[Fic naruto] short story sakura

'วันนี้กลับเองนะพี่มีงานค้างไปรับไม่ได้ จากตัวโต'

 

"อุตส่าห์รอ เฮ้อออ..." เสียงใสลอยออกมาจากร่างบางเรือนผมสีชมพูสดใส แต่สีหน้าเซ็งสุดๆ นั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนในเขตมหาลัยมองสมาท์กโฟนในมือ ก่อนจะพ่นลมออกมาอย่างเซ็ง ซากุระเก็บหนังสือบนโต๊ะก่อนลุกขึ้นเดินออกจากรั่วมหาลัย

 

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

 

"ค่ะแม่ ค่ะ ได้ค่ะ จะเอาอะไรอีกไหมค่ะ ค่ะ หวัดดีค่ะแม่" ซากุระวางสายจากแม่เธอไปใบหน้าก็กลับมาสดใสร่าเริงอีกครั้ง

"ชีสเค้กของฉัน" ซากุระประสานมือที่หน้าอกอย่างดีใจเดินตามทางเพื่อไปห้างที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมากนัก

 

แป๊ดๆ แป๊ดๆ

 

เสียงแตรรถดังขึ้นจากด้านหลังซากุระหันไปดูก่อนจะหันกลับมาเดินต่อไป

 

แป๊ดๆ

 

เสียงแตรดังอีกครั้งซากุระหันไปมองก่อนจะหันมองรอบตัว 'ไม่เห็นมีใครนอกจากเราเลยนี่' ซากุระเดินต่อไปไม่สนใจรถด้านหลัง

 

แป๊ดๆ

 

ซากุระหันมองรถแอสตันสีดำที่อยู่ด้านหลังอีกครั้งอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะเบิกตากว้างสะดุ่งสุดตัว 'หรือว่า!!.. พวกโรคจิต!!! ที่ชอบขืนใจสาวๆ แล้วแบล็กเมล์ต้องใช่แน่ๆ กะจะเอารถมาล่อสาวๆ สวยๆ แล้วพาไปปู้ยี่ปู้ยำแน่ๆ ฉันจะทำไงดีละ!' ซากุระเหลือบตามองซ้ายขวาอย่างระแวงเร่งเท้าเร็วกว่าเดิม

 

แป๊ดๆ

 

รถคันสีดำเร่งเครื่องมาตีเสมอร่างบางที่เดินอย่างระแวงเอามากๆ ร่างสูงที่อยู่ด้านในมองร่างบางอย่างขำๆ 'ยัยนี่ท่าจะอาการหนัก หึหึ' ร่างสูงด้านในคิดในใจยิ้มกับอาการร่างบางที่เดินอยู่ ซากุระรีบเร่งฝีเท้ายาวและเร็วกว่าเดิม ร่างสูงจอดรถก่อนจะเปิดประตูลงมา ซากุระเหลือบมองเห็นรถคันดังกล่าวหยุดและเปิดประตู เธอเห็นอย่างนั้นตัดสินใจวิ่งทันที

 

ตึกๆๆๆๆ หมับ

 

"อ๊ายยยย! ช่วยหนูด้วยค่ะ! ไอ้บ้านี่จะปู้ยี่ปู้ยำหนู ช่วยด้วยค๊าาา!!!" ซากุระร้องออกมาอย่างดังเมื่อมือหนาจับแขนเธอไว้ ซากุระสบัดแขนเพื่อให้หลุดจากการจับกุม

"นี่เธอ!ฉันเองจำไม่ได้หรอ!" ร่างสูงที่จับพูดออกมากระชับมือแน่นขึ้นไปอีก

"ไอ้บ้า!!ปล่อยฉันนะ!! แม่จ๋าช่วยหนูด้วย! ตัวโตช่วยเขาด้วย!! ไอ้บ้ามันจะข่มขืนหนู!!!" ซากุระดิ้นแรงมากขึ้นไปอีกทั้งเตะทั้งตีร่างสูงที่จับเธอไว้ ซากุระหันหน้ามองรอบตัวหาคนช่วยเพนเห็นอย่างนั้นก็กอดซากุระไว้เพื่อให้เธอหยุดทำร้ายร่างกายตน

"อ๊ายยยย!!!! มันกำลังจะปล้ำหนู!! ใครก็ได้ช่วยด้วยค๊าาา!!" ซากุระร้องออกมาดังลั้นคนที่เดินไปเดินมาเริ่มหันมอง

