[Fic naruto] short story sakura

 

ในห้องที่สว่างไปด้วยแสงไฟจนเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในห้อง บนเตียงสีขาวสะอาดบริสุทธิ์ มีคู่ชายหญิงนอนกอดกันหลับไหลด้วยความเหนื่อยล้า ร่างบางในอ้อมแขนร่างสูงขยับตัวเล็กน้อยลืมตาตื่นขึ้นมามองตัวเองในกระจกบานใหญ่ สภาพเธอตอนนี้ช่างน่าสมเพสยิ่งนัก เนื้อตัวเต็มไปด้วยร้อยแดงแสดงให้เห็นได้ชัดเจนว่าร่างสูงที่นอนกอดเป็นเจ้าของเธออย่างสมบูรณ์ ใบหน้าตอนหลับของร่างสูงเติมแต้มไปด้วยร้อยยิ้มเอาหน้าซุกซอกคอเธอหลับอย่างสบายมองจากสีหน้าเขาดูมีความสุขยิ่งนักแตกต่างกับเธอโดยสิ้นเชิง ซากุระยิ่งมองภาพในกระจกก็ยิ่งตอกย้ำสิ่งที่เธอเสียไปหลับตานึกถึงอะไรบางอย่าง

 

'นี่เธอรู้หรือเปล่าเรื่องเมื่อ 15 ปีที่แล้วเรื่องที่คุณน้าซาคุโมโดนจับเข้าคุกเป็นเพราะอะไร' สาวผมน้ำตาลเข้มถามมองหน้าซากุระอย่างเหยียดๆ

'อ่ะ..เอ่อ..' ซากุระอ้ำอึ้งเล็กน้อยไม่มองหน้าคนถาม

'หึๆ รู้แล้วหละสิ แต่ว่านะยังมีความจริงที่เธอยังไม่รู้อีกอย่าง ฉันจะบอกให้เธอรู้ไว้ก็ได้ ในฐานะที่ฉันเห็นเธอเป็นน้องสาวเลยไม่อยากให้เธอเป็นคนโง่ให้คาคาชิหลอก' สาวผมน้ำตาลเข้มนั่งจิบเครื่องดื่มอย่างสบายอารมณ์

'พี่คาคาชิหรอค่ะ พี่เขาทำไมค่ะ' ซากุระเงยหน้าขึ้นมาถามอย่างสงสัย

'อย่าไปเรียกมันว่าพี่เลยซากุระเพราะมันนั่นแหละเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด' สาวคนนั้นพูดต่อไป

'ต้นเหตุหรอ เกี่ยวอะไรกับพี่คาคาชิ' ซากุระมองหน้าคนพูดเพราะเรื่องตอนนั้นที่เกิดมันไม่ได้เกี่ยวกับคาคาชิเลยแม้แต่น้อย

'เกี่ยวสิ เพราะเรื่องที่เกิดมันนั่นแหละเป็นคนทำ มันเป็นคนฆ่าซาบุสะคนที่โกงบริษัทพ่อเธอไง ที่มันฆ่าก็เพราะซาบุสะซัดทอดว่าคาคาชิเป็นคนสั่งการทั้งหมด คาคาชิเลยฆ่าปิดปากและจัดฉากว่าพ่อเธอเป็นคนทำ แต่ซาคุโมะรับผิดแทนเพราะรู้ว่าความจริงมันคืออะไร พ่อเธอไม่รู้ความจริงเขาเลยอยากตอบแทนโดยการดูแลคาคาชิเป็นอย่างดี พี่กลัวว่าคาชิจะคิดสบายทางลัดโดยให้พ่อเธอยกเธอให้มัน คิดดูนะว่า ถ้ามันขอพ่อเธอจริงๆ พ่อเธอต้องตกลงแน่ๆ เพราะยังมีบุญคุณกันอยู่ คนอย่างคาคาชิมันคิดแต่อยากได้อยากมีมันไม่ล้มเลิกความพยายามที่จะหาวิธีให้ตัวเองสบายหรอก จริงไหมซากุระ' สาวคนนั้นพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

'มะ.ไม่จริงหรอ พี่คาคาชิดีกับฉันจะตาย พี่เขาไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอก' ซากุระเบิกตากว้างตกใจสิ่งที่ได้ยิน

'เอาอย่างนี้สิซากุระค่อยๆ ดูไปก็ได้นิจริงไหม พี่แค่อยากให้ซากุระระวังตัวก็เท่านั้น เธอเองก็เป็นสาวแล้วถ้าเกิดพลาดขึ้นมามีแต่เสีย และแน่นอนว่าทุกอย่างที่เป็นของเธอก็จะเป็นของเขาเช่นกัน คนที่มีแต่ตัวมาตั้งแต่ต้นนะพอมาเห็นเงินเห็นทองก็ย่อมเกิดความโลภอยากมีอยากได้ขึ้นมากันทั้งนั้น การที่จะทำให้ได้มาทั้งหมดโดยเร็วมันก็ต้องใช้วิธีลัดถูกไหม ลองคิดดีๆ นะซากุระ' ฮานาเระมองซากุระที่กำลังรังเลอยู่ก็กระตุกยิ้มออกมามองสาวน้อยอย่างสะใจ

'ขอบคุณพี่ฮานาเระมากเลยนะค่ะที่เตือนฉันจะลองคิดดูค่ะ' ซากุระลุกขึ้นจากโต๊ะเดินออกไปอย่างเร็ว หลังจากนั้นเป็นต้นมาเธอก็คอยจับผิดเขามาโดยตลอดและเริ่มตีตัวห่างจากคาคาชิ ถึงแม้ซาโซริคนที่เธอนับถือให้เป็นพี่ชายอีกคนจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เธอฟังแล้วก็ตามว่าเรื่องทั้งหมดไม่เป็นความจริง ฮานาเระใส่ร้ายคาคาชิเพราะเธอเป็นคนรักของซาบุสะ แต่ซากุระไม่เชื่อเพราะตนรู้จักพี่สาวคนนี้ดี ฮานาเระค่อยเสี้ยมให้ซากุระทำอย่างนู้นอย่างนี้คอยสอนเธอให้ทำตัวแย่ๆ ต่างๆ นาๆ สอนการใช้ชีวิตในแบบพวกสังคมชั้นสูงจนติดเป็นนิสัย ถึงแม้จะมีคาคาชิคอยขัดคอยเตือนเธอ แต่เพราะเธอโดนฮานาเระคอยเสี้ยมจนเธอหลงไปกับสิ่งที่ตนเองสร้างขึ้นมาจนเกิดเรื่องนี้ขึ้น

 

