ความรัก [สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด]

 
  เสียงฝนตกที่โหนกระหนํ่าลงมาอย่างรุงแรงกับในเมืองที่พังพินาศมีมนุษย์สองคนที่ยืนประจันหน้าและสายตาที่จ้องมองกันชายหนุ่มรูปร่างอายุสิบหกปีผมสีนํ้าตาลสั้นพร้อมกับดวงตาสีเหลืองทองสดเสื้อผ้าที่ขาดหลุดหลุ่ยพร้อมกับปืนพกสองกระบอกที่มีโซ่ติดตรงข้อมือทั้งสองข้างมองยังอีกทางที่เหมือนสัตว์ประหลาดในคราบของมนุษย์ 
 
หญิงสาวอายุสิบเจ็ดปีที่สวมเสื้อชุดหนังสีดําสดที่เปื้อนคราบเลือดแดงเข้มเหนียวกับดวงตาสีแดงสดพร้อมผมสีนํ้าตาลยาวคราบเลือดกับดาบคาตานะสีดําที่ลุกเป็นไฟกับฟันสีขาวที่เรียงสวยพร้อมกับเลือดที่ออกจากปากชายหนุ่มจ้องมองร่างนั้นยังไม่ลดสายตาก่อนจะถือปืนกระบอกชักออกมาให้เปลวไฟลุกเพลิงขึ้นตามหญิงสาว 
 
 
''อยากลองปกป้องพี่ไหมวิราว?''
 
--------------------------------------------------------------------------------------
 
  '' .......!'' ผมตื่นออกมาจากฝันที่น่ากลัวและชิงชังกับมันเตียงสีขาวขนาดใหญ่ที่ผมนอนผมกําผ้าห่มสีเทาที่ห่มตัวเองอยู่กําอยู่จงเกือบจะขาดไปด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อยก่อนจะรู้สึกถึงมืออันอบอุ่นที่จับอยู่อีกข้าง 
 
พี่สาวของผมที่สวมเสื้อสีขาวทั้งชุดกับกางเกงที่ใส่ขายาวพร้อมกับสีหน้าที่หลับอยู่ ผมเกือบทําให้พี่เขาตื่น ... ถ้าตื่นนี้จะบ่นโวยวายแบบเด็กๆแน่ๆ ผมมองนาฬิกาตรงข้ามตอนนี้เวลาตีห้าสามสิบเอ็ดนาทีบ้าจริง ... เผลอฝันเรื่องเมื่อตอนนั้นได้ ...  
 
 ''.......''ผมรีบขยับร่างกายของตัวเองเดินเข้าไปตรงห้องนํ้าที่ปูกระเบื้องสีขาวกับดําที่ติดอยู่ก่อนที่ผมจะถอดกระดุมออกช้าๆตรงกระจกพร้อมกับมองร่างกายของตัวเองไปภายในเสื้อผ้าของผมมักมีแผลเป็นอยู่สองแผลแค่แผลเดียวนั้นคือดาบที่ฟาดฟันเป็นสายยาวตั้งแต่หัวไหล่ข้างซ้ายเฉือนลงมาบนเนื้อตรงเอว  
 
 ผมมองแผลเป็นนั้นได้สักระยะก่อนจะลืมตามองกระจก ดวงตาสีเหลืองที่ผมเกลียดและแววตาที่มองกลับมานั้นทําให้ผมยิ่งเกลียดตัวเองเพิ่มขึ้นทวีคูณหนักกว่าเก่า ดวงตาคู่นี้คือครั้งแรกที่พวกเราได้ทําเรื่องผิดครั้งใหญ่ และนั้นก็ทําให้ผมเห็นสิ่งที่ผมไม่อยากจะเห็นอีกด้วยซํ้า 
 
 ในขณะที่ผมเดินเข้าไปเปิดฝักบัวผมเปิดในอุณหภูมิอุ่นเบาๆพร้อมหลับตาลงรับแรงกระแทกเบาๆของนํ้าผมลูบตัวตามทั่วร่างกายและแม้กระทั้งแผลเป็นบนตัวของผม 
 
ผมหลับตาลงจับอยู่ตรงนั้นสักพักก่อนจะได้ยินเสียงข้างในจากตัวผม 
 
 
''ถ้าฉันเป็นอะไรไป? นายช่วยเป็นคนหยุดฉันได้ไหมวิราว''
 
''ถ้าฉันเกิดทําร้ายผู้คนไป นายช่วยเป็นคนฆ่าฉันได้ไหม?''
 
 
คําพูดเมื่อตอนนั้นเข้าสมองของผมอย่างรวดเร็วก่อนที่ผมจะชกเข้าไปตรงกําแพงลืมคําพูดมะกี้นี้ไปผมถอนหายใจอย่างรวดเร็วที่อยู่ๆคําพูดเมื่อหนึ่งปีก่อนก็เข้ามาหาผมก่อนที่ผมจะสะบัดหัวตัวเองไป
 
มาให้หยุดคิดเรื่องแบบนั้นผมปิดฝักบัวก่อนจะเดินออกมาดูกระจกอีกครั้ง ถ้าเกิดพี่เป็นอะไรขึ้นมาผมคงเป็นบ้าไปแน่ๆ เพราะผมมักจะเดินตามหลังพี่ตลอดหลายก้าวที่พี่เขาเดินนําหน้าไป ผมเงยหน้ามองกระจกก่อนจะพูดออกมาเบาๆ 
 
 
  ''ผมสัญญาไว้แล้วนะ''ว่าผมจะปกป้องพี่''
 
------------------------------------------------------------------------------------