Dandelion(แดนดิไลออน) คืนฝันวันล่าจินตนาการ

“โจแอน!”

ลุงฮัสกิ้นพ่อของโจแอนมาตามหาเรา

“ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม มีคนบอกว่าเห็นลูกหล่นลงมาจากหลังของบรู๊กลี” เขาเป็นห่วงเธอมาก

“หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะพ่อ”

“พ่อเคยบอกลูกแล้ว ว่าอย่าไว้ใจไอ้ม้างี่เง่าตัวนั้น”

เขาว่าอย่างอารมณ์เสีย

“พ่อไม่ควรเรียกบรู๊กลีแบบนั้น”

โจแอนกัดริมฝีปากแน่น

“มันทำให้ลูกบาดเจ็บหลายครั้ง และหนนี้ลูกเกือยตายเพราะไอ้ม้าหน้าโง่นั่น แล้วทำไมถึงยังปกป้องมันอยู่อีก”

“เพราะหนูกับบรู๊กลี เราคือเพื่อนกัน” โจแอนเสียงสั่น

“และในบางเวลามันก็เป็นมากกว่านั้น บรู๊กลีคือครอบครัว”

“เหลวไหลน่าโจแอน”

“ถ้าบรู๊กลีพูดได้มันคงจะบอกว่าหนูน่าสงสารมากแค่ไหน”

โจแอนพยายามสะกดกั้นความรู้สึกที่อัดอั้นไว้ ฉันรับรู้ได้ เธอปาดน้ำตาแล้ววิ่งออกไป

“วันนี้เธอสองคนกลับกันไปก่อนนะ” ลุงฮัสกิ้นกล่าว

“แล้วพบกันค่ำนี้นะหลานสาวตัวน้อย”

เขาลูบศีรษะเอลิซ่าอย่างเอ็นดู

“เดรก พี่รู้ไหมว่าทำไมโจแอนถึงได้พูดแบบนั้น”

“เรื่องที่ว่าน่าสงสารน่ะหรอ”

“ใช่ ทำไมถึงได้บอกว่าตัวเองน่าสงสาร ฉันไม่เห็นเข้าใจเลยสักนิด”

ไม่น่ามีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นกับโจแอนผู้เพียบพร้อม

     เดรกเล่าว่า ลุงฮัสกิ้นทำงานเพื่อช่วยเหลืองสังคมจนแทบไม่มีเวลาให้กับครอบครัว อย่าว่าแม้แต่เวลาที่จะพักเลย ยังดีที่ภรรยาของเขาเข้าใจและโจแอนก็ยังเด็กเกินไปที่จะรับรู้

     โจแอนเติบโตมาโดยที่มีแม่คอยอยู่เคียงข้างเสมอ แต่นับจากที่แม่เธอเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน เธอก็เหมือนตัวคนเดียว โดดเดี่ยว และว้าเหว่

     จนวันหนึ่งเธอได้พบกับ ‘บรู๊กลี’ มันกำพร้าแม่ตั้งแต่อายุได้เพียงสองเดือน มันไม่ต่างจากเธอเลย บางทีเธอก็ใช้เวลาอยู่กับมันทั้งวัน อาจมากกว่าที่เธอใช้เวลาอยู่กับพ่อของตัวเองด้วยซ้ำ

“บรู๊กลีกำพร้าแม่งั้นหรอเดรก”

“ใช่ แม่ของมันถูกโจรใจร้ายฆ่าตายในคืนวันที่พระจันทร์ส่องแสงสว่างไสว บรู๊กลีอยู่ในเหตุการณ์ มันเห็นทุกอย่าง ดังนั้นมันจึงหวาดกลัวคนและเสียงอะไรก็ตามที่ดังอย่างเสียงปืนในวันนี้”

“มันขี้กลัว ฉันสงสารบรู๊กลีจัง” เอลิซ่ากล่าวด้วยแววตาเศร้า

“ไม่ต้องห่วงไป เพราะโจแอนจะอยู่เคียงข้างมันเสมอ เอลี่”

“ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้บรู๊กลีก็ไม่ได้ตั้งใจใช่ไหมเดรก”

“เธอเข้าใจแล้วเอลี่”

เราสองคนยิ้มให้กัน เอลิซ่าโตขึ้นมากในสายตาของเดรก