ซากุระคิดถึงเรื่องเมื่อประมาณ 5 ปีที่แล้วถ้าเธอชั่งใจคิดไตรตรองซักนิดเรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้หรอก แต่เพราะตอนนั้นเธอยังเด็กมีคนเป่าหูหน่อยก็คล้อยตาม ซากุระหลับตาลงยอมรับสิ่งที่ตนเคยทำเรื่องเลวร้ายกับร่างสูง แต่ถึงอย่างไงเขาก็ไม่น่าทำกับเธอแบบนี้มันมากเกิน ถ้าเทียบกับสิ่งที่เธอเสียไป ซากุระสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งก่อนจะลืมตาขึ้นมาจับมือคาคาชิให้ออกจากตน

 

"จะไปไหน" เสียงทุ้มดังขึ้นมา พร้อมจับมือซากุระแล้วกอดไว้

"ฉันจะกลับบ้าน แก!พาฉันกลับเดี๋ยวนี้!!" ซากุระมองคาคาชิจากในกระจกเขายังคงหลับตาอยู่ คาคาชิกระตุกยิ้มเล็กน้อย

"พูดกับผัว!!ตัวเองให้มันดีๆ หน่อยสิครับคุณหนู" คาคาชิกระชับแขนแน่นขึ้นเบียดตัวเข้าหาซากุระพูดข้างหูน้ำเสียงแบบผู้ชนะ

"ฉันไม่มีวันพูดดีกับคนอย่างแกหรอ ถึงฉันจะเข้าใจเรื่องทั้งหมด แต่สิ่งที่แกทำมันมากเกินไป ฉันเกลียดแก!! ไอ้สารเลว!!" ซากุระมองคาคาชิผ่านกระจกพยายามขยับตัวให้ออกจากแอ้มแขนแต่ก็ไม่เป็นผล

"แหม.. พูดแบบนี้ผมก็เสียใจแย่สิครับ แต่ไม่เป็นไร เพราะผมเองก็เกลียดคุณเหมือนกันครับสุดที่รัก" คาคาชิลืมตามองหน้าซากุระหอมแก้มไปอีกที

"กะ.ก็ดี ฉันถือว่าฉันชดใช้สิ่งที่ฉันทำไว้กับแกหมดแล้ว ต่อไปนี้ต่างคนต่างอยู่ ฉันจะบอกคุณพ่อว่าไม่ต้องให้แกมาตามฉัน" ซากุระพูดอย่างหนักแน่นแม้ในใจจะไหววูบก็ตาม

"ถ้าทำอย่างนั้นผมก็คงจะเหงาแย่เลยนะครับต้องห่างจากเมียตัวเองแบบนี้ หึๆ" คาคาชิหัวเราะในลำคออย่างเจ้าเล่ห์ พรมจูบทั่วแก้มด้านข้าง

"แกหัวเราะทำไม" ซากุระหันหน้ามาถาม

"เปล่าครับไม่มีอะไร เรากลับบ้านกันดีกว่านะครับ สุดที่รัก" คาคาชิลูบไล้มือไปมาตามเรือนร่างของซากุระ จับหน้าเธอแล้วจูบอย่างดูดดื่ม ไล่จูบลงมาที่ซอกคอมือก็คลึงอกอิ่มบีบเคล้นเบาๆ

"กะ..แกก็ลุกออกไปสิ" คาคาชิไล่ลิ้นลงมาที่ยอดอกคบเม้มหยอกล้อกับยอดอกที่ชูชันสู้ปากเขาอยู่ ซากุระเอามือดันหน้าคาคาชิให้ออกห่าง แต่ว่าร่างกายไม่ยอมทำตามที่สมองสั่ง มือเธอขยัมผมของร่างสูงไปมา คาคาชิยิ่งได้ใจคบเม้มเล่นกับยอดอกอย่างสนุกปาก มือเลื่อนลงมาที่เนินสุดสวาทสอดนิ้วเข้าไปขยับช้าๆ เนิบๆ เพื่อให้ร่างบางตกอยู่ภายใต้มนต์สะกดของเขา ซากุระพยายามฝืนตัวเองไม่ให้ไปตามอารมณ์ของร่างสูง แต่ก็ไม่เป็นไปตามนั้นเมื่อร่างกายไม่ทำตามความต้องการของสมองแต่ดันทำตามความต้องการของส่วนลึกที่อยู่ใน..'ใจ'..'ไม่จริง ฉันไม่ได้รู้สึกกับเขาแบบนั้น' ซากุระคิดในใจก่อนจะพาตัวเองเข้าสู่ห้วงเวลาแห่งความสุขอีกครั้ง

 

ช่วงเย็นของวันนั้น

 

"อ้าวซากุระกลับมาแล้วหรอลูกมาหาพ่อทางนี้หน่อยเร็ว" คิซาชิเรียกซากุระให้ไปหาทันทีที่เห็นร่างบางเข้ามาในตัวบ้าน ซากุระชะงัดเล็กน้อยจับเสื้อคลุ้มแขนยาวให้เข้าที่ปกปิดร่องรอยที่คาคาชิทำก่อนจะเดินไปหาคิซาชิ

"ทำไมพึ่งกลับหละลูก หนูไม่เคยไปค้างที่อื่นเลยนะเดี๋ยวนี้ลูกชักจะทำตามใจตัวเองมากไปแล้วนะ พ่อต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว" คิซาชิบ่นให้ซากุระฟังในใจเหมือนคิดอะไรอยู่

"เอ่อ..คุณพ่อค่ะลูกมีอะไรจะขอนะค่ะ คือลูกอยากหะ.." ซากุระพูดแทรกขึ้นมา

"จะขอ!? หนูจะเอาอะไรอีกหละลูกเดือนนี้หนูใช้เงินเกินไปแล้วนะ เอาหละพ่อต้องไปดูงานที่ฝรั่งเศษประมาณ 2-3 ปี ช่วงที่พ่อไม่อยู่พ่อจะให้คาคาชิคุมความประพฤติของลูกทุกด้านรวมถึงเรื่องเงินด้วย พ่อคุยกับคาคาชิมาสักพักแล้วเขาเองก็เห็นด้วย เพื่อให้ลูกเป็นผู้ใหญ่ที่ดีไม่ใช่อย่างที่เป็นอยู่แบบนี้ พ่อทนกับพฤติกรรมแย่ๆ ของลูกไม่ไหวจริงๆ พ่อขอโทษที่ต้องทำแบบนี้นะลูก หนูเข้าใจพ่อใช่ไหม" คิซาชิพูดโดยไม่สนการทักท้วงของซากุระ

"พ่อค่ะไม่เอาแบบนั้นนะค่ะหนูไม่ยอม หนูไม่อยากให้มะ..อะ..เอ่อ..พะ.พี่คาคาชิมาดูแลหนูอีกแล้ว หนูขอไปอยู่กับพ่อก็ได้นะค่ะ แต่ไม่ขออยู่กับมะ.พี่คาคาชิ นะค่ะให้หนูไปด้วยนะ" ซากุระมองพ่อสลับกับคาคาชิที่ยืนจ้องตาเขม็งอยู่

