[Fic naruto] short story sakura

แก้ไข้คำนิด+เพิ่มคำหน่อย เพื่อความสนุก (ละมั้ง) (ชักเริ่มไม่มั่นใจว่าตกลงเราแต่งหนุกปะหว่า แต่ยอดอ่านเพิ่มก็อาจจะหนุกมั้ง)

 

     "ซากุระจัง วันนี้เลิกเร็วไปหาข้าวเย็นกินกันม๊ะ" ชายหนุ่มผมเหลืองหน้าแมวถาม ด้วยหน้าตายิ้มแย้ม

     "เอาอีกแล้วนารูโตะ" สาวผมชมพูตอบหน้าตาเซ็งๆ เพราะเพื่อนชายชอบทำเหมือนจีบอยู่เรื่อย

     "น๊าา น๊ะ วันเดียวเอง ซากุระจังไม่ยอมไปเดทกับฉันเลยนะ"

     "แล้วทำไมวันนี้ฉันต้องไปละ"

     "เธอจำไม่ได้เลยหรอ วันนี้มันวันอะไร" ชายหนุ่มหน้าเศร้าเล็กน้อย

     "ทำไมนายทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อย่างนั้นละ" หญิงสาวถามเมื่อเห็นอาการผิดปกติ ถ้าเธอปฏิเสธเขาก็จะตื้อเธอจนเธอยอม แต่วันนี้มันแปลกๆ ทำหน้านิ่งเงียบไม่ร่าเริงเอาซะเลย

     "เปล่าหรอ ไม่มีไร เอ่อ...ฉันกลับบ้านก่อนนะ" พูดจบก็เดินหน้าเศร้าจากไป

     "เป็นอะไรของเขา" ซากุระพรึมพรำเบาๆ

     "อ้าวซากุระ ยังไม่กลับอีกหรอ" เสียงของเพื่อนสาวอีกคนดังขึ้นมา

     "อิโนะ ฮินาตะ" เธอเรียกชื่อคนมาใหม่

     "เธอไม่ได้ไปกับนารูโตะหรอ"

     "ไปไหน" ซากุระถามหน้าตาสงสัย

     "อ้าว ก็วันนี้วันเกิดของนารูโตะคุงไงจ๊ะ" สาวผมน้ำเงินตอบ

 

     'เอ่อ ใช่ลืมไปเลย มิน่าละเจ้านั้นถึง...' ซากุระคิดในใจมองไปทางเดินที่เพื่อนชายคนสนิทพึ่งเดินไป

 

     "นี่ซากุระคิดไรอยู่ ฉันถามว่าทำไมเธออยู่นี่ไม่ไปกับนารูโตะหรอ" อิโนะถามขณะที่เธอคิดอยู่

     "ละ..แล้วทำไมฉันต้องไปกับนายนั่นด้วยละ" เธอตอบแต่สีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อย

     "ก็เธอ 2 คน สนิทกันก็เลยสงสัย"

     "เอ่อ..ฉันกลับก่อนนะมีธุระต้องไปทำนะบาย" ซากุระโบกมือลาแล้ววิ่งไปทางที่เพื่อนหนุ่มพึ่งเดินไป

 

     'นารูโตะ ฉันขอโทษที่ลืมวันสำคัญของนาย' เธอวิ่งมาตามทางเพื่อให้ทันร่างสูงของเพื่อนแต่ไร้วี่แวว เธอเดินไปเรื่อยๆ จนถึงบ้านของเขา

 

กริ๊ง กร๊อง กริ๊ง กร๊อง

 

     เสียงกริ่งดังขึ้นหน้าบ้านนารูโตะ ผู้หญิงผมแดงวัยกลางคนเดินออกมา

 

     "คุณน้าค่ะ สวัสดีค่ะ นารูโตะอยู่ไหมค่ะ" ซากุระถามหญิงคนนั้น

     "อ้าว ซากุระ นารูโตะบอกว่าจะไปฉลองกับเพื่อนนะจ๊ะ ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกหรอ" เธอตอบหน้าสงสัยเล็กน้อย

     "อะ..เอ่อ.. คือ.. ว่าหนูให้เขาไปรอที่ร้านก่อนนะค่ะ แล้วหนูจะตามไปทีหลัง แต่หนูจำไม่ได้ว่าเขานัดไว้ที่ไหนนะค่ะ" เธอแก้ตัวกับแม่ของนารูโตะ

