่อนจะผลักร่างบางเข้ามาในห้องนอนขนาดใหญ่
'ปล่อยเราไปนะ เราขอร้องเปิดประตูนะ' ร่างบางผมเหลืองเคาะประตูร้องเรียกเพื่อให้คนที่อยู่ด้านนอกเปิด แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล
'ยินดีต้อนรับท่านรินเนะ ภูตแห่งแสง' เสียงทุ้มดังขึ้นมาจากด้านหลังหญิงสาว ร่างบางหันมาตามเสียงเรียก
'ทะ.ท่านเป็นใคร..ห๊ะ!..ยะ.อย่าเข้ามานะ!!' ร่างบางหันหน้ามาก็พบกับร่างสูงผมดำสนิท สาวเท้าเข้ามาหาร่างบางตรงประตูด้วยสายตาอันน่ากลัว
'ดะ..ดวงตานี้มัน...ท่านฮารูโนะ งั้นท่านก็เป็น..ผู้สังหารท่านฮารูโนะ' หญิงสาวเบิกตากว้างมองดวงตาที่แสนคุ้นเคย
'รู้จักดวงตานี้ด้วยงั้นหรือท่านหญิง ก็ดีจะได้คุยกันง่ายๆ หน่อย' ร่างสูงท้าวมือข้างร่างบางกักตัวร่างบางไว้กันหนี
'เราไม่มีอะไรจะคุยกับท่าน ปล่อยเรา!! เราจะกลับ!!' ร่างบางผมฟ้าอ่อนดันอกหน้าให้ห่างออกไป แต่แรงเพียงน้อยนิดหรือจะต้านร่างสูงได้
'ข้าจะปล่อยให้ท่านกลับไปบ้านเกิดของท่านแน่... หลังจากที่ท่านตกเป็นของเรา!' ร่างสูงโอบเอวร่างบางก้มลงสูดกลิ่นตัวหญิงสาวที่ซอกคออย่างกระหาย
'อ๊ายยย!! ปล่อยเรานะ ท่านจะทำกับเราแบบนี้ไม่ได้นะ ปล่อยสิ!!' ร่างบางดิ้นไปมาในอ้อมกอดร่างสูง แต่ยิ่งดิ้นเท่าไหร่ก็ดูเหมือนร่างกายยิ่งเบียดเสียดกับร่างสูงมากเท่านั้น
'ทำไมข้าจะทำไม่ได้ที่ข้าต้องทำแบบนี้ก็เพราะพลังแห่งแสง ข้าต้องได้รับความทรมานกับพลังที่พวกของเจ้ามอบให้ข้ามันเป็นพลังต้องสาป และสิ่งเดียวที่จะยับยั้งความเจ็บปวดนี้ได้ก็คือ...การสังเวยด้วยความสาวของเจ้าไง' ร่างสูงกระซิบบอกด้วยน้ำเสียงซาบซ่าน ก่อนจะกระชับแขนให้แน่นแล้วโอบอุ้มร่างบางมาที่เตียงอย่างเร็ว
'อ๊ายยย!! อย่านะ!! ถึงท่านทำแบบนี้คำสาปของนางก็ไม่หายไปหรอกท่าน มันก็แค่ทำให้เบาบางลงเท่านั้น และความทุกข์ทรมานนี้ก็จะตกทอดสู่ลูกหลานท่านด้วย แต่ถ้าท่านปล่อยเราไป เราจะบอกวิธีแก้คำสาปนี้กับท่าน' หญิงสาวพยายามหาวิธีเพื่อให้ตนเองรอดพ้นจากเนื้อมือปีศาจตรงหน้า อุจิฮะชะงัดเงยหน้ามองร่างบางดวงตากลับมาเป็นสีดำสนิทเหมือนเดิม
'วิธีแก้คำสาป?' ร่างบางมองหน้าผู้พูดพยักหน้าตามคำถาม
'ว่ามาสิ ถ้าได้ผลเราจะปล่อยตัวท่านไป' อุจิฮะพูดพรางเอามือลูบไล้แก้มร่างบางที่นอนสั่นเทาราวกับลูกนกตกน้ำกำลังหนาวสั่นอย่างไงอย่างนั้น
'วิธีที่จะแก้คำสาปได้ก็คือ 'ความรัก'' ร่างบางพูดอย่างนุ่มนวลรู้สึกดีกับคำนั้นเป็นอย่างมาก
'ความรัก? ทำไม' ร่างสูงถามอย่างสงสัยพรางก้มหน้าไซ้ซอกคอร่างบาง ทั้งดูดทั้งเลียซึมซับความหอมหวานของหญิงสาวกลิ่นของเธอช่างเย้ายวนยิ่งนัก ร่างสูงค่อยๆ ไล่ลิ้นจากซอกคอลงมาที่เนินอกอย่างช้าๆ นุ่มนวล
'ทะ..ท่านฮารูโนะ ตายเพราะความรัก...อือ..ท่านก็ต้องใช้ความระ..อืม.รักในการแก้คำสาป ผลผลิตจากความรักจะทำให้ท่านหะ..อ่า.หายจากความเจ็บปวดที่ได้รับ' หญิงสาวตอบพร้อมความซาบซ่านที่ได้รับด้วยความหวังที่จะรอดพ้นจากเนื้อมือของชายตรงหน้า
'อย่างนั้นเองหรือท่าน ถ้าอย่างนั้นท่านก็ช่วยเราสิ มารวมกันสร้างผลผลิตที่ว่าด้วยกันกับเรา รับรองว่าท่านต้องพอใจเป็นแน่' ร่างสูงค่อยปลดเปลื่องเสื้อผ้าร่างบางออกอย่างเบามือค่อยๆ ทำที่ละขั้นโดยที่ร่างบางยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตอนนี้ร่างกายเธอไม่มีสิ่งใดปกปิดร่างกายแล้วตอนนี้
'ไม่นะ!! ทะ..อ่า.ท่านบอกว่าจะปล่อยเราไป.อือ..ทะ..ท่านต้องทะ..อื่ม..ทำตามสัญญา..อืม..' ร่างบางมองเรือนร่างของตัวเองที่เปลือยเปล่าดิ้นให้หลุดจากการจับกลุมของร่างสูงแต่ไม่ได้ผล อุจิฮะลงลิ้นบนยอกอกอย่างแผวเบาแต่เร้าร้อนคบเม้มหยอกล้อกับยอกดอกอย่างสนุก มือหนาปล่อยมือจากการจับกลุมร่างบางมาปลดเสื้อผ้าของตัวเองออก
'เราบะ..อื๊อ.บอกท่านแล้ว..อ้า.ท่านปล่อยเราไปสิ..อื๊อ..' ร่างบางดันหน้าอกร่างสูงให้ออกห่าง
'เราขอโทษท่านหญิง เราห้ามตัวเองไม่ได้ยอมเป็นของเราเถอะ' สิ้นคำพูดร่างสูงก็พาร่างบางเข้าสู่ห่วงเวลาแห่งความสุขสม
 
