ผีเสื้อของปลายมุก

                สายลมพัดเอื่อยๆ เสียงนกน้อยดังเจื้อยแจ้ว เป็นยามเช้าแล้ว    มุกรีบตื่น มุกวิ่งด้วยขาสั้นๆ ไปที่ชั้นวางของ สองมือรีบจับจอง กระบอกรดน้ำสีฟ้า แล้วตรงไปตักน้ำใส เทรดลงดอกไม้ใบหญ้า ที่สวนพฤกษา หน้าบ้านของเรา
                กลายเป็นกิจวัตร ที่ถนัดของมุก ก่อนไก่ขันต้องรีบปลุก ตัวเองขึ้นมา อาบน้ำแปรงฟัน แต่งตัวล้างหน้า แล้วรีบลงมา รับประทานอาหารฝีมือแม่ จากนั้นจะรีบ วิ่งไปที่หน้าบ้าน ขุกอยู่ตรงนั้นซะนาน จนแม่มาเตือน
 
               “มุกได้เวลาแล้วลูก” เสียงของแม่ทำให้มุกสะดุ้ง มุกจึงรีบผยุง ตัวเองขึ้นมา แล้วก้มมองนาฬิกา รูปผีเสื้อที่ข้อมือ ตกใจจนร้อง‘อื้อหือ!’ จวนจะแปดโมง ต้องรีบซะแล้ว เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย มีเพื่อนมากมาย ที่รอมุกอยู่
 
                คุณครูใจดี ยืนคอยต้อนรับ ก่อนที่แม่จะกลับ มุกไม่ลืมสวัสดี      ก้มกราบสวยงาม ตามที่ครูสอน แล้วจึงเดินจากจร เข้าสู่โรงเรียน
 
                สะพายกระเป๋าไว้ที่หลัง ส่วนสองมือนั้น ถือกระถางดอกไม้ ยิ้มหวานอย่างภาคภูมิใจ ที่เลี้ยงมาจนเติบโต ระหว่างทางมุกหยุด เห็นเด็กผู้หญิงลื่นล้ม มุกรีบเดินตรง เข้าไปประครอง
 
                เธอมีบางแผล ตรงข้อศอกข้างซ้าย เลือดไหลไม่มากมาย แต่เธอมีน้ำตา กระถางของเธอแตก เธออุตส่าห์ถือมา เหมือนสิ่งของล้ำค่า              ที่สูญสลายไป มุกปลอบประโลม และบอกไม่เป็นไร ก่อนจะยื่นกระถางของมุกให้ แทนที่เธอสะดุดล้มทำแตก
 
                “ฉันให้เธอนะ” มุกพูดออกมา เด็กผู้หญิงมองหน้า และส่งสายตาสงสัย เธอดูลังเล ชักไม่แน่ใจ แต่ก็ยอมรับไว้ และกล่าวขอบคุณ
“ฉันชื่อต้นรัก” เธอบอกเสียงหวาน ยิ้มอยู่ซะนาน แล้วจึงตอบไป
 
    “ฉันชื่อปลายมุก ยินดีที่ได้รู้จัก ต้นรัก เพื่อนใหม่ฉันคงต้องรีบ นำเธอพาไป ทำแผลซะใหม่ ที่ห้องพยาบาล”
 
                เธอเจ็บจนร้องซี๊ด หน้าซีดทุกครั้ง ที่คุณครูประจำ ห้องพยาบาลใส่ยา เธอกัดฟันทน และกำมือมุกแน่น มุกกระซิบบอกให้ต้นรักใจเย็น         มุกไม่หนีไปไหน เธอเผยรอยยิ้ม หลังการทำแผลผ่านไป มุกจึงตัดสินใจ
 
             เดินไปส่งเธอที่ห้องเรียน เราโบกมือลา ก่อนมุกจะกลับมาขีดเขียน ยังที่ห้องเรียน เดิมของตัวเอง
 
                ในที่สุด วันหยุดก็มาถึง เสาร์อาทิตย์ที่มุกคะนึง ผ่านมาถึงซะที มุกกระตือรือร้น วกวนอยู่กับที่ อุปกรณ์ทำสวนเหล่านี้ ที่มุกซื้อมา จากนั้นจึงจับวาง ของไว้ที่พ่วงท้าย ที่อ้อนแม่เกือบตาย กว่าจะได้มา มุกก้าวขึ้นคล่อม ลงเบาะจักรยาน สองเท้าช่วยกันถีบไม่นาน และแล้วก็มาถึง พื้นที่ว่างท้ายซอย  ที่มีเหล่าเพื่อน ผีเสื้อตัวน้อย ฝักใฝ่เฝ้าคอย รอมุกกลับมา มุกยิ้มดีใจ            ที่ได้พบหน้า พวกเหล่าบรรดา เพื่อซี้ตัวหนอน
 
                เดินมาถึงทางเข้า กลับถูกทักห้าม ชายคนหนึ่งรีบปราม “ห้ามเข้านักหนู” มุกถาม“ทำไม่คะ”
เขาบอก "เธอไม่ต้องรู้ รีบกลับไปสู่บ้านของตัวเอง”
                เสียงเครื่องจักดังสนั่น ผลักดันต้นไม้ใหญ่ ล้มลงทันใด             ต่อหน้าต่อตา ทุ่งดอกไม้ถูกขุด กระจุยกระจายตรงหน้า มุกรีบตะโกนออกมา
 
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ก้าวขาจะเข้า แต่ถูกเข้าขวางไว้ “นังหนูจะทำอะไร!”
 