     "แม่ไม่ได้ถามไว้ด้วยสิว่าจะไปที่ไหนกัน นินาโตะ รู้หรือเปล่าว่านารูโตะจะไปเลี้ยงฉลองที่ไหน" เธอถามผู้เป็นสามี

     "เห็นบอกว่าจะไปผับ The sums น่ะ ซากุระรอไปดูนะลูก" เขาเดินออกมาบอก

     "ขอบคุณคุณน้าทั้งสองมากนะค่ะ" เธอก้มหัวทำความเคารพก่อนจะวิ่งตรงไปยันสถานที่ที่นินาโตะบอก

 

ฌ ผับ The sums เวลา 2 ทุ่มครึ่ง

 

     "ไอ้โตะเป็นไรไปวะ ทำหน้าเหมือนอกหักยังไงอย่างนั้น" ชายผมน้ำเงินเข้มถาม

     "เปล่าไม่ได้เป็นไร แค่รู้สึกเซ็งๆ นะ" เขาตอบพลางกระดกแก้วเหล่าเข้าปาก

     "แล้ว..ซากุระละทำไมไม่มาด้วยกันปกติเห็นติดกันจะตาย"

     "ฉันกับซากุระไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย อย่าพูดแบบนั้นสิวะ ซาสึเกะ"

     "อ้าว เห็นพามาเที่ยวบอยคิดว่าเป็นแฟนกันซะอีกอย่างนั้นก็แสดงว่าซากุระยังว่างสินะ" ซาสึเกะตอบทำหน้าเหมือนคิดอะไรบางอย่าง

     "อย่านะโว้ย คนนี้ฉันขอ" นารูโตะรู้ดีถึงความคิดของเพื่อนต่างมหาลัย

     "ไรวะ ยัยนั่นออกจะสวย นายเองก็ไม่คิดอะไรไม่ใช่รึไง ฉันขอยัยนั่นแล้วกัน"

     "บอกว่าคนนี้ฉันขะ..."

     "นารูโตะ" เสียงของสาวผมชมพูดังขัดขึ้น

     "อ้าว ซากุระมาแล้วหรอ คิดว่าแกจะไม่มาซะอีก" เพื่อนสาวที่เดินมาพูดขึ้น

     "อิโนะ พอดีฉันลืมของนะเลยกลับไปเอา"

     "เอ่อ.. แกมาก็ดีแล้วมานี่ แกจะได้เห็นอะไรเด็ดๆ" อิโนะพาซากุระมานั่งตรงข้ามนารูโตะ

     "เอาเลยฮินาตะ เอาเลยสิ" อิโนะยุฮินาตะที่นั่งอยู่ข้างๆ นารูโตะ

     "อะ..อืม คะ..คือว่า เอ่อ.."

     "มีอะไรหรอฮินาตะ พูดมาสิ" นารูโตะถามขณะยกแก้วขึ้นดื่ม

     "เอ่อ...."

     "บอกไปเลย" อิโนะเร่ง

     "คือฉันชอบนารูโตะคุงมานานแล้ว คบกันนะ" ฮินาตะสารภาพออกไป ทำเอานารูโตะตกใจเล็กน้อย ไม่ใช่แค่นารูโตะที่ตกใจ ซากุระเองก็อึ่งและตกใจด้วย

     "นะ..นารูโตะคุง รังเกียด ฉันรึเปล่าค่ะ คบกันได้ไหม" ฮินาตะเร่งคำตอบ

     "เอ่อ.. อ้อ เปล่าไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่ตกใจนะ" นารูโตะตอบหน้ายังคงตกใจอยู่

     "แล้วตกลงคบฉันไหมค่ะ หรือนารูโตะคุงมีแฟนแล้ว"

     "ฉันก็ไม่ได้มีแฟน และฉันก็ไม่ได้รังเกียดเธอหรอกนะ แต่ว่า.."

     "ซากุระช่วยพูดกับนารูโตะทีสิ" อิโนะกระซิบข้างหูซากุระระหว่างที่นารูโตะพูดกับฮินาตะ

     "เอ่อ..." เธอยังคงตกใจอยู่

     "นะซากุระถือว่าฉันขอร้องนะ" อิโนะขอร้องอีกที่ เธอพยักหน้าเบาๆ

     "นะ..นี่นายรับๆ ไปเหอะ มีหญิงสวยๆ มาขอเป็นฟะ..แฟนทั้งที คะ..คิดไรมาก" ถึงเธอจะพูดแบบนั้นแต่ในใจเธอเจ็บปวดมาก เธอไม่รู้ทำไมรู้สึกเจ็บกับคำที่เธอพูด เธอเองก็ไม่คิดอะไรกับเขาแท้ๆ แต่ทำไมรู้สึกอยากร้องไห้

     "เอ่อ..คือ.."