"เอ่อ..ไม่มีอะไรครับแฟนผมเอง เราผิดใจกันนิดหน่อยนะครับ โธ่!!..ซากุระอย่างอนพี่สิครับที่รัก ก็เมื่อคืนพี่ต้องเตรียมงานที่มหาลัยกลับดึกหน่อยเดี๋ยวอย่างอนพี่เลยน่ะครับ พี่ก็ควงถึงเช้าแล้วยังไม่พออีกหรอครับ งั้นวันนี้พี่จะอยู่ด้วยถึงเช้าอีกก็ได้นะ หายงอนพี่เถอะนะ" เพนกอดซากุระพูดออกมาให้คนอื่นได้ยินคนที่หยุดมองตอนแรกพอได้ยินสิ่งที่เพนพูดก็ยิ้มให้เขาก่อนจะเดินไป

"ไม่จริงน๊ะ!!มันโกหกหนูไม่ได้เป็นอะไรกับมัน!!ช่วยหนูดะ...(OxO)...อืม..อือ..." เพนก้มลงจูบซากุระก่อนที่เธอจะพูดมากไปกว่านี้ ซากุระเบิกตากว้างเมื่อมองตาคู่นี้ก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร 'ไอ้ผู้ชายบ้าที่ทะเลคนนั้น' ซากุระเอามือดันหน้าเพนให้ออกห่างพยายามหันหน้าหนีเพื่อให้หลุดจากการกระทำของเพน แต่มีหรือเพนจะปล่อย เพนเอามือล็อกต้นคอเธอให้อยู่เฉยๆ เมื่อซากุระขัดขืนไม่ได้เธอจึงสบตาร่างสูงเพื่อบอกให้เขาหยุดการกระทำนี้ซะ แต่ทว่าเมื่อตาประสานตาจากการจูบเพื่อปิดปากซากุระ เพนมองเข้าไปนัยตาสีเขียวสดใสช่างหน้าหลงไหลยิ่งนักตอนนี้เพนพยายามเอาลิ้นร้อนๆ เข้าไปหาความหอมหวานจากปากซากุระ แต่ซากุระไม่ยอมเม้มปากแน่น จนเพนต้องกระแทกปากเพื่อให้เธอเปิดปากออก บีบปลายคางเธออย่างแรงจนซากุระต้องยอมเปิดปากออกเพราะความเจ็บเป็นการเปิดทางให้ลิ้นร้อนๆ ของเพนเข้ามาเพนเอาปลายลิ้นตวัดลิ้นของซากุระเบาๆ ซากุระเมื่อโดนลิ้นสากๆ นิ่มๆ ร้อนๆ ตวัดเบาๆ ไปมาจากที่เบิกตากว้างค่อยๆ ผ่อนตาลงก่อนจะหลับตาเคลิ้มกับสัมผัสที่ได้รับความรู้สึกตอนนี้เหมือนจะเป็นลมมันร้อนไปทั้งตัว ใจหวิวๆ มือที่เคยผลักดันหน้าเปลี่ยนมาโอบรอบต้นคอปล่อยให้เพนคว้าหาความหวานจากปากเธอจนพอใจก่อนเพนจะค่อยๆ ผลักปากออกมาอย่างช้าๆ มือยังคงโอบเอวเธอไว้ ซากุระก้มหน้าอายหน้าแดง 'ทำไมใจมันเต้นแปลกๆ ละเราเป็นอะไรของเรากันแน่?' ซากุระคิดในใจเธอไม่ขัดขืนเขาแต่กลับตอบเขาไปอย่างลืมตัวจนไม่กล้าสบตาร่างสูงที่โอบเธอไว้

"ปากเธอยังหวานเหมือนเดิมเลยนะ ซากุระ ฉันชักจะติดใจเธอแล้วสิ" เพนพูดทำลายความเงียบ ถึงเขาจะช่ำชองเรื่องผู้หญิงแค่ไหน แต่สำหรับซากุระมันไม่ใช่ คนอย่างเขาไม่เคยรุกหรือเข้าไปหาใครก่อนมีแต่สาวๆ เข้ามาหาเขาเองทั้งนั้น แต่กับซากุระเขาเป็นฝ่ายรุกและเข้าหาเธอจนเพนปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่า เขารักเธอเข้าแล้วอย่างจัง

"อย่าพูดอะไรบ้าๆ นะ!!...(.///////////.)..." ซากุระผลักตัวออกมายืนก่อนมองหน้าเพนเล็กน้อยแล้วหลบตาพร้อมใจที่เต้น ตึกตักๆๆๆๆ ซากุระทำอะไรไม่ถูกจึงหันหลังเพื่อเดินไป

