เรื่องเล่า ทุกวันที่ 16

"ยัยวิสา" ทุกคนพูดพร้อมกัน
 
"แกมาที่นี่ได้ไง" ทิสาถามเพราะคิดว่าไม่มาซะแล้ว
 
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะรู้หรือเปล่าว่าหนูแดงตายแล้ว" สารินพูด
 
"เหรอ" วิสาพูดเสียงเรียบ "วันนี้ฉันไปเจอที่แปลกๆ มาไปกับฉันหน่อยได้มั้ย"
 
"อะไรของแกยัยวิสาเมื่อกี้ฉันพูดว่าหนูแดงตายไปแล้วไม่ตกใจเลยหรือไง ยังไม่พอแค่นั้นนะมันยังบอกให้ทำบุญไปให้ด้วย" สารินถามด้วยความแปลกใจ
 
"ที่นั่นมีเงินทองมากมายอยู่ด้วยนะ ถ้าไม่รีบไป..."
 
"ที่ไหนๆๆๆ ไปๆๆๆ" วิสายังพูดไม่ทันจบทิสาก็พูดแซกขึ้นมาอย่างตื่นเต้น
 
          ไม่นานนักวิสาก็พาทุกคนมาถึงที่บ้านร้างหลังหนึ่ง เพื่อนทั้งสองที่ตามมาด้วยต่างบ่นกันยกใหญ่เพราะเห็นเพียงแค่บ้านร้างธรรมดาเท่านั้น แต่เมื่อวิสาเดินเข้าไปในบ้านทั้งสองก็เดินตามเข้าไปอย่างง่ายดาย
 
          ความแปลกประหลาดในบ้านหลังนี้ที่ทำให้ทั้งสองแปลกใจก็คือความสูงของบ้าน อีกทั้งร่างไร้วิญญาณของหลายคนที่อยู่รอบบ้าน
 
"วิสมันจะมีจริงเหรอ" ทิสาเริ่มถามอย่างแคลงใจ
 
"ใช่ๆ เงินที่แกบอก" สารินเริ่มพูดขึ้นเมื่อเห็นสภาพภายใน
 
          ทั้งที่ถามไปแล้วแต่คนที่เดินนำมาก็ยังตอบคำถาม...
 
"มาอีกแล้ว มาอีกแล้ว" เด็กคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
 
"ใช่...มาอีกแล้ว" วิสาตอบ
 
"วิสา" สารินเรียกเสียงเบา "เด็กที่ไหนน่ะ"
 
"เด็กที่ดูแลบ้าน ตามฉันมาสิที่นี่มีเพชรอยู่นะ" วิสาเดินนำเพื่อนๆ ไปอย่างเชื่องช้า
 
          ทั้งสองเดินตามวิสาเข้ามาในที่ที่ไร้แสงไฟ ทั้งสองเริ่มรู้สึกแปลกกับกลิ่นเหม็นเหมือนมีอะไรตายอยู่ในบ้านหลังนี้แต่ก็ไม่แปลกใจมากนักเพราะว่าบ้านนี้เป็นบ้านร้าง น่าแปลกที่ทั้งสองไม่แปลกใจเรื่องของเด็กคนนั้นเลยสักนิด
 
"วิสา" สารินเรียก
 
"วิสา" ทิสาเรียกด้วยอีกคน
 
"หายไปไหน" สารินถาม
 
"เอ๊ะ นั่นแสงอะไร" ทิสาชี้ให้เพื่อนเห็นแสงระยิบระยับนั้น
 
          ทั้งสองเดินเข้าไปช้า เมื่อนั้นจึงคิดถึงคำพูดของวิสาขึ้นมาและความโลภจึงบังเกิดขึ้น...
 
"หรือว่าเพชร" ทั้งสองพูดพร้อมกัน
 
          เพียงเพราะความโลภเท่านั้นที่ทำให้ทั้งสองรีบวิ่งเข้าไปหาแสงนั้นจนพบกับจุดจบเช่นเดียวกับวิสา ไม่สิ เพียงแต่ว่าตอนนั้น....
 
"กรี๊ด!!!" เสียงร้องของวิสาค่อยหายไป
 
          ตอนนั้นวิสาจับราวบันไดไว้ได้และค่อยๆ ปีนขึ้นมาบนบันไดที่ยังไม่ผุพังค่อยๆ เดินลงไปชั้นล่างอย่างมีสติและได้รู้ความจริงว่าหากใครล่วงลงมาถึงชั้นล่างและยังมีชีวิตอยู่จะได้เพชรจำนวนมากเป็นรางวัล แต่แล้วเธอก็เปลี่ยนใจเพราะไม่อยากมีความโลภอีก เพราะมันจะพรากชีวิตที่มีค่าไปจากเธอเมื่อไม่นานมานี้
 
"ฉันไม่เอาหรอก" วิสาพูดเด็ดขาด
 
"คิดได้แล้วเหรอ ดีจัง ดีจัง แต่พี่ช่วยหนูหน่อย ช่วยพาเพื่อชองพี่มา"
 
"ทำไมล่ะ" เธอถาม
 
"พวกเขาสองคนถึงฆาตแล้วต้องตายที่นี่ถ้าพี่ไม่รีบพาเขามา ยังไงเขาก็ตายอยู่ดี พามาที่นี่หนูอยากไปเกิด" เด็กหญิงคนนั้นพูดขอร้อง
 
"แต่ว่าถ้าเพื่อนของพี่ี่ตาย" วิสาพูด
 
"อีกไม่นานเขาจะได้ไปเกิด"
 
          ด้วยเหตุนี้ทำให้เธอจำใจต้องพาเพื่อนเธอมาที่นี่
 
"ขอบใจนะ ลาก่อน" เด็กคนนั้นหายวับไปพร้อมกับพาวิสาออกมาด้วยและสั่งห้ามมาที่นี่อีก ตลอดไป!!!
 
          ภายในบ้าน....
 
"กรี๊ด!!!"
 
"พวกโลภมากทั้งหลาย เตรียมตัวไว้เถอะ!"
 
 
 
 
 
 
 
เรื่องสั้นนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงคนและสถานที่ที่กล่าวมาไม่มีอยู่จริง