กฏรัก รักเราหนึ่งเดือน

 "..ฉันรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาจริง ๆ แล้วสิน่ะ กับทุกเหตุการณ์ที่จะก่อร่างสร้างรักใหม่ ทำไมต้องมีความรู้สึกที่เหมือนว่านายยังอยู่ตรงนี้ ทำไมฉันต้องจดจำความรักที่ผ่านมาเนิ่นแล้วแบบนี้ด้วยน่ะ ... ฉันเองก็เหงาและก็อยากมีใครสักคนเดินเคียงข้าง ปลอบใจตอนกำลังทุกข์ใจ จับไหล่เบาๆตอนเสียใจหรือมีเรื่องให้ต้องเสียน้ำตา ไปไหนมาไหนด้วยกัน ฉันอยากมีแบบนั้นจริง ๆ ฉันจะปล่อยหัวใจตัวเองยังไงกัน" 
เสียงความคิดของริสา ที่กำลังทอดถอนหายใจกับผู้ชายที่เธอได้ปฏิเสธไปก่อนหน้า ที่แม้ว่าอาจจะเป็นคนสุดท้ายที่จะผ่านเข้ามาในชีวิต เธอก็เลือกจบความสัมพันธ์ลง เพียงเพราะทุกอย่างที่เธอได้คบหาดูใจมาไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอไม่นึกถึงวสันผู้ชายแห่งโชคชะตาของเธอ
อามอร์นั่งนึกถึง เหตุการณ์ที่เขาได้เฝ้ามองริสาในวันนั้น เหมือนว่าเป็นเพียงความเหงาของผู้หญิงคนหนึ่งที่ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้ แต่ทำไมริสาถึงปฏิเสธโชคชะตาทั้งที่เธอไม่มีสิทธิ์เลือกได้เอง ทำไมเธอจึงฝืนโชคชะตา ทั้งที่จะมีแต่ผลร้ายตามมา แม้แต่ความตาย ที่เธอเลือกเดินห่างออกจากร่างของเธอ เพียงเพื่อไม่ต้องพบเจอวสัน ผู้ชายที่ได้ชื่อว่า คนรักที่ไม่มีวันลืมได้ ซึ่งเทวดาอย่างเขาเป็นผู้กำหนดเองกับมือ 
...." เจ้าเลือกทำเองได้ยังไงกัน เจ้าเลือกปฏิเสธโชคชะตาคู่ชีวิตของเจ้าได้ยังไง มันคืออำนาจที่ไม่มีใครฝ่าฝืนได้ แต่เจ้าทำได้ มีเทวดาองค์อื่นช่วยเจ้าอยู่รึเปล่า แต่จะมีใครกล้าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับโชคชะตาความรัก โชคชะตาแห่งพรหมลิขิตของข้าได้กัน" อามอร์เทวดาคิดทบทวนเหตุการณ์เพื่อความจริงที่ตนเองอาจจะมองข้ามไป 
" เธอกินกระเพราได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ..เป็นไปได้ยังไงกัน ไปแอบกินได้ตอนไหนบอกมาเดี๋ยวนี้น่ะ " ริสาที่กำลังดำเนินชีวิตในโลกสมมุติ ถามวสันที่กำลังกินผัดกระเพราที่เขาชอบ  อย่างฉงนและตกใจ เพราะช่วงเวลาที่ทั้งคู่ได้คบกันในโลกความเป็นจริง วสันไม่กินใบกระเพราะเลย
" นั่นสิ ฉันไปกินได้ตอนไหน ไม่รู้เหมือนกันอยู่ๆก็กินได้ ถ้าเธอไม่ถามนี่ฉันก็ลืมไปเลยน่ะ ว่าตัวเองไม่ชอบกินใบกระเพรา ฮ่าฮ่า ... แต่ก็ช่างเถอะเธอว่ามันเป็นสิ่งทีดีไม่ใช่หรอ เธอบอกว่ามันขับลมในลำไส้ด้วย กินๆ ไปเถอะหน่า" วสันพูดพร้องกับใช้มือแตะที่หน้าผากริสาเบา ๆ 
" ก็ทุกครั้งที่เรากินข้าวกัน ถ้ามีผัดกระเพรา เธอเขี่ยออกตลอดเลยนิหน่า แล้วจะไม่ให้ตกใจได้ไงละ " ริสาทำหน้าฉงนใจ เพราะยังไม่เลิกสงสัย สิ่งที่ตัวเองได้เห็น