9 เดือนต่อมา
 
'อุ๊แว๊!! อุ๊แว๊!!' เสียงร้องของเด็กน้อยดังระโงมไปทั่วปราสาท ร่างสูงผมดำเดินวนไปเวียนมาอยู่หน้าประตูห้องที่มีเสียงร้องของเด็กน้อยดัง สีหน้าดูตื่นตกใจเล็กน้อย
 
แอ๊ดดด
 
'ท่านหญิงรินเนะได้ลูกชายค่ะท่านอุจิฮะ' ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างไม่เคยเห็นจากที่ใดมาก่อนรีบตรงเข้าไปหาบุตรชายและภรรยาตนอย่างเร็ว
'ทะ..ท่านพี่ ลูก..' รินเนะพูดออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
'อยู่นี้ขอบใจเจ้ามาก อยากให้เขาชื่ออะไรเราให้เจ้าเป็นคนตั้ง' ร่างสูงอุ้มเด็กน้อยมาให้ผู้เป็นแม่ได้ยลโฉม รินเนะมองหน้าลูกชายเอามือลูบผมอย่างอ่อนโยนถนุถนอม
'ท่านอุจิฮะเราอยากให้เขาชื่อโซโจโบ' หญิงสาวถามออกมาร่างสูงเอามือลูบผมร่างบางที่นอนอย่างอ่อนโยน สีหน้าของร่างสูงเป็นกังวลเล็กน้อย
'แล้วเขาจะได้รับคำสาปที่เราเป็นคนทำหรือเปล่า ถึงตอนนี้คำสาปนั้นยังไม่หายไป แต่เรารู้สึกอยู่อย่างคือตั้งแต่ที่เจ้ามีลูกให้เราคำสาปนั้นเบาบางลงเรากลัวว่าคำสาปจะตกที่เขา...' ร่างสูงมองหน้าเด็กน้อยผมดำในอ้อมแขนสีหน้าเป็นห่วงอย่างมาก
'อย่ากังวลไปเลยท่านลูกของเราเขาต้องไม่เป็นไร เขาต้องได้พบรักแท้อย่างแน่นอนเหมือนกับท่านอย่างไง' หญิงสาวกลุมมือชายตรงหน้าไว้ส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน อุจิฮะมองหน้าลูกชายในอ้อมกอดอีกครั้ง เด็กน้อยลืมตามองหน้าผู้เป็นพ่อดวงตาสีนิลเปล่งประกายสดใสก่อนจะเปลี่ยนจากสีดำเป็นสีแดงและปรากฏเป็นลวดลายก่อนเด็กน้อยจะร้องไห้ออกมาอย่างทรมาน
'พ่อขอโทษ' อุจิฮะจูบหน้าผากเด็กน้อยที่ร้องไห้กำมือแน่นกับมือของรินเนะกับความรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตนเคยทำ
 
