ความรัก [สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด]

  เสียงฝนตกที่โหนกระหนํ่าลงมาอย่างรุงแรงกับในเมืองที่พังพินาศมีมนุษย์สองคนที่ยืนประจันหน้าและสายตาที่จ้องมองกันชายหนุ่มรูปร่างอายุสิบหกปีผมสีนํ้าตาลสั้นพร้อมกับดวงตาสีเหลืองทองสดเสื้อผ้าที่ขาดหลุดหลุ่ยพร้อมกับปืนพกสองกระบอกที่มีโซ่ติดตรงข้อมือทั้งสองข้างมองยังอีกทางที่เหมือนสัตว์ประหลาดในคราบของมนุษย์ 

หญิงสาวอายุสิบเจ็ดปีที่สวมเสื้อชุดหนังสีดําสดที่เปื้อนคราบเลือดแดงเข้มเหนียวกับดวงตาสีแดงสดพร้อมผมสีนํ้าตาลยาวคราบเลือดกับดาบคาตานะสีดําที่ลุกเป็นไฟกับฟันสีขาวที่เรียงสวยพร้อมกับเลือดที่ออกจากปากชายหนุ่มจ้องมองร่างนั้นยังไม่ลดสายตาก่อนจะถือปืนกระบอกชักออกมาให้เปลวไฟลุกเพลิงขึ้นตามหญิงสาว   

''ถ้าฉันเป็นอะไรไป? นายช่วยเป็นคนหยุดฉันได้ไหม''

------------------------------------------------------------------------------------

  แสงแดดยามเช้ามันกระทบตาเข้ามาที่ฉัน นั้นทําให้อารมณ์โครตหงุดหงิดมากขึ้น! ฉันขยี้ตาตัวเองขึ้นมาเบาๆก่อนจะหันไปมองนาฬิกาปลุกตรงข้ามฝั่งของน้องชายหกโมงยี่สิบ นี้คือครั้งที่แรกที่ฉันตื่นขึ้นมา  เพราะความฝันนั้น ...    

  ''วันนี้พี่ตื่นเร็วจังเลยนะครับ''  เสียงใสๆของน้องชายที่ดังออกมาจากห้องนํ้าพร้อมผ้าเช็ดตัวที่คลุมท่องล่างเอาไว้มองฉันที่ตื่นเร็วพร้อมกับรอยแผลบนตัวในร่างกายฉันมองมันด้วยความกลัวเล็กน้อยก่อนจะแกล้งตีหน้าซื่อๆออกไป 

  ''ร..เหรอ? .. ฉันก็อยากจะตื่นเร็วๆมาทําอาหารให้แกบ้างนี้หน่า'' พอฉันพูดแบบนี้สายตาของน้องชายประกายแวววับและทําหน้าอึ้งตกตะลึงพร้อมกับนั่งลงบนเตียงที่เช็ดตัวเรียบร้อยมองผม

  ''วันนี้พี่มาแปลกนะครับ?'' เขาดูท่าจะไม่เชื่อก่อนจะพูดต่อ''พี่ลืมกินยาเขย่าขวดหรือไง?'' 

พอพูดแบบนั้นทําให้หัวสมองของฉันปริ๊ดแตกขึ้นมาทันที! ก่อนจะเอาหมอนที่นอนอยู่ทุบใส่!

  ''ใครลืมกินวะ! เลิกพูดจากวนๆไปได้แล้ว!'' ฉันทําท่าทีไล่น้องชายฉันไปดูถ้าเขาจะยอมทําตามคําสั่งของฉันพร้อมกับหัวเราะร่าเริงออกมาเบาๆ 

  ''ครับๆ..'' น้องชายทําเสียงแบบเด็กๆก่อนจะลุกขึ้นมาบนเตียงฉันรีบเดินเข้าไปเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกเสื้อผ้าที่จะใช่ใสวันนี้ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนํ้า พร้อมกับถอดกระดุมส่องกระจกดู 

ภาพในกระจกที่สะท้อนให้ฉันเห็นคือรอยลูกกระสุนที่มีรูโหว่แผลเป็นสองนัดตรงกลางที่ทะลุถึงหลังพร้อมกับรอยแผลเป็นตามตัวทั่วร่างกาย สําหรับแผลพวกนั้นมันไม่ค่อยให้ฉันสนใจเท่าไร ยกเว้นแผลตรงกลางหน้าอกของฉัน ....

