ความรัก [สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด]

      ยามคํ่าคืนบรรยายกาศในคอนโดใหญ่สีเขียวสองพี่น้องตระกูลอนาวรณ์ที่กําลังนั้งดูทีวีและอ่านหนังสืออะไรแก้เซ็งหญิงสาววัยอายุสิบแปดปีใส่เสื้อยืดสีดำที่มีปีกสีขาวพร้อมกับกางเกงขาสั้นสีนํ้าเงินนอนอ่านหนังสืชายหนุ่มอายุสิบเจ็ดปีใสเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์สีดํากำลังนั่งพูดคุยกันตามประสานพี่น้องอยู่ก่อนที่จะมีเสียงของอชิระดังขึ้นมา
 
 
 ''เฮ้.... ผมแกยาวขึ้นนะวิราว?''
 
 
ฉันมองหน้าผู้เป็นน้องชายของตัวเองที่กําลังนั้งฟังเพลงอัลบั้มใหม่ๆที่ฟังอยู่ก่อนจะถอดหูฟังออกมาแล้วทําสีหน้าที่พึ้งสังเกตเห็นผมสีนํ้าตาลของตัวเองที่ยาวขึ้นก่อนจะพูดออกมา 
 
 
   ''ผมยาวขึ้นแล้วเหรอ? ... สงสัยคงต้องไปตัดแล้วละมั้ง'' หมอนี้พูดออกมาแบบหน้าตาเฉยก่อนจะจับต้นคอตรงเองที่มีผมสีนํ้าตาลยาวถึงต้นคอฉันที่ดื่มนมกล่องสตอเบอรี่ก็รู้สึกเสียดายผมของเจ้าหมอนี้ชะมัด ... 
 
 
 
   ''สวยดีออก ห้ามตัดเด็ดขาดนะเฟร้ย'' ฉันพูดด้วยนํ้าเสียงข่มๆเล็กน้อยใส่เจ้าน้องชายนี้ก่อนที่มันจะปั้นหน้ายิ้มกวนโอ๊ยที่ไม่ว่าจะมองยังไง มันก็ไม่ได้ยิ้มใจดีสักนิด กลับกัน เหมือนกลับจะเตรียมแกล้งฉันเลย
 
 
 
   ''ว่าแต่พี่ไปนอนอะไรบนพื้นละ? มานั่งด้วยกันสิ '' น้องชายที่พูดเอ่ยนํ้าเสียงเชิญชวนพร้อมตบโซฟาเหมือนกําลังเรียกน้องหมาให้มานั้งด้วย เห็นฉันเป็นหมาหรือไงฟะ?! ชิ .... ฉันลุกขึ้นมาตามคําสั่งหรือเปล่านะ? แต่ไอ้ร่างกายมันก็ลุกขึ้นตามคําเชิญชวนละมั้งแถมหยิบหนังสือการ์ตูนมาติดอ่านด้วย 
 
 
   ''ไกล้สอบแล้วแท้ๆ ทําไมไม่ไปอ่านหนังสือเรียนละครับ?'' หมอนี้พูดขึ้นมาเพราะโรงเรียนไกล้จะสอบแต่ฉันขี้เกียจอ่านหนังสือจึงทําสีหน้าอารมณ์เซ็งบูดแล้วพูดจาประชดใส่ 
 
   ''หนวกหูหน่า เดียวก็อ่านแล้วก็เก่งเอง ไม่เหมือนายอ่านแปปเดียวก็พอเข้าใจ?'' ฉันทําท่าประชดใส่น้องชายที่ถูกเรียกได้ว่าคนเก่งของโรงเรียนเลยก็ได้หมอนั้นแสดงสีหน้าที่เกือบจะเก็บอารมณ์ไม่มิด?  จงกระทั้งฉันนั่งอ่านหนังสือก็ตกใจที่อีกฝ่ายดังขึ้นคร่อมต่อหน้าที่ใกล้จะมิดบนใบหน้า ด...เดียวๆ!! 
 
 
ทันทีที่วิราวดันฉันเข้าตรงหน้าเกือบจะติดดวงตาสีเหลืองลืมตาขึ้นมามองหน้าฉันพร้อม
ใบหน้าขาวนวลสีขาวของมันที่อยู่ตรงซอกคอ ฮว๊ากกกก--- นี้มันอะไรกัน!! ไอ้ฉากนี้น่ะ!!
อยู่ๆก็รู้สึกว่าหัวใจมันเต้นเร็วมาก วิราวเฮ้ย!! 
 