     "เอาดิไอ้โตะ ซากุระก็บอกว่าให้คบไปแล้วคิดไรอยู่วะ เนอ ซากุระ" ซาสึเกะหันมาพูดกับซากุระ

     "คะ.." นารูโตะหันไปพูดกับฮินาตะ

     "ฉันของตัวก่อนนะ" ซากุระพูดแทรกขึ้นมาเธอพอรู้ว่าเขาต้องตอบตกลงแน่ๆ เธอจึงจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที

     "อ้าว ซากุระพึ่งมาจะไปไหนวะรอฟังให่จบก่อนดิ" อิโนะตะโกนแข่งกับเสียงเพลงที่เปิดอยู่ แต่ไม่ทันแล้วซากุระวิ่งออกไปด้านนอกแล้ว

     "แล้วนายจะไปไหนซาสึเกะ" อิโนะหันไปถามซาสึเกะที่ลุกจากที่นั่ง

     "นึกได้ว่ามีธุระต้องไปทำนะ ฉันไปก่อนนะ" ซาสึเกะเดินออกไปอีกคน

     "อะไรของพวกนี้" อิโนะบ่นเบาๆ

 

ณ ด้านนอก

 

     "ฮืออ ฮึดๆ ฮื่อ ยัยบ้า จะร้องทำไม ฮือออ" ซากุระวิ่งออกมาด้านนอกผับมาหยุดตรงม้านั่งในสวนหย่อมที่อยู่ใกล้ๆ

     "นี่เราเป็นอะไร แค่นารูโตะจะคบฮินาตะเองนะ จะร้องทำไม เราต้องยินดีสิ ฮึ ฮึ ฮืออออออ" ถึงเธอจะพูดแบบนั้นแต่ในใจกลับคิดตรงกันข้าม เธอรักเขาโดยไม่รู้ตัว ถึงจะชอบเอ๊ะอ๊ะ ด่าว่า เขาสารพัด ปฏิเสธเขามาตลอด แต่ในใจเธอรักเขามากที่ทำไปเพราะอยากให้เขาเอาใจเท่านั้นยิ่งเธอปฏิเสธเขาเท่าไหร่ เขาก็จะตามตื้อ ตามขอเท่านั้น เธอชอบตอนที่เขาทำตัวอ้อนๆ มันรู้สึกว่าเขาเอาใจใส่ในตัวเธอ

 

ตึก ตึก ตึก

 

     "มานั่งร้องไห้ทำไมตรงนี้" เสียงของใครบางคนดังขึ้นทำให้เธอรีบเช็ดน้ำตาทันที

     "ซาสึเกะ นายมาได้ไง" เธอถามทำหน้าสงสัย

     "ฉันเห็นเธอเดินออกมาเลยตามมาดู" ซาสึเกะเดินมานั่งลงข้างๆ ซากุระ

     "หรอ"

     "นารูโตะมันโง่เนอ ไม่รู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไงกับมัน" ซากุระชะงัด

     "นะ..นายหมายความว่าไง" เธอถามสีหน้าตกใจเล็กน้อย

     "ฉันดูก็รู้แล้วว่าเธอรู้สึกยังไง" ซาสึเกะพูดขณะมองไปยังท้องฟ้ายามกลางคืน

     "...." ซากุระอึ่งเล็กน้อยหันไปมองซาสึเกะ 'ทำไมละคนอื่นยังรู้แล้วทำไมเขาไม่รู้ที่ผ่านมาที่เขาคอยตามเธอละมันคืออะไรแค่แกล้งเธอ เท่านั้นเองหรอ' น้ำตาเริ่มสะสมที่ขอบตา

     "ไม่เป็นไรนะซากุระ ปล่อยมันไปเถอะ" ซาสึเกะหันมาพูดกับซากุระ

     "...." ตอนนี้เธอเริ่มมีน้ำไหลออกมาจากดวงตาแล้ว

     "ฉันจะทำให้เธอมีความสุขจนลืมความเศร้าใจเองนะซากุระ" ซาสึเกะเอามือลูบต้นขาซากุระเบาๆ