 ฉันเดินเข้าไปเปิดฝักบัวเปิดในอุณหภูมิอุ่นพร้อมหลับตาลงลูบหน้าตัวเองเบาๆไปมาพร้อมใช่สบู่เช็ดตามตัวทั่วร่างกายก่อนจะสะกิดใจกับแผลตรงกลางอีกครั้ง ... ความคิดของฉันเริ่มเข้ามา 

เมื่อหนึ่งปีก่อนน้องเป็นคนหยุดอาละวาดจากฉันที่กลายเป็น''สัตว์ประหลาด'' เต็มรูปแบบสิ่งที่ได้รับมานี้คือความสมควรและยอมรับไปนานแล้ว .. แต่ฉันก็ยอมรับบนแผลของน้องชายไม่ได้หรอก..มันเป็นสิ่งที่ตราไว้ว่า''ฉันเคยกลายเป็นแบบนี้'' ในขนาดที่ฉันคิดเรื่องนี้เสียงของน้องก็ดังขึ้นมา

 ''ทําไมพี่ถึงอาบนํ้านาน? ผมเริ่มหัวข้าวแล้วนะครับ'' เสียงเคาะประตูจากห้องนํ้าดังเบาๆพร้อมกับเสียงสุดกรูท้องร้องของมันที่ร้องออกมา ถ้าให้ฉันนึกภาพออก ตอนนี้หมอนั้นคงนั่งกุมท้องตัวเองแน่ๆ   

 ''เออๆ รู้แล้ว ...'' ฉันรีบปิดก๊อกนํ้าพร้อมยิ้มเบาๆกับเสียงโหยหวนของมัน นี้ถ้าฉันไม่อยู่หมอนั้นคงอดตายแน่ๆฉันเดินเข้าไปเปิดประตูพบภาพที่ฉันเห็นน้องชายที่นั่งอยู่บนเตียงอีกครั้งพร้อมกับเสื้อผ้าที่แต่งในช่วงหน้าหนาวเสื้อคอเต่าสีขาวที่เข้ากับรูปร่างเจ้านี้กับกางเกงกระเป๋าสีครีมพร้อมกับรอยยิ้มที่เบิกบาน 

 ''ตกส้วมหรือไงน่ะพี่น่ะ'' น้องแอบทําเสียงโวยวายพร้อมกับท้องร้องหนักหมอนี้ทําสีหน้าเหมือน

รอกับข้าวของฉันเลยแฮ่ะ 

 ''ยังกับเองไม่ตกส้วมละ'' ฉันตอบกวนๆกลับไปโดยที่เขาทําสีหน้ายิ้มขำๆกับมุขตลกที่ตอบกันไปตอบกันมาฉันหยิบเสื้อคอเต่าสีดําที่ฉันชอบใส่พร้อมกับกางเกงกระเป๋าสีครีมที่ซื้อมาเหมือนกันกับน้องพร้อมกับหาชุดชั้นในมา

 ''มองเมื่อไรฉันเชือดแกแน่วิราว''ฉันหันไปมองน้องชายที่รีบหันหน้าหนีทันทีที่เวลาฉันแต่งตัวฉันถอดผ้าเช็ดตัวลงช้าๆพร้อมกับใส่กางเกงในกับกางเกงกระเป๋าสีครีมและสวมเสื้อชั้นในสีเทา ...

ฉันแอบรู้สึกแปลกๆจากข้างหลัง .... โดยที่หันไปมองตรงกระจกก็พบเห็นร่างใหญ่ตรงหน้าที่เข้ามาก่อนจะกันแขนสองข้างเข้ามากันฉันติดกำแพงไม่ให้หนีไปไหน .. พร้อมแววตาที่มองมาทางฉัน น้องชายนั้นเอง ...

 ''เฮ้ย ...?! อะไรของแกฟะ!'' ฉันตกใจเล็กน้อยพร้อมกับทําเสียงดุใส่หมอนั้นแต่เขากลับทําหน้านิ่งเฉยพร้อมกับมองลงมาทางหน้าอกที่มีแผลอยู่ตรงหน้า 

 ''แผลนี้ .....''เขาเริ่มพูดออกมาพร้อมกับใช่มืออีกข้างเข้ามาจับตรงหน้าอกตรงกลางที่มีรอยแผลตรงสองนัดจากลูกกระสุน  

 ''........''ฉันไม่พูดอะไรพร้อมกับหน้าแดงจัดที่อยู่ๆหมอนั้นใช่มือเข้ามาแตะตรงนั้นพร้อมกับแววตาที่มองมันสักระยะ  