"เขินหรอ มานี่มาเดี๋ยวไปส่ง" เพนคว้าแขนซากุระไว้ ซากุระมองเพนสลับกับแขนของตนที่โดนจับอยู่ก่อนเสียงๆ หนึ่งจะดังขึ้นมาในหัว 'อย่าให้ผู้ชายแปลกหน้าที่พึ่งเจอกันมาส่งบ้านเด็ดขาด และอย่าเข้าใกล้พวกชอบฉวยโอกาส ผู้ชายพวกนี้เป็นพวกฟันแล้วทิ้งจำไว้นะ ตัวเล็ก' เสียงเตือนภัยดังขึ้นมาในหัวอีกครั้ง 'ผู้ชายคนนี้เหมือนที่ตัวโตบอกทุกอย่าง เป็นพวกฟันแล้วแน่ๆ เลย ทำไงดีละ...(T^T)...' ซากุระทำท่าเหมือนคิดอะไรบ้างอย่างเหลือบตาซ้ายทีขวาทีขืนตัวสุดชีวิต

"ดูทำเข้าฉันไม่ทำอะไรเธอหรอ ถ้าจะทำๆ ตั้งแต่ที่ทะเลแล้วอย่าคิดมาก" เพนพูดพรางดึงมือซากุระให้ขึ้นรถ แต่เธอยังขืนตัวอยู่พอได้ยินประโยคหลังซากุระก็แทบคลั่ง

"ไอ้บ้า!! ปล่อยฉันนะ อ๊ายยย!!" ซากุระขืนตัวดึงตัวเองออกจากเพน จนเพนต้องอุ้มซากุระขึ้นรถไปวางเธอบนเบาะก่อนจะปิดประตู ซากุระเห็นว่าเพนเดินไปจึงเปิดประตูเพื่อลง เพนเห็นก็รีบวิ่งมาอุ้มซากุระไปวางบนเบาะอีกครั้ง

"ถ้ายังดื้ออีกฉันจับเธอปล้ำ!บนรถแน่!" เพนทำหน้าดุใส่ซากุระพูดจบก็เอื่อมมือไปขาดเข็มขัดให้เธอ ซากุระเองพอได้ยินที่พูดก็ตัวแข็งทื่ออยู่เฉยๆ กลัวร่างสูงตรงหน้า เพนปิดประตูเดินกลับมาที่เบาะคนขับ พอเพนปิดประตูปุ๊บซากุระก็รีบหยิบสมาท์กโฟนทันที

 

'ตัวโต!!! ช่วยเขาด้วย เขากำลังจะถูกขมขืน!' ซากุระกดส่งไปไม่ถึง 3 วินาทีก็มีข้อความส่งกลับมา

'ตัวเล็ก!อยู่ไหน ใครบังอาจทำตัวเล็ก!!'

'เขาอยู่ข้างนอกมหาลัยทางไปห้าง Hakabi ช่วยเขาด้วย ไอ้คนที่ช่วยเขาที่ทะเลอ่ะตัวโตจำได้ใช่ไหม'

'ใจเย็นนะ เดี๋ยวตัวโตจัดการเอง เขาเป็น...'

 

"ทำอะไรนะ!!" เพนเข้ามาในรถเจอซากุระกำลังกดโทรศัพย์อยู่ก็รีบทัก ซากุระสะดุดโหยงจนโทรศัพย์ตกบนหน้าขาเพนรีบคว้ามาดูทันที

"เอาคืนมาน่ะนายไม่มีสิทธิ์ทำฉันแบบนี้!!" ซากุระรีบแย่งคืนมาเพนเอามือหนีอ่านข้อความที่ซากุระส่งให้ใครบ้างคน 'รอยสักมันคุ้นๆ น่ะ' เพนคิดในใจเขาเหมือนเคยเห็นมันที่ไหนแต่นึกไม่ออก ก่อนจะอ่านไปเรื่อยๆ ซากุระเองก็พยายามแย่งมือถือเธอคืน เพนไปสะดุดกับคำว่า 'เพื่อนตัวโตเอง' เพนเลิ่กคิวเล็กน้อย 'ตัวโต? ใครกัน' ก่อนซากุระจะแย่งมือถือเธอกลับไปและกำลังจะลงรถ แต่ว่าเปิดไม่ได้เพราะเพนล็อกจากคอนโทนคนขับ ซากุระหันหน้ามองทำหน้าไม่พอใจก่อนจะกอดอกตัวเองทำหน้าง้ำกอกตาไปมาทำเหมือนเด็กน้อย เพนยิ้มกับอาการของสาวตรงหน้า

"จะไปไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง" เพนพยายามไม่ขำออกมา

"..." ซากุระกอกตามองเล็กน้อยก่อนจะทำหน้าบึ้งเหมือนเดิม

"ถ้าไม่ตอบ งั้น..ฉันพาเธอไปบ้านฉันนะ" พูดจบก็เร่งเครื่องออกตัวอย่างแรงเพื่อให้ร่างบางรู้ว่าถ้าไม่บอกจะพาไปบ้านเขาจริงๆ

"อ๊าย!!!! ฉะ..ฉันจะไป อ๊าย..ฮากาบิ๊!!" ซากุระพูดขณะเพนขับรถปาดซ้ายขวาอย่างหวาดเสียว เพนกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะขับรถไปจุดมุ่งหมายที่ว่าทันที