     "นะ..นายจะทำอะไร" ซากกุระเขยิบตัวหนีเธอรู้สึกถึงอันตรายที่เริ่มก่อตัวขึ้นมา

     "ฉันก็จะช่วยทำให้เธอลืมมันไง" ซาสึเกะเบียดตัวเข้ามาใกล้

     "เอ่อ..ฉันมีธุระขะ..ขอตัวนะ" ซากุระลุกขึ้นแล้วเดินหนี

 

หมับ

 

     "จะไปไหน บอกแล้วไงว่าฉันจะช่วยเธอ" ซาสึเกะจับขอมือซากุระไว้

     "ปะ..ปล่อยฉันดะ...เดี๋ยวนี้" เธอสบัดข้อมือแรงๆ เพื่อให้หลุดจากการจับกุมนั้น

     "ทำไมละเรามาสนุกด้วยกันดีกว่าลืมๆ ไอ้โตะมันไปซะเถอะ นะซากุระ" ซาสึเกะลุกขึ้นเอาตัวแนบติดกับร่างบางของซากุระเอามืออีกข้างโอบเอวเธอไว้

     "นะ..นายจะทะ..อือ อื่ม อืม" ไม่ทันได้ถามอะไรเพิ่มซาสึเกะจูบเปิดปากทันทีซากุระระดมมือทุบที่แผ่นอกเพื่อให้เขาหยุกการกระทำ

 

พรึบ พรับ เพี๊ยะ

 

     ซากุระรวบรวมแรงที่มีผลักซาสึเกะออกไปจนเขาลงไปนั่งตรงม้านั่งก่อนจะตบเข้าที่หน้าอย่างจัง จนหน้าร้างสูงสะบัดไปอีกทาง

     "ไอ้เลว แกจะทำไรฉัน" ซากุระด่าก่อนจะหันหลังวิ่ง

 

หมับ ตุ๊บ

 

     "โอ๊ยยย" ซาสึเกะคว้าข้อมือซากุระไว้อีกทีก่อนจะกระชากตัวเธอกลับมาแล้วชกแรงๆ เข้าที่ท้องไปหนึ่งทีจนตัวเธอทรุดลงไปกองกับพื้น งอตัวด้วยความจุก ซาสึเกะพยุงร่างเธอขึ้นมานอนราบบนม้านั่ง เขาก้มลงไซ้ซอกคอเธอ มือค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อออก ล่วงเอาไปสัมผัสเนินเนื้อนุ่นหยุ่นทั้งขย่ำและบีบเคล้นเพื่อกระตุ้นอารมณ์เธอ แต่การกระทำนั้นสำหรับซากุระแล้วมันกระตุ้นความกลัวเสียมากกว่าจนเธอทำได้แต่นอนร้องไห้ เธอยังคงรู้สึกตัวอยู่แต่ไม่มีแรงจะขัดขืนการกระทำของคนตรงหน้า 'ใครก็ได้ ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันที นารูโตะ ช่วยด้วย' เธอได้แต่คิดคำเหล่านั้นไปมา เธอไม่มีแรงพอจะตะโกนเรียกให้คนมาช่วย ได้แต่นอนนิ่งๆ ให้เขากระทำต่อไป

 

ตัดมาทางนารูโตะ

 

     "อะไรของพวกนี้" อิโนะบ่นเบาๆ มองเพื่อนทั้ง 2 เดินออกไป

     "เอาดิวะนารูโตะตอบไปเลย พวกเราลุ้นกันอยู่" คิบะเร่งคำตอบของนารูโตะ

     "ฮินาตะ เธอเป็นคนน่ารัก สวย เรียบร้อย อ่อนหวาน เอาจริงๆ ฉันชอบคนแบบเธอนะ" นารูโตะพูดทำเอาฮินาตะยิ้มออกมา

     "แต่ฉันคงรับความรู้สึกดีๆ จากเธอไม่ได้หรอก ฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้ว ขอโทษด้วยนะ ฮินาตะ" นารูโตะตอบก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะ

     "เดี๋ยวก่อนดิวะ จะไปไหนของนายอีกคนละ แล้วตกลงแกชอบใครวะไอ้โตะ" คิบะเรียกนารูโตะก่อนจะถาม

     "ผู้หญิงที่ฉันรักมีคนเดียว ฉันรักเธอมาก รักเธอคนเดียว และไม่มีวันรักใครได้อีกนอกจากเธอคนนั้น" นารูโตะพูดทำเอาฮินาตะใจหายวูบเธอเริ่มมีน้ำคลอที่ขอบตา