"ไม่ได้ นี่คือคำขาด พ่อรักหนูมากนะลูกพ่อไม่อยากให้คนอื่นมองหนูไม่ดี และพ่อก็เชื่อว่าลูกสาวพ่อเป็นคนดีได้แน่ถ้ามีคาคาชิค่อยดูแลควบคุม หนูพึ่งกลับมาไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้พ่อก็เดินทางแล้ว พ่อเองก็ต้องประสานงานกับทางนั้นอีก" คิซาชิเข้าไปกอดซากุระที่ยืนอึ้งตามไม่ทันผู้เป็นพ่อก่อนคิซาชิจะผลักตัวออกมาหันไปหาคาคาชิ

"ฉันฝากทางนี้ด้วยนะคาคาชิ เรื่องที่บริษัทก็ด้วย ที่สำคัญฝากลูกสาวฉันด้วยนะ" คิซาชิเดินมาจับไหล่คาคาชิ

"ครับท่านผมจะดูแลทางนี้เองไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ส่วนเรื่องคุณหนูผมจะทำให้เธอเป็นผู้ใหญ่ที่ดีให้ได้ด้วยตัวผมเองครับ" คาคาชิก้มหัวให้คิซาชิเหลือบมองซากุระกระตุกยิ้มอย่างสะใจยิ้มเยาะเย้อให้ซากุระอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า

"ไปกันดีกว่าซาคุโมะ ต้องเดินเอกสารอีก เดี๋ยวไม่ทัน" คิซาชิหันหน้าไปพูดกับซาคุโมะก่อนจะเดินออกไป

"คาคาชิแกห้ามแกล้งคุณหนูเด็ดขาดเข้าใจใช่ไหม คุณหนูครับถ้าคาคาชิทำเกินไปบอกผมได้ทุกเมื่อเลยนะครับผมจะจัดการคาคาชิเอง" ซาคุโมะทำเสียงจริงจังหนักแน่นใส่ลูกชาย ปรับน้ำเสียงให้อ่อนลงกับซากุระก่อนเดินตามคิซาชิไป คาคาชิมองชายวัยสูงวัยเดินจนลับตาไปหันมาหาร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่

"ผมบอกแล้วว่าสถานะของคุณกับผมมันกลับกันแล้ว หึๆ" คาคาชิเดินมาหาซากุระ

"ยะ.อย่าบอกนะว่าแกรู้อยู่แล้ว แกถึง.." ซากุระหันหน้ามาหาคาคาชิที่เดินผ่านไป

"หึๆ ก็นะ จำไว้นะคุณต้องทำตามที่ผมสั่ง หึๆ" คาคาชิจับปลายคางซากุระให้เชิดขึ้นทาบริมฝีปากบนปากซากุระอีกมือนึงล็อคเอวซากุระกันร่างบางดิ้นหนีโดยไม่กลัวว่าจะมีใครมาเห็น

"เจอกันบนห้องนะครับที่รัก" คาคาชิผลักตัวจากซากุระอย่างช้าเอามือไล้แก้มก่อนจะเดินขึ้นบันใดไปซากุระมองคาคาชิที่เดินอย่างสบายอารมณ์ขึ้นบันใด เธอมองกำมือแน่นเจ็บใจที่ตนทำอะไรไม่ได้ก่อนจะเดินตามขึ้นไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

ณ สนามบิน

 

"หนูอยู่ทางนี้ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ เชื่อฟังคาคาชิด้วยเข้าใจใช่ไหม อย่าเอาแต่เที่ยวช่วยพี่เขาทำงานด้วย คาคาชิฝากด้วยนะ" คิซาชิกอดซากุระก่อนจะหันไปมองคาคาชิที่ยืนอยู่กับซาคุโมะ

"ครับท่าน" คาคาชิก้มหัวให้

"ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วครับ" ซาคุโมะมองนาฬิกา

"อืม พ่อไปแล้วนะลูกพ่อจะรีบเคลียร์งานให้เสร็จจะได้กลับมาเร็วๆ รักลูกมากนะ" คิซาชิกอดซากุระอีกครั้งหอมแก้มอย่างทะนุทะนอมลูบผมอย่างอ่อนโยน

"ค่ะ หนูก็รักพ่อนะค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ คุณลุงคะหนูฝากคุณพ่อด้วยนะค่ะ" ซากุระพยายามยิ้มให้ผู้เป็นพ่อทั้งคู่แสดงความรักให้แก่กันก่อนซาคุโมะจะพาคิซาชิเดินไป

"เราเองก็ไปกันได้แล้วนะครับที่รัก" คาคาชิโอบเอวซากุระแล้วพูด

"ปล่อยนะ!! อย่าทำแบบนี้กับฉัน!" ซากุระผลัดตัวออกมาจากร่างสูงก่อนจะเดินไปอย่างเร็ว คาคาชิยิ้มเดินตามไป

"เชิญครับ" คาคาชิเปิดประตูรถให้ซากุระ

"ที่ของฉันอยู่ด้านหลัง" ซากุระแย้งการกระทำของคาคาชิที่เปิดประตูข้างคนขับให้

"ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็อาจจะใช่ แต่ตรงนั้นมันเป็นที่ของเจ้านาย ที่ผมเปิดประตูหน้าให้เพราะมันเป็นที่ของเมีย!! รีบๆ ขึ้นไปสิครับที่รัก" คาคาชิท้าวมือที่ประตูมองร่างบางด้วยสายตาเร้าร้อน ซากุระทำท่าไม่พอใจแต่ก็ขึ้นไปนั่งเพราะรู้ว่าขัดไม่ได้

"นิแก.อะ.เอ่อ..พะ.พี่คาคาชิช่วยแวะปั้มข้างหน้าให้ด้วย" ออกจากสนามบินมาได้ซักพักซากุระก็พูดออกมามองสถานที่ที่เธอบอก คาคาชิขมวดคิ้วสงสัยเหล่มองร่างบางที่นั่งข้างๆ

"ทำไม" คาคาชิถามเสียงเรียบ

"เรื่องของฉันแกไม่ต้องยุ่ง" ซากุระตอบคาคาชิเลี้ยวรถเข้ามาจอดหน้าร้านค้า

"ไปซื้อน้ำให้ฉันหน่อย" ซากุระพูดออกมาลอยๆ คาคาชิเปิดประตูลงไปตามคำขอ ซากุระมองจนคาคาชิเดินเข้าไปด้านในร้านตัวเองก็รีบลงมาจากรถตรงไปที่ร้านขายยาที่อยู่ข้างๆ ร้านค้า

"ขอโทษค่ะ ฉะ..ฉะ.ฉันขะ.ขอซื้อยา..." ซากุระมาหยุดที่หน้าเคาท์เตอร์ก้มหน้าพูดกับพนักงานขาย

"จะเอาอะไรหรอ ครับ" ร่างสูงถามเพราะร่างบางตรงหน้าเอาแต่อ้ำอึ้ง

"อะ..เอ่อ..คือ.." ซากุระเงยหน้าสบตาคนขายก่อนก้มหน้า 'ร้านนี้ไม่มีผู้หญิงหรือไงเนี่ย! ชิ เอาก็เอา' ซากุระบ่นพรึมพรัมกับตัวเองสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อีกครั้ง

"บอกอาการมาก็ได้ครับผมเป็นหมอไม่ต้องอาย" ร่างสูงพูดอย่างยิ้มๆ

"คะ.ค่ะ ฉัน.....อยากได้ยา.."