" แล้วทำไมพามากินข้าวร้านนี้ละ เธอไม่ชอบร้านนี้ไม่ใช่หรอ เธอเคยบอกว่าร้านนี้ชอบทำอาหารเผ็ด ๆ ..แม้แต่หมูทอดกระเทียม เธอยังบอกว่ามันเผ็ดเลยนิ" ริสาถามต่อ หลังจากคุยเรื่องผัดกระเพราจบ 
" ฉันเคยบอกอย่างงั้นหรอ แต่ฉันรู้สึกว่ามากินที่นี่ประจำน่ะ รู้สึกเหมือนเป็นร้านที่ต้องไปกินมากกว่าร้านที่ไม่อยากกินซะอีก ... แต่ตอนนั้นฉันทำไมไม่ชอบละเนาะ แล้วตอนนี้ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าต้องมา ช่างเถอะหน่า กินเถอะ เดี๋ยวไปส่งเธอทำงานไม่ทัน" วสันตอบไปตามความรู้สึกโดยไม่ฉงนใจสิ่งใด 
" ฉันว่ามันแปลก ๆนี่นา" ริสาตอบ และทิ้งความสงสัยไป แล้วหันมาตั้งใจกิน
 วันที 10 ของการดำเนินชีวิตของริสากับวสันในขอบเขตสมมุติ ห้องที่สามารถควบคุมได้ด้วยกฏจากอามอร์ สิ่งที่เขาสองคนได้ลืมไปก็คือ
- สถานที่ทำงานในชีวิตจริง โดยสถานทีทำงานในเมืองสมมุติได้กำหนดขึ้นโดยได้ตัวละครเลียนแบบจากชีวิตจริงของทั้งคู่ คนรอบข้างที่ไม่ต่างจากโลกแห่งความจริง 
- เหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งคู่เลิกกันไป โดยไม่มีความทรงจำเรื่องนี้แม้แต่มูลเหตุเพียงเล็กน้อยที่ทำให้สกิดใจ 
แต่สิ่งที่ไม่ได้ควบคุมคือ การดำเนินชีวิตจริง กิจกรรมที่ทำเป็นประจำ นิสัยที่เกิดขึ้นในระหว่างที่ทั้งคู่เหินห่างกันไป 
จดจำได้เพียงยังคบกันด้วยดี ดำเนินชีวิตอย่างมีกันและกันเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
ที่พักของทั้งคู่ก็อยู่ในบันดาลของอามอร์ อามอร์กำหนดให้ทั้งคู่อยู่คอนโดเดียวกัน แต่พักคนละห้อง กำหนดให้ทั้งคู่มีอะไรกันเหมือนแฟนทั่วไปก็ต่อเมื่อ ริสาและวสันต่างฝ่ายมั่นใจแล้วว่าจะไม่ทอดทิ้งกันไปไม่ว่ามีเหตุการณ์ใดก็ตาม 
" สัน ทำอะไรอยู่ ฉันหิวแล้วน่ะ " ริสาเปิดประตูและเดินเข้าห้องของวสันที่อยู่ตรงข้ามกับห้องของตนเอง เหมือนเป็นบ้านของตนเองพร้อมกับเสียงเรียกขาน 
" ทำไม หิวแล้วหรอ เดี๋ยวรอเดี๋ยวเก็บผ้าแป๊บนึง" วสันหันหลังค่อยๆ เก็บผ้าที่ส่งซักแล้วเข้าตู้เสื้อผ้า พร้อมกับขานตอบเสียงริสาที่ดังจากหน้าห้อง แล้วเลือกกางเกงใน และเสื้อกล้ามแยกเก็บในชั้น 
...ริสาที่กำลังมองอยู่เงียบ ๆ ยิ้มพอใจที่ได้เห็นภาพนั้น แล้วเอ่ยถามเรียบ ๆ
" เธอแยกเก็บผ้าเองด้วยหรอ .. ฉันกะจะเดินเข้ามาเก็บให้ตั้งแต่เมื่อเช้า เพราะคิดว่าเธอคงไม่แยกเก็บ คงโยนยัดใส่ตู้ไปอย่างที่เคย" 
" ฉันเห็นแล้วรกตา ก็เลยจัดการเองซะเลย คราวหน้าฉันไม่ทำแล้วละ " วสันหันมาตอบหลังเก็บผ้าเสร็จพอดี แล้วทำสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
" ทำไมละ เก็บแล้วมันก็เรียบร้อย จะเอาออกมาใช้ก็ใช้ง่ายนี่นา " ริสาถามหลังจากได้ยินคำตอบของวสัน