     "ใครวะ พวกฉันรู้จักปะ" ชิกามารูถาม

     "คนที่ฉันรักคือ ซากุระจัง และฉันก็รู้ว่าเธอเองก็รักฉัน ขอโทษนะฮินาตะ" นารูโตะวิ่งออกมาจากผับ

     "ฮึด ฮึด ฮือออออ" ฮินาตะร้องไห้ออกมา

     "ฮินาตะ ทำใจดีๆ นะ" อิโนะกอดปลอบใจฮินาตะ 'ซากุระแกคงเจ็บมากสินะ ฉันขอโทษนะโว้ย' อิโนะรู้สึกผิดที่ขอร้องซากุระไปแบบนั้นจนทำให้เธอถึงกับวิ่งออกไปจากผับ

 

ตัดมาทางซากุระ

 

     ซาสึเกะไซ้ซอกคอซากุระมือที่คลึงหน้าอกเลื่อนลงมาล่วงเข้าไปในกระโปรสัมผัสมันเบาๆ เพื่อเพิ่มความต้องการให้เธอ ซากุระนอนร้องไห้แต่ไม่มีเสียงสะอืน เธอใช้มือผลักดันเขาให้ออกไปแต่ด้วยแรงเพียงน้อยนิดหรือจะสู้คนตรงหน้าได้ ซาสึเกะยังคงเล่นกับช่วงล่างของซากุระเขาไซ้จูบรอบลำคอของเธอไปมา

 

     "ฮึดๆ ยะ..อย่าทะ..ฮึด..ทำอะไร ฉะ..ฉันเลยนะ ฮึดๆ ฉันกะ..กลัว" เมื่อใช้แรงอันน้อยแล้วไม่ได้ผลเธอจึงเปลี่ยนมาขอร้องแทน

     "โอ้ๆ ไม่ต้องกลัวนะ ซากุระ เดี๋ยวเธอก็จะมีความสุขแล้ว ฉันบอกแล้วไงว่าจะช่วยเธอนะ ซากุระ" ซาสึเกะพูดขณะไซ้อกอิ่มของเธอ เขาลุกขึ้นมานั่งคร่อมร่างซากุระเตรียมพร้อมในขั้นต่อไป

 

พรึบ ตุ๊บ

 

     "ไอ้เกะ จะทำอะไรซากุระ" นารูโตะที่มาทันพอดี กระชากร่างของซาสึเกะออกมาจากร่างของซากุระก่อนจะต่อยอย่างจังที่หน้าจนซาสึเกะล้มลงกับพื้น ที่มุมปากมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย

     "ฮึดๆ ชะ..ช่วยด้วย ฮึด ชะ..ช่วยฉันด้วย ฉะ..ฉันกะ..กลัว" ซากุระร้องออกมาเมื่อเห็นนารูโตะเข้ามาช่วยเธอ

     "ไม่เป็นไรแล้วนะ ซากุระ ฉันอยู่นี่แล้ว" นารูโตะเข้าไปกอดพร้อมถอดเสื้อกันหนาวสวมให้เธอ แล้วจูบที่หน้าผากเธอเพื่อปลอบขวัญ

     "นะ..นารูโตะ ช่วยด้วย ฉะ..ฉันกลัว" ซากุระกอดนารูโตะแน่น ตัวเธอสั่นด้วยความกลัว

     "ขัดจังหวะทำไมวะ ทำไมไม่อยู่กับยัยตาขาวนั่น" ซาสึเกะถามขณะยันตัวลุก

     "แล้วเอ็งละอยู่นี่ได้ไง มีธุระต้องไปทำไม่ใช่หรอ ไปซะสิหรือต้องให้ฉันเรียกพี่ชายนายมา" นารูโตะถามด้วยสีหน้าเอาเรื่อง

     "ยะ..อย่านะโว้ย ปะ..ไปก็ได้วะ" ซาสึเกะรู้ว่านารูโตะทำจริงแน่นเลยยอมกลับไปแต่โดยดี

     "ซากุระ ทำใจดีๆ นะ ไม่มีใครทำเธอได้แล้ว" นารูโตะลูบหลังลูบหัวปลอบใจซากุระ

     "ฉันกลัว ฮือออออ" เธอร้องออกมาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งกลัว ตกใจ และดีใจพร้อมกัน นารูโตะกอดเธอไว้แนน

 

30 นาทีต่อมา

 

     ซากุระหยุดร้องไห้แล้ว แต่นารูโตะยังคงกอดเธอต่อไป

 

     "ขอบใจนะนารูโตะ ฉันไม่เป็นไรแล้วหละ กลับไปหา คนที่นายรักเถอะ" ซากุระผลักออกจากอกนารูโตะ