"ยาแก้ปวดนะครับ พอดีว่าเมื่อคืนเป็นครั้งแรกของเธอแต่ผมทำกับเธอรุนแรงไปหน่อย เธอบ่นว่าปวดๆ ช่วงกลางตัวนะครับ" คาคาชิที่ยืนอยู่ด้านหลังพูดแทรกขึ้นมา

"อ๋อ..แค่นี้เอง ไม่ต้องอายนะครับเรื่องปกติครับครั้งแรกก็แบบนี้แหละ ปวดมากหรือเปล่าครับ เดี๋ยวผมจัดยาให้นะครับ ส่วนคุณก็อย่าพึ่งหักโหมมากนะครับให้แฟนคุณพักบ้างวันสองวันก็หายแล้วครับเอ่อ...แล้วจะเอายาคุมหรือถุงยางอนามัยเพิ่มด้วยหรือเปล่าครับ"

"เอาค่ะ/ไม่ครับ" ทั้งคู่พูดออกมาพร้อมกัน คาคาชิมองหน้าซากุระเอามือปิดปากซากุระไว้

"ไม่ครับขอบคุณมากนะครับ" คาคาชิจ่ายเงินแล้วรับยามา ซากุระดิ้นไปดิ้นมาเพื่อให้หลุดออกจากการจับของคาคาชิจนคาคาชิพาเข้าไปในรถ

"คุณจะทำอะไรไม่ทราบครับคุณหนู" คาคาชิถามขณะขับรถออกมา

"เปล่า ฉะ..ฉันก็แค่ปวดหัวเลยจะไปซื้อยาก็เท่านั้น" ซากุระกอดอกตอบทำหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก

"แล้วไปผมคิดว่าคุณจะซื้อยา..เอ่อ.ช่างเถอะ วันนี้คุณต้องเข้าประชุมผู้ถือหุ้นแทนผมนะครับเพราะผมนัดเจอลูกค้าพิเศษไว้" คาคาชิบอกหน้ายิ้มๆ

"พ่อให้แกดูแลเรื่องบริษัทไม่ใช่หรือไง ทำไมแกไม่ทำเองให้ฉันทำทำไม" ซากุระหันมาแวดใส่

"ก็คุณว่างไม่มีอะไรทำ อยู่ที่บริษัทก็เอาแต่งตัวแล้วก็อ่อยเขาไปทั่ว หัดทำตัวมีประโยชน์เสียบ้างคงไม่ตายหรอกนะ" คาคาชิเหยียดใส่หน้านิ่ง

"ทำไม! ลูกค้าคนนี้สำคัญมากนักหรือไง หึ เป็นผู้หญิงหละสิ แกถึงต้องเอาอกเอาใจขนาดนี้นะ" ซากุระถามออกไป

"หึงผมหรอครับคุณหนู" คาคาชิยิ้มถามโดยไม่มองหน้าซากุระ

"อย่างฉันนะหรอจะหึงคนต่ำๆ อย่างแก" ซากุระหันหน้ามามองคาคาชิ

"หึๆ ผมก็พูดไปอย่างนั้นเองคุณจะรู้สึกอย่างไงก็เรื่องของคุณไม่เกี่ยวกับผม"  คาคาชิพูดอย่างสบายๆ ซากุระหันมองในใจไหววูบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนต่อจากนั้นเธอก็นั่งเงียบเหล่มองร่างสูงที่นั่งด้วยกันสายตาเศร้าเล็กน้อย คาคาชิไม่สนใจร่างบางที่นั่งเงียบ แต่เพราะเธิเงียบจนผิดสังเกตุเขาจึงหันมามองเล็กน้อยแวบแรกเหมือนเห็นน้ำตาของเธอแต่พอมองอีกที่มันก็ไม่มีแล้วคาชิเลิกให้ความสนใจขับรถต่อไปจนถึงบริษัท

"สวัสดีครับคุณฮินาตะ" คาคาชิทักหญิงสาวผมน้ำเงินเข้มทันที่ที่เข้ามาในโซนรับแขกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ฮินาตะ มาได้ไงเนี่ย" ซากุระเข้าไปกอดเพื่อนสาวไว้แน่น

"สวัสดีจ๊า ซากุระจัง พอดีว่าคุณพ่อต้องการสร้างบ้านให้ฉันนะจ๊ะ ท่านเลยให้ฉันดำเนินการทุกอย่าง คุณคาคาชิเลยบอกว่าจะช่วยนะจ๊ะ" ฮินาตะพูดหน้าเขินอายเล็กน้อยเหลือบมองคาคาชิที่ยืนยิ้มให้ก็ยิ่งเขินเข้าไปใหญ่

"ทำไมไม่ปรึกษาฉันหละไม่เห็นฉันเป็นเพื่อนแล้วหรอ" ซากุระถามหน้างอนเล็กน้อย

"มะ.ไม่ใช่นะค่ะ คะ..คือว่าฉันไม่อยากระ.รบกวนนะค่ะ ขะ.ขอโทษนะค่ะขอโทษ" ฮินาตะก้มหัวขอโทษใหญ่โต ซากุระเห็นท่าทางของเพื่อนสาวก็ยิ้มให้กับความน่ารักของเธอ

"ฉันล้อเล่นน่าอย่าคิดมากสิ วันนี้ว่างหรือเปล่า ฉันมีประชุมแต่คงไม่นานหรอก ครึ่งชัวโมงก็เสร็จแล้วเดี๋ยวเราไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันดีกว่าเนอะฮินาตะ" ซากุระพูดอย่างสดใสกับฮินาตะ

"เอ่อ..คะ.คือว่า.." ฮินาตะอ้ำอึ้ง

"คงไม่ได้หรอนะครับคุณหนู เพราะคุณฮินาตะคือลูกค้าพิเศษของผม เราไปกันดีกว่านะครับคุณฮินาตะ เอ่อ..ขอโทษนะครับ" คาคาชิพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนโค้งหัวให้ฮินาตะยกแขนให้ ฮินาตะมองอย่างเขินอายค่อยๆ ยกมือควงแขนคาคาชิ

