Dandelion(แดนดิไลออน) คืนฝันวันล่าจินตนาการ
เขียนโดย 
มะมาย
วันที่ 21 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 15.58 น.
แก้ไขเมื่อ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2556 19.14 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
6) ของขวัญและคำสารภาพผิด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความกลับมาบ้าน ก่อนงานเริ่มฉันแอบเข้าไปในครัวตักอาหารมาส่วนหนึ่งแล้วแบ่งผลไม้ น้ำองุ่น และคุกกี้ ทั้งหมดสำหรับเบรนด้า
“คุณต้องชอบมันแน่เบรนด้า”
“ฉันต้องชอบมากแน่เอลี่”
เบรนด้าจ้องโดยไม่ละสายตา ฉันได้ยินเสียงเธอกลืนน้ำลายด้วยล่ะ
“คุณอยากเห็นเค้กของหนูไหม”
“ฉันดูได้จริงๆหรอ” เธอตื่นเต้น
“แน่นอน”
เบรนด้าขยับเข้ามาใกล้ เธอตั้งอกตั้งใจดูมาก เธอไม่เคยเห็นเค้กมาก่อน ฉันจึงแอบไปขโมยมันมาจากตู้เย็นในครัวเอามาให้เธอดู จากนั้นก็จะเอาไปเก็บอย่างเก่า
“Happy Birthday Arisa”
เธออ่านข้อความบนหน้าเค้ก
“คุณเก่งมากเบรนด้า” ฉันยิ้ม
“หนูคงต้องลงไปข้างล่างแล้วล่ะ ไว้หลังงานเลี้ยงเลิกหนูจะพาใครบางคนมาพบคุณนะ”
“เพื่อนใหม่หรอเอลี่”
“ใช่ เธอชื่อโจแอน แล้วคุณจะได้พบเธอเบรนด้า”
“โอเค ฉันจะรอเธอและโจแอนอยู่บนนี้”
“แล้วหนูจะรีบกลับมาก”
เอลิซ่าโบกไม้โบกมือ
ฉันจะรอมอบของขวัญอันแสนวิเศษและน่าตื่นเต้นให้กับเธอ เอลิซ่า วิลสัน
ไฟถูกปิดลงและเสียงฮำเพลงอวยพรวันเกิดก็ดังก้องไปทั่วบ้าน เวลานี้ทุกคนพร้อมใจกันยืนล้อมรอบฉันเป็นครึ่งวงกลม สายตาแห่งความปรารถนาดีทุกคู่จับจ้องมองมาที่ฉันซึ่งอยู่ศูนย์กลาง ฉันอธิษฐานขอพรที่เป็นความลับและเป่าเทียนให้ดับลงในที่สุด เค้กถูกตัดแบ่งเป็นชิ้นเล็กๆให้เพียงพอสำหรับทุกคน เดรกหายไปไหน? เขาไม่ได้มาร่วมกินเค้กกับทุกคนนั่นเป็นเพราะอัลม่อน แต่ไม่ต้องห่วงไปหรอก เดรกได้กินเค้กแน่เพราะฉันตั้งใจซื้อเค้กวนิลาที่เขาโปรดปรานไว้ให้แล้วหนึ่งชิ้นตั้งหาก ฉันเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับจานเค้กในมือ
“เดรกพี่จะไม่กินมันหน่อยหรอ”
“เอาเลยเอลี่ เธอก็รู้ว่าฉันเกลียดถั่วแค่ไหน”
“แต่ถ้าเป็นเค้กวนิลาพี่จะไม่ปฏิเสธแน่”
ฉันยื่นจานเค้กที่เตรียมมาส่งให้เขา
“สำหรับพี่ เดรก”
“ขอบใจเอลี่” เขายิ้ม
“ฉันตั้งหากที่ต้องเป็นฝ่ายพูดคำนั้น ถ้าวันนี้พี่ไม่รับฉันไว้ฉันคงหัวแตกไปแล้วหรือไม่บางทีก็อาจคอหัก”
เดรกผงกศีรษะ
“พี่รู้ไหมว่าฉันกลัวมากตอนที่พี่ปล่อยฉันไว้คนเดียว พี่อาจทิ้งฉันไปแต่พี่ก็กลับมา”
ฉันเม้มปากแน่นและตาเริ่มพร่ามัวเพราะน้ำตาเริ่มเอ่อล้น
“ฉันไม่มีทางทิ้งเธอเอลี่ เพราะเธอคือน้องของฉัน”
เขาลูบศีรษะเธออย่างอ่อนโยน
“มาเถอะ เธอต้องอยากรู้แน่ว่าในห่อของขวัญมีอะไรอยู่” เขาชวน
“โดยเฉพาะของขวัญจากพี่เดรก”
เราสองคนกลับเข้าไปในงานอีกครั้งและแล้วช่วงเวลาที่ฉันรอคอยก็มาถึง ของขวัญชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกฉันแกะออกพร้อมกับของที่ทำเอาถูกใจจนยิ้มแก้มปลิ ตุ๊กตาหมีผูกโบว์ตัวยักษ์จากแม่ กระเป๋านักเรียนสีหวานจากลุงฮัสกิ้น โบว์เก๋ๆจากริงตั้นเพื่อนซี้ ชุดแฟนตาซีจากโจแอน และของขวัญชิ้นสุดท้ายคือ นิยายสำหรับเด็ก จากเดรก?