"ขะๆๆๆ...ขอบคะๆๆๆ..คุณที่มาส่งนะๆ.ค่ะ" ซากุระพูดรั่วๆ เหมือนใจตอนนี้ที่เต้นจนแทบจะหลุดออกมาจากอกมือจับเข็มขัดแน่นสายตามองตรงยังคงไม่ยอมลงมาจากรถ ดูเธอจะช็อคเอามากๆ เพนเดินมาเปิดประตูให้ซากุระแต่เธอก็ยังไม่ลงมาจับเข็มขัดแน่นอยู่ท่าเดิม

"นิ ฮึ จะไม่ลงจากรถจริงๆ หรอ" เพนสะกิดแขนถามร่างบางในรถ

"..." ซากุระยังคงอยู่ในท่าเดิม

"นิ!! ลงมะ..." เพนกระแทกเสียงถามจนซากุระสะดุดอย่างแรง

"ฮึ๊!! ฮือออ แงงงงงงงงงง!!!!" ซากุระร้องไห้ออกมากเสียงดังจนคนแถวนั้นหันมองเพนกันเป็นแถว

"เห้ย!! เธอจะร้องทำไม" เพนถามหน้าตาตื่น

"แงงงงงงง ฮึดๆ ฮือออออ" ซากุระไม่พูดเอาแต่หลับตาร้องไห้เพนทำอะไรไม่ถูกเอื่อมมือไปปลดเข็มขัดให้จับตัวซากุระให้ลงมายืนข้างล่าง เขย่าตัวเธอเบาๆ เพื่อเรียกสติเธอให้กลับมา

"ซากุระ! เห๊! ซากุระ กลัวจริงหรอเนี่ย" เพนเขย่าตัวซากุระเขาเองก็ตกใจไม่คิดว่าเธอจะตกใจถึงขนาดนี้

"ฮือๆๆๆ ฮือออออ" ซากุระไมพูดเอาแต่ร้อง

"เอาไงดีวะ?...เอาอย่างนี้แล้วกัน"

 

หมับ

 

"โอ้ๆๆ อย่าร้องไห้เลยนะคนดี พี่ขอโทษนะครับ ซากุระ" เพนดึงตัวซากุระเข้ามากอดแนบไว้กับอกลูบหัวปลอบใจอย่างอ่อนโยน

"หึ๊...(O O)..." ซากุระเบิกตากว้างก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงความรู้สึกที่ได้รับมันอบอุ่นมากๆ ซากุระหลับมายิ้ม 'เหมือนอ้อมกอดของตัวโตเลย อุ่นจัง' ซากุระซุกหน้ากับอกเพนไซ้หน้าเล็กน้อยเพื่อหาความอุ่น เพนก้มมองด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะค่อยๆ ผลักซากุระออกมา

"อย่างร้องไห้เลยนะพี่แค่แกล้งเธอเล่นเฉยๆ เดี๋ยวพี่พาไปกินไอ้ติมน่ะ" เพนลูบหัวปลอบใจซากุระเธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะโดนเพนจูงมือเดินไป

 

ณ ร้านไอศครีม

 

"พี่ค่ะเอาสตอเบอร์สมูตนะค่ะ" ซากุระสั่งอย่างสดใส จนเพนงงเล็กน้อยกับอารมณ์ของร่างบาง

"เธอนี่ปรับอารมณ์เร็วจังเลยนะ" เพนพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ปนไปด้วยรอยยิ้ม

"ก็ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนี่ค่ะจะได้งอแง ขอบคุณค่ะ" ซากุระพูดก่อนจะหันไปรับไอศครีมที่สั่งไม่รอช้ารีบกินทันที 'นี่นะที่บอกว่าไม่ใช่เด็ก' เพนยิ้มเล็กน้อย

"นี่ไม่คิดจะถามหน่อยหรอว่าพี่ชื่ออะไร" เพนถาม

"ไม่เป็นไรหรอค่ะ เพราะเราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วหละ" ซากุระพูดโดยไม่มองหน้าร่างสูงก้มหน้ากินไอ้ติมอย่างอร่อย

"หึๆ คิดแบบนั้นหรอ" เพนยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ทำไมถามแบบนั้นหละ" ซากุระเงยหน้ามามอง

"จำหน้าพี่ไม่ได้หรอ" เพนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ให้ซากุระเห็นหน้าชัดๆ

"ทำไมจะจำไม่ได้หละค่ะ พี่คือไอ้โรคจิตที่ทะเลคนนั้นไงค่ะ" เพนแทบเอาหัวเขกโต๊ะแรงๆ

"มองดีๆ สิไม่เคยเห็นที่อื่นเลยงั้นหรอ" เพนสบตาซากุระอีกครั้ง ซากุระมองตาเพนอีกครั้ง

