Dandelion(แดนดิไลออน) คืนฝันวันล่าจินตนาการ

“เฮ้!รอเดี๋ยว”

เสียงเรียกให้หยุดส่งไปถึงโจแอนและเอลิซ่า

นั่น ‘เดรก’ เขามาที่นี่ทำไม หรือว่าเขาตามฉันมา เดรกวิ่งแหวกลุยดงหญ้าสีเขียวสูงเท่าครึ่งเข่ามาทางเรา

“สวัสดีโจแอน”

เขายิ้มกว้างและเก็บอาการหอบ โจแอนอาจไม่สังเกตแต่ฉันดูออกว่าเขาพยายาม

“พี่มาที่นี่ทำไมเดรก”

“แม่ให้มาดูเธอเอลี่”

“กลับไปเถอะ โจแอนจะดูแลฉันเอง”

“เธอจะขัดคำสั่งแม่หรอ”

เดรกขู่และมันได้ผล เอลิซ่าเงียบกริบ

“เอาล่ะ บางทีเราอาจให้เดรกช่วยเก็บดอกไม้นะเอลิซ่า” โจแอนบอก

“เอาสิ ฉันช่วยเธอได้นะโจแอน” เดรกออกตัว

     ฉันกับโจแอนนั่งอยู่บนหลังของบรู๊กลีเจ้าม้าเพื่อนยาก ส่วนเดรกเขาอยู่ข้างล่างคอยจูงเชือกของบรู๊กลี เขาเหลือบมองโจแอนทุกคึ่งนาทีด้วยซ้ำ คิดไม่ผิดหรอกเดรกหลงรักโจแอนมานานแล้วแต่เขาไม่กล้าบอกเธอถึงความรู้สึกที่แท้จริง มีแค่ฉันเท่านั้นที่เขาไม่ปิดบังแต่ก็ไม่เปิดเผย

“ไปตรงสะพานเดรก ฉันต้องการดอกแดนดิไลออนสีเหลืองนั่น” ฉันออกคำสั่ง

“เข้าใจแล้ว” เดรกทำหน้าย่น

“หนูว่าเดรกชอบพี่นะโจแอน” ฉันกระซิบ

“เอลิซ่าเธอพูดอะไรออกมา!”

“จริงๆนะ เขาเป็นคนบอกกับหนูเอง”

“เดรกชอบฉันไม่ได้หรอก เราเป็นเพื่อนกัน”

“แต่เขามีรูปพี่ในห้องด้วยนะ หลายใบเลยล่ะหนูเคยเห็นบ่อยๆ ไว้คืนนี้หนูจะแอบขโมยมาให้พี่ดูโจแอน” ฉันขยิบตา

“เอลี่ เธอเอาดอกไหนบ้าง” เดกรตะโกนถาม

“เก็บให้หมดนั่นเลยเดรก ระวังหนอนบุ้งด้วยนะ”

เดรกชะงัก เขากลัวฉันรู้ เขาต้องหวั่นแน่ที่ฉันพูดออกไปแบบนั้น

“เร็วสิเดรก เรายังต้องไปเก็บตรงนู้นอีก”

ฉันส่งเสียงกระตุ้น บรู๊กลีเองก็ใช้จมูกดันก้นเดรกอีกแรง

     เราเก็บดอกไม้จนครบ เดรกกำลังจูงบรู๊กลีเดินผ่านรากไม้ที่มีขนาดใหญ่มหึมา บนนั้นมีนกหลายสิบตัวเกาะสุมอยู่รวมกันเต็มไปหมด ในตอนนั้นบรู๊กลีมีอาการหวาดหวั่นและเริ่มแผดร้องด้วยน้ำเสียงตื่นกลัวเมื่อได้ยินเสียงปีกนกกระพือขึ้น โจแอนลูบหลังมันเพื่อปลอบให้หายจากอาการตื่นตระหนกเพราะไม่อย่างนั้นบรู๊กลีอาจพยศและอาจเกิดอันตรายกับเราสองคนได้ เดรกเองก็พยายามบังคับบรู๊กลีให้อยู่ในอาการสงบ

     แต่แล้วสิ่งที่เรากลัวมากที่สุดก็เกิดขึ้น เสียงปืนจากคนที่มาล่านกดังขึ้นทำให้ให้นกทั้งฝูงต่างพากันขยับปีกบินกลูกันหนีไป ความวุ่นวายและเสียงนั่นทำให้บรู๊กลีตื่นตกใจ มันสะบัดเดรกจนล้มลงและยกขาหน้าขึ้นทั้งสองข้าง ร่างของฉันปลิวตกลงไปภายใต้อ้อมกอดของเดรก แต่โจแอนยังติดอยู่บนหลังของบรู๊กลี มันวิ่งอย่างไร้ทิศทางเหมือนม้าขาดสติ เดรกปลอบขวัญฉันด้วยการบอกว่า ‘เธอปลอดภัยเอลี่ รออยู่ตรงนี้แล้วฉันจะกลับมา’ จากนั้นเขาก็วิ่งตามหลังบรู๊กลีไปติดๆ เขาจะตามมันทันถ้าหากวิ่งข้ามสะพานเพื่อไปอีกฝั่ง

     เดรกเห็นบรู๊กลีวิ่งมาแต่ไกล เขาหยิบหินกำไว้ในมือและปาผ่านหน้ามันไป บรู๊กลีตกลงใจจนยกขาหน้าขึ้นทั้งสองข้างและเป็นอีกครั้งที่เดรกรับโจแอนไว้ภายใต้อ้อมกอดของเขา

“เธอไม่เป็นไรนะโจแอน”

เดรกมองโจแอนอย่างเป็นห่วง

“ไม่ ฉันไม่เป็นไร”

โจแอนลุกขึ้นปัดเศษดินและเศษหญ้าบนตัวออก

“ขอบใจที่ช่วยฉันไว้นะเดรก” เขายิ้มรับและพูด

“ไปเถอะ เอลี่รอเราอยู่”

เดรกออกเดินแล้วก็หยุด เมื่อโจแอนไม่ได้ตามเขามาด้วย

“มีอะไรหรือเปล่า” เขาถามเธอซึ่งมีสีหน้ากังวลเห็นได้ชัด

“นายไปหาเอลิซ่าเถอะ ฉันเป็นห่วงบรู๊กลี มันอาจยังไปได้ไม่ไกลนัก”

“ฉันว่าอย่าเพิ่งเลย มันกำลังตกใจมากและอาจทำร้ายเธออีก”

โจแอนลังเล

“บางทีเมื่อมันปกติแล้วมันคงกลับมาเอง เชื่อฉันสิ”

เดรกแตะที่ไหล่เธอเพื่อปลอบ

เอลิซ่ารอเดรกอยู่ที่เดิม รอจนกว่าเขาจะกลับมา

“โจแอน! พี่เป็นยังไงบ้าง”

ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาเมื่อเห็นว่าเดรกพาโจแอนกลับมาด้วย

“ฉันไม่เป็นไรเอลิซ่า เธอล่ะเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

“ไม่มีนะ หนูแค่ตกใจนิดหน่อยตอนโดนบรู๊กลีดีดตกลงมา” เธอพูดด้วยเสียงตื่นเต้น

“ดูเธอไม่กลัวเลยนะเอลี่”

เดรกแซว เมื่อกี๊เขายังเห็นเธอตัวสั่นเป็นลูกนกอยู่เลย