 
   ''ห้ามหลับตาเด็ดขาดนะ ...... ''  คําพูดนั้นฉันถึงกับตัวสั่นเล็กน้อยฉันรีบปิดตาโดยไม่ได้สนใจคําพูดมะกี้เลยริมฝีปากของวิราวดันหน้าเข้ามาหาฉันที่รับรู้และเล่นลิ้นกันอย่างสนุกเหมือนหมอนั้นมันเชียวชาญจงเกือบทําให้ฉันเคลิ้มเลยแฮ่ะ จงกระทั้งมันก็ใช่ลิ้นตัวเองตวัดเข้าไปตรงปากจงฉันเริ่มหายใจไม่ออกมันจึงยอมปล่อย
 
 
 
   ''อือ..อะ..อือ ... '' ฉันร้องออกมาไม่เป็นภาษาทันทีที่หมอนั้นปล่อยออกมาร่างกายก็เหมือนอ่อนล้าซบอกหมอนั้น บัดซบ!! 
 
 
 
  ''อะไรกันนะพี่น่ะ ... ทําตัวแบบนั้นหมายความว่าไงละ ...''  วิราวพูดพลางพร้อมขยี้หัวฉันแบบเด็ก ถ้าฉันมีแรงเมื่อไรฉันจะไปทุบต่อมกระตุ้นทางเพศมันแน่ๆ ไอ้หมอนี้มัน ....ฉันรีบหันหน้าหนีเพราะความอายมะกี้เลย
 
 
         
  ''จ..เจ้าบ้า ...! ม..มาไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ใครมันจะตั้งรับได้ฟะ!''  ฉันพูดออกมาด้วยอารมณ์ที่อยากจะปะทุแตกออกมาก็ตอนนี้แหละ!!
 
 
  ''นมสตอเบอรี่ก็อร่อยดีนะ ... วันหลังผมจะซื้อมาเพิ่มละกัน .. เอาละนอนกันดีกว่านะครับ.. ''    !@#$%^&*(!! อ๊ากกกกกกกกกถ้าจะดื่มก็บอกสิฟะอย่าทําแบบนี้อีกสิเฮ้ย!!คนเขาเกือบหัวใจจะวายไอ้น้องบ้า ไอ้เลว ไอ้สารพัดอย่าง !! 
 
 
   ''ว...วันหลังบอกให้เตรียมตัวเตรียมใจกันบ้างสิฟะ! ''  ฉันไม่รู้อยากจะอธิบายอะไรเลย ตอนนี้หน้าฉันมันคงแดงโครตๆที่หมอนั้นทําอย่างนั้นก่อนที่หมอนั้นหยิบหูฟังMP3ที่พวกเราฟังกันมาตลอดใส่กันคนละข้างโดยไม่สนใจที่ฉันบ่นออกมา
 
 
   ''ฝันดีนะ .... พี่ครับ '' วิราวพูดพร้อมกระซิบตรงหูอย่างเบาบางใส่ฉัน
 
 
  ''ร..ราตรีสวัสดิ์..วันหลังห้ามทําแบบนี้อีกนะ!''  ฉันพูดไม่สบอารมณ์ต่อมันที่ชอบทําแบบนี้พร้อมกับกอดเบาๆเพื่อคลายความหนาวที่เข้าไกล้ฤดูหนาวก่อนจะคอยๆหลับตาช้าๆ 
 
 
  ''ครับๆ ...''เสียงแว่วๆผ่านหูดังเข้ามาในหูทั้งสองข้างของฉันที่นอนหลับซุกอกหมอนั้นได้ยินตั้งแต่เมื่อไรกันนะ ที่หมอนั้นดูเปลี่ยนไปตั้งแต่เด็ก และตั้งแต่เมื่อไรกันนะ ที่พวกเราเติบโตกันมาเพียงแค่สองคน  และอยู่ด้วยกันมาตลอดทั้งๆที่เคยทะเลาะกันได้ทุกวี่ทุกวันและกวนกันได้ทุกวันแต่ ...ฉันแค่..อย่างได้มีสิ่งใดมาพรากจากตัวฉันไปเลย ..เพราะสิ่งที่ฉันรักและสิ่งที่ฉันห่วงมันอยู่ตรงนี้แล้ว 
 
....ฉันรักนายเสมอ ....
 
 
------------------------------------------------------------------------------------