"อืม.. เอ่อ.. มองยังไงก็ไอ้โรคจิต" ซากุระพูดออกมาเพนถึงกับฟุบหน้าลงกับโต๊ะเอาหัวเขกโต๊ะทีหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา

"พี่ชื่อ พี่เพน เป็นประธานนักเรียนมหาลัยที่น้องเรียนอยู่ไง" เพนพูดเอามือชี้หน้าตัวเอง ซากุระมอง

"...(O[   ]O)...ห๊ะ!!! ใช่จริงๆ ด้วย ทำไมคนโรคจิตถึงเป็นประธานนักเรียนได้หละ!!?" ซากุระทำหน้าตกใจปนสงสัยเอามากๆ

"พูดแบบนี้เดี๋ยวก็จับจูบอีกเลยนิ!!" เพนพูดทำหน้าดุเล็กน้อย

"ชิ!!" ซากุระสบัดหน้ากลับมากินไอติมต่อ

"ถามอะไรหน่อยได้ไหม" เพนถาม

"ว่ามาสิค่ะ" ซากุระก้มหน้าไม่เงยหน้ามามอง

"มีแฟนหรือยังครับ"

"พรวด! แคร๊กๆๆ.." ซากุระรีบคว้าน้ำมาดื่มทันที เพนยื่นกระดาษเช็ดชู่ให้

"ถามแค่นี้เอง ตกใจซะใหญ่โตเชียว" เพนมองอย่างไม่เข้าใจ

"แล้วมาถามอะไรอย่างนี้เล่ามันเสียมารทายไม่รู้หรือไง" ซากุระพูดทำหน้าไม่พอใจใส่

"แค่ถามเองก็ตอบมาว่ามีหรือยังไม่มีก็แค่นี้ง่ายจะตาย" เพนพูดต่อซากุระมองหน้าไม่ยอมตอบ 'เรื่องอย่างนี้ใครจะกล้าบอก ฉันอายุ 18 แล้วยังไม่เคยมีแฟนเลย บอกไปก็อายตายสิ' ซากุระก้มหน้ากินต่อ เพนเห็นอาการของสาวตรงหน้าก็รู้ทันที

"ยังสินะ งั้นเป็นแฟนกับพี่เอาไหม" เพนถามออกไปถึงจะดูงี่เหง้าแค่ไหน ถึงเขากับเธอพึ่งจะเจอกันแต่ในใจเขามีแต่ซากุระเต็มทั้งหัวใจ

 

เคร้ง เพล้ง!!! ซากุระตกใจถึงขนาดทำถ้วยไอติมตกแตกมองหน้าเพนอีกครั้งเพนทำหน้าจริงจังเพราะเขาถามจากใจจริงของเขาซากุระถึงกับชะงัดไปชั่วครู่

"ว่าไงตกลงไหม" ซากุระยังคงค้างอยู่เธอไม่เคยเจอการจู่โจมแบบนี้มาก่อน

"งั้นแสดงว่าตกลงนะ เธอเป็นแฟนพี่แล้วน่ะ จะไปไหนต่อหรือเปล่า" เพนยิงคำถามออกไปเป็นชุดกะไม่ให้ซากุระปฏิเสธเขาได้

"อะ..เอ่อ..คือ..ว่า.." ซากุระอ้ำอึ่ง

"งั้นเดี๋ยวพี่พาไปส่งบ้านนะ" เพนพาซากุระที่กำลังช็อคอยู่ไปที่รถ ซากุระเดินตามราวกับว่าวิญญาณหลุดออกจากร่าง พอเพนถามว่าบ้านอยู่ไหนซากุระก็ชี้มือไปตามทางจนถึงบ้าน เพนส่งซากุระที่หน้าหมู่บ้านเพราะเธอบอกว่าบ้านเธออยู่ถัดไปแค่ไม่กี่หลังไม่ต้องเข้าไป ก่อนซากุระจะลงมาเพนก็หอมแก้มไปอีกทีโดยซากุระไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด

 

ณ บ้านของซากุระ

 

"ซากุระลูกของที่แม่สั่งซื้อหละลูก ซากุระ! เป็นอะไรของเขา ซาโซริไปดูน้องหน่อยสิลูก" ผู้เป็นแม่หันไปหาลูกชายคนโต ซาโซริเองก็งงกับอาการของน้องสาวเช่นกัน

"ครับแม่" ซาโซริเดินตามซากุระขึ้นไป

 

ก๊อกๆ

 

"ตัวเล็กเป็นอะไรพี่เข้าไปนะ" ซาโซริเปิดประตูเข้าไปก็เจอซากุระนั่งพับเพียบบนเตียง

"เป็นอะไรไป หรือว่าไอ้นั้น!!!มันทำอะไรน้อง!!!" ซาโซรินึกขึ้นได้ว่าซากุระไปกับเพนก็รีบถาม