"ขอบคุณค่ะ ไปก่อนนะค่ะซากุระจัง" ฮินาตะยิ้มให้ซากุระอย่างสดใสเดินผ่านซากุระไป คาคาชิเหล่มองเล็กน้อยด้วยสายตาเย้ยหยัน ซากุระมองในใจเต้นแปลกๆ ก่อนจะสบัดหัวตัวเองเบาๆ เข้าไปในห้องประชุม

 

1 ชัวโมงต่อมา

 

"เห้ออ กว่าจะเสร็จ โทรหายัยหมูดีกว่า" ซากุระนั่งบนโซฟาในห้องทำงานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

"ยัยหมูเราไปหาอะไรทำแก้เซ็งกันดีกว่า จ๊าๆ แกมารับฉันด้วยนะฉันไม่มีรถอ่ะ อืมแล้วเจอกันนะ" ซากุระยิ้มอย่างสดใสรอไม่นานเพื่อนสาวสุดรักก็มา

"ยัยคุณหนูไปเร็ววันนี้พราด้าออกใหม่ด้วยนะแก" อิโนะพูดอย่างกระดี๊กระด๊าสุดๆ

"จริงหรอแก" ซากุระก็กระดี๊กระด๊าไม่แพ้กัน

"จริงสิ..เอ่อ!?..รอยอะไรอะแก อ๊ะ! มันรอย... ตาย!เพื่อนสาวฉันโดนซะแล้ว ใครหรอแก หรือว่า อุจิวะ หนุ่มคนนั้นจ๊ะเนี่ย" อิโนะเห็นรอยแดงที่ต้นคอก็แซวทันทีเอามือมาเปิดคอเสื้อของซากุระดูก็ยิ่งเห็นรอยแดงทั่วลำคอ

"จะบ้าหรอแก!!! นะ..นี้มัน..รอยยยยยุงกัดต่างหากแกมั่วแล้วขับไปเลย เดี๋ยวของหมดฉันยังไม่ได้จองเลย" ซากุระทำหน้าเลิ่กลั่กจับคอเสื้อกับผ้าพันคอตัวเองให้เข้าที่ เปลี่ยนเรื่องคุยทันที

"หรอจ๊ะ ฮิฮิฮิ ไม่แซวแล้วก็ได้ ไปกันดีกว่า" อิโนะหันไปขับรถ ซากุระรีบเอาแป้งพรับขึ้นมาโปะรอยแดงที่คอจับผ้าผันคอให้เข้าที่อีกทีจนถึงที่หมาย

"โอ๊โอ่!!!? นั่นมันสาวน้อยฮินาตะกับผู้ติดตามหนุ่มหล่อของแกนิหว่า แอบมาสวีตกันที่นี่เอง ถึงว่าหละตอนโทรไปชวนสาวน้อยของเราถึงบอกว่าไปว่าง แอบมาเดทกับหนุ่มของแกนี่เอง" อิโนะเห็นคู่หนุ่มสาวนั่งสวีตกันอยู่ในร้านอาหารสุดหรูก็แซวตามปกติ

"ไม่ใช่ของฉัน!!! อ๊ะ! อย่าไปยุ่งกับเขาเลยเราไปของเราดีกว่า ไปเหอะ" ซากุระขึ้นเสียงแข็งใส่อิโนะ พอรู้สึกตัวก็ปรับเสียงให้อ่อนลงแล้วพาอิโนะให้ออกไปจากตรงนั้น

"แกดูแปลกๆ ไปนะวันนี้ถ้าปกติแกต้องเข้าไปวีนใส่พี่คาคาชิแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมวันนี้ไม่ลุยหละเพื่อน อ๊ะ!!!! หรือว่าหนุ่มคนนั้นคือ..." อิโนะเหมือนคิดอะไรอยู่และกำลังพูดออกมา

"หยุดเลยนะ!!!! ไปได้แล้ว ไม่ต้องไปยุ่งกับพวกเขาหรอ" ซากุระฉุดกระชากอิโนะไปอย่างเร็ว

"อะไรของแกวะ? ไม่ต้องลากฉันแล้วถึงร้านแล้วเนี่ย นั้นไงกระเป๋าออกใหม่ PRADA SAFFIANO 2ZIPS" อิโนะทำหน้างงๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าร้าน มีกระเป๋ารุ่นใหม่ล่าสุดตั้งโชว์หน้าร้าน

"อ๊ายยยย สวยมากเลยแก เข้าไปกันเร็ว" ซากุระกลับมาร่าเริงอีกครั้ง อิโนะส่ายหน้ากับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ กับเพื่อนสาวด้วยหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เดินตามซากุระไป

"พี่ค่ะเอาใบนี้ค่ะ นี่ค่ะ" ซากุระหยิบบัตรให้พนักงานไป

"ค่ะรอสักครู่นะค่ะ" พนักงานสาวรับบัตรพร้อมกระเป๋าเข้าไปด้านในของร้าน

 

5 นาทีต่อมา

 

"ทำไมยังไม่เสร็จอีกวะแก รอนานแล้วเนี่ย" ซากุระนั่งรอบ่นกับอิโนะ

"ฉันจะไปรู้ไหมละ นั่นไงมาแล้ว" อิโนะชี้มือไปที่พนักงานเมื่อสักครู่

"ขอโทษนะค่ะ บัตรถูกอายัดค่ะใช้ไม่ได้" พนักงานสาวยื่นบัตรคืน

"ว่าไงนะค่ะ งั้นเอาใบนี้ก็ได้ค่ะ" ซากุระยื่นใบใหม่ให้ พนักงานรับไปไม่นานก็กลับมา

"โดนอายัดเหมือนกันค่ะ" พนักงานเดินมาบอกอีกครั้ง

"อะไรกัน!!! เธอใช้เครื่องเป็นหรือเปล่าเนี่ยมาหาว่าบัตรฉันโดนอายัด" ซากุระเริ่มหงุดหงิดกับการให้บริการของพนักงาน

"คือว่า.." พนักงานก้มหน้าเล็กน้อยสีหน้ากังวลอย่างมาก

"ซากุระใจเย็นสิแก!! ขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยนะค่ะ นี่ค่ะ" อิโนะก้มหัวขอโทษก่อนจะยื่นบัตรของตัวเองให้ไป

"นี่ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ" พนักงานสาวกลับมาพร้องถุงกระเป๋าในมือ พนักงานสาวก้มหัวขอบคุณอีกครั้ง ทั้งคู่พากันออกมาจากร้าน

