เรื่องเล่า ทุกวันที่ 16

          หลังจากที่เพื่อนๆ เรียกชื่อเธอจึงเริ่มเล่าเรื่องของคนอื่นที่เพิ่งไปเจอมาอาจจะเป็นเรื่องที่น่าแปลกสักหน่อยแต่ก็เป็นเรื่องจริงเพราะตอนนี้เธอกำลังประสบปัญหาแบบนั้นอยู่ในตอนนี้ เอ....เรื่องที่เล่าคงเป็นเรื่องหักมุมที่เพื่อนๆ คิดไม่ถึงเป็นแน่

          เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสิบวันก่อนหน้านี้....

          หลังจากหยุดงานหลายวันเพราะโดนรถชน ตอนแรกๆ เพื่อนร่วมงานก็มาเยี่ยมทุกวันแต่ช่วงหลังไม่ค่อยมาสักเท่าไหร่คงเป็นเพราะงานยุ่ง 

          ที่บริษัท.....

"ไฮ้..." เธอทักทายทุกคนตามปกติแต่ทุกคนทำแต่งานไม่มีใครสนใจสักคน "หรือว่าโกรธอะไรฉันหรือเปล่า"

"อ้าวเธอยืนนิ่งอยู่ได้มาทำงานได้แล้ว"

          เอ๊ะ...มาถึงก็ให้ทำงานเลยแย่จริงๆ...

          ที่โต๊ะทำงาน...

"ไหนบอกว่าให้ทำงานไง ทำไมมันว่างแบบนี้ล่ะ" บ่นอย่างหัวเสีย "นี่พี่ พี่....สนใจหน่อยงานไม่มีให้ทำหรือไง ไม่ตอบอีกหรือว่าฉันว่างยะ"

          เพราะไม่รู้จะทำอะไรเธอจึงเลือกที่จะนั่งอยู่เฉยๆ เล่นคอมไปวันๆ เหมือนทุกครั้งเพราะขวนใครพูดก็ไม่มีใครพูดด้วยสักคน

"นี่ เดี๋ยวนะ มันน่ากลัวตรงไหนยะ" ชนมี่บ่น

"ใกล้จะถึงแล้วไง อดทนหน่อย"

          ว่าแล้วเธอก็เล่าต่อไป....

          ผ่านไปครึ่งวันจึงเริมเบื่อและชวนเพื่อนใกล้ๆ คุยแต่พวกเธอก็ทำเหมือนฉันเป็นอากาศธาตุ จะว่าโกรธก็คงไม่ใช่เพราะเธอง้อมานานแล้วแต่พวกนี้ก็ไม่สนใจสักที

"นี่พวกเธอเป็นอะไรยะ"

"ฉันว่าจะไปงานศพวันนี้สักหน่อย"

"ฉันก็ไปเหมือนกัน"

"ยัยพวกนี้เล่าเรื่องอะไรกันยะ หายงอนสักทีสิ" หนูแดงพยายามง้ออย่างไม่ยอมแพ้

"แล้วเขาจะรู้มั้ยว่าตายแล้ว"

"ไม่รู้สิถ้าตายไม่รู้ตัวอาจจะมาหาเราที่นี่"

          เพล้ง!!!!

          หนูแดงทำแก้วแตกและกำลังจะหยิบแก้วขึ้นแต่ว่า....

"กรี๊ดดดดด" เพื่อนของเธอกรี๊ดพร้อมกัน

"นี่พวกหล่อนเป็นอะไรกันยะ"

"ผีหลอก"

"กรี๊ดดดดดดด ผีหลอก" หนูแดงกรี๊ดสติแตก

"นั่นไง มาจริงๆ ด้วย หนูแดงฉันขอโทษที่เคยทำไม่ดีไว้ไปที่ชอบที่ชอบเถอะ" เพื่อนตัวผอมผิวขาวพูด

"พวกบ้าเลิกอำฉันได้แล้วนะ"

"หนูแดงไปที่ชอบที่ชอบเถอะแกตายแล้วนะไปเกิดได้แล้วพรุ่งนี้ฉันจะทำบุญไปให้"

"อีบ้า" หนูแดงด่าเสียงดังแต่ก็ฉุดคิดขึ้นได้ตั้งแต่เมือเช้า

          เมื่อเช้าไม่มีใครพูดกับเธอ ก่อนออกจากโรงพยาบาลรู้สึกเหมือนกันว่าไม่มีใครสนใจหรือว่าเธอตายไปแล้วจริงๆ แต่แล้วทุกอย่างก็เริ่มกระจ่างเมื่อขาของเธอเริ่มจางหายไป ร่างของเธอก็เลือนลาง จนมาถึงวันนี้....

"หนูแดงอย่าบอกนะว่า" สารินถามอย่างแคลงใจ

"อย่ามาอำนะยะ" ทิสาพูด

"ใช่...เรื่องจริงฉันไม่ได้อำ ขอบใจนะที่ยอมฟัง อย่าลืมทำบุญให้ฉันนะ"

"กรี๊ดดดด" เพื่อนๆ ทุกหมดร้องสติแตกและวิ่งหนีไปทางเดียวกัน 

"ยัยวิสา" พูดพร้อมกัน

เรื่องสั้นนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเรื่องเล่าและสถานที่ที่กล่าวมาไม่อยู่จริง