“เดรก” ฉันยิ้มและมองหน้าเขา
“ทั้งหมดนี้จากพี่งั้นหรอ”
ฉันคาดไม่ถึงว่าเดรกจะซื้อมันเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดฉันในปีนี้ เขาบอกกับฉันเสมอว่าให้เลิกบ้าอ่านนิยายหลอกเด็กนั่นสักที เขาจะหงุดหงิดขึ้นมาทันทีถ้าเราไปเดินห้างและฉันขอแวะร้านหนังสือ เขาจะทำหน้าบึ้งและเอามืออุดหูทุกครั้งถ้าฉันจะเล่าถึงเหตุการณ์ที่อ่านพบมา และในบางเวลาเขาก็แอบเข้ามาที่ห้องและขโมยหนังสือของฉันไปทิ้ง หรือไม่ก็เอาไปแจกเด็กคนอื่นจนเราทะเลาะกันอยู่บ่อยๆ
“หนังสือ 12 เล่ม สำหรับเธอที่อายุครบ 2 ปี เอลี่” เขาบอก
“มันเป็นของขวัญที่วิเศษที่สุดตั้งแต่พี่เคยให้ฉันมา”
“เปิดดูสิ ฉันไม่รู้ว่าเธอจะชอบมันหรือเปล่า”
เดรกนั่งลงข้างๆและหยิบหนังสือขึ้นมาทีละเล่ม เขาเล่ารายละเอียดคร่าวๆของแต่ละเรื่อง เขาอ่านมันมาก่อนอาจถึง2รอบต่อเล่มเพื่อให้แน่ใจว่าฉันจะชอบ เขายอมอ่านทั้งที่ไม่ชอบการอ่านหนังสือ เขาทำเพื่อฉัน
“มันเป็นของขวัญที่มีค่าสำหรับฉันเดรก”
“ฉันดีใจที่เธอชอบ”
เอลิซ่ายิ้มแล้วก้มหน้าดูต่อ
“เอลี่ ฉันมีบางอย่างจะบอกเธอ” เดรกกระซิบข้างหูฉัน
“พี่จะบอกอะไร เดรก” ฉันรอฟัง
“แต่เธอต้องสัญญามาก่อนว่าถ้าหากฉันพูดออกไปแล้วเธอจะไม่อาละวาดใส่”
เรามองหน้ากัน ฉันนิ่งหยุดคิดแล้วพูด “ฉันสัญญา”
สิ่งที่เดรกกำลังจะบอกต่อไปนี้อาจไม่ใช่เรื่องดีนัก เขาคงสารภาพอะไรสักอย่าง บางอย่างที่เขาควรพูด
“เธอจำคืนวันที่ไฟดับได้ไหม”
ฉันผงกศีรษะลง คงเป็นคืนวันนั้นไม่ผิดแน่
“ความจริงไฟไม่ได้ดับหรอก”
“หมายความว่ายังไงเดรกที่ไฟไม่ได้ดับ?”
เขาหยีตาลงแล้วยิ้มแบบฝืนๆ
“ฝีมือฉันเอง” เขาว่า
“ฉันแค่อยากแกล้งเธอเอลี่ ฉันไม่คิดว่าเหตุการณ์ในวันนั้นจะทำให้เธอเห็น…..ผี”
เขาพูดไม่เต็มเสียงนักแต่ฉันแน่ใจว่าเขาหมายถึงเบรนด้า
“เงียบนะเดรก เบรนด้าไม่ใช่ผี เธอก็เหมือนเรา” ฉันตวาด
“ไม่มี ‘เบรนด้า’ เอลี่ เธอตาฝาดเพราะความหวาดกลัว”
“พี่ผิดแล้วเดรก เบรนด้ามีอยู่จริง เราคุยกันทุกวัน เธอสอนฉันเรื่องการเขียน เธอเอาราสเบอร์รี่มาฝากเรา เธอกล่อมฉันทุกคืนก่อนนอนด้วยเสียงอันไพเราะ”
“ไม่มีเสียงเพลงจากเบรนด้า” เขาบอก
“ทุกวันตอนสามทุ่มเธอจะร้องเพลงเอลี่ นั่นเสียงเธอตั้งหาก”
“พี่พูดอะไรของพี่เดรก! เบรนด้ามีอยู่จริง และเสียงนั่นก็เป็นของเบรนด้า!”
“เอลี่บางทีเธอควรไปพบหมอนะ”
“พี่กำลังว่าฉันบ้าอยู่เดรก”
“หมอจะเป็นคนบอกเราเอลี่ เพียงแค่เธอยอมไปพบเขา”
ฉันกัดฟันแน่น “ฉันเกลียดพี่เดรก!”
ฉันผลักเขาแล้วเดินไปหาโจแอน โจแอนจะเป็นคนยืนยันว่า ‘เบรนด้า’ มีอยู่จริงและฉันก็ไม่ได้ตาฝาดหรือบ้าอย่างที่เดรกบอก
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