"ปะ..เปล่า แค่น้องจูบกับพี่เพนแล้วเขาก็ขอเป็นแฟนกับน้องเท่านั้น" ซากุระตอบแบบช็อคๆ

"ว่าไงนะ!!" ซาโซริถามย้ำอีกครั้ง

"น้องมีแฟนแล้ว พี่เพนขอน้องเป็นแฟนเราเป็นแฟนกัน" ซากุระตอบหน้านิ่ง

"จริงหรอ!! ในที่สุดน้องสาวพี่ก็ขายออกแล้ว แม่ครับ!!! แม่!!! ผมมีเรื่องจะบอกครับ" ซาโซริวิ่งออกมาจากห้องนอนของซากุระตรงไปหาผู้เป็นแม่ด้วยท่าทีที่ดีใจสุดๆ

"น้องเป็นอะไรหรอซาโซริ!!" ผู้เป็นแม่เห็นอาการของลูกชายคนโตก็ถามอย่างเป็นห่วง

"น้องมีแฟนแล้วครับแม่" ซาโซริพูดอย่างกระดี๊กระด๊า

"จริงหรอ ดีใจจัง ถ้าคนนี้จริงใจจริงๆ หละก็ เรื่องของลูกแม่ก็ O.K. น่ะ แต่ต้องให้ลงเอยกันก่อนนะ หึๆๆ คงจะอีกนาน" ผู้เป็นแม่เยาะเย้ยเจ้าลูกชาย ซาโซริทำหน้าเซ็งขึ้นมาทันที

 

เช้าวันต่อมา

 

"แม่ค่ะหนูไปแล้วนะค่ะ แล้วตัวโตไปไหนแล้วหละ" ซากุระตะโกนบอกผู้เป็นแม่ก่อนจะมองหาพี่ชาย

"ไปรับคารินแล้วหละ" ผู้เป็นแม่ตะโกนตอบมา

"อะไรเนี่ยเห็นแฟนสำคัญกว่าน้องได้ไงไม่รอกันเลยไอ้พี่บ้า" ซากุระบ่นด้วยความหงุดหงิดก่อนจะรีบออกจากบ้าน ทันทีที่ออกมาหน้าหมู่บ้านก็พบ 'รถของพี่เพนนี่หน่า' ซากุระมองรถแอสตันสีดำ พอนึกถึงเรื่องเมื่อวานหน้าก็แดงขึ้นมาก่อนจะเดินเลี่ยงไป

"ซากุระจะไปไหนขึ้นรถสิ พี่มารับแล้วรอตั้งนานมาเร็วเข้า" เพนออกมายืนข้างรถมองซากุระที่หันมามองหน้าตนก่อนจะก้มหน้าไป

"มะ..ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปเองได้" ซากุระตอบ

"ได้ไงจะปล่อยให้แฟนเดินไปเรียนเองได้ไง เสียชื่อประธานนักศึกษาอย่างพี่แย่ เถอะน่าไม่ต้องอายพี่หรอ" เพนเดินมาจูงมือซากุระมาขึ้นที่รถ ซากุระเดินตามมาอย่างว่าง่าย

"ขอถามอะไรอย่างได้ไหมค่ะ" ซากุระถามขณะเพนขับรถ

"ว่ามาสิ"

"ทำไมพี่ถึงอยากเป็นแฟนกับฉันหละ ฉันพอจะได้ยินชื่อพี่อยู่นะเรื่องผู้หญิงอ่ะ แล้วทำไมถึงบอกว่าจะคบกับฉันหละหรือว่าพี่แค่..."

"หลอกฟันเธอเท่านั้น" เพนพูดต่อซากุระถึงกับอึ่ง 'พี่เขาไม่จริงใจอะไรกับเราหรอ เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ด้วย' ซากุระคิดในใจเมื่อคืนเธอไม่ได้นอนเลยมั่วคิดแต่เรื่องที่เพนพูดเธอไม่รู้ว่าเขาจะจริงจังกับเธอหรือแค่แกล้งเธอเท่านั้น แต่ใจจริงของซากุระเองเธอก็ชอบเพนอาจเป็นเพราะไม่เคยมีใครทำกับเธอแบบนี้มาก่อนเลยทำให้ใจเธอหวั่นไหวหรือจะใช้คำนี้ก็ได้ เขาคือรักแรกพบของเธอ