" ก็มันเป็นงานของผู้หญิงอย่างเธอไง หลังเราแต่งงานกัน เธอก็ต้องดูแลเรื่องเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวของฉันไม่ใช่หรอครับ คุณริสา" วสันตอบและถามอย่างประชด
" รอแป๊บนึงน่ะ ขออาบน้ำก่อนน่ะ กลับมายังไม่ได้อาบน้ำเลย" วสันบอกริสา แล้วหันหลังเข้าไปในห้องน้ำ 
ปล่อยให้ริสาอยู่ในห้องที่เหมือนจะคุ้นเคย 
ริสาเปิดตู้เสื้อผ้า มองเสื้อผ้าและของใช้ที่เป็นระเบียบ แล้วหันมองไปรอบ ๆ ห้อง โต๊ะทำงานในห้องของวสันก็ดูเป็นระเบียบ ผ้าปูที่นอนที่พึ่งเปลี่ยน ห้องครัวที่มีถ้วยชามที่ล้างแล้ว อาหารที่มีในตู้เย็น ดูเหมือนทุกสิ่งอย่างที่ริสาเคยบ่น เคยเคร่งครัดให้ทำมาตลอด เขาได้ทำตามที่เธอบอกเกือบทุกอย่างแล้ว 
" คิดอะไรอยู่หรอ" วสันถาม ในขณะที่กำลังเช็ดผมซับน้ำที่ตัว
" ป่าวหรอก แค่รู้สึกว่าเธอทำตัวดีขึ้นเยอะเลย น่ารักชมัดเลย" ริสาตอบพร้อมกับหันไปยิ้ม 
" เสร็จยังละ หิวแล้วน่ะ " พูดพร้อมเดินไปคล้องแขนวสัน ด้วยเสียงอ้อน
" จ้า ที่รัก เด๊วใส่เสื้อก่อน " วสันตอบอย่างอ่อนโยน หยอกล้อ
 " สันในตอนนี้ ทำไมฉันไม่รู้ว่าเขาเปลี่ยนสิ่งเหล่านี้กันน่ะ เขาเปลี่ยนนิสัยของเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เหมือนเราไม่รู้ว่าเลยว่าสิ่งเหล่านี้เปลี่ยนแปลงไปเพราะอะไร ... แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงนี่มันก็เป็นสิ่งที่ดี" เสียงความคิดของริสาที่อามอร์กำลังฟังอยู่ และยืนมองอยู่ข้าง ๆอย่างผู้รู้และเข้าใจเหตุการณ์ทุกอย่าง
 " เจ้าคงไม่รู้เลยสิน่ะ ริสา ว่าคู่ชะตาของเจ้าเองก็มีชีวิตอยู่อย่างเจ็บปวด ในวันที่ไม่มีเจ้าอยู่ เจ้าตัดความรู้สึกอยากรู้เรื่องของเขา เพื่อเจ้าจะได้เจ็บปวดน้อยลง เจ้าเองช่างเห็นแก่ตัวนัก ..... คนรักของเจ้าทำทุกอย่างเพื่อให้มีเจ้าน้อยลงทั้งการดำเนินชีวิต หรือแม้แต่ในความคิดเช่นกันกับเจ้า สิ่งเหล่านี้เจ้าคงไม่มีวันได้เข้าใจว่าทำไมมันถึงได้แปรเปลี่ยนไปโดยที่เจ้าไม่รู้" อามอร์พูดถึงเหตุการณ์ชีวิตของวสันที่ผ่านมาในโลกของความเป็นจริง 
" แค่อยากกินในร้านที่เธอชอบ แค่จัดการกับเสื้อผ้าที่ซักแล้วมันไม่ยากเลย แค่ปูผ้าปูที่นอนทุกอาทิตย์ แล้วก็ทำในสิ่งที่เธออยากให้ทำ ถ้ามันพอที่จะทำให้เธอกลับมาได้ ฉันก็จะทำสิ่งเหล่านี้ไปตลอดชีวิตของฉัน.... ฉันจะทำยังไงดีละสา ฉันถึงจะใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างไม่เจ็บปวดเกินไปนัก มีชีวิตอย่างคนธรรมดา ทำยังไงดี" 
เสียงความคิดของวสันในวันที่ริสาหายตัวไป เมื่อหกปีก่อนในโลกของความเป็นจริง พฤติกรรมที่เปลี่ยนแปลงตามสิ่งที่ริสาได้พร่ำบ่น มันได้ปรากฏขึ้นในชีวิตในโลกแห่งการสมมุติ ริสาจะจัดการกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาได้อย่างไรกัน