 ''...ตั้งแต่ตอนนั้น...ผมยังลืมไม่ได้เลยนะ ...'' หมอนั้นเริ่มพูดถึงการทะเลาะครั้งล่าสุดของเราที่ฝากฝั่งไว้กับแผลนี้พร้อมกับดึงเสื้อผ้าตรงคอเต่าโชว์กล้ามบนหน้าอกที่มีแผลตรงดาบไหล่ซ้ายถึงช่วงเอวขนาดใหญ่นั้นทําให้ฉันรู้สึกถึงความเจ็บปวดมากกว่าเดิม 

 ''หนึ่งปีที่แล้ว ...ผมนึกว่าผมจะตายไปพร้อมๆกับพี่เสียแล้วสิ'' วิราวพูดกับปิดเสื้อลงมองมาทางฉันอีกครั้ง 

 ''ผมน่ะ ... ไม่ได้ตั้งใจจะฝากรอยแผลไว้ให้กับพี่นะ ...''ถ้าฉันไม่ได้บ้าฉันแอบเห็นแววตาที่สมเพชตัวของน้องชายก่อนมันกลืนลงหายไปเป็นเพียงแค่ช่วงเศษเสี้ยวเดียวที่ฉันเห็น 

 ''ผมแค่ ..อยากจะทําตามสัญญาที่พี่ให้ไว้กับผม''เขามักจะยอมทําตามคําสัญญาของฉันทุกเรื่องถึงแม้ฉันจะขี้เกียจคําสัญญาของเจ้านั้นหรอกนะ 

 ''......ฉันรู้'' ฉันยืนพิงกําแพงที่หมอนั้นกลั้นขวางทางเอาไว้ก่อนที่จะยอมลดแขนตัวเองลง

 ''ผมน่ะ ..แค่อยากจะปกป้องพี่นะ...''  สิ้นเสียงเขาก็ดึงฉันเข้าไปกอดโดยที่ฉันยังสวมเสื้อชั้นในสีเทาอยู่แต่ก็ยังใส่กางเกงขายาวไว้อยู่หมอนั้นกอดแน่นเสียจงฉันเริ่มหายใจไม่ออก 

 ''อือ .......''ฉันส่งเสียงออกมาเล็กน้อยก่อนที่หมอนั้นจะกอดแน่นกว่าเดิมเห็นฉันกลายเป็นสมบัติอะไรของแกฟะ ปล่อยได้แล้ว!

 '' .....''หมอนั้นก็ยังคงกอดไว้อยู่ฉันเริ่มหายใจไม่ออก 

 ''.....ปล่อยเดียวนี้เลยเฟร้ย!'' 

โป๊ก!

เสียงหัวชนกันที่ฉันทุ่มสุดแรงเกิดน้องโดนเข้าอย่างจังพร้อมกับเซไปเซมาล้มลงหน้าคะหมํ่าบนพื้นลูบหัวตัวเองพร้อมทําเสียงบ่นแบบผู้ใหญ่ฉันหน้าแดงเล็กน้อยพร้อมกับสูบอากาศหายใจเต็มร้อยให้เข้ามาก่อนจะเริ่มพูดออกมา

 ''ถึงจะเป็นเรื่องแบบนั้น ... ถึงจะยังงั้น ...แต่แกห้ามคิดว่าแกผิดอยู่คนเดียวได้ไหมวิราว... เรื่องที่กลายเป็นอดีตน่ะ ... ก็ปล่อยมันผ่านไปซะ .. คําสัญญาที่ฉันให้ไว้กับนาย ... ก็อย่าลืมซะ .. ถ้าฉันเป็นแบบครั้งที่สอง ... ก็หยุดตัวของฉันที่ไม่ใช่ฉันซะ...'' ฉันเริ่มพูดออกมาโดยที่วิราวมองฉันด้วยสายตาที่อึ้งและจับหัวตัวเองอยู่ 

 ''ผมน่ะ ... จะยังคงรักษาสัญญาของพี่เสมอนะ ...'' เขาทําเสียงเอื่อมๆเล็กน้อยและแอบคาดหวังในตัวฉันอยู่ฉันเข้าไปยื่นมือตรงหน้าที่มันล้มลงก่อนที่น้องชายจะจับมือของฉันขึ้นมา 

''ถ้าฉันเป็นอะไรไป? นายช่วยเป็นคนหยุดฉันทีนะ''

------------------------------------------------------------------------------------