"ฉันว่าบัตรแกมีปัญหาจริงๆ นั่นแหละสงสัยวงเงินเต็มมั้ง ไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่าจะหกโมงเย็นแล้วยังไม่ได้กินไรเลยอ่ะ นะแก" อิโนะเดินในห้างพูดมองร้านอาหารด้านข้าง

"น้ำลายไหลแล้วแก ถ้าจะหิวขนาดนั้นก็เข้าไปกินกันก็ได้ แต่ว่าแกเลี้ยงนะโว๊ย บัตรฉันใช้ไม่ได้ เงินสดติดตัวของฉันเหลือแค่สามพันเอง" ซากุระพูดหน้าเซ็งๆ หยิบกระเป๋าตังตัวเองเปิดให้อิโนะดู

"แล้วเงินเดือนแกหละ" อิโนะมองเงินในกระเป๋าแล้วถาม

"ที่แกเห็นนั่นแหละก้อนสุดท้ายแล้ว แฮ่ๆ" ซากุระหัวเราะเกาหัวแฮ่ๆ

"นี่แกพึ่งจะกลางเดือนเองนะเงินเดือนแกตั้งสามหมื่นทำไมหมดเร็วจังเลยวะ รู้จักใช้บ้างนะโว็ยแก" อิโนะเตือนเพื่อนสาวอย่างเป็นห่วง

"เอ่อน่าพูดมากจริงไปเข้าไปกินกัน" ซากุระตัดบทลากอิโนะเข้าไปในร้าน

 

ตัดมาทางคาคาชิ

 

"ขอบคุณมากๆ นะค่ะสำหรับวันนี้ฉันมีความสุขมากเลยค่ะ" ฮินาตะก้มหัวให้ร่างสูงส่งยิ้มสุดหวานไปให้

"ผมเองต่างหากที่ต้องขอบคุณ คุณฮินาตะผมไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อนเลยนะครับ ขอบคุณจริงๆ" คาคาชิจับมือฮินาตะลูบหลังมือเบาๆ ทำเอาฮินาตะหน้าแดงขึ้นมาทันที

"ค่ะฉันก็เหมือนกัน ขอบคุณมากๆ นะค่ะ เอ่อ..วะ.วันหลังเราไปกันใหม่นะค่ะ" ฮินาตะก้มหน้าพูด คาคาชิยิ้มอย่างอ่อนโยนให้มองสาวน้อยเปราะบางแสนอ่อนหวานตรงหน้า เธอช่างน่ารักน่าทะนุทะนอมจริงๆ คาคาชิเอามือจับปลายคางฮินาตะให้เงยหน้ามองเขาเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ฮินาตะมองคาคาชิรู้ว่าร่างสูงจะทำอะไร เธอค่อยๆ หลับตาเตรียมรับสัมผัสจากคาคาชิ คาคาชิโน้มหน้าเข้ามาเรื่อยๆ 'เราไม่ควรทำกับเธอแบบนี้' คาคาชิชะงักก่อนจะหยุดการกระทำ ฮินาตะที่รับรอสัมผัสจากร่างสูงลืมตาขึ้นมามองคาคาชิที่มองหน้าเธออยู่

"มะ.มีอะไรหรือเปล่าค่ะคุณคาคาชิ" ฮินาตะถามออกไป

"ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่อยากทำให้คุณต้องแปดเปื้อน ต้องมัวหมองเพราะผม ผมกลับก่อนนะครับ ฟันดีครับ" คาคาชิจูบที่หลังมือฮินาตะเบาๆ อย่างทะนุทะนอมราวกับว่ามือนั้นจะสลายไป เงยหน้ามายิ้มให้ยกมือขึ้นมาไล้แก้มเบาๆ ก่อนจะเข้ารถไป

 

ณ บ้าน ซากุระ

 

"ฉันไปก่อนนะแก" อิโนะโบกมือให้ตัวเองอยู่บนรถ

"อืม แล้วค่ากระเป๋าฉันจะโอนไปให้วันหลังแล้วกันนะ ขอบใจสำหรับวันนี้นะ ฉันหายเซ็งแล้วหละ ขอบใจนะ" ซากุระจับไหล่อิโนะเบาๆ อิโนะยิ้มให้

"เอ่อ ไม่เป็นไรเพื่อนกันแค่นี้เล็กน้อย แล้วเจอกันจ๊า" อิโนะโบกมือลาก่อนรถจะเคลื่อนตัวออกไปจากตัวบ้าน ซากุระยืนโบกมือให้มองจนรถพ้นเขตบ้านหันหลังกลับเดินเข้าตัวบ้าน

"ทำไมพึ่งกลับ" เสียงทุ้มดังกังวาลขึ้นมาทันทีที่ซากุระก้าวเท้าเข้ามา ซากุระหันมองเล็กน้อย

"มันเรื่องของฉัน ไม่ใช่เรื่องของแก อย่ามายุ่ง" ซากุระตอบกลับหันหน้าเดินขึ้นบันใดไป

"เอาเงินที่ไหนไปซื้อกระเป๋านั้นหละ" คาคาชิมองถุงในมือซากุระ ซากุระชะงัดเล็กน้อย 'เอ่อ..ใช่สิ' ซากุระคิดในใจหันกลับมาหาร่างสูงที่ยืนอยู่

"แกใช่ไหมที่เป็นคนอายัดบัตรฉัน" ซากุระเดินเข้ามาประจันหน้าคาคาชิ

"ใช่แล้วครับ เพื่อควบคุมการใช้เงินของคุณไงครับคุณหนู อือ..คุณพูดเรื่องนี้ก็ดีนะครับตามผมไปที่ห้องทำงานของคุณพ่อคุณด้วยแล้วกันผมมีอะไรจะให้" คาคาชิเดินขึ้นบันใดไป ซากุระทำหน้าไม่พอใจเดินตามเขาไป

"นี่ครับบัตรใหม่ของคุณ" คาคาชิหยิบซองขึ้นมาวางบนโต๊ะตนเองก็นั่งอยู่บนโต๊ะเช่นกัน ซากุระรับมาเปิดดู

"สองหมื่น!!! ทำไมน้อยจังแค่ค่ากระเป๋าใบนี้ยังไม่พอจ่ายเลย แกแกล้งฉัน!!" ซากุระตบมือบนโต๊ะอย่างไม่พอใจโยนซองขาวทิ้งอย่างไร้ค่า

"เงินเดือนคุณเดือนละสามหมื่นรวมกับที่ผมให้อีกสองหมื่นก็ห้าหมื่นแล้ว คุณจะใช้อะไรเยอแยะค่าข้าวค่ารถคุณก็ไม่ต้องเสียบ้านคุณก็มีอยู่ ส่วนพวกกระเป๋ารองเท้าเสื้อผ้าของคุณมันก็มีมากจนเกินไปต่อให้คุณใช้แล้วทิ้งวันละตัวปีหนึ่งสามร้อยหกสิบห้าวันยังเหลือเลยคุณก็แค่หยุดซื้อเพิ่มก็เท่านั้น หรือถ้าคุณจะซื้อก็เก็บเข้าสิไม่นานก็ได้เองแหละ" คาคาชิสอนการใช้เงินให้ร่างบางที่ยืนทำหน้าไม่พอใจอยู่