"เห๊ย!!! มาดาระทำอะไรอยู่วะ" เสียงเรียกดังขัดขึ้นมา
"คิซาเมะ!! เรียกซะดังเชียว" เจ้าของชื่อหันมามองผู้เรียกก่อนจะหันกลับไปให้ความสนใจกับกระดาษในมือดวงตาคมกริบจ้องมองตัวหนังสือที่เรียงเป็นคำร้อยเป็นเรื่องราว
"ทำอะไรวะ เห็นนั่งนานกระดาในมือนานแล้วเนี่ย อ๋อๆ นิยายที่รุ้นน้องส่งเข้าประกวดสินะ จำได้หละ แล้วถูกใจของใครเป็นพิเศษหรือเปล่าล่ะ มาดาระ" คิซะเมะหยิบกระดาษในกองที่อยู่ด้านหน้าของมาดาระขึ้นมาอ่าน มาดาระยื่นกระดาษในมือให้คิซาเมะ
"อันนี้หรอดูดิ... โอ๊!นี่มัน นามสกุลนายนิหว่า เอามาแต่แบบนี้เลยหรอวะ ใครวะเนี่ยช่างกล้าไม่กลัวเจ้าชายแห่งความเยือกเย็นฆ่าหรอเนี่ย ฮารูโน ซากุระ ฮารูโนะ? ตัวละครในเรื่องด้วยนี้หว่า สงสัยชีชฃแอบชอบเจ้าชายเยือกเย็นของงเราแน่เลยวะ ฮ่าๆๆ" คิซาเมะพูดออกมาดังๆ ให้เพื่อนในห้องได้ยิน
"ไหนๆ ดูดิ เออ..วะ แต่กูว่าสนุกดีนะโว๊ย เหมือนเรื่องจริงเลยวะ" ซาโซริแย่งกระดาษในมือของคิซะเมะไปอ่าน
"ซากุระหรอ อ๋อ...เด็กปีหนึ่งที่เข้ามาใหม่ น่ารักเรียบร้อยคนนั้นนะหรอ โอ้!! แต่งนิยายติดเรตด้วยวะ เห็นเงียบๆ อย่างนี้เอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย" โคนันยืนนึกถึงเจ้าของชื่อก่อนจะเดินมาอ่านกระดาษในมือซาโซริ
"ฉันเลือกคนนี้" มาดาระเงยหันมาหาทุกคนก่อนจะพูดออกมาอย่างเรียบๆ
"เห๊ย! เอาคนนี้เลยหรอวะ ยังไม่ได้อ่านอีกตั้งเยอะ" เซ็นสึแย่งออกมา
"แล้วแต่พวกนาย แต่ฉันจะเอาคนนี้!!!" มาดาระมองด้วยสายตาแข็งกร้าวฉายแววสีแดงอย่างน่ากลัวทำเอาเพื่อนทุกคนยืนนิ่งกันเป็นแทบๆ ดั่งถูกมนต์สะกดไว้ ดวงตาคู่นี้ช่างดูมีอำนาจยิ่งนัก มาดาระยืนมองสักพักก่อนจะกระพริบตาลงทำตาให้ปกติ
"เอ่อ... กะ..ก็ได้ฉะ..ฉันไม่มีปัญหา" ซาโซริพูดเป็นคนแรกหลังจากมาดาระมองด้วยสายตาปกติ
"ฉะ..ฉันก็เห็นด้วย" โคนันเป็นคนที่สองที่หลุดออกมาจากห่วงแห่งความช็อก
"กะ..ก็ได้ฉันตะ..ตกลง" เซ็ตสึพูดออกมาอย่างสั่นๆ
"งั้นที่เหลือฝากพวกนายด้วยนะ ขอตัวก่อน" มาดาระหันหลังเดินออกไป
"ไว้เจอกัน ฮารูโนะ ซากุระ" มาดาระเดินออกมานอกห้องดวงตาสีนิลแปลเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานราวกับเลือดเนตรวงแหวนปรากฏออกมาอย่างน่ากลัว
 
ปล. รออีกสักพักใหญ่ๆ นะค่ะ สัปดาห์นี้กะสัปดาห์หน้าไรท์สอบแล้ววว แต่งได้อย่างละครึ่งเองอ่ะ (รวมเรื่องยาวด้วย) ขอหยุดแว๊บบบนึ่งนะค่ะ วันสอบวันสุดท้ายของไรท์วันที่ 5 มีนาคม หลังจากวันนั้นสักวันสองวันไรท์จะอัพแน่นอนค่ะ ขออภัยในความไม่สะดวกของไรท์นะค่ะที่อัพต่อเนื่องเหมือนที่ผ่านมาไม่ได้
 
 
รักรีดเดอร์
จาก Am hentai