ผีเสื้อของปลายมุก

        วันนี้อากาศสดชื่นมาก มุกกางแขนออกกว้างๆเพื่อรับลมเย็นๆ เบื้องหน้า

ของมุกเป็นทุ่งหญ้าสีเขียวชอุ่มแซมด้วยดอกไม้หลากสีสัน มันกว้างไกลสุดลูกหู

ลูกตา ขณะนั้นเองมุกก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเกาะอยู่ที่ปลายจมูกเล็กๆมนๆของ

ตัวเอง มันคือผีเสื้อตัวน้อยน่ารัก มุกกำลังจะตะครุบมันทว่ามุกช้ากว่ามันเลยบิน

จากไปซะก่อน มีใครรู้บ้างว่ามันกำลังจะบินไปไหน? นั่นคือสิ่งที่มุกอยากรู้แต่

ไม่มีใครอยู่แถวนี้สักคน มีเพียงมุกคนเดียว มุกจึงไม่ลังเลที่จะก้าวขาสั้นๆวิ่ง

ติดตามผีเสื้อตัวนั้นไป มุกแอบหวังว่าบางทีมันอาจจะพามุกไปพบเพื่อนๆของมันก็

เป็นได้ แต่น่าเสียดายที่มุกดันสะดุดขาตัวเองล้มลงไปซะก่อน มุกร้องไห้ถึงจะไม่

เจ็บมาก ขณะที่ปาดน้ำตาอยู่ก็มีเสียงหนึ่งเรียกชื่อมุกขึ้น “มุกตื่นเถอะลูก” มุก

สะดุ้งโหยงลุกจากที่นอน ที่แท้แม่นั่นเอง

 

        ใช่นั่นคือ ‘ความฝัน’ มุกแค่ฝันไปอีกตามเคย มันไม่ใช่ความจริง มุกเศร้า

เสมอที่ต้องตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ความฝัน มุกชอบฝัน

ถึงผีเสื้อและทุ่งหญ้าบ่อยๆเกือบทุกคืน คงเป็นเพราะมุกชอบให้แม่เล่านิทานเรื่อง

Butterfly ให้ฟังก่อนนอน มุกจึงรู้ว่าก่อนจะเป็นผีเสื้อที่มีปีกสีสันสวยงามอย่าง

ที่เห็น มันต้องเป็นหนอนตัวกลมมาก่อนเสมอ มุกหัวเราะ มุกเองก็อ้วนและกลม

เหมือนกัน ด้วยเหตุนี้มุกจึงชอบคิดว่าตัวเองมีพี่น้องเป็นเหล่าบรรดาหนอน

 

        ในหนังสือ หนอนตัวสีเขียว แล้วตัวจริงล่ะสีเขียวเหมือนในหนังสือหรือ

เปล่า? มุกไม่เคยมีโอกาสได้เห็นตัวเป็นๆเหมือนกับคนอื่น เพราะที่บ้านของมุก

มองไปทางไหนก็มีแต่อิฐกับปูนเต็มไปหมด ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘ต้นไม้’ สักต้น

เพราะแบบนี้มุกถึงไม่เคยได้เห็น เพราะว่าหนอนคงกินอิฐกับปูนเป็นอาหารไม่ได้

แน่

มุกเคยของแม่ปลูกต้นไม้อยู่หลายครั้ง ถึงจะแค่ต้นเล็กๆในกระถางแต่แม่กลับห้าม

 

และบอกว่าเกะกะ มุกเลยไม่กล้าขออีกกลัวโดนดุ

 

มุกรักธรรมชาติ รักดอกไม้ รักต้นไม้ รักผีเสื้อ

 

มุกอยากวิ่งเล่นบนหญ้านิ่มๆที่ล้มแล้วไม่เจ็บ

 

มุกอยากหลบแสงแดดที่แสนร้อนใต้ร่มไม้ใหญ่ที่ไม่ใช่แค่เงาของตึกหรือเสาไฟแคบๆ

 

มุกอยากนอนเล่นใต้ต้นไม้มากกว่าที่จะนั่งดูทีวีเฉยๆในห้องแอร์เย็นๆตอนฤดูร้อน

 

มุกอยากเก็บดอกไม้มาสานเป็นมงกุฎ และเด็ดมันมาสักก้านในเวลาที่มุกต้องการมอบให้ใครสักคน

 