"ฉันขอมากกว่านี้" ซากุระบอกอย่างหัวเสีย

"ไม่!!แค่นี้ก็มากพอแล้ว" คาคาชิมองร่างบางยิ้มสะใจเล็กน้อยที่ขัดใจร่างบางได้

"โอ๊ย!! จะอะไรนักหนาเงินก็เงินพ่อฉันฉันจะใช้มันก็เรื่องของฉันแกเป็นแค่ขี้ค่า!!อย่าสะเออะมาสั่งสอนฉัน" ซากุระพูดอย่างเหลืออด

"งั้นผมมีข้อแลกเปลี่ยน" คาคาชิยิ้มกับความคิดตัวเอง

"อะไรว่ามาสิ" ซากุระถามกลับทันที

"ถ้าคุณต้องการเงินมากกว่าที่พ่อคุณให้ให้หละก็..." คาคาชิมองไล่ตามเรือนร่างของซากุระส่งเพียงสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการไปให้

"คุณก็ลองทำให้ผมมีความสุขดูสิ ผมจะให้เงินของผมคุณเท่าที่คุณต้องการ" คาคาชิพูดถึงสิ่งที่ตนต้องการ

 

เพี๊ยะ

 

"ฉันไม่ใช่พวกผู้หญิงเช่ายืมข้างทางที่ยอมเอาตัวแลกกับเงิน!!!" ซากุระตบเข้าหน้าด้านข้างของร่างสูงพูดกระแทกเสียงใส่ คาคาชิลูบหน้าตัวเองด้านที่โดนตบค่อยๆ หันมามองร่างบางที่ตบตน

"หึ ผมก็แค่เสนอทางเลือกเท่านั้นหละ ถ้าคุณไม่ต้องการผมเองก็ไม่ได้บังคับนิ ถ้างั้นค่ากระเป๋าใบนั้นคุณก็คงมีเงินไปคืนคนที่คุณยืมมาแล้วสินะงั้นเชิญคุณออกไปได้แล้วครับผมจะทำงานต่อ" คาคาชิพูดเสียงนิ่งเดินมานั่งที่เก้าอี้ทำงาน ซากุระมองซองสีขาว 'สองหมื่นหรอยังไม่ถึงครึ่งของราคากระเป๋าเลย แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปคืนยัยอิโนะหละ แต่ถ้าฉันทำฉันก็ไม่ต่างจาก... แต่ถ้าไม่ทำก็ไม่มีเงิน' ซากุระคิดไปมาก่อนจะตัดสินใจ ค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปหาคาคาชิที่นั่งทำงานอยู่

"กะ..กะ.ก็ได้ฉันตะ.ตกลง" ซากุระยืนข้างๆ คาคาชิเขาหันมองซากุระที่ยืนทำสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก

"หึ แล้วคุณต้องการเท่าไหร่ครับที่รัก" คาคาชิหมุนเก้าอี้มาหา

"หะ..ห้าหมื่น ฉันของเพิ่มอีกห้าหมื่น" ซากุระกัดฟันพูดออกไป

"อื่อหือ!! ห้าหมื่นเลยหรอครับ อือ..งั้นก็เริ่มเลยสิครับทำให้ผมมีความสุขให้สมกับเงินที่ผมต้องเสียไป" คาคาชิมองร่างบางอีกครั้ง ซากุระเดินเข้ามานั่งคร่อมร่างสูงค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้อย่างฝืนตัวเองค่อยๆ ทาบริมฝีปากลงไปบนปากหนาสอดลิ้นนิ่มๆ เข้าไปในปากของคาคาชิตวัดกับปลายลิ้นของเขาเบาๆ มือบางปลดกระดุมเสื้อออกอย่างช้าๆ จนเม็ดสุดท้ายซากุระลูบไล้ตามแผ่นอกไปมาผลักปากออกอย่างช้าๆ ไล่ลิ้นมาที่ซอกคอดูดเลียลิ้มลองรสชาติของชายหนุ่มไล่ลงมาเรื่อยๆ วนลิ้นกับยอกอดมือลูบไล่ซิกแพ็คสุดแสนน่าลุ่มหลงซากุระลุกขึ้นไล่ลิ้นตามร่องกล้ามเนื้อลงมามือลูบคลำที่เป้ากางเกงจนสัมผัสได้ถึงความแข็งใต้กางเกงค่อยๆ ปลดเข็มขัดออกมามือหยุดที่ซิบสั่นเล็กน้อย

"ยังไม่คุ้นอีกหรือไง" คาคาชิพูดเอามือจับมือซากุระลูบไปมากับตัวตนของตัวเองก่อนรูดซิบลงไปซากุระมองมือสั่นกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากถอดกางเกงออกมาเหลือเพียงกางเกงในซากุระเอานิ้วเกี่ยวขอบกางเกงหลับตาลงสูดลมหายใจก่อนจะออกแรงเกี่ยวกางเกงในออกจนเห็นตัวตนของเขาอย่างชัดเจนเธอตกใจเล็กน้อยถึงจะเคยสัมผัสมาแล้วก็ตาม แต่พอเห็นจริงๆ อย่างนี้ทำเอาซากุระเสียวท้องน้อยขึ้นมาทันที คาคาชิมองอาการของซากุระที่ตกใจกับสิ่งที่เธอกำลังเห็นอย่างมากเขามองอย่างยิ้มๆ เอามือลูบผมร่างบางอย่างอ่อนโยนอีกมือจับมือซากุระให้สัมผัสกับตัวตนของเขาซากุระทำตามมือของร่างสูงที่คอยกำกับอยู่ลูบมือขึ้นลงช้าๆ คาคาชิปล่อยมือจากมือซากุระค่อยๆ กดหัวซากุระลงไปที่ตัวตนของเขา ซากุระค่อยๆ อ้าปากออกมาเอาลิ้นสัมผัสกับตัวตนของเขาเบาๆ