"จริงด้วยสินะ" ซากุระพูดออกมาหน้าเศร้าเล็กน้อยมองหน้าตรง

"เห่!! พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้นนะ พี่แค่พูดต่อท้ายให้เธอเท่านั้น พี่จริงใจกับเธอจริงๆ นะซากุระพี่รู้ว่ามันคงยากที่จะเชื่อเพราะเราพึ่งเจอกันแค่ไม่กี่ครั้งแต่พี่จริงใจกับเธอน่ะซากุระ" เพนเอื่อมมือมาจับมือซากุระ เธอหันหน้ามองเพนเขาหันมามองซากุระชั่วครู่ก่อนจะหันไปขับรถต่อ แต่สิ่งที่ซากุระเห็นคือสายตาที่จริงจังเธอมักเห็นสายตาแบบนี้ตอนที่พี่ชายปกป้องเธอจากคนที่ชอบแกล้งเธอ ซากุระยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ามองถนนที่ทอดยาวก่อนรถจะเลี้ยวเข้าเขตมหาลัย เพนลงมาจากรถเดินมาเปิดประตูให้ซากุระ ท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ที่จ้องมองรวมถึงกลุ่มของเพื่อนซากุระและเหล่าเพื่อนของเพน 'มากับใคร/ใครมาส่ง' ในใจของเพื่อนทั้งสองฝ่าย

"ขอบคุณค่ะพี่เพน" ซากุระยืนข้างหน้าก้มหัวขอบคุณ

"เปลี่ยนจากขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม" เพนถามทำหน้าเจ้าเล่ห์นิดๆ ซากุระจึง

 

หมับ ซากุระเขย่งตัวหอมแก้มเพนเขาเองตกใจเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ามายิ้มให้

 

"พี่แค่อยากไปกินข้าวกับเธอเท่านั้นเองนะ" เพนแกล้งพูดออกมา ซากุระมองหน้าเพนหน้าเธอแดงเอามากๆ ก่อนจะสบัดหน้าหนี

"ชิ!!!" ซากุระเดินไปหาพวกอิโนะทันที

"งอนหรอ พี่ล้อเล่นครับ ตอนกลางวันที่จะรับไปทานข้าวน่ะมารอที่หน้าตึกเรียนนะเดี๋ยวพี่ไปรับ" เพนเข้าไปกอดซากุระจากด้านหลังการกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของเหล่าเพื่อน

"ทำอะไรเพื่อให้ฉันแน่ใจสักอย่างได้ไหมค่ะพี่เพน" ซากุระพูดขณะโดนเพนกอด

"ว่ามาเลยครับ" เพนตอบอย่างสดใส

"ไปหาเพื่อนฉันด้วยกันได้ไหม" ซากุระขอร้อง

"หึๆๆ" เพนหัวเราะในลำคอรู้ว่าซากุระต้องการอะไร เธอต้องการความมั่นใจและความจริงใจจากเขา

"ไม่ได้หรอค่ะ" ซากุระหันหน้ามอง

"เปล่า ไปสิ" เพนคลายกอดจากซากุระก่อนจะพาซากุระมาหาเพื่อนของเธอที่นั่งรอกันอยู่ที่โต๊ะหินแถวนั้น

"ใครเนี่ยยัยเถิก" คารินแซวตามปรกติ

"โอ๊ะโอ๊!! เดี๋ยวนี้ยัยโหนกเรามีคมมาส่งด้วยวุ๊ย!!" ซาสึเกะแซวเล็กน้อย

"เห๊ยๆ!! ใช่คนที่ทะเลปะวะ" นารูโตะขอบ้าง

"ใช่ค่ะฉันจำได้" ฮินาตะเสริมทัพ

"แล้วไปไงมาไงถึงมาด้วยกันได้หละเนี่ย" อิโนะถาม

"พี่ชื่อเพนครับ เป็นแฟนซากุระครับผม" เพนแนะนำตัวกับเหล่าเพื่อนของซากุระ

"พี่ประธานนักศึกษาปีนี้นิ" เท็นเท็นได้ยินชื่อจึงมองหน้าให้ชัดอีกที่ก่อนจะนึกขึ้นได้

"ไม่เบานี่หว่าซากุระ" เทมาริเองก็เอากับเขาด้วย

"ในที่สุดยัยเถิกของเราก็มีแฟนกับเขาแล้วโว๊ย" คิบะตะโกนดังลั่น

"พอแล้วพวกแกฉันเขิน" ซากุระยืนบิดไปมาด้วยความเขินกับคำแซวต่างๆ นาๆ โดยมีเพนยืนอยู่ด้านหลัง

"หึๆ งั้นพี่ไปเรียนก่อนนะ ฮึ๊บ" เพนก้มลงหอมแก้มซากุระ

"ความจริงอยากจูบมากกว่าแต่กลัวเสียภาพของประธานแค่นี้ก็พอ" เพนเงยหน้ามาบ่นเล็กน้อยก่อนจะเดินไป