     แต่ทุกอย่างดูยากไปหมดทั้งที่มันง่ายแค่ลงมือทำ มุกไม่เคยเข้าใจ คุณยาย

ปลูกฝังให้มุกรักธรรมชาติตั้งแต่เด็กๆแล้ว มุกจึงรักเพราะมุกเข้าใจ ‘เราต้องพึ่ง

ธรรมชาติ ธรรมชาติเองก็ต้องเพิ่งเรา’ นั่นเป็นคำสอนของคุณยาย แต่แม่ของมุก

ไม่เหมือนกับคุณยาย แม่ไม่ปลูกต้นไม้เพราะแม่เกลียดหนอน แม่จะฆ่ามันทิ้งทุก

ครั้งที่พบว่ามันเล็มใบไม้อยู่ มุกจึงสงสัยว่า ทำไมแม่เกลียดหนอน แต่กลับชอบ

ผีเสื้อ ทั้งที่มันก็คือสิ่งเดียวกัน

 

        ใครๆก็ไม่ชอบหนอน เพราะว่ามันกินใบไม้จนโกร๋น ไม่มีใครต้อนรับขับสู้

พวกมันนักนอกจากมุก ฉะนั้นทุกครั้งที่มีโอกาสมุกจะเดินสำรวจตามสุมทุมพุ่มไม้

ในละแวกใกล้ๆบ้าน ถ้ามุกหาเหล่าบรรดาพี่น้องหนอนเจอซะก่อนมันจะรอดจน

เป็นผีเสื้อได้ มุกจับได้เกือบทุกวัน หนึ่งบ้าง สองบ้าง จากนั้นมุกจะพามันไปปล่อย

ที่สถานที่รกร้างซึ่งเป็นป่าเล็กๆในซอยท้ายหมู่บ้าน มุกทำโดยที่ไม่คิดอะไรรู้แต่

เพียงว่า มุกรักพวกมันและมุกสามารถช่วยมันได้ มุกไม่บอกให้ใครรู้แม้แต่แม่ มุก

มีความสุขถึงแม้ว่าบางคนจะต่อว่าแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มุกคิดที่จะเลิกล้มความ

ตั้งใจ

 

        กระทั่งแม่มารู้เข้าจนได้ แม่โกรธมุกมากถึงขั้นตีและห้ามไม่ให้มุกไปที่ท้าย

ซอยอีก แม่ขังมุกไว้คนเดียวในห้อง มุกกอดหมอนนอนร้องไห้ วันนี้มกจับกลับมา

ได้ 2 ตัว พวกมันอยู่ในกล่องสี่เหลี่ยมใสๆกับใบไม้ที่ใกล้จะหมดเต็มที ขณะที่มุก

สะอึสะอื้น มุกก็รู้สึกว่าหนอนสองตัวนั้นกำลังมองมาที่มุก มันคงกำลังเศร้าเหมือน

มุกในตอนนี้สินะ มุกคงแย่ถ้าเกิดแม่จับได้ว่าหนีไปอีกและคงจะโดนตีแบบวันนี้ มุก

คงเจ็บน่าดูแต่ถ้ามุกปล่อยหนอนสองตัวนี้ไว้มันต้องไม่รอดแน่ มุกยอมไม่ได้ ถ้าจะ

ต้องเลือกมุกขอยอมโดนทำโทษดีกว่า

 

        มุกตัดสินใจแอบแม่ไปที่นั่นอีก แต่คราวนี้ที่ตรงนั้นกลับไม่ได้มีแค่มุกคน

เดียว พี่นัดชาซึ่งเป็นเพื่อนบ้านของมุกก็อยู่ที่นี่ด้วย ในมือเธอเองก็มีหนอนเหมือน

ที่มุกมี “ว่าไงจ๊ะสาวน้อย วันนี้จับมาได้กี่ตัวล่ะ” พี่นัดชาเผยรอยยิ้ม “2ตัวค่ะ” มุก

ตอบออกไปพลางชำเลืองมองสิ่งที่อยู่ในกล่องที่มีเหมือนๆกัน “รวมกับพี่อีก 1

เป็น 3” ว่าพลางเปิดกล่องออกแล้วเงยหน้าพูดต่อ “มุกเก่งนะ เป็นเด็กแท้ๆแต่

กลับทำในสิ่งที่ใครหลายๆคนไม่กล้า พี่ภูมิใจในตัวมุกมากนะ” ถึงมุกจะไม่ค่อย

เข้าใจในสิ่งที่พี่นัดชาพูดมากนักแต่มุกกลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

 

        ระหว่างนั้นแม่ก็ตามาจนได้ แม่เดินฉับๆพร้อมกับไม่เรียวยาวๆในมือ แม่

ต้องตีมุกอีกแน่ ทว่าแม่ยังก้าวมาไม่ถึงตัวมุกก็กลับหยุด เมื่อๆอยู่ๆก็มีผีเสื้อหลาย