เขารีบตวาด
 
           “หนูจะบอกให้เขารีบหยุด ทำลายธรรมชาติ เพราะการกระทำนั้นอาจ ส่งผลเลวร้าย”
 
            มุกหลุดเข้าไป เขาไม่รอช้า ขยับก้าวตามมา และส่งเสียงเตือน
 
            “นังหนูหยุดเดี๋ยวนี้ ดีไม่ดีเธออาจเป็นอันตราย มีเครื่องจักรมากมาย ที่กำลังทำงาน”
 
 แต่มุกไม่ฟัง กลับรีบวิ่งไป ขวางประจันกับเครื่องจักใหญ่ อย่างไม่เกรงกลัว
 
                มุกยังตัวเล็ก เป็นเด็กวัยประถม เกิดก้าวพลั้งสะดุดล้ม จนศีรษะแตก แต่เธอไม่สน แม้มีเลือดขนรินไหล หยาดหยดลงไป ทั่วใบหน้าของเธอ แต่แล้วก็ถูกรั้ง จากชายอีกคนหนึ่ง เขาบอก
 
“หนูจ๋าอย่าเพิ่ง เดินล้ำเข้าไป ข้างในอันตราย ไม่สมควรเข้าไป มีปัญหาอะไร คุยกันข้างนอก”
 
มุกมองหน้าเขา เป็นเงาสีดำ แล้วล้มหน้าขมำ อย่างไม่รู้ตัว
 
                มุกถูกนำส่งโรงพยาบาล เพื่อเย็บบาดแผล ไม่นานผู้เป็นแม่ ก็รีบมาหา มุกนอนหลับไหล ด้วยบาดแผลบนใบหน้า ที่บงบอกว่า เธอดูเหน็ดเหนื่อย
 
                เช้าวันต่อมา มุกรู้สึกตัว ใจเต้นระรัว เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ มุกอยากกลับไป แต่ถูกแม้คัดค้านว่า ควรรอจนกว่า แผลประสานกันดี ระหว่างที่คุย     มีคนเดินเข้ามา มุกจดจำได้ว่า เขาคือชายคนเมื่อวาน เขาเดินเข้ามาใกล้ ฝากกระเช้าผลไม้ไว้กับแม่ เป็นเขาไม่ผิดแน่ ที่แท้มาเยี่ยม
 
                แล้วเขาก็กล่าวขอโทษ ที่ทำให้มุกบาดเจ็บ จนถึงขั้นต้องเย็บ  และนอนโรงพยาบาล เขาจะออกค่ายา ค่ารักษาทุกอย่าง                         จนมุกออกจากโรงพยาบาล กลับไปพักฟื้น
 
                มุกไม่รู้สึกโกรธ หรือถือโทษฝ่ายเขา มันคือความผิดของเรา ที่ไม่ยอมเชื่อฟัง หากย้อนกลับไป มุกจะทำตามคำสั่ง คือไม่ดื้อรั้น ยืนยันเข้าไป
 
                เสียงหวานกล่าวทัก “เธอเป็นยังไง” ที่แท้ต้นรักเพื่อนใหม่           ที่เดินเข้ามา  
 “ต้นรักรู้ได้ยังไง ว่ามุกมารักษา บาดแผลที่หน้า อยู่โรงพยาบาลนี้”   
   
“พ่อของฉันบอก ว่ามีเด็กผู้หญิง ชื่อปลายมุกวิ่ง สะดุดล้มหัวแตก ฉันเลยนึกถึง เธอเป็นคนแรก จึงเลยขอแยก ติดตามพ่อมาส่วนนี้คือของขวัญ ที่ฉันสรรหา และคัดเลือกพา เอามาให้เธอ”
 
“ตุ๊กตาผีเสื้อ แสนสวยตัวนี้ ขอบคุณมากที่ เธออุตส่าห์ซื้อมา                       มันเป็นของขวัญ ที่แสนมีค่า ที่สุดที่เคยรับมา จากเพื่อนคนหนึ่ง”
 
ฉันยิ้มอย่างเศ้รา เมื่อนึกคิดถึง เหล่าผีเสื้อที่ฉันเพิ่ง จากพวกมันมา           ป่านนี้จะเป็นยังไง ในเมื่อพื้นที่ถูกทำลายไปแล้วถ้วนหน้า คิดแล้วน้ำตา         ก็ล่วงรินไหล
 