"ซี๊ดดด!!" ร่างคาคาชิกระตุกเล็กน้อยเมื่อลิ้นนิ่มๆ ร้อนๆ สัมผัสโดนซากุระวนลิ้นรอบปลายมนเผยปากออกมาครอบงำตัวตนของคาคาชิขยับหัวขึ้นลงช้าๆ ตามจังหวะมือของร่างสูงที่นั่งซี๊ดปากอย่างมีความสุข คาคาชิเร่งมือขยับหัวซากุระให้เร็วขึ้นจนถึงปลายทางคาคาชิกดหัวซากุระไว้แนบกับตัวตนของเขาปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นในปากเธอ ซากุระเบิกตากว้างพยายามดันตัวเองออกจากตัวตนของเขาแต่ร่างสูงไม่ยอมปล่อย ซากุระเลี่ยงไม่ได้จนต้องกลืนสิ่งที่อยู่ในคอลงไป คาคาชิเห็นว่าร่างบางกลืนกินจนหมดแล้วก็ค่อยๆ ปล่อยมือออกจากหัวเธอ

"แค๊กๆ แค๊กๆ แฮ๊กๆ" ซากุระไอออกมาก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอด หันมองมาทางคาคาชิอีกครั้งถึงกับตกใจเบิกตากว้างเพราะตัวตนของเขายังไม่สงบลงไปเลยกลับกันมันกับคึกจนใหญ่ขึ้นมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

"ทำได้ดีมากเลยครับสุดที่รักของผม เรามาเริ่มขั้นต่อไปเลยดีกว่า" คาคาชิพยุงตัวซากุระขึ้นมานั่งบนโต๊ะถอดกระโปรงซากุระออกไปเกี่ยวกางเกงในออกอย่างเร็วกระแทกตัวตนใส่เธอทันทีซากุระกัดฟันแน่นจิกเล็บที่ไหล่คาคาชิจนเลือดซิบระบายความเสียวซ้านที่ได้รับถึงแม้จะไม่เจ็บเท่าครั้งแรกแต่เธอก็ยังไม่ชินกับมันอยู่ดี

"อ่า..เบาๆ หน่อยสิ..อือ..อ่า" ซากุระร้องออกมาด้วยความเสียวซ้าน เผลอตัวกอดคาคาชิแน่นจิกเล็บบนแผ่นหลังร่างสูงระบายความซาบซ้านที่ได้รับออกมา แต่กับคาคาชิแล้วมันคือการแรงกระตุ้นอารมณ์สวาทของเขา คาคาชิกระแทกกระทั้นอัดตัวตนใส่ซากุระไม่ยั้งปากดูดดื่มรสสาวจากปากเธออย่างหื่นกระหายมือปลดเสื้อผ้าที่เหลืออยู่ของเธอออกประครองร่างบางให้นอนราบบนโต๊ะมือบีบเคล้นหน้าอกอิ่มก้มลงดูดเลียเล่นกับยอดอกอย่างสนุก ก่อนชันตัวขึ้นมาจับเอวซากุระให้สูงขึ้นเล็กน้อยอัดกระแทกตัวตนใส่เธอไม่ยั้งราวกับว่าเขาจะฉีกร่างบางให้แยกออกจากกันก่อนจะกระแทกหนักๆ ในครั้งสุดท้าย

"อ๊าาาา!!!!!!" ทั้งคู่ส่งเสียงออกมาสุดกำลังพร้อมกับร่างกายที่เกร็งกระตุกอย่างแรงทั้งคู่กอดกันราวกับว่าอีกฝ่ายจะหายไป คาคาชิกอดรัดซากุระไว้แน่นปลดปล่อยจนหยดสุดท้ายแล้วค่อยๆ ผลักตัวออกจากร่างบางยืนท้าวมือกับโต๊ะก้มลงมาจูบกับเธออีกครั้งแล้วปล่อยให้ซากุระนอนหอบอยู่บนโต๊ะ คาคาชิใส่กางเกงหยิบเสื้อขึ้นมาผาดบ่ามองร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มหายใจหื่นกระหายอย่างมีความสุขแบบสุดๆ

"นี่ครับค่าตัวคุณ" คาคาชิวางเงินข้างตัวซากุระ เธอค่อยๆ ลุกขึ้นมามองที่กองเงิน

"สะ..สามร้อย นะ..นี่กะ.แกฉันบะ.บอกว่าห้าหมื่นไม่ใช่สามร้อย กะ..แกไอ้.." ซากุระหยิบเงินขึ้นมาดูกำลังอ้าปากด่าคาคาชิ

"อย่าพึ่งโวยวายสิครับที่รัก คุณคิดว่าแค่คุณให้ความสุขผมแค่ครั้งสองครั้งมันจะพองั้นหรือครับ อย่างนั้นผมก็เสียเปรียบแย่สิครับ เมื่อกี๋นะมันเป็นกิจวัตรประจำสำหรับเมียที่ปรนิบัตรกับผัวตัวเองให้มีความสุขครับที่รัก ไม่เกี่ยวกับสิ่งที่ผมบอกซักหน่อย" คาคาชิมองเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของซากุระไล่มือตามเรือนร่างนั้น

"แล้วแกจะเอาอย่างไง" ซากุระปัดมือคาคาชิออกก่อนเอื้อมมือหยิบเสื้อผ้าตัวเอง

"ก็ง่ายๆ คืนนี้คุณแค่อยู่กับผมก็เท่านั้นไม่มีอะไรมาก รับรองได้เลยว่าคุณได้เงินครบอย่างแน่นอน ผมไม่เปี้ยวค่าตัวคุณหรอกครับ ที่รัก หรือว่าคุณจะพอแค่นี้ก็ได้นะครับผมไม่บังคับ" คาคาชิบอกจุดประสงค์ที่แท้จริง เอามือจับเสื้อที่ซากุระเตรียมใส่ลดมือซากุระลง

"กะ.ก็ได้ฉันจะตามกะ.เฮ้อ.พี่ไปที่ห้อง ของใส่สะ.." ซากุระเบืองหน้าหนีตอบตกลงอย่างเลี้ยงไม่ได้

"จะใส่ทำไมหละครับเราอยู่ด้านบนของบ้านไม่มีใครขึ้นมาหรอก ใส่ไปก็เท่านั้นเดี๋ยวก็ถอดอยู่ดี ไปทั้งแบบนี้แหละ" คาคาชิโยนเสื้อซากุระทิ้งไป ก่อนช้อนขาร่างบางขึ้นมาแนบกับตัวอีกมือจับเสื้อตัวเองไว้

"อ๊าย!!" ซากุระล็อกขากับเอวคาคาชิแน่นเพราะร่างสูงพาเธอออกมาจากโต๊ะโดยไม่ออกแรงประครองเธอเลยซากุระเลยต้องเอาขาล็อกเอวกอดคอคาคาชิไว้แน่นกลัวตัวเองตกลงไป

"กอดรัดผมแน่นๆ นะครับที่รัก" คาคาชิเอามือประครองสะโพรกซากุระพาร่างบางออกไปจากห้องทำงานอย่างเร็ว ปากก็ไซ้จูบปากอย่างดูดดื่มไปพรางเพื่อไม่ให้อารมณ์ขาดไปจากเมื่อครู่