     "ฉันก็อยู่กับคนที่ฉันรักแล้วนิ จะให้ฉันไปหาใครอีกละ" นารูโตะเอามือลูบแก้มซากุระเบาๆ

     "นะ..นายหมายความว่าไง" ซากุระหันหน้ามาถามหน้าตาตกใจ

     "เธอไม่รู้จริงๆ หรอ ซากุระ ผู้ชายนะ ถ้าเขาไม่รักไม่ชอบ เขาไม่ตามตื้อ ตามขอแบบนี้หรอนะ"

     "แสดงว่านาย..." ซากุระมองตานารูโตะที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ถูกส่งมาให้

     "ฉันรักเธอนะซากุระ รักมานานแล้ว รักเธอคนเดียว และจะไม่มีวันรักใครได้อีกนอกจากเธอ" นารูโตะไล้แก้มซากุระพร้อมโน้มหน้าลงมาใกล้จนหน้าผากชนกับหน้าผากเธอ

     "แล้วเธอละรู้สึกแบบเดียวกับฉันหรือเปล่าซากุระ" ถึงเขาจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว แต่ก็อยากฟังมันจากปากของเธอ

 

หมับ

 

     ซากุระเงยหน้าจูบนารูโตะเบาๆ แทนคำตอบทั้งหมดที่มี นารูโตะจูบเธอกลับ ทั้งคู่จูบกันเนินนาน จนซากุระดันเบาๆ ที่อกเพื่อบอกว่าเธอจะหมดลมหายใจแล้ว

 

     "ต้องการคำตอบอีกไหม นารูโตะ" ซากุระมองหน้าเขาแล้วถาม

     "ไม่แล้ว ฉันรับรู้ได้จากสัมผัสที่เธอให้เมื่อกี๋นี้แล้ว"

     "แต่ฉันอยากบอก ฉันรักนายนะนารูโตะ" นารูโตะตอบหน้าแดงนิดๆ

     "ฉันรักนายนะนารูโตะ ฉันรักนาย ฉันรักนาย" ซากุระรู้ว่าเขาเขินกับคำนั้นก็ยิ่งแกล้ง

     "พอแล้วซากุระจัง เขินนะ" นารูโตะก้มหน้าเขินหน้าแดง

     "นายแน่นใจแล้วนะที่จะคบกับฉันเป็นแฟนนะ"

     "ถามทำไม" นารูโตะหันมาถาม

     "ก็ฉันทั้งเรื่องมาก ขี้บ่น ขี้วีน ชอบด่า ชอบว่า แถมยังชอบลงไม้ลงมือกับนายสารพัด นายรับได้หรอ" ซากุระถามสีหน้าจริงจัง

     "ฉันมั่นใจ รับได้อยู่แล้ว รับได้มาตั้งนานแล้วนิ"

     "นายแน่ใจนะ ถึงเราจะคบกันฉันก็ยังเหมือนเดิมนะนาย"

     "อืม แน่ใจ ไว้ทบต้นทบดอกวันเข้าหอ" นารูโตะตอบซากุระ แต่ประโยคหลังเขาพูดออกมาเบาๆ กับตัวเอง

     "หึ งั้นฉันจะทำตัวให้ยิ่งกว่าเดิมเลย เพื่อที่นายจะได้คิดดอกกับฉันเยอะๆ" เธอตอบออกไปเพราะได้ยินสิ่งที่เขาพูด

     "ครับผม งั้นเชิญเอาแต่ใจได้ตามสบายเลย เรียนจบเมื่อไหร่แต่งงานทันที ฉันจะปราบเธอเองซากุระ" นารูโตะตอบกลับ ซากุระกอดนารูโตะไว้แน่น 'นายปราบฉันได้มานานแล้วนารูโตะ' เธอคิดในใจ ทั้งคู่มอบอ้อมกอดที่อบอุ่นให้กันและกันด้วยความรักที่โอบร้อมไปทั่วบริเวณ 'วันนี้เป็นวันสำคัญสำหรับผมมาก ไม่ใช่เพราะเป็นวันครบรวบวันที่ผมลืมตามองโลก แต่เป็นวันที่ความรู้สึกของผมกับเธอตอบสนองซึ่งกันและกัน ของขวัญสุดพิเศษนี้ผมจะรักษามันให้นานที่สุดเทียบเท่ากับลมหายใจที่เหลืออยู่ของผมเลย ผมสัญญา'