สิบตัวพากันบิกรูออกมาจากพื้นที่หญ้าแถวนั้น มุกแทบไม่ต้องเสียเวลาคิดว่าผีเสื้อ

พวกนี้ก็คือเหล่าบรรดาพี่น้องหนอนตัวอ้วนกลมที่มุกปล่อยไปเมื่อหลายอาทิตย์

ก่อน พวกมันบินวันอยู่รอบตัวมุก มันมีจำนวนเท่าไหร่กันนะ? มุกพยายามนับในใจ

แต่มันมีมากมายเหลือเกินแถมไม่ได้บินอยู่กับที่อีกตั้งหาก แล้วทำไมมันถึงบินวน

อยู่ที่มุกคนเดียวไม่ไปไหน? หรือว่าพวกมันกำลังปกป้องมุกอยู่นะ?

 

        วันต่อมา ตามเนื้อตามตัวของมุกไม่ได้มีรอยช้ำจากฝีมือของแม่แต่อย่างใด

เพราะเมื่อวานแม่ไม่ได้ตีมุกสักครั้ง และเช้านี้เราสองคนก็กำลังนั่งทานข้าวกันอยู่

แม่อ่านหนังสือพิมพ์เหมือนทุกวัน แต่วันนี้แม่กลับไม่อ่านข่าวซุบซิบนินทาของ

เหล่าดาราแต่กลับเปิดข้ามมันไปดูยังอีกหน้าหนึ่ง เป็นหน้าที่มีรูปมุกอยู่ด้วย มัน

เป็นคอลัมน์เล็กๆที่พี่นัดชาเขียนขึ้น พี่นัดชาเป็นนักข่าวและภาพแห่งความประทับ

ใจเมื่อวานก็ถูกพี่นัดชารัวชัตเตอร์ไว้ได้แทบทุกตอน อ่านเสร็จแม่ก็วาง

หนังสือพิมพ์ลงจะหายเข้าไปในห้องครัว มุกไม่ได้สนใจจนแม่กลับออกมา แม่เดิน

มาหยุดอยู่ใกล้ๆมุกแล้วนั่งชันเข่าลงไปที่พื้นเพื่อที่จะได้อยู่ในระดับเดียวกันกับมุก

มุกมองหน้าแม่แล้วแม่ก็คลี่ยิ้มออกมาพร้อมๆกับเผลสิ่งที่ซ้อนเอาไว้ด้านหลังออก

มาให้มุก “สำหรับมุกจ๊ะลูก” ในมือของแม่เป็นกระถามต้นไม้ที่มีต้นกล้าเล็กๆอยู่

ด้วย มุกอมยิ้มทันทีที่เห็นมันแล้วแม่ก็พูดต่อว่า “เราไปปลูกต้นไม้กันเถอะลูก” มุก

ดีใจมากจนกระโดดกอดคอแม่เอาไว้ ทำไมอยู่ๆแม่ถึงเปลี่ยนใจปลูกต้นไม้ เพราะ

มุกหรือเปล่า?

 

        เราจูงมือกันเดินออกไปที่หน้าบ้านซึ่งแม่ได้จัดมุมเล็กๆไว้สำหรับปลูกต้นไม้

เรียบร้อยแล้ว สนามหญ้าที่มุกเคยได้แค่ฝันตอนนี้แม่กับมุกกำลังจะช่วยกันทำให้

กลายเป็นความจริง มันอาจจะไม่กว้างใหญ่เหมือนกับที่เคยฝันไว้ แต่มุก็ดีใจที่สุด

ที่จะได้มีมุมสีเขียวเล็ๆสำหรับตัวเองและผีเสื้อ

 

        แต่ที่มุกดีใจมากก็คือ คนที่เคยว่ามุกมาตลอด วันนี้ในมือของพวกเขากลับ

ถือต้นกล้ามาด้วย พวกเขาบอกกับมุกว่า “พวกเขาจะปลูกต้นไม้ ปลูกเพราะ

มุก และผีเสื้อของมุก ต่อจากนี้พวกเขาจะต้อนรับพวกมัน เหมือนที่มุกทำ”

 

     มุกจึงหวังว่าในเร็วๆนี้หมู่บ้านของเราจะเต็มไปด้วยต้นไม้และผีเสื้อเหมือนที่

มุกเคยฝันไว้

                    ผีเสื้อ แสนสวย ที่เห็น            ก่อนนี้ เคยเป็น ตัวหนอน

                  คอยกัด คอยกิน ใบอ่อน          รอตอน ตัวอ้วน เต็มไว้

                  จากนั้น จะเป็น ดักแด้              รอแค่ ปีกสวย สดใส

                  เมื่อพร้อม จะบิน จากไป           เผยให้ ใครใคร ชื่นชม