“เธอคงจะเศร้า เสียใจใช่ไหม ที่พื้นที่ถูกทำลายไป โดยที่เธอทำอะไรไม่ได้ ฉันอยากขอโทษ แทนพ่อของฉัน ที่คิดไม่ทัน ว่าจะมีผลตามมา แต่เธอย่าเศร้า ลองยิ้มดีกว่า เพราะในอีกไม่ช้า ฉันจะพาเธอกลับไป”
 
ต้นรักพร่ำบอก เธอปลอบโยนฉัน ถึงแม้ว่ามัน จะไม่ทำให้ทุกอย่างกลับมา    แต่ฉันก็รู้สึกดี และบอกเธอกลับไปว่า
 
“ต้นรักไม่ต้องห่วงมุกน้า มุกไม่เป็นไร”
 
เราสองคนยิ้ม อิ่มความห่วงใย ที่เราต่างมอบให้ ซึ่งกันและกัน
 
                หนึ่งอาทิตย์ผ่านพ้น มุกซุกซนได้ เพราะบาดแผลหายไป เลยไม่ต้องกังวล มุกกระโดดโลดเต้น จนแม่ต้องบ่น
 
“มุกลูก อย่าซน เดี๋ยวล้มอีกรอบ”
 
“จะไม่ให้มุกดีใจ ได้ยังไงแม่ แค่คิดก็ตื่นเต้นจะแย่ ที่จะได้กลับไป วันนี้ต้นรัก นัดมุกเอาไว้ ว่าจะพากลับไป ยังพื้นที่ท้ายซอย”
 
            มุกถูกปิดตา เมื่อได้มาถึง ต้นรักคอยดึง จูงมือมุกไป สองเท้าก้าวย่าง เหยียบย่ำลงไป บนผืนหญ้าที่ปลูกขึ้นใหม่ งดงามกว่าเดิม                 เสียงสายลมพัด พาดผ่านใบหู มุกรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ ในห้วงความฝัน     กลิ่นของดอกไม้หอม มีสียงแมลงตอมกันพัลวัน ที่อยู่ตรงนั้น คือเหล่าผีเสื้อ
 
“ถึงแล้วจ๊ะมุก ฉันจะกระตุกผ้าออก แล้วเธอค่อยๆบอกว่าจำที่นี้ได้ไหม”
 
มุกลืมตาขึ้น มึนงงคิดว่าฝันไป เพราะที่นี่นั้นไม่ เหมือนเช่นความจริง ทุกอย่างสวยงาม เป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง มุกดีใจจริงๆ ที่ไม่มีอะไรถูกทำลาย
 
“นี่มุกฝันอยู่ เอ๊ะหรือไม่ใช่ ต้นรักเธอขำอะไร รีบบอกฉันมา”
 
“ฉันไม่ได้ขำ แต่ปลื้มใจมากกว่า ที่เห็นเธอยิ้มออกมา มองแล้วสบายใจ”
 
“ความจริงพื้นที่นี้ พ่อเธอจะให้ทำรีสอร์ท แต่แล้วทำไมจึงรอด การทำลายมาได้”
 
“เพราะว่าฉันขอ คุณพ่อเอาไว้ เพราะต้องการมอบให้ เป็นพื้นที่ของเรา มุกเห็นดอกไม้นั่นไหม?”
 
ต้นรักเธอชี้ ไปยังจุดที่ มีดอกไม้สีแดงกำลังบาน
 
“ดอกเข็มของฉัน เธอปลูกมันไว้ ตอนนี้ออกดอกสวยจับใจ” เรารีบวิ่งไปดู
 
                มีผีเสื้อกำลังตอม ดอมดมมันอยู่ เหมือนว่ามันจะรู้ จึงรีบบินมา เวียนวนรอบเรา แล้วบินมาเกาะหน้า เกาะแขน เกาะขา จั๊กจี้พิกล
 
“นี่คงเป็นสิ่ง ที่เธอยิ่งห่วงหา ถึงคอยรักษา บำรุงฟื้นฟู หากพ่อตัดสินใจผิด  คิดทำรีสอร์ทหรู ฉันคงต้องอยู่ กับความเสียใจ”
 
“แต่เธอก็ไม่ได้ทำ อย่ามัวจำอย่างนั้น ดูสิตอนนี้เธอกับฉัน เหมือนกำลังฝันไป มีผีเสื้อโบยบิน โอบล้อมด้วยต้นไม้ใหญ่ และเราควรดีใจ ที่สามารถทำให้    ทุกสรรพสิ่งยังอยู่ และเราจะร่วม มือกันต่อสู้ เฝ้าคอยมองดู เคียงคู่กันตลอดไป”
 
            แล้วเราก็ออกตัววิ่ง ไปพร้อมกับผีเสื้อ มันช่างน่าเหลือเชื่อ ว่าสิ่งที่เคยแค่ฝัน วันนี้กลายเป็นความจริง ช่างน่าอัศจรรย์ มุกกับต้นรักสัญญากันมั่น จะมีกันและกัน ตลอดชั่วนิรันดร  
 
พื้นที่แห่งนี้ ไม่ได้เป็นของของมุกหรือของของต้นรัก หรือของของใคร
แต่มันเป็นพื้นที่ของ ‘พวกเราทุกคน’ ตั้งหาก