"มานี่เลยเล่าให้ฟังทั้งหมดเลยน่ะ" อิโนะทำหน้าสอด..เห๊ย!! ไม่ใช่ อยากรู้สุดๆ

"เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังเอง ซาโซริโทรมาเล่าตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว" คารินพูดก่อนจะเล่าให้เพื่อนคนอื่นๆ ฟังตามที่แฟนหนุ่มโทรมาเล่าให้ฟังโดยมีซากุระคอยบอกว่ารู้สึกอย่างไง

 

ตัดมาทางเพน

 

"ใครวะไอ้ท่านประธาน" อิทาจิถามคนแรก

"เด็กฉันเองเป็นไงน่ารักไหม" เพนพูดยักคิ้วเล็กน้อย

"แจ๋มเลยนิหว่า ถ้าเอ็งเบื่อแล้วกูของเสียบต่อน่ะโว๊ย" ซาโซริพูด หยั่งเชิญเพนเขาไม่ได้บอกว่าเป็นพี่ชายของซากุระกลัวว่าเพนจะคิดไม่ดีกับซากุระแล้วไม่บอก เพราะทุกครั้งเพนต้องมาคุยข่มพวกซาโซริเสมอ

"ชอบของต่อจากกูตั้งแต่เมื่อไหร่วะซาโซริ" เพนนั่งลงข้างๆ โคนันเอามือโอบเอวอุ้มโคนันให้มานั่งบนตักตัวเอง

"ก็น้องสาวคนนี้แจ๋มดีนี่หว่า กูติดใจตั้งแต่ที่ทะเลแล้ว ถึงต้องต่อจากมึงกูก็ยอมละวะ" ซาโซริพูดพยายามทำหน้าหื่นๆ ในใจคิดถึงแต่คาริน

"จะว่าไปก็จริงนะ ดูซื่อๆ ดี แต่ไม่รู้ว่าผ่านมาแล้วกี่คน" อิทาจิเสริม 'ที่มึงกำลังพูดนะน้องกูไอ้จิ' ซาโซริคิดในใจมองหน้าอิทาจิอย่างแค้นๆ

"พวกเอ็งก็พูดไป น้องเขาจะเสียหายนะโว๊ย" ซาโซริออกโรงปกป้องน้องสาว

"งั้นเดี๋ยวกูพิสูจน์ให้เองว่าน้องเขาเคยผ่านมาแล้วกี่คน วันนี้เลยดีไหม" อิทาจิพูดเอามือลูบปลายคางอย่างเจ้าเล่ห์

"เห๊ย!! ไอ้อิทาจิอย่านะโว๊ย ต้องให้กูไปด้วย" ฮิดันตบไหล่อิทาจิอย่างรู้กัน

"อย่าทำเล๊ย... สะ..สงสารน้องเขา" ซาโซริกัดฟันพูด

"เอาน่า หนุกๆ น้องเขาอาจชอบก็ได้" อิทาจิพูด

"ขนาดมินะยังติดใจเลย" ฮิดันพูดถึงแฟนตน

"นั้นมันแฟนมึงแต่นี่นะ...เอ่อ..." ซาโซริชะงัดไปชั่วครู่

"มันอะไรวะ" ฮิดันถามย้ำ

"เอ่อ..." ซาโซริพูดต่อไม่ได้

"เพราะซากุระเป็นแฟนกู คนนี้กูเอาจริง" เพนออกตัวหลังจากฟังพวกนี้อยู่นาน เอ่อ..ถ้าจะพูดให้ถูกมันมัวแต่ลูบคล่ำโคนัน

"ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าเอาไม่จริงก็ไม่เสร็จสิวะ" ฮิดันพูดต่อ

"จริงด้วยวะ" อิทาจิพูด ทั้งฮิดันและอิทาจิพูดโดยไม่เห็นสีหน้าซาโซริตอนนี้ว่าอยากฆ่าทั้งสองมากขนาดไหน

"แต่คนนี้คือคนที่ฉันจะแต่งงานด้วยเป็นแม่ของลูกฉันในอนาคต!!" เพนพูดสีหน้าจริงจังจนทั้งหมดเงียบมองหน้าเพนรู้ว่าเพื่อนสนิทพูดจริง ซาโซริเองก็ยิ้มอย่างพอใจ 'คิดไม่ผิดจริงๆ ที่ให้นายดูแลน้องสาวที่ฉันรักที่สุด' ซาโซริคิดในใจ

"จะไปไหนละ" โคนันถามเพราะเพนกำลังออกไป

"ไปหาซากุระจะพาไปกินข้าว" เพนพูดก่อนปิดประตู

"ท่าทางจะเอาจริงโว๊ย" โคนันพูดหน้ายิ้มๆ เพราะเพนไปแค่คบใครออกนอกหน้าถึงขนาดนี้ ก่อนเธอจะหันไปหาเหล่าเพื่อนที่ยังอยู่ในห้องทุกคนมองหน้าอย่างรู้กันว่าเพื่อนรักเด็กสาวคนนี้อย่างจริงจัง